Ολυμπιακός: Θρύλος γίνεσαι για τα δύσκολα, όχι για τα εύκολα!

Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος που θα προχωρήσει ποτέ σε υποδείξεις οποιασδήποτε μορφής σε ανθρώπους που έχουν χτίσει κολοσσιαίες επιχειρήσεις, όπως ο Βαγγέλης Μαρινάκης, ή διοικούν τεράστιους συλλόγους όπως ο Ολυμπιακός. 

Το ξεκαθαρίζω, γιατί δεν θέλω να παρεξηγηθούν οι λέξεις που ακολουθούν και να θεωρηθούν υπόδειξη. Αποτελούν απλά την πάγια θέση μου σχετικά όχι μόνο με την ομάδα που αγάπησα από μικρό παιδί στις τσιμεντένιες εξέδρες του Καραϊσκάκη, αλλά με οποιοδήποτε μεγάλο κλαμπ σε κάθε γωνιά του πλανήτη.

Απ’ όλη την… παραζάλη που ακολούθησε την αδιανόητη (στα δικά μου μάτια) απόφαση του Κέλετ να καταλογίσει ένα πέναλτι που απειλεί να τινάξει στον αέρα μια ολόκληρη σεζόν στο ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά και τη μεθόδευση που ακολούθησε ο Δανός διαιτητής κατά τη διάρκεια της επίμαχης φάσης που συζητά όλη η Ελλάδα, κρατώ μια συγκεκριμένη φράση που ακούστηκε από το στόμα του Βαγγέλη Μαρινάκη, το βράδυ της Κυριακής.

«Ο Ολυμπιακός είναι μια πολύ μεγάλη ομάδα και εγώ προσωπικά έχω μάθει να μάχομαι. Έχω μάθει στα δύσκολα από μικρός. Έχω μάθει να αλλάζω τις καταστάσεις όταν πρέπει να αλλάξουν και όταν χρειάζεται να αλλάξουν».

Όταν έχεις μεγαλώσει και ενηλικιωθεί στα «πέτρινα χρόνια» του Ολυμπιακού

«Έχω μάθει να μάχομαι»… Από μικρό παιδί αυτές είναι οι τέσσερις λέξεις που με έκαναν να αγαπήσω τον Ολυμπιακό. Στα δικά μου μάτια ο Ολυμπιακός συμβόλιζε πάντα το «πάθος», τον «τσαμπουκά», τη δύναμη να μην τα παρατάς στα δύσκολα.

Ήμουν 15 χρονών όταν ξεκίνησαν τα «πέτρινα χρόνια» του Ολυμπιακού. Κάποιοι οριοθετούν ως αφετηρία εκκίνησης του ελληνικού ποδοσφαίρου τη σεζόν 1996-97. Αναφαίρετο δικαίωμά τους. Συγχωρέστε με αλλά δεν μπορώ να σβήσω τα εφηβικά μου κλάματα, επειδή κάποιοι έχουν επιλέξει να παραχαράξουν την ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου για δικούς του λόγους. 

Προσωπικά ενηλικιώθηκα με έναν Ολυμπιακό αγωνιστή. Έναν Ολυμπιακό που πάλευε απέναντι σε επόπτες – καρμανιόλες που υποδείκνυαν καμιά 30αριά φορές σε κάθε παιχνίδι οφσάιντ τους παίκτες του, αναγκάζοντας τους να κοιτάζονται μεταξύ τους απορημένοι.

Τότε βλέπετε δεν υπήρχε ούτε VAR, ούτε καν απ’ ευθείας μεταδόσεις όλων των αγώνων του πρωταθλήματος. Ένα πεντάλεπτο από κάθε παιχνίδι βλέπαμε όλο κι όλο τα βράδια της Κυριακής στην «Αθλητική Κυριακή». Και το επόμενο πρωινό τρέχαμε στο περίπτερο να αγοράσουμε αθλητική εφημερίδα να μάθουμε τι είχε συμβεί…

Ενηλικιώθηκα με έναν Ολυμπιακό που κάποιοι –εκμεταλλευόμενοι τη διοικητική του ανυπαρξία επί σειρά ετών – ασελγούσαν στο κορμί του μετατρέποντας την… εξορία σε δεύτερο σπίτι του και στέλνοντας τον σε ταξίδια ανά την Ελλάδα για να μη δίνει παιχνίδια στο Καραϊσκάκη.

Ήταν μια περίοδος που βλέπαμε παιχνίδια του Ολυμπιακού να διακόπτονται για πιθανούς και απίθανους λόγους (από δακρυγόνα μέχρι… μπλακ άουτ στα γήπεδα) και να μην ανοίγει μύτη.

Κι όμως. Μέσα σε όλο αυτό το καθεστώς της πλήρους διοικητικής εγκατάλειψης των «ερυθρόλευκων» (και φυσικά της εκμετάλλευσης μιας νοσηρής πραγματικότητας που εκμεταλλεύονταν στο έπακρο οι εγχώριοι αντίπαλοί του) δενόσουν ακόμη περισσότερο με την ομάδα που υποστήριζες. Αισθανόσουν ότι με τη φωνή σου και το τραγούδι σου στις εξέδρες μπορούσες κι εσύ να υψώσεις ένα τείχος προστασίας στην αδικία που έβλεπες μπροστά στα μάτια σου.

Όσο έβλεπες τον Ολυμπιακό να αδικείται, τόσο μεγάλωνε η επιθυμία σου να είσαι δίπλα του την επόμενη Κυριακή στο γήπεδο!

Όχι δεν είμαι υποκριτής. Υπήρξαν και περίοδοι που ο Ολυμπιακός ήταν ο κυρίαρχος του παρασκηνίου στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου να πηγαίνει στο γήπεδο, πάντα υπήρχε ένας μεγάλος να επικρατεί στο ντέρμπι που διεξαγόταν στα γραφεία της ΕΠΟ. Και όλοι οι μεγάλοι του ελληνικού ποδοσφαίρου έχουν περάσει κατά καιρούς από την καρέκλα του ισχυρού του παρασκηνίου. ΟΛΟΙ!

Προσωπικά, όμως, διαχρονικά θυμάμαι τον εαυτό μου να πεισμώνω βλέποντας την ομάδα μου να παλεύει απέναντι σε θεούς και δαίμονες. Και κάθε φορά που πίστευα (με τα δικά μου προσωπικά κριτήρια) ότι ο Ολυμπιακός αδικείτο, τόσο μεγάλωνε η επιθυμία μου να βρεθώ την επόμενη Κυριακή κοντά της στο γήπεδο.

Δεν γνωρίζω αν είναι σωστή ή λανθασμένη η συγκεκριμένη νοοτροπία, είναι όμως αυτή με την οποία μεγάλωσα. Κι αυτός είναι ο λόγος που θέλω πάντα να βλέπω τον Ολυμπιακό να δίνει τις μάχες του μέσα στο γήπεδο! Αυτός είναι ο λόγος που είχα διαφωνήσει ακόμη και με το περίφημο #mexritelous στο μπάσκετ, παρότι οι εξελίξεις των ετών που μεσολάβησαν μοιάζουν με την απόλυτη δικαίωση των αδελφών Αγγελόπουλων για τη συγκεκριμένη απόφαση. Για να λέμε την αλήθεια, παρότι ακόμη και σήμερα αν με ρωτήσετε θα ήθελα να βλέπω τον Ολυμπιακό να μην έχει υποβιβαστεί στην Α2…

Οι μεγάλες μάχες στον αθλητισμό δίνονται πρώτιστα στο γήπεδο!

Δεν ξέρω αν ο Ολυμπιακός μπορεί να κατακτήσει ή να διεκδικήσει το φετινό πρωτάθλημα της Super League. Ας τελειώσει ο πρώτος γύρος, ας πάρουν δύο νίκες οι «ερυθρόλευκοι» σε Λιβαδειά (εκεί που ο Γιάννης Κομπότης έχει τεράστιο κίνητρο να τους κόψει βαθμούς) και Καραϊσκάκη με την ΑΕΚ (σε ένα ντέρμπι… αίμα και άμμος και για τους δύο) και μετά το συζητάμε.

Αυτό που θα ήθελα όμως ειλικρινά να δω είναι ένα ρόστερ που μετά από καιρό διαθέτει παικταράδες και μπαλαδόρους κλάσης και – που επιτέλους αρχίζει να γίνεται κανονική ομάδα – να παλεύει με όλες του τις δυνάμεις να πετύχει κάτι που στα μάτια πολλών φαντάζει ως σχεδόν αδύνατο: Να ανατρέψει μια διαφορά -10 βαθμών από τον πρωτοπόρο Παναθηναϊκό και να φτάσει στη μεγαλύτερη – βάσει συνθηκών – κατάκτηση πρωταθλήματος της ιστορίας του Ολυμπιακού.

Θέλω να δω τον Χουάνγκ, τον Μπιέλ, τον Εμβιλά, τον Μπακαμπού, τον Ελ Αραμπί, τον Πασχαλάκη, τον απίθανο Ντόι (που ομολογώ ότι μου έχει κλέψει την… ποδοσφαιρική μου καρδιά) να μάχονται στο γήπεδο, ανεξαρτήτως δυσκολιών, να αναδείξουν τον Ολυμπιακό νικητή σε μια μάχη που τα περισσότερα δεδομένα είναι εις βάρος του.

Ναι, προφανώς και η διοίκηση του Ολυμπιακού καλείται να καταφύγει σε όποιες μεθόδους κρίνει η ίδια απαραίτητες για να θωρακιστεί η ομάδα απέναντι σε όσους θεωρεί ότι κυνηγούν την εξόντωσή της. Είναι δικαίωμα και ευθύνη (αν προτιμάτε) οποιασδήποτε ΠΑΕ απέναντι στους προπονητές, τους ποδοσφαιριστές και τον κόσμο της ομάδας η προστασία της.

Απλά, οι μεγάλες μάχες στον αθλητισμό γίνονται πρώτιστα στο γήπεδο! Κι εκεί θέλω να βλέπω τον Ολυμπιακό νικητή και αγωνιστή! Όπως ακριβώς το είπε και ο Βαγγέλης Μαρινάκης. Και ελπίζω ειλικρινά το συγκεκριμένο σκεπτικό να είναι αυτό που θα επικρατήσει στις αποφάσεις που θα λάβουν οι «ερυθρόλευκοι», και κυρίως ο διοικητικός τους ηγέτης, για το μέλλον τους!

Γιατί όπως μου έλεγε και ο άνθρωπος που με έκανε να αγαπήσω τον Ολυμπιακό από… μπόμπιρας, «μικρέ Θρύλος γίνεσαι για τα δύσκολα, όχι για τα εύκολα!».

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News