Αντώνης Καρπετόπουλος: Αν δεν έχει κάτι αλλάξει, οι ελπίδες πρόκρισης θα είναι μαθηματικές για την Εθνική

Tο τελευταίο παιχνίδι της Εθνικής μας εκτός έδρας, αυτό με την Ολλανδία, ήταν πολύ κακό: ίσως το χειρότερο την εποχή του Γκουστάβο Πογέτ. Ήταν κακό, όχι μόνο διότι η ομάδα του έχανε 3-0 στο ημίχρονο «φλερτάροντας» με τη συντριβή, αλλά επειδή έμοιαζε να έχει ξεχάσει όσα έμαθε τις μέρες που έχει τον Πογέτ στον πάγκο της. Επίσης, ήταν κακό διότι όσα είχαν συμβεί εκείνο το βράδυ στο Ρότερνταμ ήταν εξηγήσιμα και δεν θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά.

Η ομάδα του Πογέτ στην Ολλανδία είχε παρουσιαστεί πολύ κακή σε όλες τις γραμμές της. Είναι αλήθεια πως αυτό είχε να κάνει και με την πολύ καλή εμφάνιση των Ολλανδών στο πρώτο ημίχρονο. Ο Κούμαν είχε διακρίνει τις ελληνικές αδυναμίες στην άμυνα, είχε χρησιμοποιήσει τον πανύψηλο Βέγκχορστ γνωρίζοντας ότι απ’ την Εθνική μας λείπει ο Μαυροπάνος, είχε δώσει έναν ελεύθερο ρόλο στον Τσάβι Σίμονς επιτρέποντάς του να κάνει ό,τι θέλει κι αυτός… τρέλανε τους πάντες.

Κυρίως, είχε «χτυπήσει» τον «σκουριασμένο» απ’ την απραξία στη Λίβερπουλ Τσιμίκα με τον Ντάμφρις, που είχε συμμετοχή και στα τρία γκολ των Ολλανδών. Όμως, όλα αυτά είχαν γίνει εύκολα επειδή στο γήπεδο υπήρχε και μία ελληνική ομάδα αργή στην άμυνα, χωρίς κάλυψη της μεσαίας γραμμής, αφού ο Σιώπης κι ο Κουρμπέλης δεν έφταναν για να γεμίσουν το γήπεδο και φυσικά ανύπαρκτη επιθετικά. Μία ομάδα προβλέψιμη.

Απλό

Αυτή η προβλεψιμότητα έφερε ένα ανύπαρκτο επιθετικά παιχνίδι κι αν κατάλαβα καλά τις τελευταίες δηλώσεις του Γκουστάβο Πογέτ, γι’ αυτόν αυτό είναι αυτή τη στιγμή το πιο μεγάλο πρόβλημα. Τότε, είχα επισημάνει πως η Εθνική μας είχε πληρώσει κάτι απλό: το γεγονός ότι ο Πογέτ μετά τις καλές εμφανίσεις της ομάδας του τον Ιούνιο με την Ιρλανδία στην Αθήνα και τη Γαλλία στο Παρίσι είχε πιστέψει ότι έχει βρει την ομάδα, το σχήμα της και τους βασικούς της κι ότι δεν πρέπει πλέον όλα αυτά να τα πειράξει καθόλου.

Τότε, οι απουσίες του Μαυροπάνου και του Μπάλντοκ, που είχαν στοιχίσει πολύ, ήταν υποχρεωτικές. Οι βεβαιότητες του Πογέτ είχαν φανεί κυρίως απ’ το γεγονός ότι δεν είχε αλλάξει στην ομάδα τίποτα μεσοεπιθετικά κι αυτό ήταν το πιο μεγάλο λάθος του, κατά τη γνώμη μου. Διότι και στο ματς με τη Γαλλία η Εθνική μας ήταν επιθετικά ακίνδυνη και δεν έπρεπε αυτή η αδυναμία της να κάνει φάσεις να μην απασχολήσει τον προπονητή της μόνο και μόνο επειδή εκείνη τη μέρα η ομάδα του έπαιξε καλή άμυνα χάνοντας τελικά 1-0 με παίκτη λιγότερο.

Τώρα, μαθαίνω πως τον προβληματίζει το γεγονός ότι οι τρεις φορ που καλεί (ο Παυλίδης, ο Ιωαννίδης κι ο Γιακουμάκης) δεν σκοράρουν με την Εθνική, ενώ κι οι τρεις σκοράρουν για τις ομάδες τους. Στην τελευταία συνέντευξη που έδωσε μίλησε κολακευτικά για τους τρεις, αλλά δεν κρύβει πως περιμένει κάτι παραπάνω.

Μαθηματικές

Εγώ πάλι δεν κρύβω πως με αυτά που είχα δει στο ματς με την Ολλανδία κι ακόμα θυμάμαι, ανησυχώ κι απόψε για την άμυνα και μάλιστα για πολλούς λόγους κι όχι για έναν. Οι απουσίες (πάλι) απ’ τα δεξιά του Μπάλντοκ κι αυτή τη φορά του Χατζηδιάκου δεν επιτρέπουν στον προπονητή να παρουσιάσει μία ομάδα με τη μόνη αμυντική τετράδα που είναι ουσιαστικά αξιόπιστη. Με προβληματίζει κι ότι ο Βλαχοδήμος δεν έχει παιχνίδια – ο Τσιμίκας στο μεταξύ έχει παίξει στη Λίβερπουλ χάρη στο Γιουρόπα Λιγκ λίγο παραπάνω.

Στην Ολλανδία στην άμυνα είχε υπάρξει μία βελτίωση όταν χρησιμοποιήθηκε στη θέση του Ρότα ο Γιαννούλης – έστω και με ανάποδο πόδι, ήταν χρησιμότερος αμυντικά απ’ τον επιθετικογενή μπακ της ΑΕΚ. Πριν το ματς αρχίσει, λέω ότι θα προτιμούσα τον Κουλιεράκη απ’ τον Ρέτσο δίπλα στον Μαυροπάνο, αλλά κι ότι μου μοιάζει κακή ιδέα να ξεκινήσει ο Μάνταλος ως χαφ δίπλα ή στον Σιώπη ή στον Κουρμπέλη ή στον Μπουχαλάκη. Κυρίως, όμως, θυμάμαι τον εφιάλτη που έζησε η ελληνική άμυνα στα στημένα στην Ολλανδία. Αν ο Πογέτ δεν έχει ασχοληθεί με αυτό κι ανησυχεί για τους σκόρερ, οι ελπίδες της ομάδας από αύριο το βράδυ για πρόκριση απ’ τον όμιλο θα είναι μαθηματικές και τα ματς με την Ολλανδία και τη Γαλλία παιχνίδια προετοιμασίας για τα μπαράζ.

Ένας «στρατιώτης»

Σε ηλικία 66 ετών έφυγε απ’ τη ζωή ο γεννημένος στις 8 Απριλίου 1957 στη Βέροια Γιάννης Μιχαλήτσος. Τα καλύτερα χρόνια της καριέρας του τα πέρασε στον Άρη, αφού έπαιξε γι’ αυτόν απ’ το 1976 μέχρι το 1986, ενώ στη συνέχεια κατηφόρισε στην Κρήτη, όπου κατέκτησε το Κύπελλο με τον ΟΦΗ τη σεζόν 1986-87. Κρέμασε τα παπούτσια του στη Δόξα Δράμας. Συνολικά, μέτρησε 265 συμμετοχές κι 11 γκολ στη μεγάλη κατηγορία. Τα ματς με τον Αρη ήταν 176. Κάθισε και στον πάγκο του όποτε του ζητήθηκε: υπήρξε υπηρεσιακός τουλάχιστον πέντε φορές. Ήταν ένας «στρατιώτης» του Άρη. Ας είναι ελαφρύ το χώμα…

Απορίες

Έχω μεγάλη περιέργεια και δεν το κρύβω για το ματς Ολυμπιακός-Μπαρτσελόνα. Είμαι περίεργος και για τις δύο ομάδες: και για να δω το τι μπορεί να κάνει ο αποδεκατισμένος Ολυμπιακός, αλλά και για να δω το πόσο έχει αλλάξει η Μπαρτσελόνα.

Ας τα πάρουμε με τη σειρά. Ο Ολυμπιακός δεν θα έχει τον Σίκμα, τον ΜακΚίσικ και τον Γουίλιαμς-Γκος: όσο κι αν ο πρώτος μοιάζει ακόμα να έχει προβλήματα προσαρμογής κι όσο κι αν ο δεύτερος δεν ήταν στα δύο ματς με τον Παναθηναϊκό ο παίκτης που ξέρουμε, η απουσία τους είναι σημαντική. Ακόμα σημαντικότερη αυτή του τρίτου, του αφανή MVP του ματς με τον Παναθηναϊκό. Ο Γουίλιαμς-Γκος μπορεί να ταλαιπωρήθηκε στο δεύτερο δεκάλεπτο απ’ τον Σλούκα στο ντέρμπι, αλλά στο τέταρτο (και κυρίως στην παράταση) πήρε μία μεγάλη ρεβάνς. Αυτός πήρε τις κρίσιμες πρωτοβουλίες κι αυτός ήταν ο έξτρα παίκτης στο τέλος διότι ήταν κι ο πιο ξεκούραστος. Ωστόσο, με τον Λούντζη να έχει κάνει γενικά καλά ματς στο ΣΕΦ, τον Κάναν σε φόρμα και τον Γουόκαπ πολύ συνηθισμένο να παίζει 30 λεπτά και βάλε, η απουσία του Γουίλιαμς-Γκος ίσως κρυφτεί.

Η ερώτηση είναι τι θα γίνει με τις παρουσίες του Φαλ και του Μπραζντέικις. Ο πρώτος στη Ρόδο, στο μόνο ματς που έπαιξε, είχε την εξυπνάδα να παίζει μόνο άμυνα: δεν ξέρω αν απέναντι σε Γουίλι Ερνανγκόμεθ και Βέσελι αυτό αρκεί. Κι ο δεύτερος έχει δύσκολο ντεμπούτο. Ερωτηματικά πολλά έχω και για την Μπαρτσελόνα. Όλοι λένε ότι ο προπονητής της, που δούλευε στην ομάδα Νέων της, είναι ανεπαρκής κι αυτό θα της κοστίσει: κάποιοι εξαιτίας του πρωτάρη Ρότζερ Γκριμάου τη βλέπουν να κερδίζει τον τίτλο της απογοήτευσης της σεζόν. Εγώ λέω ότι δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο για την Μπαρτσελόνα απ’ τη φυγή του Γιασικεβίτσιους. Όμως, μπορεί να κάνω και λάθος…

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News