ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΣΟΜΟΓΛΟΥ: Ποδόσφαιρο όχι του ποδιού, αλλά του… ποδαριού!

Διαβάζει κανείς την ποδοσφαιρική επικαιρότητα της ημέρας – ιδιαίτερα αυτή που αφορά τη δεύτερη επαγγελματική κατηγορία της χώρας – και νομίζει ότι βρισκόμαστε Οκτώβριο μήνα, άντε το πολύ Νοέμβριο. Πως το λένε οι φίλοι μου οι Θεσσαλονικείς; Χαλαρααά!!!

Έλα, όμως, που δεν βρισκόμαστε Φθινόπωρο, αλλά ντάλα καλοκαίρι με το θερμόμετρο να δείχνει 40 βαθμούς Κελσίου. Τί δεδομένα έχουμε επίσημα για το νέο αναβαθμισμένο πρωτάθλημα της Super League 2, που θεωρητικά θα ξεκινήσει το Σαββατοκύριακο 11-12 Σεπτεμβρίου. Ότι πιθανότατα… θα ξεκινήσει! Μόνο αυτό! Όλα τ’ άλλα βρίσκονται στον αέρα!

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά που γνωρίζουμε για οποιαδήποτε λίγκα του πλανήτη, ακόμη και στις πλέον υπανάπτυκτες ποδοσφαιρικές χώρες της Υφηλίου. Με πόσες ομάδες θα διεξαχθεί το πρωτάθλημα; Είμαι σίγουρος ότι αν θέσει κανείς το συγκεκριμένο, φαινομενικά απλούστατο, ερώτημα σε κάποιο φίλαθλο του Γκουάμ, του Πακιστάν, της Σομαλίας, ή των Νήσων Κέιμαν (χωρών που βρίσκονται στα πέριξ της θέσης… 200 στο ranking της ΦΙΦΑ) θα λάβει συγκεκριμένη απάντηση. Στην Ελλάδα ουδείς μπορεί να είναι κατηγορηματικός, και η απάντηση μοιάζει με σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες.

«Μπορεί με 36, μπορεί με λιγότερες, μπορεί με είκοσι, ποιος ξέρει;»… Ρωτήστε όποιον θέλετε, από τον πρόεδρο της ΕΠΟ, Θοδωρή Ζαγοράκη μέχρι τον πρόεδρο της Λίγκας, Λεωνίδα Λεουτσάκο και αν πάρετε διαφορετική απάντηση, ελάτε να με ενημερώσετε. Όχι, ότι φέρουν ιδιαίτερη ευθύνη οι δυο τους. Να είμαστε ειλικρινείς. Οι παράγοντες του ελληνικού ποδοσφαίρου (όποια κι αν είναι τα ονοματεπώνυμά τους) χρεώνονται ουκ ολίγες δυσλειτουργίες του, αλλά η πρωτοφανής έλλειψη οργάνωσης στο άθλημα, δεν βαραίνει μόνο τους ίδιους, αλλά και τις εκάστοτε κυβερνήσεις που κάθε λίγο και λιγάκι ψηφίζουν κι από μια αναδιάρθρωση στο Κοινοβούλιο, λες και συμμετέχουν σε ψηφοφορία… αποχώρησης του Survivor.

Το νομοσχέδιο Αυγενάκη δεν έχει σχέση με το… τερατούργημα Βασιλειάδη, αλλά για ποιο λόγο έπρεπε να φτάσουμε Ιούνιο για να ψηφιστεί; 

Για να τα βάλουμε κάτω: Το νομοσχέδιο που κατατέθηκε φέτος δια χειρός Λευτέρη Αυγενάκη, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το τερατούργημα που είχε εμπνευστεί ο προκάτοχός του, Γιώργος Βασιλειάδης με την… εν μια νυκτί γέννηση μιας έξτρα κατηγορίας στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Η σταδιακή καταπολέμηση του υπερπληθυσμού των ΠΑΕ που παρατηρείται στη χώρα μας, αποτελούσε εδώ και χρόνια μονόδρομο εξυγίανσης. Δεν είναι δυνατόν το ελληνικό ποδόσφαιρο να αριθμεί περισσότερες Ποδοσφαιρικές Ανώνυμες Εταιρίες, από χώρες όπως το Βέλγιο και η Ολλανδία. Απλά… αδιανόητο!

Η Ελλάδα αντέχει δύο αμιγώς επαγγελματικές κατηγορίες και όχι περισσότερες από 28-30 ΠΑΕ (και πολλές λέμε). Το νομοσχέδιο Αυγενάκη, λοιπόν, που οδηγεί σε σταδιακή μείωσή τους σε βάθος τριετίας, δεδομένα είναι απόλυτα ορθολογικό.

Επειδή, όμως, βρισκόμαστε στη μαγική χώρα που λέγεται Ελλάδα, ακόμη και οι πιο ορθολογικές αποφάσεις λαμβάνονται με τον πλέον… παράλογο τρόπο! Γιατί έπρεπε το συγκεκριμένο νομοσχέδιο να ψηφιστεί μέσα στο καλοκαίρι και όχι πριν από ένα χρόνο; Για ποιο λόγο μια τόσο σωστή απόφαση – όπως η είσοδος β’ ομάδων των ΠΑΕ της Super League στη δεύτερη κατηγορία – έπρεπε να ληφθεί τόσο πρόχειρα;

Για ποιο λόγο έπρεπε να παίζουν Ιούνιο μήνα την… κολοκυθιά οι διοικήσεις Super League και Super League 2, για τους όρους διεξαγωγής του πρωταθλήματος;

– Πόσες ομάδες θα παίξετε στην κατηγορία μας;
– Έξι!
– Και γιατί να είστε έξι;
– Και πόσες να είμαστε;
– Να είστε τέσσερις.
– Και γιατί να είμαστε τέσσερις;
– Και πόσες θέλετε να είστε;
– Όσες σας πούμε εμείς…
– Και γιατί να μην είμαστε όσες σας πούμε εμείς;

Σας μοιάζει εικονικός ο διάλογος; Μόλις πριν από λίγες μέρες, οι δύο Λίγκες αντάλλαξαν εγγράφως προτεινόμενους όρους διεξαγωγής της δεύτερης κατηγορίας και ζήτημα είναι αν συμφώνησαν σε έναν ή δύο. Και όλα αυτά, επαναλαμβάνω, τέλη Ιουνίου! Για ένα πρωτάθλημα που, θεωρητικά προγραμματίζεται να ξεκινήσει 12 Σεπτεμβρίου και οι ομάδες θα ξέρουν αν μπορούν να δηλώσουν συμμετοχή στις… 23 Ιουλίου! Και γράφω «αν» γιατί είναι εξαιρετικά αμφίβολο να καταφέρουν όλες να καλύψουν τα οικονομικά «πρέπει» της αναδιάρθρωσης.

Ειλικρινά, για ποιο λόγο πρέπει σ’ αυτή τη χώρα εκτός από δουλειές του ποδαριού να έχουμε και… ποδόσφαιρο του ποδαριού; Μπορεί κάποιος να μου δώσει μια εξήγηση; Κοντεύω 35 χρόνια στο χώρο του αθλητισμού (με διάφορες ιδιότητες) και η απάντηση μοιάζει κάθε χρόνο ολοένα και πιο δύσκολη!   

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News