Νίκος Σαρίδης: Τα όμορφα κομψοτεχνήματα όμορφα καίγονται

Oχι και να μας πάρουν τα ζουμιά για έναν (ακόμη) αποκλεισμό απ’ το Παγκόσμιο Κύπελλο. Οποιον, τέλος πάντων, τον πήραν τα ζουμιά μετά την ήττα στη Γλασκώβη και τη διαφαινόμενη αποτυχία μας να τερματίσουμε έστω δεύτεροι στον όμιλό μας.

Στη ζωή υπάρχουν πολύ πιο σοβαρά πράγματα για να ενεργοποιήσουν τους δακρυϊκούς αδένες μας. Τουλάχιστον αυτή τη φορά θα μείνουμε εκτός νυμφώνος (αν δεν γίνει κάποιο θαύμα) με την ικανοποίηση για το ποδοσφαιρικό οφθαλμόλουτρο που κατά διαστήματα μας έχει προσφέρει αυτή η Εθνική.

Επίσης, αν αυτό παρηγορεί, πρόκειται για μία ομάδα με προοπτική, που κάθε άλλο παρά έχει κλείσει τον κύκλο της. Μία ομάδα, που απαρτίζεται από κάμποσους παίκτες κάτω των 25 ετών, ενώ από πίσω έρχονται κι άλλα φιντανάκια. Θα έχει κι άλλες ευκαιρίες, δηλαδή.

Αν θέλουμε, πάντως, να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, πρωτίστως απέναντι στους εαυτούς μας, η Ιστορία είναι γεμάτη από εθνικές ομάδες που ξεχείλιζαν από ταλέντο, αλλά τελικά δεν ήπιαν νερό, ενώ ορισμένες δεν έφτασαν καν στην πηγή. Ιδίως σ’ επίπεδο εθνικών ομάδων, έχει αποδειχτεί πως το «παίζω ωραία» κι οι διάφορες εκδοχές του «jogo bonito» σπάνια εγγυώνται την επιτυχία.

Η Ουγγαρία του 1954, λένε, σκόρπαγε τον τρόμο, ώσπου ήρθε το «Θαύμα της Βέρνης», εκείνος ο τελικός με τη Δυτική Γερμανία και η παρέα του Πούσκας, του Χιντεκούτι και τους Κόκτσιτς έμεινε με την όρεξη. Η Βραζιλία του 1982, πάλι, ήταν να την πιείς στο ποτήρι: Σόκρατες, Ζίκο, Φαλκάο, Εντερ και δεν συμμαζεύεται. Ηρθε, ωστόσο, η Ιταλία του Ρόσι και του Κόντι και το… παραμύθι έληξε. Κάτι ανάλογο και με τη Γαλλία του Πλατινί, του Ζιρές, του Τιγκανά, του Ζεγκινί. Σε δύο Μουντιάλ έμεινε εκτός τελικού απ’ τους Γερμανούς. Ούτε η Ολλανδία του Κρόιφ εκπλήρωσε το 1974 τους πόθους των θαυμαστών τους, ούτε αργότερα η «υπερηχητική» Σοβιετική Ενωση του Λομπανόφσκι.

Ων ουκ έστιν αριθμός όμορφων εθνικών ομάδων που η εμφάνισή τους δεν συνοδεύτηκε απ’ την ανάλογη ουσία. Καλώς ή κακώς, τις περισσότερες φορές αυτοί που χαμογελούσαν ήταν οι αποτελεσματικοί, όσοι μπορούσαν να κάνουν τη δουλειά χωρίς απαραίτητα να εντυπωσιάζουν με το παιχνίδι τους.

Υπάρχει αντιπροσωπευτικότερη περίπτωση απ’ της Ελλάδας στο Euro του 2004; Τηρουμένων των αναλογιών, λοιπόν, η Εθνική του Καρέτσα και του Ζαφείρη εμπίπτει μέχρι στιγμής στην κατηγορία Πλατινοτιγκανάδων και Φαλκαοζίκων. Κοινώς, πολλή… καλλιγραφία και λίγο μέλι.

Οσο για τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς, εκ των υστέρων μπορούμε να λέμε διάφορα, για το τι έκανε ή δεν έκανε στο ματς με τη Σκωτία ή στο προηγούμενο παιχνίδι με τη Δανία στο Καραϊσκάκη. Αλλος μπορεί να λέει για το ότι εμπιστεύθηκε πάλι στον άξονα Κουρμπέλη και Ζαφείρη, δείχνοντας ενός είδους εμμονή άλλος μπορεί να λέει για τη χρησιμοποίηση του ντεφορμέ Τζολάκη, αντί του φορμαρισμένου Βλαχοδήμου· άλλος να μουρμουρίζει γιατί δεν ξεκίνησε τον Κωνσταντέλια· εγώ μπορεί να λέω ότι αν ήμουν ομοσπονδιακος τεχνικός θα έβαζα χαφ-εξτρέμ τον Βαγιαννίδη κι από πίσω του τον Ρότα, όχι τον Μασούρα απέναντι στον Ρόμπερτσον.

Ο βαθμολογικός πίνακας, όμως, δεν θ’ αλλάξει ό,τι και αν κουβεντιάζουμε εμείς στις παρέες και στα καφενεία. Από 7 βαθμούς έχουν πλέον η Δανία κι η Σκωτία, μόλις 3 πόντους η Ελλάδα. Προφανώς το ξανασυζητάμε αν η «γαλανόλευκη» ομάδα κατορθώσει να κερδίσει στην Κοπεγχάγη αύριο το βράδυ, αλλά πόσο εφικτό είναι το «διπλό» στην πρωτεύουσα της Δανίας;

Αν, πάντως, στο συγκεκριμένο ερώτημα οι Ελληνες διεθνείς έχουν καλύτερη απάντηση απ’ αυτή που υποψιαζόμαστε, καλοδεχούμενη.

Νίκος Σαρίδης: Τα όμορφα κομψοτεχνήματα όμορφα καίγονται

Η ιστορία είναι γεμάτη από εθνικές ομάδες που ξεχείλιζαν από ταλέντο, αλλά τελικά δεν ήπιαν νερό.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ