ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΣΟΜΟΓΛΟΥ: Γι’ αυτό γελάνε και τα μουστάκια του Μαρτίνς!

Καμιά φορά αν κοιτάξεις τα μάτια ενός προπονητή μετά το τέλος ενός αγώνα, αρκεί για να καταλάβεις τι ακριβώς έχει συμβεί στα προηγούμενα ενενήντα λεπτά.
Θυμάμαι τα μάτια και τη γλώσσα του σώματος του Πέδρο Μαρτίνς μετά το ισόπαλο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό. Έβλεπες έναν άνθρωπο που έβγαζε εκνευρισμό, έλλειψη σιγουριάς.
Αντίθετα το βλέμμα και οι εκφράσεις του Πορτογάλου τεχνικού λίγα λεπτά μετά το τέλος της αναμέτρησης με τη Φενέρ, παρέπεμπαν σε έναν άνθρωπο πλημμυρισμένο από σιγουριά και αυτοπεποίθηση. Υπάρχει εξήγηση για αυτή τη διαφοροποίηση; Φυσικά. Την έδωσε με μία φράση του ο «στρατηγός» του Ολυμπιακού: «Περάσαμε από κακές φάσεις, αλλά τώρα είμαστε καλά»…

Τι είπε ο Πορτογάλος; Αυτό που επισημαίνουμε εδώ και εβδομάδες τόσο στο blog, όσο και στο podcast “Red Machine” παρέα με το Νίκο Ζέρβα: Ότι ανεξαρτήτως θετικών ή αρνητικών αποτελεσμάτων ο Ολυμπιακός δεν ήταν… «Ολυμπιακός του Μαρτίνς» στο ξεκίνημα της σεζόν. Σε απλά ελληνικά ότι ο Ολυμπιακός «δεν ήταν καλά» όπως παραδέχτηκε ο άνθρωπος που γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα την ομάδα του.

Απόλυτα φυσιολογικά, λοιπόν… γέλαγαν και τα μουστάκια του Μαρτίνς το βράδυ της Πέμπτης στο Καραϊσκάκη. Όχι, τόσο για την πρόκριση όσο για αυτό το «τώρα είμαστε καλά». Ας αναλύσουμε λίγο περισσότερο αυτές τις τρεις λέξεις και σας δούμε πως θα μπορούσε να συμπληρώσει τη φράση του ο προπονητής του Ολυμπιακού.

«Τώρα είμαστε καλά… γιατί έχουμε ξανά κανονικό Εμβιλά»

Δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε πόσο σημαντική ήταν η ουσιαστική απουσία του Γάλλου μέσου στο πρώτο τρίμηνο της σεζόν. Η παρουσία του καθιστά αυτομάτως πιο ορθόδοξη τη συνολική λειτουργία της ομάδας τόσο επιθετικά, όσο και ανασταλτικά. Αποτελεί το γρανάζι της ισορροπίας που συνδέει άμυνα και επίθεση, που τόσο πολύ έλλειψε το προηγούμενο διάστημα.

«Τώρα είμαστε καλά… γιατί παίρνουμε βοήθειες από τα μπακ»

Δεν χρειαζόταν να δώσει τη «χρυσή» ασίστ ο Ρέαμπτσιουκ στον Τικίνιο» για να αντιληφθεί κανείς δια γυμνού οφθαλμού ότι τα ακραία μπακ του Ολυμπιακού επιστρέφουν σε μια… κανονικότητα. Όχι, δεν μεταμορφώθηκαν ξαφνικά ο Μολδαβός και ο Λαλά σε Τσιμίκα και Ομάρ. Απλά ο μεν Ρέαμπτσιουκ (αυτό το «σκυλί του πολέμου») μοιάζει να δουλεύει ασταμάτητα στην «αχίλλειο πτέρνα» του και να γίνεται πιο απειλητικός στην τελική επαφή του με την μπάλα όταν πλησιάζει στην αντίπαλη περιοχή, ο δε Γάλλος αποκτά σταδιακά μια σταθερότητα στην απόδοσή του θυμίζοντας τα υψηλά στάνταρντς του Λαλά της Ligue 1.

«Τώρα είμαστε καλά… γιατί επιτέλους δεν επιτρέπουμε στον αντίπαλο πολλές τελικές»

Μπορεί να πέρασε στα ψιλά, αλλά στο παιχνίδι με τη Φενέρ ζήσαμε ένα… flash back της πρώτης τριετίας Μαρτίνς, αναφορικά με τις τελικές προσπάθειες που επιχείρησε ομάδα απέναντι στους πρωταθλητές Ελλάδος. Οι Τούρκοι επιχείρησαν σε 90 λεπτά μόλις 5 (!) τελικές, εκ των οποίων καμία δεν κατέληξε εντός εστίας (σ.σ. για να μην μπερδευτείτε, τα δοκάρια δεν λογίζονται στατιστικά ως προσπάθειες εντός τέρματος). Το ίδιο ακριβώς είχε συμβεί και στο παιχνίδι με την Άιντραχτ, ανεξάρτητα αν οι Γερμανοί έφυγαν με το διπλό από το Φάληρο. Θυμίζω απλά ότι στα τρία προηγούμενα φετινά ευρωπαϊκά παιχνίδια των πρωταθλητών, οι αντίπαλοί τους είχαν επιχειρήσει 17 (Αντβέρπ στο Φάληρο), 16 (Φενέρ στην Πόλη) και 19 (Άιντραχτ στη Γερμανία) τελικές προς την εστία του Βατσλίκ. Τεράστια διαφορά, επαναλαμβάνω ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων!

«Τώρα είμαστε καλά… γιατί ξεκαθαρίζουν οι ρόλοι Ελ Αραμπί – Τικίνιο»

Κακά τα ψέματα, η συνύπαρξη δύο εξαιρετικών παικτών που αγωνίζονται στην ίδια θέση, δεν είναι ό,τι πιο εύκολο στη διαχείριση απ’ οποιονδήποτε προπονητή, σε οποιαδήποτε ομάδα. Στο ξεκίνημα της σεζόν, ο Μαρτίνς είτε πάλευε να τους χωρέσει και τους δύο στην ενδεκάδα, είτε μοίραζε το χρόνο στα παιχνίδια. Κανείς δεν γνώριζε ποιος από τους δύο είναι ο βασικός και ποιος ο αναπληρωματικός. Η αίσθηση που δίνεται στα τελευταία παιχνίδια είναι ότι οι ρόλοι ξεκαθάρισαν: Ελ Αραμπί ο βασικός, Τικίνιο σε ρόλο Χασάν ο… game changer που θα έρχεται από τον πάγκο! Και οι πιο διακριτοί ρόλοι, μάλλον θα κάνουν καλό και στους δύο.

Βέβαια, εχθρός του καλού είναι το καλύτερο! Και ο Ολυμπιακός ακόμη απέχει από τα συνηθισμένα στάνταρντς της εποχής Μαρτίνς. Δεν είναι τόσο απαιτητικός στο πρεσάρισμα του στα στόπερ των αντιπάλων του, δεν παράγει τόσους πολλούς αυτοματισμούς. Σου δίνει, όμως, την αίσθηση ότι είναι μια ομάδα που βρίσκεται σε ανοδική πορεία. Ωστόσο δεν είναι πλέον τόσο μακρινή η απόσταση που έχει να διανύσει για το ολικό comeback. Τι χρειάζεται;

1) Μετά τον κανονικό Εμβιλά να επιστρέψει και ο… κανονικός Μαντί που αγνοείται!
2) Μετά τα ακραία μπακ να αρχίσουν να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις και τα εξτρέμ.
3) Το πιο σημαντικό; Να βλέπουμε από εδώ και στο εξής πιο συχνά τον επιδραστικό Μαρτίνς που απολαύσαμε στο παιχνίδι με τη Φενέρ. Έναν προπονητή που δεν περιμένει να έρθει το 70’ και το ’80 για να επέμβει στην εξέλιξη των αναμετρήσεων. Έναν τεχνικό που θα αξιοποιεί τόσο το βάθος και την ποιότητα του ρόστερ του, όσο και τη δυνατότητα που παρέχει σε όλους τους προπονητές ο κανονισμός των πέντε αλλαγών. Δεν αφορά τον Μαρτίνς αυτό που θα γράψω, αλλά όλους τους προπονητές. Είναι κουτό, μοιάζει παράλογο να μην αξιοποιεί οποιοσδήποτε τις πέντε αλλαγές, επεμβαίνοντας από το ημίχρονο σε ένα παιχνίδι που δεν εξελίσσεται βάσει πλάνου για την ομάδα του. Όσο υπήρχαν τρεις αλλαγές, ναι ήταν ρίσκο να πραγματοποιήσεις νωρίς σε αντικατάσταση προσώπων. Τέτοιο ρίσκο, όμως, πλέον δεν υφίσταται. Τι έκανε ο Πορτογάλος κόντρα στους Τούρκους; Το αυτονόητο! Φρέσκαρε την ενδεκάδα του από το ημίχρονο, τράβηξε στον πάγκο δύο «αδύναμους κρίκους» και απλά… άλλαξε τη ροή του αγώνα!

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News