Ένας χρόνος χωρίς τον Άλκη: Στο επόμενο θύμα ποιος θα φταίει; Μήπως να κοιτάξουμε όλοι τον καθρέφτη μας;

Πέρασε ένας χρόνος από την άγρια δολοφονία ενός 19χρονου παιδιού, το οποίο τιμωρήθηκε επειδή έδωσε τη λάθος απάντηση στο ερώτημα «τι ομάδα είσαι;»…

Ένας χρόνος που το πρόσωπο του Άλκη Καμπανού όφειλε να έχει γίνει -αν μη τι άλλο- σύμβολο σε έναν κοινό αγώνα κατά της βίας και του τυφλού φανατισμού που κρατούν το ελληνικό ποδόσφαιρο εγκλωβισμένο σε πολύ επικίνδυνους δρόμους, σαν εκείνον που έχασε τη ζωή του ο νεαρός φίλος του Άρη.

Αλήθεια, τι κάναμε όλον αυτόν τον χρόνο για να τιμήσουμε πραγματικά τη μνήμη του Άλκη; Και δεν αναφερόμαστε, φυσικά, ούτε σε ένα λεπτό σιγής, μια ανθοδέσμη, ένα χειροκρότημα, ένα πανό, ένα μπλουζάκι, ένα περιβραχιόνιο…

Τι κάναμε στην ουσία για να περιορίσουμε το μικρόβιο του μίσους στην ποδοσφαιρική μας κοινωνία, έτσι ώστε να περιορίσουμε τις πιθανότητες δολοφονίας ενός ακόμη παιδιού σε κάποιο άλλο σκοτεινό σοκάκι, σε κάποια άλλη γειτονιά; Η απάντηση είναι «απολύτως τίποτα».

Ούτε καν παλέψαμε να αλλάξουμε μυαλά. Ούτε καν το προσπαθήσαμε. Όλοι μας. Οπαδοί, παράγοντες, δημοσιογράφοι. Όλοι μας -δια της ευσυνείδητης συμμετοχής ή δια της ευσυνείδητης σιωπής- πρωταγωνιστές σε ένα πολύ επικίνδυνο παιχνίδι μίσους και φανατισμού, με μοναδικό γνώμονα την υπεράσπιση των συμφερόντων της όποιας ομάδας υποστηρίζουμε.

Τι κάναμε στην ουσία για να περιορίσουμε το μικρόβιο του μίσους στην ποδοσφαιρική μας κοινωνία, έτσι ώστε να περιορίσουμε τις πιθανότητες δολοφονίας ενός ακόμη παιδιού σε κάποιο άλλο σκοτεινό σοκάκι, σε κάποια άλλη γειτονιά; Η απάντηση είναι «απολύτως τίποτα».

Πλημμυρίζοντας καθημερινά με δηλητήριο τις σκέψεις νέων παιδιών, μαθαίνοντας τους ότι ο οπαδός απέναντι τους που φορά κασκόλ διαφορετικού χρώματος από το δικό τους, δεν είναι απλά αντίπαλος, αλλά εχθρός!

Αλήθεια, ποιοι θα είναι ηθικοί αυτουργοί αν αύριο – μεθαύριο δολοφονηθεί κάποιο άλλο παλικάρι επειδή απλά θα υποστηρίζει… τη λάθος ομάδα; Επειδή απλά θα είναι ο… εχθρός μας;

Ποιος από εμάς έχει το δικαίωμα να εξαιρέσει τον εαυτό του από τη λίστα των ενόχων; Πόσοι από εμάς παλέψαμε όλον τον χρόνο που προηγήθηκε για να αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης μας, να διαφοροποιήσουμε ολοκληρωτικά τον τρόπο που βλέπουμε το ποδόσφαιρο;

Τρεις μήνες μετά τη δολοφονία του Άλκη και αντί να διοργανώσουμε ως ποδοσφαιρική κοινωνία έναν τελικό Κυπέλλου για να τιμήσουμε τη μνήμη αυτού του παιδιού, μετατρέψαμε το Ολυμπιακό Στάδιο σε πεδίο μάχης!

Όχι, δεν αντέχουμε άλλα κροκοδείλια δάκρυα για το θάνατο του Άλκη Καμπανού. Απόψε ας καθίσουμε όλοι μας απέναντι στον καθρέφτη κι ας κοιτάξουμε στα μάτια, όχι την αντανάκλασή μας, αλλά τους γονείς του Άλκη. Ας αναλογιστούμε τις ευθύνες μας απέναντι στους γονείς του επόμενου Άλκη, που δυστυχώς -όσο δεν βάζουμε μυαλό- δεδομένα θα υπάρξει…

Κι όταν κοιτάξουμε στα μάτια τους γονείς του επόμενου Άλκη, ας σκεφτούμε τι θα τους πούμε όταν το δικό τους παιδί θα έχει πέσει αιμόφυρτο στο οδόστρωμα. Ίσως τότε καταλάβουμε τι πρέπει να κάνουμε από αύριο το πρωί, για να μη ζήσουμε ποτέ αυτή τη στιγμή!

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News