Αντώνης Καρπετόπουλος: Ο Σιδηρόπουλος δεν ήθελε να... τον κρεμάσουν στα μανταλάκια!

Διανύουμε, διαβάζω, τις μέρες της «πανσελήνου του κυνηγιού» – δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό, αλλά ακούγεται ωραίο. Η περίφημη «κυνηγητική περίοδος», ο καιρός δηλαδή που οι κυνηγοί παίρνουν άδειες για να εξασκήσουν το κομμάτι βάρβαρο χόμπι τους έχει ξεκινήσει από τα τέλη Αυγούστου.

Στο πρωτάθλημα μας νομίζω ότι τώρα ξεκινάει: η ΑΕΚ θα κυνηγήσει τον Παναθηναϊκό κι ο Ολυμπιακός την ΑΕΚ, ενώ ο ΠΑΟΚ την άλλη Δευτέρα θα παίξει στο Καραϊσκάκη τα ρέστα του – κι αυτό κυνήγι είναι, κυνήγι ελπίδας. Για να δούμε τι έγινε αυτή την αγωνιστική.

Το ρεκόρ του 1994 και το πέναλτι που κέρδισε ο Παναθηναϊκός

Ο Παναθηναϊκός κέρδισε και τον Αστέρα Τρίπολης φτάνοντας τις 7 νίκες σε 7 ματς και κυνηγάει το 9 στα 9 που έκανε το 1994 όταν έπαιζαν ο Βαζέχα, ο Βάντσικ κι ο Μπορέλι και πήρε το πιο εύκολο πρωτάθλημα της ιστορίας της.

Ο ΠΑΟ κέρδισε τον Αστέρα με 1-0 με ένα πέναλτι που έδωσε μέσω VAR o διαιτητής Παπαδόπουλος στον Αϊτόρ – πρόκειται για ένα σπάνιο πέναλτι που κερδίζει επιθετικός που είναι πίσω από τον αμυντικό! Μέτρησε σαφώς η παρουσία του διαιτητή Σιδηρόπουλου στο VAR – μια ακόμα λάθος τοποθέτηση του Μπένετ (αν είναι δική του).

Μετά την αλλαγή του στο πρόσφατο ντέρμπι ΑΕΚ – ΠΑΟ ο Σιδηρόπουλος σε ματς του Παναθηναϊκού δεν έπρεπε να οριστεί διότι είναι δύσκολο να κρίνει οτιδήποτε χωρίς το βάρος της προκατάληψης. Παρενέβη για να στείλει τον Παπαδόπουλο στο VAR βλέποντας πέναλτι για να δείξει ότι δεν έχει πρόβλημα με τον ΠΑΟ – όπως ο Παναθηναϊκός του χρεώνει.

Αν δεν το έκανε, θα τον είχαν κρεμάσει στα μανταλάκια κι ο Σιδηρόπουλος αυτά δεν τα θέλει: μέχρι και πρόεδρος νέου συνδέσμου διαιτητών ετοιμάζεται να γίνει! Φυσικά η απόφασή του εξυπηρετεί κι όποιους ονειρεύονται μεγάλους καυγάδες στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο ώστε να μην προχωρήσει η επαγγελματική διαιτησία π.χ. Κάτι μου λέει ότι είμαστε κοντά να τους δούμε.

Ο ΠΑΟ κάνει φέτος πρωταθλητισμό: όταν κάνεις πρωταθλητισμό θα πρέπει να κερδίζεις κι έτσι, δηλαδή με πέναλτι συζητήσιμα με τα οποία εσύ χαίρεσαι και οι ανταγωνιστές φωνάζουν – όταν δεν κάνεις πρωταθλητισμό φωνάζεις εσύ με αυτά που παίρνουν οι άλλοι.

Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς δεν έχει να κρατήσει πολλά από αυτό το παιχνίδι, αλλά αυτό δεν μοιάζει να απασχολεί τον Παναθηναϊκό και τους οπαδός του που βλέπουν μόνο τους τρεις βαθμούς, την πρωτιά και την διαφορά από τους υπόλοιπους που μπορεί να μεγαλώσει κι άλλο μέχρι το τέλος του πρώτου γύρου με βάση το πρόγραμμα.

Εγώ πάλι λέω ότι είναι πολύ νωρίς για να κάνει ο Παναθηναϊκός βαθμοθηρία, αλλά και για να αγχωθεί διότι χθες – ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο – ήταν πολύ αγχωμένος. Η απουσία του Σπόραρ και του Τσέριν έκανε τον Παναθηναϊκό αργό και προβλέψιμο, ο Μπερνάρ έκανε λίγα (κι αυτά όταν ο Αστέρας έμεινε ορθά με δέκα παίκτες), ο Γιοβάνοβιτς δεν είχε αναπληρωματικούς αλλά η Λεωφόρος ήταν γεμάτη κι ο Αστέρας επιθετικά ακίνδυνος. Το αποτέλεσμα είναι σαφώς σημαντικό: στην Ελλάδα είμαστε και για να πάρεις ένα πρωτάθλημα πρέπει να τρέξεις ένα μεγάλο σερί. Ο Παναθηναϊκός εξακολουθεί να είναι ο μόνος που το κάνει.

Θα τον κυνηγήσει η ΑΕΚ

Αν υπάρχει μια ομάδα που αυτή τη στιγμή μοιάζει να μπορεί πραγματικά να κυνηγήσει τον ΠΑΟ είναι η φορμαρισμένη ΑΕΚ, που όμως έχει ήδη αγωνιστεί μαζί του: είναι σημαντικό.

Στο Βικελίδης ο Ματίας Αλμέιδα παρουσίασε την ίδια ομάδα που έκανε 30 τελικές στο ματς με τον Ιωνικό – μόνη αλλαγή ο Αθανασιάδης αντί του Στάνκοβιτς στην εστία. Ο Αρης πίεσε αρχικά, αλλά η ιδέα του Πάρντιου να εμφανίσει μια ενδεκάδα στην οποία υπήρχαν ταυτόχρονα οι Ματέο Γκαρσία, Μάνου Γκαρθία, Μαντσίνι, Ιτούρμπε και Γκρέι οδήγησε σε μια αυτοκαταστροφή: η ΑΕΚ βρήκε κενούς χώρους κι έκανε πάρτι.

Μπορεί το γκολ του 0-1 να ήρθε μετά από μια στατική φάση (χτύπημα φάουλ στο δεύτερο δεκάρι και κεφαλιά του αμαρκάριστου Σιμάνσκι), αλλά η ΑΕΚ έχασε γκολ που δεν χάνονται με τον Αραούχο και τον Λιβάι Γκαρσία – το ματς θα μπορούσε να είναι στο 0-3 στο πρώτο ημίχρονο. Παρά τις χαμένες ευκαιρίες δεν υπήρχε η παραμικρή αμφιβολία πως η επικράτηση της Ενωσης ήταν θέμα χρόνου.

Ο Λιβάι Γκαρσία τελείωσε το ματς κάνοντας το 0-2 στο 51΄μετά από ένα τεράστιο λάθος του Μαντσίνι και μια ασίστ του Αραούχο στον σκόρερ και η ΑΕΚ συνέχισε να χάνει γκολ όλο το βράδυ γεγονός που είναι το μόνο που θα πρεπε να προβληματίσει τον Αλμέιδα. Που κατά τα άλλα έχει την ομάδα που παίζει το καλύτερο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα. Θα γράψω αναλυτικά το γιατί.

Κι ο Αρης; Ο Αρης χάθηκε στις αλλαγές προπονητών αλλά πληρώνει πολύ και την ύπαρξη πάρα πολλών κυνηγών και μεσοεπιθετικών που είναι αδύνατο να χωρέσουν όλοι. Αν ήμουν ο Θόδωρος Καρυπίδης θα πήγαινα στον Ακη Μάντζιο και θα του ζητούσα να γυρίσει να συμμαζέψει το πράγμα: ο Πάρντιου μπορεί να χρειαστεί μήνες για να καταλάβει που βρίσκεται. Αν καταλάβει.

Με ανατροπή και χτυποκάρδια ο Ολυμπιακός

Ο Ολυμπιακός πέρασε από το Ηράκλειο σε ένα ματς που σε όποιον δεν το έχει δει είναι αδύνατο να το διηγηθείς και να το εξηγήσεις. Ο Μίτσελ έχασε πριν το ματς τον Βρσάλικο λόγω ίωσης. Είχε αφήσει στην Αθήνα τον Σισέ για τιμωρία, δεν πήρε τον Μπα που επέστρεψε από τον τραυματισμό και δεν είχε τον Ρέρτσο.

Ως σωστός Ισπανός που δίνει ευκαιρίες σε μικρούς (τα γραφα χθες…) έβαλε βασικό τον Ντόι κι έκανε όλο τον κόσμο να αναρωτιέται ποιος είναι. Ο μικρός (που έπαιζε πέρυσι πιο πολύ κόφτης στον Ολυμπιακό β΄) δεν ήταν κακός. Ο Ολυμπιακός στο πρώτο ημίχρονο ήταν.

Η συνύπαρξη Αγκιμπού Καμαρά, Χουάνγκ ήταν δύσκολη – oι παίκτες του Νίκου Νιόπλια σημαδεύοντας τον Γκερέρο και χάρη στην κίνηση του Τοράλ στα δεξιά, δημιούργησαν πιο πολλές επικίνδυνες καταστάσεις. Στο 41΄ο καλός Ντόι έδωσε άθελά του προβάδισμα στους γηπεδούχους με αυτογκόλ.

Εδώ όλα γίνονται

Περίμενες, αν κάποιο ποδόσφαιρο καταλαβαίνεις, ο Μίτσελ, που στο μεταξύ είχε χάσει και τον Αβιλα κι είχε δεξί μπακ τον Βρουσάι, να παίξει στο δεύτερο ημίχρονο 4-4-2: αλλά αν ο Μίτσελ έκανε τα προβλεπόμενα, δεν θα ήταν ο Μίτσελ.

Πήγε τον Εμβιλά στη θέση του Ντόι που έμεινε στα αποδυτήρια, έβαλε τον Γκάρι Ροντρίγκεζ αντί του Μασούρα, έβαλε τον Χάμες δίπλα στους Αγκιμπού και Χουάνκ και παρουσίασε ένα Ολυμπιακό με την πιο light μεσαία γραμμή στην ιστορία. Όχι μόνο. Στο διάστημα της τελικής αντεπίθεσης έβαλε και τον Βαλμπουενά αντί του Πέπ Μπιέλ και τον Μαρσέλο αντί του Αγκιμπού: ο Ολυμπιακός τελείωσε το ματς με Χουάνκ – Χάμες – Βαλμπουενά – Μαρσέλο και Γκάρι Ροντρίγκεζ πίσω από τον Μπακαμπού: μιλάμε για ιδιοκατασκευή.

Κι όμως ο Ολυμπιακός πήρε το ματς και δεν κινδύνεψε καθόλου – κυρίως γιατί είχε συνέχεια τη μπάλα στα πόδια του. Στον Χάμες δεν στοίχισε ψυχολογικά καθόλου το πέναλτι που έχασε στο 53΄(τον νίκησε ο Μανδάς όπως ο Γιαννιώτης τον Ελ Αραμπί μια εβδομάδα πριν) κι έδωσε στον Ροντρίγκεζ το γκολ της ισοφάρισης στο 58΄.

Και στο 81΄ο Βαλμπουενά με ένα φάουλ ζωγραφιά έδωσε στον Μπακαμπού την δυνατότητα να γίνει ο σκόρερ της νίκης. Μια νίκης πολύτιμης που όμως υπενθύμισε και αδυναμίες: ο Ολυμπιακος για να πάρει ένα ματς θέλει υποχρεωτικά δυο γκολ και μετά απο 21 μεταγραφές μοιάζει να έχει κι άλλες ανάγκες. Κι ο Μίτσελ τουλάχιστον δεν φοβάται – με βάση τα προβλήματα του Ολυμπιακού δεν το λες και λίγο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΡΠΕΤΟΠΟΥΛΟΥ

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News