ΜΑΡΙΝΟΣ ΠΡΙΝΤΕΖΗΣ: Αναζητείται πλάνο νίκης, ταυτότητα, ψυχή και κυρίως ομάδα με πυγμή!

Μετά από κάθε ήττα, αναρωτιόμουν. «Υπάρχουν και χειρότερα;». Την απάντηση μου την έδινε συνεχώς η ομάδα. Κάθε… χθες και καλύτερα. Νισάφι πια, αυτή η εικόνα πρέπει να αλλάξει. Δεν είναι εικόνα ομάδας που θέλει να λανσάρει σκληράδα και μαχητικότητα. Τουλάχιστον αυτό ειπώθηκε το καλοκαίρι. Μπορεί ο Παναθηναϊκός να έχει περιορισμένο μπάτζετ και όχι τόσο πλούσιο επιθετικό ταλέντο, αλλά αυτό που ξεκαθαρίστηκε ήταν ότι θα έχει μαχητική ψυχή. Ε… ούτε αυτό δεν βγάζει. Οι «πράσινοι» έχουν κάκιστη ψυχολογία. Δεν πιστεύουν στους εαυτούς τους, δεν πιστεύουν στην ομάδα. Τουλάχιστον, αυτό μου δείχνουν. Αν κάνω λάθος, ας με διαψεύσουν. Ιδανικό πλάνο δεν βλέπω να υπάρχει πριν και κατά τη διάρκεια των αγώνων. Η αγωνιστική ταυτότητα συνεχίζει να αναζητείται και κατά συνέπεια τα «χαστούκια» έχουν γίνει συνήθεια. Το λυπηρό είναι ότι δεν υπάρχει αντίδραση. Δεν υπάρχει αγωνιστικός εγωισμός. Δεν το διακρίνω και φαντάζομαι δεν είμαι ο μόνος. Ειλικρινά, μπορεί να γυρίσει αυτή η κατάσταση; Ρητορική ερώτηση.

Ο Ιωάννης Παπαπέτρου βγήκε μπροστά και είπε κάτι σημαντικό. «Δεν έχεις επιλογή, ή τα παρατάς και πηγαίνεις σπίτι σου, ή παλεύεις. Η ομάδα και ο σύλλογος έχει δείξει ότι παλεύουν. Να βγάλουμε σκληράδα και πυγμή». Ταυτόχρονα στήριξε τον Δημήτρη Πρίφτη ο οποίος φέρει μεγάλη ευθύνη για το γεγονός πως δεν υπάρχει βελτίωση στην ομάδα. Ωρες ώρες, δεν ξέρω τι να πιστέψω. Ότι οι παίκτες δεν τον ακούν και κάνουν του κεφαλιού τους ή ότι εκείνος δεν τους περνάει αυτό που θέλει. Δεν ξέρω. Προφανώς υπάρχουν μονάδες που δεν αντέχουν αυτό το επίπεδο. Όμως τώρα είναι αργά, υπό την έννοια ότι το μπάτζετ είναι έσοδα-έξοδα. Διαφορετικά θεωρώ πως θα γινόντουσαν 1-2 διορθωτικές κινήσεις.

Για να επιστρέψω στα λόγια του «Πάπι», ναι οι «πράσινοι» βρίσκονται σε ένα πολύ κομβικό σημείο καθότι είναι η αρχή της σεζόν. Πρέπει να βρουν τρόπο είτε μέσω δουλειάς είτε μέσω ψυχανάλυσης (δεν ξέρω πραγματικά τι άλλο να σκεφτώ) ώστε να γυρίσουν τον διακόπτη. Διαφορετικά θα τους πάρει και άλλο η κατηφόρα και οι ήττες στην Ευρωλίγκα απλά θα γίνουν συνήθεια. Η ήττα σε συνδυασμό με μια αναιμική εικόνα. Διότι η ήττα με ήττα διαφέρει. Αν παλέψεις και χάσεις τότε είναι δεκτό. Αν όμως δεν παλέψεις με τον κακό σου εαυτό, τότε θα τα κάνεις μαντάρα. Θα κυνηγάς ανορθόδοξα και όταν έρθει η ώρα που θα μειώσεις στους 2 ή 3 πόντους, απλά θα θολώσεις γιατί δεν πιστεύεις στον εαυτό σου και θα χάσεις. Αυτό που έδειξε και η ομάδα όταν μείωσε στους 2 στα μέσα της τελευταίας περιόδου κόντρα στην Ζαλγκίρις.

Ο Παναθηναϊκός έχει πολύ δρόμο να διανύσει, αλλά το θέμα είναι ότι περπατάει προς το άγνωστο. Χωρίς σιγουριά, χωρίς να πατάει γερά στα πόδια του. Περπατάει με βάρκα την ελπίδα. Όμως με αυτό το σκεπτικό το μέλλον του θα συνεχίζει να είναι ζοφερό. Ειλικρινά στη παρούσα φάση δεν θα μου κάνει καμία αίσθηση αν χάσει από Μπάγερν, Ολυμπιακό και Ζενίτ. Καμία και αυτό είναι το χειρότερο.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News