Αντώνης Καρπετόπουλος: Ο Παύλος Δερμιτζάκης και η μεγάλη αλήθεια του

Aξίζει να διαβάσει κανείς τι ακριβώς δήλωσε ο Δερμιτζάκης μετά το τέλος του ματς ΑΕΛ- Ηρακλής: «Ξέρετε, ήρθα στη Λάρισα για να μονιάσω κι όχι να διχάσω. Είμαι ένας άνθρωπος που θέλει να πιστεύει ότι είναι μία προσωπικότητα, σέβεται τον εαυτό του κι είναι πλέον και μίας ηλικίας. Δέχομαι τα πάντα, διότι ξέρω τη δουλειά μου. Έχω μάθει στην κρίση, στον αγώνα. Αυτό έχω μάθει στην καριέρα μου. Η οικογένειά μου ορφάνεψε από πατέρα όταν ήμουν 13 ετών. Ορφάνεψα από μητέρα όταν ήμουν 35. Ποτέ δεν έχουν βρίσει τη μάνα μου. Ποτέ. Στη χειρότερη έδρα που έχω πάει ως αντίπαλος δεν μου έβρισαν τη μάνα ποτέ. Καταλαβαίνετε ότι είναι ένα παραπάνω, όταν έρχεσαι σε μία ομάδα για να προσφέρεις έργο και να πετύχεις έναν στόχο. Η μάνα είναι ό,τι πιο ιερό για μένα. Όλα τα δέχομαι, αλλά αυτό δεν μπορώ να το δεχτώ επειδή δεν το αξίζω», είπε.

Ποτέ

Συνέχισε: «Δεν έχω προκαλέσει κανέναν, δεν έχω κάνει κάτι, τουναντίον. Γι’ αυτό τον λόγο δηλώνω ότι δεν είμαι διατεθειμένος να τραβάω αυτό το πράγμα. Δεν μπορεί να το τραβήξει κανένας. Δεν είναι σωστό, δεν είναι δίκαιο και δεν το αξίζω εγώ, ούτε η ομάδα. Σήμερα (σ.σ. χθες) κερδίσαμε, αύριο (σ.σ. σήμερα) μπορεί να χάσουμε. Δεν μπορεί να μου βρίζουν τη μάνα και να πληρώσω το μάρμαρο. Ήρθα την 3η αγωνιστική σε μία ομάδα που είναι αυτή που είναι. Θα μιλήσω με τον πρόεδρο κι ο σκοπός μου είναι να παραιτηθώ», τόνισε.

Ανακοίνωση

Η ΠΑΕ ΑΕΛ εξέδωσε ανακοίνωση, στην οποία στηρίζει τον προπονητή και καταδικάζει απερίφραστα το περιστατικό και μπράβο της. «Η ΠΑΕ ΑΕΛ συγχαίρει τον προπονητή μας, Παύλο Δερμιτζάκη, για την πρώτη εντός έδρας νίκη που πέτυχε σήμερα (σ.σ. χθες) με τους ποδοσφαιριστές μας. Ευχαριστούμε τον αγνό κόσμο μας που έδωσε το δυναμικό “παρών” σε ακόμη μία δύσκολη ημέρα. Το πολυπληθές κοινό της ΑΕΛ, έστειλε ξεκάθαρο μήνυμα ότι στηρίζει κι επικροτεί τις πρόσφατες επιλογές της διοίκησης. Με αφορμή κάποια γεγονότα που διαδραματίστηκαν στο σημερινό (σ.σ. χθεσινό) παιχνίδι, η ΠΑΕ ΑΕΛ καταδικάζει απερίφραστα και με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο, τη χυδαία συμπεριφορά ορισμένων στοιχείων, που μόνο φίλαθλοι δεν νοούνται, να εκφέρουν υβριστικά συνθήματα εναντίον του νέου μας προπονητή. Διερωτόμαστε, θέτοντας αυτές τις συμπεριφορές τους στην κρίση των χιλιάδων φιλάθλων της ομάδας μας, κατά πόσο οι συγκεκριμένοι “γνωστοί-άγνωστοι” θέλουν έστω κι ελάχιστα το καλό της ΑΕΛ. Για όλους τους ανωτέρω λόγους, ζητούμε τη συμπαράσταση και την άμεση ενεργοποίηση των πραγματικών φιλάθλων μας, ώστε να θωρακιστούν η προσπάθεια κι οι στόχοι μας. Δεσμευόμαστε, πορευόμενοι πάντα με γνώμονα τη δικαιοσύνη, ότι θα ασκήσουμε όλα τα νόμιμα δικαιώματά μας», λέει η ανακοίνωση.

Δεν ξέρω τι σκοπό έχουν να κάνουν στη Λάρισα. Θα αρκούσε αρχικά να μην άφηναν όσους έβρισαν τη μάνα του προπονητή να μπουν στο γήπεδο.

Αθλιότητα

Τις προηγούμενες μέρες μιλήσαμε πολύ για τοξικότητα στην Ελλάδα. Υπήρξαν λογιών-λογιών καταγγελίες, πολλές ερμηνείες του φαινομένου, πολλές εξηγήσεις. Πολλά απ’ όσα ειπώθηκαν τα ακούω βερεσέ: στην Ελλάδα υπάρχει τεράστια ανοχή κάθε είδους αθλιότητας. Είναι ωραίο το να βρίσκουμε καινούργιες λέξεις για να βαφτίζουμε την αθλιότητα διαφορετικά.

Μπορούμε να τη λέμε τοξικότητα ή όπως αλλιώς: η αθλιότητα είναι πάντα αθλιότητα, δηλαδή πράξη αθλίων. Κι αν έχουμε μάθει να μην αντιδρούμε, είναι διότι δεν έχουμε το κουράγιο του Δερμιτζάκη. Καθόμαστε στην άκρη, κάνουμε ότι δεν ακούμε, συνηθίζουμε τους δικούς μας άθλιους. Αν μάλιστα τους αποκαλούμε και «τοξικούς», σιγά-σιγά εθιζόμαστε στην ιδέα πως μπορεί να θεραπευτούν κιόλα – να κάνουν ας πούμε αποτοξίνωση: κούνια που μας κούναγε!

Ανοχή

Δεν ξέρω αν θα παραιτηθεί τελικά ο Παύλος Δερμιτζάκης: προσωπικά, δεν θα το ήθελα επειδή η φυγή του θα ήταν ένας ακόμα θρίαμβος της αθλιότητας: θα είχαν κερδίσει όσοι τού έβρισαν τη μάνα. Δεν αντέχω άλλους θριάμβους όσων βρίζουν μανάδες, όσων βρίζουν γενικά. Δεν ξέρω τι θα κάνει η ΑΕΛ: δεν πιστεύω πως οι ομάδες μπορούν από μόνες τους να αντιμετωπίσουν τέτοια προβλήματα. Ωρες-ώρες, αισθάνομαι πως υπάρχει ένα είδος έλους που μας τραβάει προς έναν τεράστιο βούρκο αθλιότητας, εντός του οποίου μάθαμε να αισθανόμαστε σαν στο σπίτι μας. Τουλάχιστον, ο Δερμιτζάκης είπε ότι δεν το αντέχει και δεν έχει σκοπό να το ανέχεται. Χαρά στο κουράγιο του.

Να τα θυμάται

«Τα γεγονότα έδειξαν ότι η Μαρσέιγ δεν είναι το μεγάλο κλαμπ που θα ήθελε να είναι. Κάποιοι ακραίοι οπαδοί, που θέλουν συνεχώς να επηρεάζουν καταστάσεις, αποτρέπουν τη Μαρσέιγ απ’ το να βρίσκεται μεταξύ των μεγάλων συλλόγων. Η μικρή μου εμπειρία με κάνει να πιστεύω πως είναι μία ομάδα που να αναπτύξεις ένα πρότζεκτ είναι σχεδόν απίθανο διότι ένα κλαμπ δεν μπορεί να χειραγωγείται από λίγους. Οι σοβαρές ομάδες διοικούνται απ’ τα πάνω», είπε ο περίφημος Μαρθελίνο μιλώντας στην Εκίπ για την εμπειρία του στη Γαλλία. Αν ποτέ ξαναενδιαφερθεί γι’ αυτόν ελληνική ομάδα, αυτά ας τα θυμάται…

Ήρωες

Μετά τον Ντίνο Μήτογλου πόνεσε κι ο Κώστας Σλούκας. Ο Παναθηναϊκός υποδέχεται απόψε στο ΟΑΚΑ την Μπάγερν κι έχει δύο απουσίες – ίσως και τρεις αν ο Ιωάννης Παπαπέτρου δεν ξεπεράσει το πρόβλημά του. Ο Μήτογλου ίσως πλήρωσε κάποια ξαφνική καταπόνηση μετά από μήνες απραξίας. Οι άλλοι δύο είναι άλλη περίπτωση. Ο Παπαπέτρου αγωνίστηκε στον τελικό του Σούπερ Καπ στη Ρόδο: προφανώς, κάτι είχε κι έπαθε υποτροπή. Ο Σλούκας τα έδωσε όλα στο ματς με τον Ολυμπιακό για την Ευρωλίγκα στο ΟΑΚΑ: υπερπιέστηκε και το πλήρωσε.

Το εντυπωσιακό είναι ότι ανάλογα προβλήματα και πιθανότατα για τους ίδιους λόγους έχει κι ο Ολυμπιακός, που κινδυνεύει να αγωνιστεί με την Μπαρτσελόνα αύριο με μισή ομάδα. Ο Φαλ έπαιξε στη Ρόδο και το γεγονός μεγάλωσε το πρόβλημά του. Η κατάσταση του ΜακΚίσικ επίσης επιδεινώθηκε εξαιτίας της συμμετοχής του στα δύο ματς με τον Παναθηναϊκό.

Σίγουρα, κάποιου είδους υπερπροσπάθεια, μετά από χαμένες προπονήσεις λόγω και της γέννας της γυναίκας του, πληρώνει κι ο Γουίλιαμς-Γκος. Ο Σίκμα είναι όπως ο Μήτογλου, μάλλον πλήρωσε την ξαφνική επιπλέον καταπόνηση: οι άλλοι, όχι. Οι άλλοι είναι ήρωες που έπεσαν στο πεδίο της μάχης για μία νίκη σε ένα ντέρμπι.

Ο Αταμάν κι ο Μπαρτζώκας είχαν πάρει διαβεβαιώσεις για τις αντοχές των παικτών τους. Όμως, κάτι ρίσκαραν σίγουρα κι αυτοί. Ειδικά με τον Παπαπέτρου και τον Φαλ στη Ρόδο, πρέπει να το ήξεραν ότι το ρίσκο ήταν υπαρκτό: ωστόσο, μία νίκη σε ένα ντέρμπι, που δίνει μάλιστα κι ένα τρόπαιο, δεν είναι κάτι ασήμαντο. Κι οι δύο την ήθελαν πολύ και προφανώς σκέφτηκαν τι θα γίνει σε εκείνο το ματς κι όχι τα περαιτέρω. Τα δύο ντέρμπι άφησαν τρεις τραυματίες στη μία ομάδα και τέσσερεις στην άλλη. Λυπάμαι για τα προβλήματα των παικτών, αλλά το βρίσκω ως γεγονός ενδιαφέρον. Μία νίκη σε ντέρμπι απαιτεί οποιαδήποτε θυσία. Ακόμα και στις εποχές τού χωρίς αισθήματα επαγγελματισμού.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί