Πελέ: Πώς να συγκρίνεις έναν θεό με… κοινούς θνητούς;

Πριν ακόμη ο Πελέ αφήσει την τελευταία του πνοή, οι αποχαιρετισμοί στο διαδίκτυο έκαναν λόγο για τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή όλων των εποχών, για τον παίκτη-φαινόμενο που άλλαξε τα πάντα στον «βασιλιά των σπορ». Και όλοι όσοι αναφέρονταν στο «μαύρο διαμάντι» έγραφαν σαν να τον είχαν παρακολουθήσει σε μερικές εκατοντάδες παιχνίδια. Συγνώμη, αλλά δεν γνωρίζω πολλούς ογδοντάχρονους και ενενηντάχρονους που έχουν τέτοια άνεση με τα social media!

Για να μπορείς να εκφέρεις τεκμηριωμένη άποψη για οποιονδήποτε ποδοσφαιριστή (όχι μόνο τον Πελέ) πρέπει, αν μη τι άλλο, να έχεις παρακολουθήσει ολόκληρα τουλάχιστον 20 με 30 παιχνίδια της καριέρας του.

Για τη δική μου γενιά, τη γενιά των πενηντάρηδων που δεν είχαμε γεννηθεί καν στο έπος του 1970, η πιο έντονη ποδοσφαιρική ανάμνηση που έχουμε από τον Πελέ είναι το… μυθικό ψαλιδάκι του στη «Μεγάλη απόδραση των 11».

Όλοι γνωρίζαμε για τον Πελέ, όλοι ξέραμε ότι μια φορά κι έναν καιρό γεννήθηκε ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής του πλανήτη που κατέκτησε σχεδόν μόνος του σε ηλικία 17 ετών ένα Μουντιάλ, αλλά κανείς μας δεν τον είχε δει. Δεν υπήρχε και το… YouTube, άλλωστε!

Όταν, λοιπόν, βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες η συνύπαρξη του Πελέ με τον Μάικλ Κέιν, τον Οσβάλντο Αρντίλες και τον… πρωτάρη ακόμη στη μεγάλη οθόνη, Σιλβέστερ Σταλόνε που είχε εμφανιστεί στα τέλη της δεκαετίας του ’70 ως κομήτης στο Χόλιγουντ υποδυόμενος τον Ρόκι Μπαλμπόα, οι λάτρεις του ποδοσφαίρου βρήκαμε την ευκαιρία να έρθουμε πιο κοντά, να γνωρίσουμε, τον ποδοσφαιρικό θεό του!

Θυμάμαι το επιφώνημα θαυμασμού που είχε σκεπάσει το «Ριάλτο» – το θερινό κινηματογράφο που είχα πρωτοδεί την ταινία, αν δεν με απατά η μνήμη μου, γιατί από τότε έχουν περάσει σχεδόν 40 χρόνια και την έχω παρακολουθήσει καμιά… 40αριά φορές ακόμη – τη στιγμή που ο Λουίς Φερνάντες νικούσε τον Γερμανό τερματοφύλακα, επιχειρώντας ψαλίδι κρατώντας με το αριστερό του χέρι το πονεμένο του στήθος! Σαν να βλέπαμε τον… Δία να πετάει κεραυνούς!

Αυτό, όμως, δεν ήταν ο Πελέ; Ο… Ολύμπιος Θεός της δικής μας εποχής! Ο μύθος των μύθων! Κανείς μας δεν τον είχε δει, όλοι όμως γνωρίζαμε την ιστορία του.

Εξ ορισμού, λοιπόν, οποιαδήποτε σύγκριση με τον Μαραντόνα, τον Μέσι, τον Ζίκο ή οποιονδήποτε άλλο νεότερο σε ηλικία θρύλο της «στρογγυλής θεάς» μοιάζει αδόκιμη, άτοπη και πέρα από κάθε λογική.

Δεν θα υποκριθώ! Αν και… φόλα αντι-μαραντονικός, όταν έφυγε ο Ντιέγκο έκλαψα, δάκρυσα, πόνεσε η καρδιά μου. Μη με ρωτάτε γιατί. Δεν ξέρω! Ήταν σαν να αφαιρούσε κάποιος ένα κομμάτι της ζωής μου! Σαν να μου κλέβει κάποιος τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια. Κι ας έχω διαφωνήσει εκατοντάδες φορές ακόμη και ως επαγγελματίας δημοσιογράφος με όσους υποστηρίζουν ότι μπορεί να λογίζεται ως κορυφαίος αθλητής σε οποιοδήποτε σπορ κάποιος με τόσο σύντομη χρονικά καριέρα και κυρίως αθλητής που έχει συλληφθεί να κάνει χρήση απαγορευμένων ουσιών.

Ο Ντιέγκο, όμως, ήταν ο πρώτος… θνητός θεός της δικής μας εποχής. Κανείς δεν είχε το δικαίωμα να τον πάρει από κοντά μας. Ο Πελέ ουδέποτε έγινε γήινος στα μάτια μας!

Γι’ αυτό και τα συναισθήματα που συντροφεύουν το δικό του ταξίδι προς την αιωνιότητα, σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να συγκριθούν με εκείνα που βιώσαμε πριν από δύο χρόνια όταν ένα πρωινό μάθαμε ότι «έφυγε ο Ντιέγκο».

Μόνο αν είσαι Βραζιλιάνος, μπορείς να συλλάβεις σήμερα στο έπακρο το μέγεθος της συγκεκριμένης απώλειας! Γιατί αν δεν υπήρχε ο Πελέ, ενδεχομένως η Βραζιλία να μη συμβόλιζε στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, όσα συμβολίζει μέχρι σήμερα.

Και αυτή η συνεισφορά του στον «βασιλιά των σπορ», αυτή η κληρονομιά του “joga bonito”, του «όμορφου ποδοσφαίρου» αποτελεί τελικά το πιο αστραφτερό διαμάντι του στέμματός του. Πιο πάνω από το 1958, το 1970, την ντρίμπλα του αιώνα, την κεφαλιά του στην επική απόκρουση του Μπανκς, πιο πάνω από οποιοδήποτε γκολ του.

Μόνο αν είσαι Βραζιλιάνος, μπορείς να συλλάβεις σήμερα στο έπακρο το μέγεθος της συγκεκριμένης απώλειας! Γιατί αν δεν υπήρχε ο Πελέ, ενδεχομένως η Βραζιλία να μη συμβόλιζε στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, όσα συμβολίζει μέχρι σήμερα…

Γιατί ακόμη κι αν περάσουν 50 ή 100 χρόνια, κάθε φορά που ένας λάτρης του ποδοσφαίρου θα βλέπει μια φωτογραφία του, θα θυμάται ότι «μια φορά κι έναν καιρό, έζησε ένας θεός που έκανε τους ανθρώπους να αισθάνονται όμορφα βλέποντας ποδόσφαιρο». Και όσο κι αν αλλάζουν οι εποχές, όσο τρέχει αδυσώπητα ο χρόνια, πάντα όλοι μας θα χρειαζόμαστε ανθρώπους να μας κάνουν να αισθανόμαστε όμορφα! 

ΥΓ: Ευτυχώς υπάρχει ο κινηματογράφος να δίνει σάρκα και οστά ακόμη και στη… μυθολογία. Όσοι δεν έχετε δει τη βιογραφική ταινία για τα παιδικά χρόνια του Πελέ μέχρι και το έπος του 1958, κάντε έναν κόπο να τη δείτε. Πιστέψτε με, θα έρθετε πολύ πιο κοντά στο μύθο του. Και δεδομένα θα καταλάβετε γιατί όσοι είχαν την ευλογία να τον ζήσουν από κοντά, αισθάνονται σήμερα ότι έφυγε ένα μεγάλο κομμάτι της δικής τους ζωής!

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News