Έρλινγκ Χάαλαντ: Η κριτική στα social είναι ένα έργο που παίζεται από αρχαιοτάτων

Οι ομάδες προφανώς προετοιμάζονται κυρίως γι’ αυτό. Δεν ήταν δύσκολο να γίνει κατανοητό πού πήγαινε η βαλίτσα της άνετης κριτικής και, βέβαια, δεν είναι τωρινό φαινόμενο. Συμβαίνει χρόνια, απλώς έχει αυξηθεί η έντασή του και γι’ αυτό προσδιορίζεται ως κοινωνικό πρόβλημα.

Ο Ντάργουιν Νούνιες και ο Έρλινγκ Χάαλαντ, δηλαδή οι δύο νεοαποκτηθέντες για τις Λίβερπουλ και Μάντσεστερ Σίτι, ορίζονται ως αντικαταστάτες. Ο πρώτος είναι εκείνος που σηκώνει το βάρος να καλύψει το κενό του Σαντιό Μανέ, ο δεύτερος αντικαθιστά τον Γκαμπριέλ Ζεσούς. Ο πρώτος, όμως, ήρθε από την Μπενφίκα. Για το δεύτερο υπήρξε ολόκληρη σπέκουλα το καλοκαίρι, μέχρι να καταλήξει στον Πεπ Γκουαρδιόλα και τη Μάντσεστερ Σίτι.

Το πρόβλημα με τον Νούνιες, ο οποίος δέχθηκε δριμεία κριτική μετά την ήττα της Λίβερπουλ με σκορ 4-0 από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ σε φιλικό (!) και με τον Χάαλαντ, που αυτές τις μέρες τον περνούν γενεές δεκατέσσερις μετά τις απίθανες χαμένες ευκαιρίες στην ήττα με σκορ 3-1 από τους «κόκκινους» στον τελικό του Charity Shield, υπερτονίζοντας πόσο λείπει ο Ζεσούς από τη Μάντσεστερ Σίτι, είναι ότι όσοι μιλούν γι’ αυτούς κάνουν δύο ηχηρές δηλώσεις: η πρώτη είναι ότι ξέρουν… πολύ ποδόσφαιρο.

Η δεύτερη -και πιο σημαντική- πως δεν δίνουν δεκάρα για το τι οι ίδιοι λένε. Πρόκειται, βεβαίως, για τις άνευ λόγου, σε αυτό το στάδιο της σεζόν, κριτικές στα social media, οι οποίες παρέχονται αφειδώς προς τέρψη των κακοπροαίρετων.

Η διαπίστωση πως η διαφορά με τον προφορικό λόγο είναι μηδαμινή, δεν είναι τωρινή. Αναδεικνύει, δε, τις ιδιαιτερότητες του ανθρώπινου μυαλού. Υπό μία έννοια, είναι αρετή η υπομονή πριν κάποιος βγάλει το συμπέρασμά του. Από την άλλη, ακόμα και αυτό επικρίνεται.

Στην πραγματικότητα, τα social προσφέρουν την ευκαιρία να εκφράζεται κάποιος εν είδει προφοράς… γραπτώς. Δηλαδή, του δίνουν τη δυνατότητα να μη φιλτράρει τι γράφει, διότι αυτό που αποτυπώνει την ώρα της θύελλας της κριτικής θα εξαφανιστεί λίγες ώρες αργότερα και, υπό μία έννοια, θα πάψει να υπάρχει.

Μοιάζει εν ολίγοις με εκείνο το ανέκδοτο για τον τύπο στο γήπεδο, που φωνάζει στον παίκτη μιας ομάδας, «πού πας ρε κατσίκι», «ρε, τι άμπαλος είναι αυτός ρε», μέχρι αυτός να σκοράρει και έπειτα ουρλιάζει, στα ίδια ντεσιμπέλ και χωρίς να ντρέπεται, «τι παικταράς είναι αυτός ρε», «τι έβαλες μωρή αρρώστια» και τα σχετικά. Ο αναγνώστης το πιάνει το νόημα.

Κάθε Χάαλαντ και κάθε Νούνιες βρίσκονται σε οργανισμούς που, εκτός από το ποδόσφαιρο πρωταθλητισμού που παίζουν, οφείλουν να τους προστατεύουν από κριτικές οι οποίες στην πραγματικότητα καταστρατηγούνται στο επόμενο παιχνίδι, γι’ αυτό κιόλας αποτελούν έπεα πτερόεντα.

Όσο για εκείνους που επικρίνουν δίχως την παραμικρή νόηση για τις διαστάσεις που διέπουν την κριτική προς όποιον ατύχησε, βρέθηκε σε μια κακή μέρα, είπε κάτι δίχως να το σκεφτεί, έκανε, δηλαδή, συνολικά ένα λάθος; Η αφορμή των ξεσπασμάτων τους δίνεται από το ίδιο το άλλοθι.

Η (έμφυτη ή σύμφυτη, θα ήταν πολύ ωραία συζήτηση αν γινόταν με σεβασμό) υποσυνείδητη ροπή προς τη μάζα παίζει τον πλέον κομβικό ρόλο. Αν σε κάθε δήλωση απαγορευόταν η διάδραση και το υποκείμενο απέμενε μόνο του, με το φόβο ότι μέσω της κριτικής του ταυτοποιείται ως κάποιος που δεν πρέπει να λαμβάνεται πολύ στα σοβαρά, θα σκεφτόταν διπλά ώστε να ξαναμιλήσει.

Αυτό, όμως, δεν συμβαίνει, διότι οι γνώμες στα social δεν αποτελούν απλώς προσωπικές δηλώσεις, αλλά έναν σύνδεσμο για άλλες γνώμες με τις οποίες συμπίπτουν. Η μάζα οπωσδήποτε δεν διέπεται από ηθική, η οποία υπαγορεύεται στην οντότητα, άρα μπορεί να πράττει κατά το δοκούν και δίχως να νοιάζεται για το ποινικά κολάσιμο της επίθεσης.

Όσο για το γεγονός ότι εκείνος που γίνεται κακοπροαίρετα επικριτικός θα βρεθεί εκτεθειμένος; Αυτό πρέπει να απασχολεί τον ίδιο, μόνο που τα ερεθίσματα είναι τόσο πολλά, που δεν τον απασχολεί. Είναι νόμος στη ζωή, με χρυσές εξαιρέσεις, ότι συγγνώμη ζητά μόνο όποιος έχει αποκαλυφθεί. Και αυτό στα social media δεν έχει την παραμικρή σημασία.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News