ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΣΟΜΟΓΛΟΥ: «Ειδικοί» που αγνοούν τι θα πει αθλητισμός, αποφασίζουν για τον αθλητισμό!

Από τον Μάρτιο του 2020, όταν ουσιαστικά μπήκε στη ζωή μας ο εφιάλτης του κορωνοϊού, προσπαθώ πάντα να είμαι ιδιαίτερα ψύχραιμος στις κρίσεις μου, για όσους διαχειρίζονται μια πρωτόγνωρη παγκόσμια υγειονομική κρίση, όπως αυτή του Covid.

Ως πολίτης αυτής της χώρας, προσπαθώ όλα αυτά τα σχεδόν δύο χρόνια να τηρώ κατά γράμμα τις οδηγίες κυβέρνησης και λοιμωξιολόγων, να μην το παίζω ξερόλας και να αφήνω τους ειδικούς να παίρνουν αποφάσεις που ορίζουν τις ζωές όλων των μελών της οικογένειάς μου.

Η οικογένειά μου, όμως, έχει και άλλη μια ιδιαιτερότητα: Ζει από τον αθλητισμό, επιβιώνει από τον αθλητισμό, εργάζεται για τον αθλητισμό. Η σύζυγός μου κι εγώ αθλητικοί συντάκτες, ο γιος μου επαγγελματίας αθλητής. Κι αυτή η οικογένεια όπως και χιλιάδες άλλες οικογένειες ανθρώπων που ζουν από τον αθλητισμό, αισθανόμαστε για πολλοστή φορά οργή και αγανάκτηση για την αντιμετώπιση που τυγχάνει ο χώρος μας απ’ όσους διαχειρίζονται την κρίση της πανδημίας.

Είναι εξοργιστική, πλέον, η ευκολία με την οποία αποφασίζουν άνθρωποι να βάλουν λουκέτο στις ζωές χιλιάδων οικογενειών!

Δεν γνωρίζω, ειλικρινά, αν οι αποφάσεις που λαμβάνονται για τον αθλητισμό σχετίζονται με την άγνοια των επιστημόνων της υγειονομικής επιτροπής για το συγκεκριμένο χώρο. Δεν ξέρω αν οι συγκεκριμένοι γιατροί ανήκουν στην κατηγορία των ανθρώπων εκείνων που αξιολογούν τον αθλητισμό ως κόσμο… ενός κατώτερου θεού. Ενδεχομένως πολλοί από αυτούς να υπηρετούν τη ρητορική «εδώ καιγόμαστε να δούμε τι θα γίνει με τα σχολεία, με τον αθλητισμό θα ασχολούμαστε;»…

Όποιο κι αν είναι το υπόβαθρο της συγκεκριμένης αντιμετώπισης, ένα είναι σίγουρο: Τα μέτρα που λαμβάνονται για τον χώρο του αθλητισμού από την έναρξη της πανδημίας αγγίζουν πλέον τα όρια του «κοινωνικού ρατσισμού». Η ευκολία με την οποία βγαίνουν κάποιοι άνθρωποι και επιβάλλουν λουκέτο στις ζωές χιλιάδων οικογενειών, ειλικρινά πλέον με βγάζει από τα ρούχα μου.

Υπουργοί και επιστήμονες που φοβούνται τα γήπεδα έχουν πάει τις τελευταίες μέρες… σινεμά;

«Μα προέχει η προστασία της ζωής μας» θα μου πείτε. Ορθό, θα σας απαντήσω… Μόνο που θα ήθελα να απευθύνω μια ερώτηση προς τους υπουργούς και τους επιστήμονες που αποφάσισαν το απόγευμα της Δευτέρας να υψώσουν εκ νέου απαγορευτικό στην προσέλευση φιλάθλων στα γήπεδα.

Όλοι εσείς που χαρακτηρίζετε το γήπεδο ως υπ’ αριθμόν ένα χώρο επικινδυνότητας μετάδοσης του ιού (όπως το πράττετε άλλωστε από το ξεκίνημα της πανδημίας), έχετε πάει τις τελευταίες μέρες κάποιο σινεμά; Έχετε βρεθεί σε κάποιο θέατρο; Έχετε πάει να πιείτε καφέ σε κάποια καφετέρια;

Αναφέρομαι σε κλειστούς (και όχι ανοιχτούς) χώρους ψυχαγωγίας, στους οποίους δεν τηρείται το παραμικρό μέτρο ασφαλείας και φυσικά κανένας πελάτης δεν φορά μάσκα. Πως θα φας ποπ κορν με μάσκα; Πως θα πιεις τον καφέ σου; 100% πληρότητα παντού. Πήγα σινεμά την προηγούμενη εβδομάδα και γνωρίζω από πρώτο χέρι την κατάσταση που επικρατεί. Μην μιλήσω για τα νυχτερινά κέντρα διασκέδασης…

Προσέξτε δεν διαφωνώ με τη λήψη επιπλέον περιοριστικών μέτρων, εξαιτίας της επέλασης της «Όμικρον». Σ’ αυτόν τον πλανήτη ζω, όχι στον Δία. Βαρέθηκα, όμως, ειλικρινά κάθε μορφής λουκέτου σε αυτή τη χώρα να ξεκινά από τον αθλητισμό, επειδή είτε δεν υπάρχει γνώση για τον συγκεκριμένο χώρο, είτε υπάρχει… κοινωνική ρατσιστική προδιάθεσή απέναντι του.

Υπάρχουν δεκάδες άλλες λύσεις που και τη δημόσια υγεία μπορούν να προστατεύσουν και τον αθλητισμό να μη σκοτώσουν…

Φυσικά και μπορούσαν να υπάρξουν μια σειρά από μέτρα στα γήπεδα της χώρας που και την δημόσια υγεία θα προστάτευαν και τον αθλητισμό δεν θα τορπίλιζαν. Παράδειγμα:

Δεν θα μπορούσε να ανακοινωθεί η παρουσία στα γήπεδα μόνο των εμβολιασμένων κατόχων εισιτηρίων διαρκείας; Με τον όρο ότι κάθε θεατής θα έπρεπε να κάθεται σε απόσταση τριών θέσεων από τον διπλανό του. Πόσο επικίνδυνη θα ήταν, αλήθεια, μια απόφαση που και την προστασία από τον κορωνοϊό θα θωράκιζε και την εύρυθμη λειτουργία της αθλητικής οικογένειας θα εξασφάλιζε; Ποιος να την πάρει, όμως; Άνθρωποι που δεν γνωρίζουν τι θα πει «εισιτήριο διαρκείας»;

«Μα δεν είμαστε η μόνη χώρα που κλείνει τα γήπεδα», θα υπάρξει η επόμενη ένσταση σε αυτά που γράφω. Ορθό κι αυτό… Μόνο που στις υπόλοιπες χώρες που λαμβάνουν αντίστοιχα μέτρα, τα μέτρα δεν εφαρμόζονται μόνο στα γήπεδα, αλλά παντού! Στην Ελλάδα εδώ και πολλούς μήνες, κλείνουμε τον αθλητισμό, είτε για να… έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο, είτε γιατί δεν τον θεωρούμε χώρο επαγγελματικής δραστηριότητας και μετά ασχολούμαστε με τους υπόλοιπους τομείς της κοινωνίας. 

Θέλω να πιστεύω ότι μέχρι τις 3 Ιανουαρίου θα επικρατήσει σύνεση και λογική και θα βρεθεί μια ομάδα επιστημόνων που να γνωρίζει, όμως, τι θα πει αθλητισμός να εισηγηθεί ένα διαφορετικό μοντέλο προσέλευσης των φιλάθλων στα γήπεδα, που θα λαμβάνει υπόψη όλες τις παραμέτρους του προβλήματος. Και τις υγειονομικές και τις αθλητικές.

Γιατί πριν από μερικές εβδομάδες οι ίδιοι άνθρωποι που τώρα επιβάλλουν λουκέτα, μας εξηγούσαν πόσο σημαντικός είναι ο εμβολιασμός και η τρίτη αναμνηστική δόση για να πάρουμε πίσω τις ζωές μας. Τις ίδιες ζωές τις οποίες αποφάσισαν ξανά να θέσουν σε… παύση!

 

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News