Μπαρτσελόνα: Το γκολ του Ινιέστα έσωσε την κορυφαία ομάδα όλων των εποχών

Ο Αντρές Ινιέστα δεν έσωσε μόνο την Μπαρτσελόνα στις καθυστερήσεις του δεύτερου ημιτελικού του Champions League στις 6 Μαΐου 2009 επί της Τσέλσι, αλλά και ένα μεγάλο μέρος της μυθολογίας του ποδοσφαίρου. 

Στα σκοινιά. Εκεί βρισκόταν η Μπαρτσελόνα στα τελευταία λεπτά του δεύτερου ημιτελικού του Champions League στις 6 Μαΐου 2009. Η Τσέλσι είχε συμπληρώσει 180 λεπτά ποδοσφαίρου, μαζί με τις καθυστερήσεις, δίχως να δεχθεί γκολ. Η ομάδα του Πεπ Γκουαρδιόλα πίεζε -σε αντίθεση, φερ’ ειπείν, με ό,τι έκανε η… Ρεάλ Μαδρίτης στο έπος της απέναντι στη Μάντσεστερ Σίτι στο «Μπερναμπέου» την περασμένη Τετάρτη- αλλά η αίσθηση ήταν αποτρόπαια: πέντε μέρες να έπαιζαν οι δύο ομάδες, άλλο γκολ δεν έμπαινε.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ: Ρεάλ Μαδρίτης: Ο μύθος της βρίσκεται στην αίσθηση

Οι Λονδρέζοι είχαν προηγηθεί από το 9’, με ένα απίθανο βολ πλανέ του Μικαέλ Εσιέν με το αριστερό. Η Μπαρτσελόνα είχε τυλιχθεί από τον Γκούους Χίντινκ και τον… Ζοσέ Μουρίνιο, οι παίκτες του οποίου ήξεραν ακριβώς τι έπρεπε να κάνουν δίχως να έχουν ανάγκη από προπονητική καθοδήγηση, σε μια κόλλα χαρτί. Το παιχνίδι είχε την ένταση που έχει ένας ημιτελικός του Champions League, αλλά με ιδιαίτερο τρόπο: στο Λονδίνο δεν αναγνώριζαν μόνο ότι η πρόκριση στον τελικό του «Ολίμπικο» και η αντάμωση με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ θα ήταν επιτυχία ούτως ή άλλως, αλλά θα αποτελούσε και μια στρατηγική νίκη απέναντι σε μία ομάδα που είχε τρομοκρατήσει την οικουμένη. Μέχρι το 93’, η Τσέλσι είχε κρατήσει την Μπαρτσελόνα σε… μηδέν τελικές εντός εστίας και δέκα εκτός στόχου, ουδεμία εκ των οποίων άξιζε να μπει στα εκτεταμένα highlights της αναμέτρησης. Και τότε ήρθε ο Αντρές Ινιέστα.

Το σουτ που έσωσε το μύθο της νέας Μπαρτσελόνα

Πέρα από το ίδιο το εκπληκτικό σκροπ από την πάσα του Λιονέλ Μέσι και ό,τι επακολούθησε, με τον Ντιντιέ Ντρογκμπά να βρίζει στην κάμερα του BBC για τα δύο πέναλτι, το δικό του από τον Ερίκ Αμπιντάλ, ο οποίος αποβλήθηκε στο 66’, και κυρίως το χέρι του Ζεράρ Πικέ στο 81’, το γκολ του σπουδαίου Ισπανού έχει ιστορική σημασία. Οι απαιτήσεις του περιβάλλοντος της Μπαρτσελόνα εκείνη την εποχή ήταν υψηλές, κυρίως διότι υπήρχαν φταίχτες: πρώτα ο Γιόχαν Κρόιφ, που έπεισε τη διοίκηση να διώξει τον Ροναλντίνιο έπειτα από τη χρονιά των Fantastic Four, με Μέσι, Ανρί και Έτο, και να χτίσει την ομάδα πάνω στον Αργεντινό. Έπειτα, ο εμβληματικός Ολλανδός έπαιξε μείζονα ρόλο στον προβιβασμό του Πεπ Γκουαρδιόλα στην πρώτη ομάδα από τις ακαδημίες, δίνοντας παράλληλα το σύνθημα για τη στροφή προς τη Μασία, που ούτως ή άλλως είχε δώσει τον οβολό της στην πρώτη ομάδα, αλλά κατείχε άφθονο υλικό προς εξωτερίκευση.

Ο ίδιος ο Πεπ, από τη μεριά του, αποδέχθηκε μια δουλειά σε έναν πάγκο που, αν δεν είναι, αρκεί να γίνει ηλεκτρικός με το άνοιγμα ενός διακόπτη. Εκείνη τη χρονιά, η Μπαρτσελόνα ήταν φανταστική και είχε κάνει παρέλαση στη Liga. Μόλις τέσσερις μέρες πριν το ματς με την Τσέλσι, είχε νικήσει 6-2 τη Ρεάλ Μαδρίτης μέσα στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου» για να φτάσει τα 100 γκολ στο πρωτάθλημα και να το κατακτήσει μαθηματικά. Αλλά η εικόνα δεν ήταν αρκετή.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ: «Έχει πλεονέκτημα ο Ανρί για τη Μπαρτσελόνα αλλά θα υποφέρει εκεί»

Η Liga αποτελούσε μια αξιόπιστη επιτυχία, για τους περισσότερους προπονητές, δε, τα ανταγωνιστικά πρωταθλήματα είναι πιο σημαντικά από τις διεθνείς διοργανώσεις, παρ’ όλα αυτά το Champions League δεν θα σήμαινε απλώς ότι η ίδια η ομάδα θα είχε την ευκαιρία να πάρει άλλους δύο τίτλους από εκεί και ύστερα, αλλά και την επιβολή του δικού της συστήματος ως του πιο επιτυχημένου διεθνώς. Αν η Μπαρτσελόνα αποκλειόταν της Τσέλσι θα είχε την ευκαιρία να κατακτήσει ακόμα έναν τίτλο, ήτοι το ισπανικό Super Cup, και πέραν τούτου ουδέν. Όταν το καλοκαίρι οι Καταλανοί αποφάσισαν να πάρει τον Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς για μεταγραφή, η υποψία για το τι θα έκαναν αν δεν υπήρχε το γκολ του Ινιέστα είναι αρκούντως ισχυρή. Ακόμα και η χρονιά που έκανε ο «Ίμπρα» αποδεικνύει του λόγου το ασφαλές: ο Γκουαρδιόλα είχε την απαίτηση από τον Σουηδό να υπακούει τις εντολές του, κάτι που ενδεχομένως και με τη θέση του επισφαλή να μη συνέβαινε στην περίπτωση που η Τσέλσι περνούσε τους Καταλανούς και δεν τους άφηνε να διεκδικήσουν το ευρωπαϊκό Super Cup και το Παγκόσμιο Κύπελλο συλλόγων. Το σύστημα θα αποκτούσε ρωγμές, ενώπιον των οποίων ουδείς πιστεύει κάποιος ότι ένας επιχειρηματίας, πρακτικός φύσει, θα εθελοτυφλούσε.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ: Μάριο Κέμπες: «Ο Μέσι έχει χάσει τη λάμψη που είχε στη Μπαρτσελόνα»

Για την κορυφαία ομάδα στην Ιστορία του ποδοσφαίρου, την ομάδα που κατέκτησε δύο Κύπελλα Πρωταθλητριών και έπαιξε σε άλλους τρεις ημιτελικούς, πιο σημαντικό από αυτό το γκολ δεν υπήρξε. Κυρίως διότι το ποδόσφαιρο της χαράς, αντίστοιχο με τη «Μελωδία της Ευτυχίας» που ο Άλφρεντ Χίτσκοκ χαρακτήρισε «κινηματογραφικό ανοσιούργημα», διότι δικαίως θεωρούσε ότι ο δικός του κόσμος υπήρχε πραγματικά, σε αντίθεση με εκείνον που έβαζε το θεατή η Τζούλι Άντριους, αντιστοίχισε με το χαρακτήρα: η Μπαρτσελόνα δεν βρήκε σημαντικά εμπόδια ως εκείνο το σημείο, αλλά όταν προσπέρασε τη δυσκολία, αναγνωρίστηκε, πλην της ψυχαγωγίας, και το πνεύμα της νίκης. Κι όλα πήραν το δρόμο τους.

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News