ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΣΟΜΟΓΛΟΥ: Ο Βάτσλικ, ο Μαρινάκης κι ένας Ολυμπιακός που ωριμάζει!

Ήταν 5 Φεβρουαρίου 2014. Ο Ολυμπιακός υποδεχόταν τον Πανιώνιο στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» για το πρωτάθλημα, υπό το βλέμμα του Ντέιβιντ Μόγιες, παραμονές της αναμέτρησης με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για τους «16» του Τσάμπιονς Λιγκ.

Δευτερόλεπτα μετά το τέλος του αγώνα, ουδείς ασχολείτο με το άνετο 2-0 των πρωταθλητών. Άπαντες… χοροπηδούσαν στις εξέδρες από χαρά λόγω της επίσημης ανακοίνωσης της αγοράς των δικαιωμάτων του Ρομπέρτο από την Ατλέτικο Μαδρίτης. Όχι με ένα, όχι με δύο, αλλά με έξι ολόκληρα εκατομμύρια να μπαίνουν στα ταμεία των «ροχιμπλάνκος».

Ελάχιστοι είχαν δώσει σημασία σε εκείνο το γεγονός! Σήμερα, όμως, μοιάζει πιο επίκαιρο από ποτέ. Ήταν η πρώτη φορά που οι πρωταθλητές Ελλάδος άφηναν στην άκρη την αστεία θεωρία που θέλει τα χρήματα που επενδύονται σε τερματοφύλακες να είναι – λίγο πολύ – πεταμένα και άνοιξαν τα ταμεία τους για να θωρακίσουν την πιο νευραλγική θέση στο σύγχρονο ποδόσφαιρο.

Μέχρι εκείνο το βράδυ του 2014, ο Ολυμπιακός ακολουθούσε διαφορετική μεταγραφική πολιτική. Οι επενδύσεις γίνονταν σε όλες τις υπόλοιπες θέσεις της ενδεκάδας, πλην των υπερασπιστών της «ερυθρόλευκης» εστίας. Ο κάθε Ριέρα συνοδευόταν από έναν Πάρντο, κάθε Τσόρι από έναν Κάρολ, κάθε Μιραλάς από έναν Μέγερι. Αξιόπιστοι τερματοφύλακες όλοι τους… αλλά για νούμερο δύο. Κανένας δεν διέθετε το ειδικό βάρος να ηγείται της οπισθοφυλακής μιας ομάδας όπως ο Ολυμπιακός.

Ξέρετε, πολλές φορές, γυρίζω το χρόνο πίσω και αναρωτιέμαι τι θα είχε συμβεί σε εκείνα τα περίφημα παιχνίδια της ομαδάρας του Βαλβέρδε με τη Μέταλιστ, αν στην «ερυθρόλευκη» εστία υπήρχε ένας Ρομπέρτο ή ένας Σα. Θα μείνω με την απορία, δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία.

Ο Ολυμπιακός και ο Μαρινάκης του 2021 δεν έχουν καμία σχέση με τον Ολυμπιακό και τον Μαρινάκη του 2010. Κάθε μέρα μοιάζουν να ωριμάζουν ολοένα και περισσότερο και η μεταγραφή του Βάτσλικ αποτέλεσε απλά άλλη μια επιβεβαίωση της μετεξέλιξής τους…  

Αυτό που έχει μεγάλη σημασία για τους φίλους των «ερυθρόλευκων» είναι ότι η επισημοποίηση της απόκτησης του Τόμας Βάτσλικ αποτελεί ένα ακόμη πιστοποιητικό «ποδοσφαιρικής ωρίμανσης» όχι μόνο του οργανισμού που λέγεται Ολυμπιακός, αλλά και του ιδιοκτήτη του, του Βαγγέλη Μαρινάκη.

Εκτίμηση μου είναι ότι ο Μαρινάκης του 2010 δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τον Μαρινάκη του 2021. Απόλυτα φυσιολογικά θα πει κανείς, καθώς ο μεγαλομέτοχος της πειραϊκής ΠΑΕ είχε αναλάβει τα ηνία της σε ηλικία 43 ετών! Το επαναλαμβάνω για να το εμπεδώσω κι εγώ: 43 ετών, δηλαδή… εφτά σχεδόν χρόνια νεότερος απ’ όσα κουβαλάει ο υπογράφων σήμερα στην πλάτη του!

Με την αγάπη του για τον Ολυμπιακό και το αίμα του να βράζει, έχω την αίσθηση ότι τα πρώτα χρόνια της παρουσίας του ενεργούσε περισσότερο ως οπαδός, που είχε ως κύριο οδηγό στις λήψεις αποφάσεων το συναίσθημα και όχι την ποδοσφαιρική «κυνική» λογική.

Πλέον νομίζω ότι και ο ίδιος έχει μεγαλώσει ως ποδοσφαιρική οντότητα. Έχει μετεξελιχθεί σε έναν παράγοντα που διαθέτει πλέον την εμπειρία να κυβερνά τα «ποδοσφαιρικά καράβια του» βασιζόμενος στην τεχνογνωσία, την διορατικότητα και τη μελέτη σύγχρονων αναπτυξιακών ποδοσφαιρικών μοντέλων. Δεν αποκλείω η πιο άμεση ενασχόλησή του με τον κόσμο του αγγλικού ποδοσφαίρου (λόγω Νότιγχαμ) να έχει βοηθήσει πολύ και στην προσωπική του εξέλιξη.

Η απόκτηση του Βάτσλικ αποτελεί έναν ακόμη κρίκο στην αλυσίδα αυτής της ωρίμανσης. Και του Ολυμπιακού και του ιδιοκτήτη του. Όσο κι αν στην Ελλάδα άπαντες κρίνονται από τη νίκη ή την ήττα οποιασδήποτε ομάδας, όσο κι αν ο φανατισμός πολλές φορές μας εμποδίζει να βλέπουμε την πρόοδο ή την εξέλιξη των αντιπάλων μας, όσο κι αν το μίσος που ρέει στις φλέβες μας, θολώνει διαρκώς την κρίσή μας, νομίζω ότι η διαρκής και σταθερή εξέλιξη του Ολυμπιακού στον τρόπο λειτουργίας του, δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη ακόμη και από τους διαχρονικούς πολέμιους των πρωταθλητών Ελλάδος.

ΥΓ: Ξεκαθαρίζω την πάγια άποψη μου για τις μεταγραφές, κυρίως αυτές που αφορούν τη θέση του τερματοφύλακα. Κανείς δεν μπορεί να προδικάσει αν η απόκτηση ενός πορτιέρο θα βγει ή δεν θα βγει στο χορτάρι. Είναι αμέτρητες οι παράμετροι που ορίζουν την επιτυχία ή την αποτυχία της. Ο δείκτης προσαρμογής, το δέσιμο με τους αμυντικούς, ο τρόπος που αμύνεται μια ομάδα. Μην πάτε μακριά. Η πιο ακριβοπληρωμένη μεταγραφή τερματοφύλακα στον πλανήτη (ο Κέπα) τρώει πάγκο από τον Μεντί στην Τσέλσι…
Άρα κανείς δεν μπορεί να προδικάσει ότι ο Βάτσλικ θα αποδειχτεί άξιος συνεχιστής της κληρονομιάς που άφησαν Ρομπέρτο και Σα. Μπορεί όμως να αξιολογήσει ότι διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία που χρειάζεται για να το πετύχει! Και ότι είναι μια μεταγραφή που αντανακλά στο 100% τον τρόπο σκέψης που διέπει τα τελευταία χρόνια τον οργανισμό του Ολυμπιακού.  

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News