Γιώργος Χελάκης: Η προσπάθεια να ξεπλυθεί ένα αιματοβαμμένο Μουντιάλ με... εργαλείο τον Μέσι!
Ο Γιώργος Χελάκης γράφει για την επιλογή των διοργανωτών να ντύσουν τον Λιονέλ Μέσι με αραβικό ένδυμα, σε μια κίνηση γεμάτη συμβολισμούς, από την οποία ο τεράστιος Αργεντίνος έπρεπε να προστατευτεί. Διαβάστε στη SportDay της Τρίτης 20 Δεκεμβρίου.
Δεν είναι το γεγονός του τελικού αλλά καλό είναι να μην μείνει εκτός σχολιασμού. Όσους φιλόφρονες λόγους κι αν επιστρατεύσουμε για να περιγράψουμε τα θαυμαστά έργα και τις ημέρες του Λιονέλ Μέσι δεν γίνεται να προσπεράσουμε ότι σήκωσε το τρόπαιο φορώντας την κελεμπία που του πέρασαν στους ώμους οι σεΐχηδες.
Ούτε η κριτική μας έχει σχέση με την δικαιολογημένη πικρία που μπορεί να αισθάνθηκε εκείνη την στιγμή ένας πολίτης της Αργεντινής βλέποντας τον αρχηγό να σηκώνει το τρόπαιο ενώ τα εθνικά χρώματα της εμφάνισής του έχουν καλυφθεί με την κελεμπία. Ούτε με την αραβική περιβολή υπάρχει πρόβλημα. Σεβασμός απόλυτος στις ενδυματολογικές παραδόσεις κάθε λαού. Οι ισχυροί συμβολισμοί δημιουργούν το πρόβλημα.
Η προσπάθεια των Καταριανών να «ξεπλύνουν» ένα Μουντιάλ βουτηγμένο στο αίμα χιλιάδων σκοτωμένων εργατών και καθημερινών καταπατήσεων στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων με αιχμή τα δικαιώματα των γυναικών. Εκείνοι που πρόσφεραν την κελεμπία στον Μέσι ήξεραν πολύ καλά γιατί το έκανα. Ε, θα έπρεπε κι ο Μέσι να ήξερε κάτι.
Δεν μπορεί, τόση φασαρία είχε γίνει πριν και κατά τη διάρκεια του Μουντιάλ. Τίποτα δεν είχε πάρει χαμπάρι; Εδώ είναι που ο ίδιος έχασε μια μεγάλη ευκαιρία να υψωθεί ως προσωπικότητα στα μάτια της παγκόσμιας κοινής γνώμης.
Ως ποδοσφαιριστής -δεν υπάρχει αμφιβολία- έφτασε στην κορυφή. Είναι ασύγκριτος. Ως προσωπικότητα, ο αντιφατικός και αυτοκαταστροφικός Μαραντόνα θα παραμένει ανυπέρβλητος. Διότι αυτός είχε τα κοινωνικά αντισώματα να επιστρέψει το ρούχο στον σεΐχη.
Καλό είναι μέσα στο μεθύσι της ανεπανάληπτης ποδοσφαιρικής πανδαισίας να κάνουμε χώρο για τον ορθό λόγο και την αμερόληπτη κρίση. Ζητάμε αν ζητάμε- από τον Μέσι να κάνει κάτι που ελάχιστοι ποδοσφαιριστές θα έκαναν στη θέση του. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Όμως, ελάχιστους ποδοσφαιριστές θα μπαίναμε στον κόπο να τους συγκρίνουμε με τον Αργεντινό σούπερ σταρ. Ετσι, μοιραία η σύγκριση γίνεται με τον Ντιέγκο Μαραντόνα.
Αφού λοιπόν εκεί κατατείνει η σύγκριση ας την γενικεύσουμε. Αυτός δεν είναι λόγος να μειώσουμε την ασύγκριτη ποδοσφαιρική του ποιότητα, τα όσα απίστευτα κατάφερε σε τόσο προχωρημένη ποδοσφαιρική ηλικία. Εκατομμύρια παιδιά στον κόσμο τον έχουν ίνδαλμα και κάνουν όνειρα να του μοιάσουν. Εκατομμύρια ποδοσφαιρόφιλοι σε κάθε γωνιά του κόσμου τον προσκυνούν. Κάθε τιμή του αξίζει. Δεν θα τα σκεπάσει όλα μια κελεμπία που του φόρεσαν στην κορυφαία στιγμή της καριέρας του.
Οι Σεΐχηδες δεν τον σεβάστηκαν θεωρώντας τον απλά έναν καλοπληρωμένο υπάλληλό τους (Παρί). Κι εκείνος όμως, δεν πρόσεξε…
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί