Γιώργος Χελάκης: Oλα καλά τα κάνει ο Αλμέιδα, αλλά να κάνει τους στόπερ να τρέχουν πιο γρήγορα, δεν γίνεται...

H νίκη της ΑΕΚ στον Βόλο ήταν επίτευγμα πρώτου μεγέθους, με τον τρόπο που ήρθε. Οταν μένεις πίσω στο σκορ και παίζεις με δέκα παίκτες θέλει τεράστια ψυχικά αποθέματα για να το γυρίσεις και να νικήσεις. Δεν αναφέρομαι τώρα στην αγωνιστική ανωτερότητα της «Ενωσης». Αυτή είναι δεδομένη, αλλά η επιστράτευσή της δεν θα αρκούσε για να γίνει η ανατροπή.

Aναφέρομαι κυρίως στα ψυχικά αποθέματα των παικτών και στη σχέση τους με τον προπονητή τους που τα πυροδότησε. Εκεί αξίζει να σταθεί κανείς. Η αναπάντεχη κατάσταση που αντιμετώπισε η ομάδα στο γήπεδο ήρθε ως συνέχεια των όσων της έχουν συμβεί φέτος σε πολλά παιχνίδια. Οπως και στα προηγούμενα, έτσι και σε αυτό η ομάδα του Αλμέιδα βρέθηκε πίσω στο σκορ από τόσο τραγικό λάθος της άμυνας της – συγκεκριμένα του Μουκουντί. Αυτή τη φορά όμως, πριν προλάβει να αντιδράσει, έμεινε δικαιολογημένα με παίκτη λιγότερο μετά την αποβολή του Πέτρου Μάνταλου.

Κάπου εκεί και με δεδομένες τις ψυχολογικές επιβαρύνσεις της ομάδας απ’ τον αποκλεισμό της με δύο ήττες απ’ την Αντβέρπ, εύκολα θα μπορούσε να ακολουθήσει μία ακόμα αποτυχία. Αντί γι’ αυτό είχαμε μία καθολική αντίδραση των παικτών που ήταν στο γήπεδο με επικεφαλής τον βιονικό Γιόνσον, που έκανε ένα εντυπωσιακό παιχνίδι.

H ανατροπή μπορεί να θεωρηθεί και έργο του αμυντικού του Βόλου, που έκανε ένα ανόητο κι αχρείαστο πέναλτι (Κρούζλιακ), αλλά η αντίδραση της ΑΕΚ ήταν αυτή που χρειαζόταν να είναι. Πίεση, υψηλός ρυθμός κι εντέλει σφυροκόπημα του Βόλου στο Πανθεσσαλικό. Για να γίνει αυτό πάρθηκαν και αγωνιστικά ρίσκα. Η άμυνα τοποθετήθηκε ψηλά κι ο κίνδυνος για γκολ στην κόντρα επίθεση ήταν μεγάλος. Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά.

Η νίκη αυτή, όπως ήρθε, είναι ένα πρώτης τάξης καταπραϋντικό για τους πόνους στο σώμα της ομάδας μετά την τρανταχτή αποτυχία συμμετοχής στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Ωστόσο το αγωνιστικό πρόβλημα είναι μείζον και παραμένει. Η ΑΕΚ έχει πρόβλημα στον άξονα της άμυνάς της. Από εκεί προέρχονται τα πλείστα προβλήματά της, που δημιουργούν γενικότερη ανασφάλεια στην ομάδα. Μέσα στην περιοχή τους, ο Βίντα κι ο Μουκουντί ανταποκρίνονται πλήρως. Στους ανοιχτούς χώρους υπάρχει πρόβλημα.

H επισήμανσή του έχει γίνει απ’ την περσινή χρονιά, αλλά φέτος το πρόβλημα φαίνεται να μεγάλωσε. Η λύση του σχετίζεται άμεσα με την έλευση κεντρικού αμυντικού, ο οποίος θα έχει ως πρώτο αγωνιστικό χαρακτηριστικό την ταχύτητα. Ολοι ψάχνουν για τέτοιους αμυντικούς, αλλά στην περίπτωση της ΑΕΚ δεν είναι σίγουρο ότι το ψάξιμο ήταν συνεχές κι επίμονο. Ετσι φτάσαμε την τελευταία ημέρα των μεταγραφών κι η ΑΕΚ συνεχίζει να ψάχνει χωρίς να βρίσκει.

Αν τελικά δεν βρει, τότε μοιάζει να υπονομεύεται η επιθετική παραγωγικότητα της ομάδας. Ο γρήγορος στόπερ είναι απαραίτητος για να έχει η ομάδα μία αξιοπρόσεκτη παρουσία στο Γιουρόπα Λιγκ. Ο Αλμέιδα μπορεί να έχει εμπνεύσει στους παίκτες του μαχητικότητα, όπως είδαμε στο Πανθεσσαλικό, αλλά είναι αδύνατο να κάνει τους στόπερ να τρέχουν πιο γρήγορα…

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News