Συνέντευξη Αλέξης Αλεξανδρής (part 3): «Μετά το γκολ με τον Άγιαξ ήρθε πρόταση 300 εκατομμύρια, δεν έφυγα ποτέ...»

Το τρίτο μέρος της αποκλειστικής συνέντευξης του Αλέξη Αλεξανδρή. Όλοι οι προπονητές που πέρασαν από την καριέρα του, η τρέλα του Βαγγέλη Μαρινάκη για τον Ολυμπιακό και η απλόχερη βοήθεια μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, η πρώτη κουβέντα με τον Σωκράτη Κόκκαλη, οι προτάσεις που ήρθαν από το εξωτερικό, αλλά πήγαν στο καλάθι των σκουπιδιών. Ο Κέβιν Μιραλάς που ο ίδιος ανακάλυψε, ο Αλμέιδα που έκανε του κεφαλιού του και δικαιώθηκε, η χαμένη ευκαιρία να καθίσει στον πάγκο της πρώτης ομάδας και η λατρεία του για τη μουσική…

Πόσο έχει αλλάξει το ποδόσφαιρο; Στο κομμάτι το προπονητικό.

Όλοι φοβούνται την πάρτη τους. Δεν αφήνουν να δημιουργήσεις πλέον. Πάει για παράδειγμα η Πάρος να παίξει με τον Ολυμπιακό. Οι πιθανότητες να χάσεις είναι συντριπτικές. Παίξεις ή δεν παίξεις αντιποδόσφαιρο, πάλι θα χάσεις. Τουλάχιστον δείξε, παίξε. Να δεις μέχρι πού μπορείς να φτάσεις, να τσεκάρεις τον εαυτό σου.

Τώρα παίζουν όλες οι ομάδες για τον προπονητή. Για να μη χάσω εγώ τη θέση μου να ευνουχήσω 22 ποδοσφαιριστές. Να ζητάω από αυτόν που μπορεί να κάνει την ντρίμπλα, από τον Καραπιάλη, να του πω όχι δεν θέλω να κάνεις ντρίμπλα, θέλω να παίξεις απλά. Έ όχι ρε φίλε.

Λείπει το θέαμα, χάθηκε. Βλέπω παιχνίδι που τελειώνει 0-0, κάνουν μισή φάση και λέω προτιμώ να κέρδιζα ή να έχανα 5-4 παρά να έρθω μισό μηδέν ή 0-0. Αυτή η φοβία των προπονητών…

Αφού έτσι κι αλλιώς, αν είναι να φύγεις, θα φύγεις. Αν δεν πάει κάτι καλά. Τουλάχιστον δείξε, βγάλε κάτι, δούλεψε για τον σύλλογο. Αυτόν που σου κάνει την τιμή να έρθεις.

Πήγες στον Ολυμπιακό, ωραία. Μην το βλέπεις μόνο ότι θα πάρεις χρήματα. Θέλω να μου βγάλεις δύο παίκτες. Θέλω να μου δώσεις μια ταυτότητα να με ανεβάσεις λίγο, να καταλάβεις τι είναι ο Ολυμπιακός. Τι πρεσβεύει ο Ολυμπιακός. Περηφάνεια, ανδρεία, αυτά που λένε.

Γαύρος δεν είναι το ψάρι, είναι ανδρεία. Δαφνοστεφανωμένος, πάθος, ποδόσφαιρο. Όταν ένας άνθρωπος πάει να δουλέψει κάπου, λες τι στοιχεία έχει αυτή η ομάδα; Αν εγώ είμαι εντελώς από την απέναντι πλευρά, δεν θα έχω επιτυχία. Είσαι καταδικασμένος. Πρέπει να γίνεις ένα.

Αυτό που έκανε ο Αλμέιδα πέρυσι και του βγάζω το καπέλο. Το δήλωνε στις συνεντεύξεις του. Το έπιασε το νόημα. Έδωσε αυτό που θέλει ο κόσμος. Δεν έπαιξε ποτέ για την πάρτη του, μήπως τον διώξουν. Μήπως χάσει το πρωτάθλημα. Έπαιξε αυτό που είχε στο μυαλό του. Πίεση, εκείνο, το άλλο. Είδες ένα ποδόσφαιρο ελκυστικό. Όλοι πρέπει να το κάνουν αυτό. Όλοι. Και μετά να μπορέσουν να βγάλουν και κάποιους παίκτες.

Το να πάω στον πρόεδρο και να του πω δώσε μου 100 εκατομμύρια για να πάρω 10 τοπ, εντάξει το ξέρει κι η κουτσή Μαρία αυτό. Βγάλε μου όμως και τρεις παίκτες 20χρονους που έχω στη δεύτερη ομάδα, να φτάσουμε λίγο στο επίπεδο να έχουμε 4-5 Ελληνες. Το θέλει ο κόσμος το ελληνικό στοιχείο. Να μην κρυβόμαστε. Δεν γουστάρεις να έχεις 20 ξένους. Να είναι όλη η εντεκάδα ξένοι κι ας είναι και τοπ. Να ακούει και τα μπινελίκια και να καταλαβαίνει ότι τον βρίζω τουλάχιστον. Με τον ξένο, σε κοιτάει, δεν ξέρει τι λες.

Πολλή σκοπιμότητα στο ποδόσφαιρο, δεν μου αρέσει. Το βλέπω και στις Εθνικές, το βλέπω και παντού. Μην χάσω. Δεν λέει κάποιος να κερδίσω. Μπλα, μπλα, μπλα, θεωρία και πράξη μηδέν. Είναι απλό το ποδόσφαιρο. Αν εφαρμόσεις τη λογική της αλάνας στο ποδόσφαιρο, είσαι επιτυχημένος.

Από τους προπονητές που είχες είτε στην ΑΕΚ, Ολυμπιακό, Βέροια, από ποιους πήρες πράγματα; Ποιοι έμειναν ποδοσφαιρικά χαραγμένοι στο μυαλό σου;

Πολλά πράγματα πήρα από τον Λίμπρεχτς. Ήταν πραγματικά ένας δάσκαλος του ποδοσφαίρου. Άνθρωπος που δεν ήθελε να σε ευνουχήσει. Είχες πέντε στοιχεία και ήθελε να τα βγάλεις. Δεν ξέρω πως θα βρεις τον τρόπο, να αξιοποιήσουμε τον Καραπιάλη, εσένα, τον Τζόρτζεβιτς. Δεν μας έβαζε να αξιοποιηθεί η ομάδα και να μη χάσουμε. Κι εσύ να χάνεις από την αξία σου. Γιατί λέει αν δεν είσαι αυτός που είσαι, εγώ πώς θα κερδίσω;

Αν δεν μου βγάλεις αυτό το πράγμα; Ήταν και μια εποχή τότε της ολλανδικής σχολής, πειθαρχία στο ποδόσφαιρο, κάναμε τρομερή χρονιά τότε. Δεν είχαμε ξεκινήσει καλά, αλλά όταν ήρθε τερματίσαμε δεύτεροι και παίξαμε πολύ καλό ποδόσφαιρο το 1994-95. Αν έμενε άλλο έναν χρόνο θα έβαζε ακόμη καλύτερες βάσεις.

Εντάξει, ο Μπάγεβιτς δεν το συζητώ και ο Τάκης Λεμονής ήταν πάρα πολύ καλός. Και οι ιδέες που είχε στο ποδόσφαιρο. Και δεν μου αρέσει αυτό που γίνεται έστω και χιουμοριστικά, που γράφουν για τον Τάκη.

Δεν δείχνει τον σεβασμό που έχεις απέναντι σε έναν άνθρωπο που έπαιξε και ως ποδοσφαιριστής σε βοήθησε και ως προπονητής. Πήρε τους τίτλους, πήρε διπλά στην Ευρώπη. Έκανε τρομερά πράγματα. Πραγματικά με τσαντίζει. Τον Έλληνα ρίχνεις; Έχουν περάσει ξένοι που έχουν κάνει άλλα κι αυτός δεν έχει κάνει κάτι κακό. Δεν έχασες κάτι. Αυτό σε στενοχωρεί λίγο.

Ο Μαντζουράκης ήταν αδικημένος;

Δεν είχε τρόπο. Ήταν θέμα επικοινωνίας. Ετσι όπως έχει εξελιχθεί ο προπονητής, δεν είναι απλά προπονητής, είναι πολλά πράγματα. Ψυχολόγος, πατέρας, μάνατζερ. Της τρελής μπορεί να γίνει, οπότε πρέπει να αφιερώσεις πολύ χρόνο και να δώσεις χρόνο για να μάθεις τι έχεις.

Εμείς εδώ στην Ελλάδα δεν το έχουμε αυτό, γιατί από την πρώτη μέρα, από το πρώτο φιλικό, περιμένεις να δεις παπάδες. Δεν δίνουν χρόνο.

Από το εξωτερικό;

Τώρα μου αρέσει η ομάδα του Γκουαρντιόλα όπως παίζει. Αυτό το άλλο το τίκι-τάκα που έπαιζε στη Μπάρτσα, το περίεργο, δεν μου άρεσε τόσο πολύ. Με κοιμίζει. Δεν μου λέει κάτι. Να μην χάσουμε την μπάλα, αλλά δεν κυνηγάμε. Ενώ τώρα με τη Σίτι το κάνει. Πιέζουν μπροστά πολύ και με το πού χαθεί η μπάλα στο ίδιο σημείο να την ξανακλέψουν. Είναι πιο όμορφο το ποδόσφαιρο που παίζει τώρα σε σχέση με Μπάγερν που ήταν.

Εξελίσσεται και ο ίδιος. Υπήρχε μια νοοτροπία της Μπαρτσελόνα, έφυγε από εκεί, τέλος αυτό. Πας σε άλλες χώρες. Μου έλεγες πριν ότι θα γίνει και μια κοιλιά σε μια ομάδα. Ο Ολυμπιακός των τελευταίων χρόνων στις πρώτες μέρες με Μαρτίνς, ουσιαστικά ξεκίνησε να κάνει μια ομάδα με Μπουχαλάκη, Τσιμίκα, έβγαλε τον Καμαρά, έκανε εισηγήσεις για Ποντένσε, Σα.

Ουσιαστικά έχτισε χωρίς να έχει τα εκατομμύρια του Βαλβέρδε σαν μπάτζετ έκανε η ομάδα έναν κύκλο τρία χρόνια, έπαιξε την πρώτη χρονιά πολύ ωραία, δεν το πήρε, μετά πήρε τρία πρωταθλήματα, οκ.

Πώς τη φαντάζεσαι την επόμενη μέρα του Ολυμπιακού;

Ο Ολυμπιακός είναι καταδικασμένος να πρωταγωνιστεί. Από τη στιγμή που είσαι καταδικασμένος να πρωταγωνιστείς, απλά χρειάζεται να μην πέσεις στην παγίδα του τι θέλουν όλοι οι άλλοι.

Ξέρουμε τι θέλει ο κόσμος του Ολυμπιακού, θέλει να δει την ομάδα του πρωταθλήτρια, να δει καλό ποδόσφαιρο, τώρα όλα τα άλλα, τα σχόλια του κόσμου, τα περίεργα και όλα αυτά, ο πρόεδρος τα ξέρει, ούτε χθεσινός είναι, διοικεί και είναι μέσα στον Ολυμπιακό. Ξέρει τι να κάνει.

Το να έχεις μία χρονιά που δεν θα πάρεις κάτι, δεν μου λέει κάτι. Ούτε ήρθε η καταστροφή. Ίσα ίσα που μπορεί με περισσότερη ψυχραιμία και ηρεμία να φτιάξεις τα πράγματα και να παρουσιάσεις στον κόσμο κάτι πολύ καλύτερο. Μπορεί όχι του χρόνου. Μπορεί να είναι και σε 2-3 χρόνια. Και από εκεί και πέρα να ξεκινήσει μια άλλη πενταετία-εξαετία πρωταθλημάτων και καλού ποδοσφαίρου.

Έλεγε ο Νταϊφάς ότι ο Ολυμπιακός κινδυνεύει από τους Ολυμπιακάρες. Όχι από τους Ολυμπιακούς. Όλοι οι Ολυμπιακάρες έχουν άποψη. Κι εγώ έχω άποψη, αλλά μέχρι εκεί που μου πέφτει λόγος. Δεν πληρώνω εγώ. Δεν θέλεις εμένα; Ωραία πάρε την ομάδα εσύ και φτιάξ’ τη.

Σε τέτοιους καιρούς που ζούμε…

Ο Μαρινάκης λέει “κάνουμε επενδύσεις 5,5 δισ. για την πράσινη ενέργεια…” και από την άλλη παίζει η Β’ ομάδα με την Καλλιθέα και έχει τέτοια τρέλα να κατεβεί στο γήπεδο, να μιλήσει, να κάνει. Εχει τρέλα, το αγαπάει. Ναι το αγαπάει.

Όταν αγαπάς δεν σημαίνει ότι είσαι αλάνθαστος. Και θα κάνεις και λάθη και θα μάθεις και από τα λάθη. Τι δεν κάθεται δηλαδή ο άνθρωπος, δεν κάνει την αυτοκριτική του, δεν ξέρει αν έχει κάνει ένα λάθος; Δεν νωρίζει; Ίσα ίσα θα κάνει κινήσεις, απλά δεν πρέπει να βιάζεται και καλά κάνει. Δεν μπορώ να το καταλάβω αυτό. Να λέει, μία από τα ίδια του χρόνου. Κάτσε ρε φίλε.

Όταν πανηγύριζαν με Μαρτσέλο και Χάμες ο κόσμος έξω, λέω “για ηρεμήστε, ωραία τα ονόματα, αλλά για να τα δούμε να παίξουν”. Γιατί μπορεί να έρθει κάποιος που μπορεί να μην είναι αυτό το όνομα και να γίνει πολύ πιο αγαπητός. Είδες στη φετινή ομάδα κάποια παιδιά που δούλεψαν. Έβριζαν τον Ρέτσο, τον Ρέαμπτσιουκ. Το παιδί έχει παίξει 60 ματς και δεν τον είδα μια φορά να κοροϊδέψει. Φέτος είναι καλός ο Ρέτσος;

Το αν είμαι καλός, εντάξει κρίνε. Αν μπορώ να βγάλω σέντρα με 300 χιλιόμετρα ή δεν μπορώ. Αλλά έχω δώσει την ψυχή μου για την ομάδα; Αυτό δηλαδή δεν το αναγνωρίζεις;

Πανηγύρισα τόσο πολύ το γκολ που έβαλε με τον Παναθηναϊκό μόνο και μόνο για το γαμώτο για να πάω την άλλη μέρα να πω σε κάποιους τύπους, ρε φίλε χειροκρότα τον. Ο Ρέαμπτσιουκ που έβριζες το έβαλε.

Εσύ το βλέπεις από τη μεριά του ποδοσφαιριστή ενώ οι άλλοι απ’ έξω. Και όποιος είναι έξω από τον χορό.

Δεν ξέρω. Παντού τα ίδια σκ@@@ είναι.

Πιστεύεις ότι ο Ολυμπιακός με τη δυναμική που έχει ως ομάδα, με την εμπειρία που έχει, τους τίτλους, τη φανέλα, το στάτους, μπορεί φέτος να καλύψει το γεγονός ότι ποδοσφαιρικά ξεκίνησε με ντεζαβαντάζ στο πρωτάθλημα, λόγω των πολλών αλλαγών; 

Δεν ξεκινάς με τη λογική ότι θα τερματίσει τρίτος-τέταρτος. Απλά ξέρεις ότι είναι δύσκολα τα πράγματα. Είσαι Ολυμπιακός, είσαι φαβορί. Ακόμη κι αυτοί που έχουν πάρει το πρωτάθλημα εσένα υπολογίζουν πάντα. Κι ας μην το λένε.

Το θέμα είναι πώς θα το διαχειριστείς εσύ. Για σένα με κρύο αίμα, ήρθε αθλητικός διευθυντής που έχει όνομα, επέλεξε έναν προπονητή. Ποια είναι τα βήματα που πρέπει να γίνουν προκειμένου η ομάδα να ρολάρει και να κερδίσει και λίγο χρόνο;

Κοίτα, να βγεις να πεις ότι δεν πάω για πρωτάθλημα, δεν γίνεται να το πεις. Ολυμπιακός είσαι. Είτε κατεβείς με παιδάκια ή οτιδήποτε, πρέπει ο Ολυμπιακός να το πάρει.

Πρέπει να μπορέσουν να τον βάλουν τον άνθρωπο, τον προπονητή (σ.σ. Ντιέγκο Μαρτίνεθ) γρήγορα στο κλίμα το τι σημαίνει Ελλάδα. Να ξεκινήσουν από αυτό. Μετά τι σημαίνει Ολυμπιακός. Γιατί ο προπονητής θα σου πλάσει το όνειρο που θέλεις εσύ να κάνεις. Δεν θα του δώσεις την πίστωση χρόνου που χρειάζεται;

Δεν μου λέει κάτι αν παίξεις αύριο σε έναν προκριματικό Ευρώπης και χάσεις, να τον διώξουν. Όχι. Αφού πιστεύεις και τον έφερες γι’ αυτό τον σκοπό, δεν τον βρήκαν στην αγορά έτσι για πλάκα. Πάνω σε αυτά που σκεφτόμαστε, λέμε ποιος μπορεί να τα κάνει. Αυτός. Άρα πρέπει να τον στηρίξουμε. Τα άλλα είναι εύκολα. Τα χρήματα υπάρχουν. Οι σωστές κινήσεις, επιλογές παικτών. Από πίσω υπάρχουν. Καλό είναι ο προπονητής αυτός να κοιτάξει και τη δεύτερη ομάδα.

Μπορεί να βγάλεις θησαυρούς. Δεν χρειάζεται να πληρώνεις δέκα και είκοσι εκατομμύρια μόνο από το μπάτζετ. Βλέπω, ωστόσο, ότι έχει γίνει καλή αρχή, αποκτήθηκαν χρήσιμοι και σοβαροί παίκτες που ταιριάζουν στο πλάνο. Νομίζω ότι έχει γίνει καλή αρχή, θα γίνουν και λάθη, αλλά μπήκαν βάσεις για πολλή καλύτερη συνέχεια.

«Τον Μιραλάς εγώ τον έφερα»

Βλέπεις ταλέντο ανάλογο με αυτό που είχατε εσείς όταν ξεκινούσατε; Ή τώρα τα παιδιά είναι του… σωλήνα, λόγω ακαδημιών;

Είναι λίγο πιο τυποποιημένα τώρα. Τότε υπήρχε και μπορούσες να αυτοσχεδιάσεις, μπορούσες να κάνεις και το δικό σου το κομμάτι λίγο. Σε άφηναν να το κάνεις. Πάρε την μπάλα και ντρίμπλαρε αφού το έχεις. Δεν μπορώ να σου στερήσω μια επιδεξιότητα γιατί εμένα δεν μου αρέσει.

Μου έλεγε ο Στολτίδης ότι “εμείς πιτσιρίκια, 15 χρονών παίζαμε με 18χρονους, 19χρονους, 20χρονους, δεν παίζαμε μόνο με συνομίληκους, γιατί όταν παίζεις σε επαγγελματικό επίπεδο, μπορεί να είναι ένα παιδί 16 χρονών και να είναι και άλλος ένας που να είναι 35. Εκεί θα σου φάει το λαρύγγι”.

Σωστά. Δεν έχει είσαι παιδάκι, θα σε αφήσω. Με αυτά τα Κ15, Κ16 που παίζουν με ισοδύναμους, έχουν φτάσει 20 χρονών και δεν έχουν δει το πρωτάθλημα της Γ’, Β’ Εθνικής που πέφτει ξύλο. Εκεί θα γίνεις ποδοσφαιριστής. Ενώ στο Κ16, Κ17 είναι πιο προστατευμένες οι καταστάσεις. Δεν είναι το ίδιο με το να πας να παίξεις ένα ματς στη Γ’ Εθνική και να φας ξύλο.

Ταλέντο βλέπεις;

Δεν βλέπω. Δεν ξέρω, είναι τόσο κρυμμένα; Πού είναι; Δεν μπορούσα εγώ να κρυφτώ στην Κορινθία, όταν ερχόσουν στο Κιάτο έλεγες, τι γίνεται με το ποδόσφαιρό σας; Έχετε τίποτα; Και σου έλεγαν έχουμε έναν πιτσιρικά που βάζει 40 γκολ τον χρόνο. Τώρα δεν μπορεί να στο πει αυτό. Πήγαινε εδώ στην Πάρο να σου πουν ότι έχω έναν πιτσιρικά και βάζει σαράντα γκολ τον χρόνο.

Άρα; Πάμε στο άλλο όμως. Οι ομάδες. Άντε Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, ΑΕΚ είναι άλλα τα επίπεδα. Και με παίκτες. Η Λαμία, Ιωνικός κι αυτοί, πώς είναι δυνατόν να έχεις ρόστερ 25 παίκτες και να έχεις τους 20 ξένους;

Γιατί να μην έχεις τους 17 Έλληνες και 8 ξένους; Τόσο καλύτεροι είναι θέλεις να μου πεις; Πάμε να παρακολουθήσουμε την Κ20 της Λαμίας και να δούμε και την κανονική ομάδα της Λαμίας την άλλη μέρα. Εγώ είμαι σίγουρος ότι 2-3 παιδιά από την Κ20 της Λαμίας θα είναι καλύτεροι από αυτούς που παίζουν μέσα βασικοί. Πότε θα παίξουν; Λένε δεν βγαίνουν επιθετικοί.

Πώς να βγουν αφού όλοι οι στράικερ στις ομάδες είναι ξένοι; Πώς θα γίνει να παίξει Έλληνας για να τον δεις εσύ να τον πάρεις στην Εθνική; Πώς θα βγει;

Πριν από 20 χρόνια ήξεραν ότι στη Βέροια παίζει ο Αλεξανδρής, που είναι πρώτος σκόρερ. Στον Άρη παίζει ο Μαυρογενίδης 18 χρονών, το παιδάκι ξεχωρίζει. Ήταν ο Δημητριάδης, ο Καρασαββίδης, είχες πάντα. Τώρα δεν έχει.

Κι από την άλλη αυτές οι ομάδες 2ης-3ης ταχύτητας, αν δεν βγάλουν και 2-3 παίκτες να πουλήσουν κανέναν, πώς θα επιβιώσουν; Δεν έχουν λόγο ύπαρξης αυτές οι ομάδες. Γι’ αυτό και εξαφανίζονται μετά. Κάνουν 1-2 χρονιές και μετά χάνονται. Και κάνουν 15 χρόνια μετά να ξαναεμφανιστούν.

Έχουν κάνει πολύ κακό και οι ατζέντηδες σε αυτό. Γιατί δεν συμβουλεύουν τα παιδιά στις σωστές ηλικίες. Στην αρχή να αγαπήσεις την προπόνηση, του λένε να φύγει στα 14. Του τάζουν λαγούς με πετραχήλια, του λένε “εγώ θα σε στείλω, θα σε πάω εκεί”. Γιατί τους τα λένε αυτά; Γιατί είναι εύκολο χρήμα. Θα σε πηγαίνω από εδώ κι από εκεί, θα παίρνει ένα χιλιάρικο από εδώ, θα πάει στη Β’ Εθνική, αυτό το αλισβερίσι που γίνεται μεταξύ προέδρων, μανατζαραίων, άστα να πάνε.

Τον Ολυμπιακό πότε ήταν να τον αναλάβεις;

Τότε που είχε τερματίσει πέμπτος. Τη χρονιά που τον αγόρασε ο Μαρινάκης μετά. Έφυγα εγώ Ρόδο να πάω να πάρω το δίπλωμα. Είχα συμφωνήσει με τον Σωκράτη και τον Δημήτρη Θεοδωρίδη. Τον Μιραλάς εγώ τον έφερα, ήταν η πρώτη μεταγραφή. Όταν είχε παίξει ο Ολυμπιακός με τη Σεντ Ετιέν και είχα πάει με τον ΑΝΤ1 που έκανα τα σχόλια, ξετρελάθηκα. Έπαθα πλάκα. Ήταν πάρα πολύ καλός. Αυτόν και τον Καμορανέζι είχα εισηγηθεί.

Η λογική τότε ήταν να πάει η ομάδα στο στυλ να ξαναβγάλουμε Έλληνες. Επειδή υπήρχε μια καλή φουρνιά τότε με την Κ20, ήταν πρωταθλητές. Να πλαισιωθεί με κάποιους ξένους και να υπάρξει πάλι το ελληνικό στοιχείο. Να ήταν και πιο μαζεμένο το μπάτζετ. Δεν τσάκισε αυτό. Την έδωσε την ομάδα στον κύριο Μαρινάκη μετά, εγώ δεν πρόλαβα να υπογράψω το συμβόλαιο και άλλαξαν τα πλάνα.

Σε στενοχωρεί ότι δεν πήρες μια ευκαιρία;

Σίγουρα με στενοχωρεί, γιατί ήταν καλή η στιγμή τότε. Ήταν ταυτόχρονα με τον Γκουαρντιόλα. Εκείνη τη χρονιά είχε πάρει πρωτάθλημα στην Κ20 της Μπαρτσελόνα ο Γκουαρντιόλα, αναλαμβάνει μετά την ομάδα. Το ίδιο πράγμα είχα κάνει κι εγώ στον Ολυμπιακό. Αναλαμβάνω, αλλά ο ένας έμεινε, ο άλλος…

Είναι ωραίο πράγμα να δουλεύεις για τον Ολυμπιακό, είτε είσαι φύλακας στην πόρτα είτε καθαρίζεις, είτε είσαι γενικός διευθυντής είτε είσαι πρόεδρος είτε είσαι οτιδήποτε, είναι κάτι ανώτερο από το να είσαι πρωθυπουργός στην Ελλάδα. Το βλέπαμε. Το ζούσαμε. Λόγω της αγάπης του κόσμου. Ας έρθει ο μεγαλύτερος δισεκατομμυριούχος. Άσ’ τον να βγει μέσα στον κόσμο και να βγω κι εγώ ή ο κάθε εγώ του Ολυμπιακού, που μπορεί να τον γνωρίζουν τι είναι. Καμία σχέση.

Και πώς και δεν επιδίωξες να έχεις; Τώρα είναι ο γιος σου στον Ολυμπιακό.

Ήταν ο μικρός μέχρι πριν από λίγο καιρό. Τώρα θέλει να εμπλουτίσει τις γνώσεις του για να κάνει το επόμενο βήμα. Δεν χρησιμοποίησα ποτέ το όνομά μου για να κερδίσω κάτι. Πιστεύω ότι μέσα από τη δουλειά μου θα με δεις, θα με εκτιμήσεις, αν αξίζει να έρθω, θα συμβεί από μόνο του. Δεν μπορεί να κρυφτεί αυτό. Αν κάποια στιγμή πρέπει να γυρίσω στον Ολυμπιακό, θα γίνει. Δεν χρειάζεται να κάνω κάτι άλλο. Ακόμη κι αν είναι εκτός προπονητικής, οτιδήποτε. Εννοείται. Για να ζήσεις αυτή την αύρα…

Να σου πω κάτι, λόγω του ότι έμενα μακριά από την Αθήνα. Δεν είχα την πολυτέλεια να κατεβαίνω για να βλέπω τα παιχνίδια. Έβλεπα κάποια ευρωπαϊκά επιλεγμένα.

Φέτος είδα 4-5 παιχνίδια μαζεμένα. Τα ντέρμπι. Ε μου ξαναμπήκε το μικρόβιο, πραγματικά. Είναι πολύ συγκινητικό, τι να σου λέω τώρα. Το ζεις κι εσύ, γιατί πας στο γήπεδο. Απλά εγώ το ζω και διαφορετικά γιατί από την ώρα που θα πλησιάσω το γήπεδο…

Το βλέπω τώρα εντελώς διαφορετικά, τότε που ήμουν σαν παίκτης με το πούλμαν και έβλεπα όλους αυτούς. Τώρα είμαι εγώ από την πλευρά του κόσμου. Βλέπω πως το ζουν, τι θα κάνουμε σήμερα, που λένε τον πόνο τους, την αγωνία τους.

Όταν μπαίνεις μέσα στο γήπεδο και έρχονται σε αγκαλιάζουν. Ακούς τον κόσμο να έρχεται να σου λέει, αυτό που με τσαντίζει είναι όταν μου λένε “αν ήσουν εσύ τώρα θα το είχες βάλει”… Λέω “όχι ρε φίλε, μπορεί να το είχα χάσει κι εγώ. Άστο, είσαι Ολυμπιακός. Δεν έχει σημασία ποιος θα το βάλει, εγώ, ο Μπακαμπού ή ο Ελ Καμπί”.

Δεν με ενδιαφέρει αυτό το πράγμα. Ο Ολυμπιακός να κερδίσει. Γιατί είμαι έτσι και σαν άνθρωπος. Δεν θέλω να μου πεις ότι εγώ θα το έκανα καλύτερα. Το έκανα τότε, το χειροκρότησες, μπράβο. Σήμερα μπορεί να το έχανα.

Σήμερα έχεις αυτόν, χειροκρότησέ τον. Αυτός φοράει εδώ πέρα το σήμα. Είχα πει σημαντικό δεν είναι το όνομα στην πλάτη, είναι το σήμα. Αυτό είναι. Δεν γίνεσαι Αλεξανδρής ή Γεωργακόπουλος. Γίνεσαι Ολυμπιακός.

Είχες την ευκαιρία κάποια στιγμή να πας στο εξωτερικό;

Τότε ήταν μια εποχή, πέρα από τη δυσκολία, κάποιος που ήθελε να πάει στο εξωτερικό, οι μάνατζερ των παικτών πάντα διέρρεαν τον θέλει η τάδε ομάδα. Να τσιμπήσει και ο πρόεδρος ότι θα μας τον πάρουν. Στην πραγματικότητα απ’ όλα αυτά που είχαν ακουστεί, μόνο ο Τζόλε κι εγώ είχαμε φέρει πρόταση.

Εγώ έφερα από τη Ρέιντζερς. Μετά το ματς με τον Άγιαξ, την άλλη μέρα. Μου είχαν πει ότι με 300 εκατομμύρια δραχμές τότε, θα μπορέσεις να φύγεις γιατί ήμουν και στα 30 μου. Μόλις πήγαμε την άλλη μέρα με τον γενικό διευθυντή και τον μάνατζερ και βλέπει ο κυρ-Γιώργος ο Λούβαρης ότι είναι η Ρέιντζερς, τα 300 εκατομμύρια έγιναν 3,5 δισ.

Πού να πας… Κι αυτοί έλεγαν κάτσε, μας είχατε πει τόσα λεφτά. Και με αυτά τα λεφτά πήγαν και πήραν τον Γκιβάρς που ήταν παγκόσμιος πρωταθλητής.

Άσχετα αν δεν έπαιξε, δεν τους βγήκε. Αλλά ποιον θα συγκρίνεις, τον Αλεξανδρή που τον γνωρίζεις μέσα από μια διαδικασία Τσάμπιονς Λιγκ ενός χρόνου κι ένα ματς που πήγες και είδες και σου λέει τον θέλω για 300 εκατομμύρια, δεν τον θέλω για 1,5 δισεκατομμύριο. Με τόσα πάω και παίρνω τον Γκιβάρς.

Θα έπαιρνες περισσότερα χρήματα εκεί από όσα έπαιρνες εδώ;

Ναι, καμία σχέση. Οι Έλληνες δεν πληρωνόμασταν καλά, είναι λίγο παραμύθι αυτό το πράγμα. Τα παιδιά τα πιο πολλά έπαιρναν 60 εκατομμύρια; 40 εκατομμύρια; 50 εκατομμύρια; Μην κοιτάς οι τοπ που έπαιρναν τα δισεκατομμύρια οι ξένοι κι εγώ είχα φτάσει 120 εκατομμύρια.

Το μεγαλύτερο συμβόλαιο Έλληνα ήταν αυτό. Μετά από 3 σερί πρωταθλήματα και δύο φορές πρώτος σκόρερ όμως. Όχι γιατί ήσουν όμορφος. Οι ξένοι ήταν 600 εκατομμύρια, 500 εκατομμύρια, 800, 1 δισ. Ήταν μεγάλες οι ανισότητες των Ελλήνων με τους ξένους.

Άρα τότε θα ήθελες να το κάνεις το βήμα, υπό αυτή την έννοια…

Πάρα πολύ. Μου άρεσε. Το αποκορύφωμα ήταν το 2001. Μετά από 3 χρόνια, στα 33-34, που ήρθε η Περούτζια να με πάρει. Ήταν ο Λεμονής. Μου λέει: “Αλέξη να πας, με την ψυχή μου. Αλλά δεν νομίζω να σε αφήσει ο πρόεδρος”.

Και βρεθήκαμε στο ξενοδοχείο με τους Ιταλούς στο Σύνταγμα και τους έδωσαν 250 εκατομμύρια και θα έπαιρνα 500 εκατομμύρια εγώ τότε. Και μου είπε ο πρόεδρος “δεν σε δίνω, γιατί αν φύγεις εσύ, ποιος θα βάλει γκολ;” Ήταν και η περίοδος. Δεν πήγαινε ποτέ να μου κάτσει κάτι όταν τελείωνε το συμβόλαιο. Έγινε την πρώτη χρονιά το 1997, τον θυμάσαι τον Τραυλό που ήταν με τον Νίκο Λυράκη;

Τη χρονιά εκείνη που πήραμε το πρωτάθλημα και τελείωνε το συμβόλαιό μου, έρχεται και μου φέρνει είκοσι μέρες πριν γίνει η φιέστα με την Καβάλα, τη Μαγιόρκα. Β’ Εθνική. Και μου λέει θα ανέβει, σε θέλει, σε έχουν παρακολουθήσει. “Κι αν δεν ανεβεί; Θα φύγω από τον Ολυμπιακό τώρα που πήραμε και πρωτάθλημα και βγήκα και πρώτος σκόρερ; Και ανεβαίνει η Μαγιόρκα την επόμενη χρονιά και έφτασε και τρίτη. Βγήκε Τσάμπιονς Λιγκ. Έκανε ομαδάρα με τον Κούπερ προπονητή”.

Είναι συγκυρίες. Ας πούμε όταν πήγα στην Τσάρλτον. Το ’98. Ξετρελάθηκαν. Αλλά αυτοί ήταν της λογικής ότι ήμουν στα 30α τόσο. Δανεικό μέχρι το καλοκαίρι, με οψιόν αγοράς. Λέει ο κυρ Γιώργης όχι, γύρνα πίσω όπως είσαι. Λέω κυρ Γιώργο αν είναι να παίξω και να πάω καλά, πάλι θα τα πάρετε τα λεφτά. Πίσω μου λέει.

Η σχέση με τον Κόκκαλη;

Δεν ήταν ένας άνθρωπος που τον βλέπαμε καθημερινά. Τον βλέπαμε πάντα με τον Παναθηναϊκό. Στα ευρωπαϊκά παιχνίδια και ερχόταν και πέταγε αυτά: “Σας βλέπω γελάτε, δεν πιστεύω να γίνει καμιά στραβή σήμερα, γιατί θα κλαίτε μετά. Θα ‘ρθείτε κολυμπώντας από την Κύπρο”. Θυμάσαι;

Είχαμε τυπικές σχέσεις. Όσες φορές τον είδαν οι άλλοι ποδοσφαιριστές, τον είδα κι εγώ. Δεν είχα κάτι ιδιαίτερο. Την πρώτη φορά με εκείνον μίλησα για να πάω στον Ολυμπιακό. Μου έδωσε να καταλάβω. Δεν ήταν το οικονομικό. Ήταν ο τρόπος που σκεφτόταν, όπως σκέφτεται και ο κάθε πρόεδρος. Όπως σκέφτεται και ο τωρινός.

Με όποιον θα μιλήσει παίκτη, του εξηγεί ένα πλάνο, “ξέρεις ο Ολυμπιακός είναι κορυφή, είναι κολοσσός, αλλά θέλουμε να τον πάμε στο διάστημα. Και σε θέλω και σένα μέσα να το κάνεις αυτό. Σε αυτή τη μηχανή θέλω να είσαι κι εσύ”. Δεν χρειάζεται κάτι καλύτερο να σου πουν.

Με τον τωρινό πρόεδρο, τον κ. Μαρινάκη έχεις μιλήσει;

Μίλησα μία φορά μόνο τότε όταν ανέλαβε την ομάδα, μόλις γύρισα από τη Ρόδο, ούτε 5 λεπτά δεν είχαμε προλάβει. Δεν έτυχε. Πάντως ο Ολυμπιακός είναι τυχερός που έχει τέτοιο άρρωστο ποδοσφαιρικά πρόεδρο. Γιατί πολλά λέει ο κόσμος, αλλά έτσι και τσαντιστεί… Εγώ αν ήμουν πρόεδρος θα τους έκανα πλάκα. Θα τους έλεγα “φεύγω, να δω πού θα πάτε”. Καλώς ή κακώς ο κόσμος του Ολυμπιακού δεν εκτιμάει τα πράγματα όπως πρέπει και είναι κακομαθημένος από τις επιτυχίες. Τον τελευταίο καιρό, ωστόσο, με εντολή του κ. Μαρινάκη ο Ολυμπιακός ανέλαβε τα πάντα μετά από ένα τροχαίο ατύχημα που είχα κι έσπασα την κλείδα. Μόλις έμαθα τι συνέβη και ότι πρόκειται να εγχειριστώ, έδωσε εντολή να αναλάβει τα πάντα η ΠΑΕ, όπως κι έγινε. Του είμαι πραγματικά ευγνώμων…

Ακόμη και φέτος, φίλοι μου ΑΕΚτσήδες φοβόντουσαν μέχρι τελευταία στιγμή. Ναι ρε, και στη χειρότερή σου χρονιά πάλι, βλέπεις ότι θα μπορούσε. Για δύο ματς. Αν δεν ήταν αυτό με τον Άρη, δεν θα το έπαιρνε η ΑΕΚ. Στη χειρότερή σου. Αλλά πιστεύω ότι επειδή πραγματικά την αγαπάει την ομάδα κι επειδή έχει ποδοσφαιρικό εγωισμό, θα την φτιάξει.

Γιοβάνοβιτς, Λουτσέσκου, Κλοπ και Μουρίνιο

Ο Παναθηναϊκός πώς σου φάνηκε;

Εγώ πάντα το λέω. Ολυμπιακός χωρίς ύπαρξη Παναθηναϊκού δεν υπάρχει. Ποιον κοντράρουμε; Μια ζωή το ξέρεις. Ρεάλ – Μπαρτσελόνα, Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός. Και οι άλλες ομάδες πολύ σεβαστές, αλλά Ολυμπιακός χρειάζεται δυνατό Παναθηναϊκό. Αυτό το πιστεύω ακράδαντα.

Όταν ο Παναθηναϊκός δυναμώνει, ο Ολυμπιακός γιγαντώνει. Είναι νόμος. Είναι καλό που φέτος ο Παναθηναϊκός άρχισε να μπαίνει στο προσκήνιο, γιατί ο Ολυμπιακός θα γίνει καλύτερος.

Τον Γιοβάνοβιτς τον ξέρω από παίκτη, εξαιρετικός άνθρωπος, κύριος. Η δουλειά του έχει φανεί. Δεν χρειάζεται να λέμε. Είτε πήρε πρωτάθλημα είτε δεν πήρε, ήταν ένας Παναθηναϊκός ποδοσφαιρικά ανυπόληπτος τα προηγούμενα χρόνια. Έδωσε μια ταυτότητα, είδες κάτι. Ίσως ως προπονητής είναι αυτός που εξάντλησε πιο πολύ τα περιθώρια για κάτι καλό.

Πήρε ότι περισσότερο μπορούσε από τους παίκτες. Τα περισσότερα που μπορούσε να πάρει από αυτό το υλικό. Τι άλλο να κάνει; Να μπει μέσα κι αυτός να παίξει, να βάλει γκολ; Είναι καλό να δυναμώνουν όλοι. Μη λέμε οι άλλοι να είναι χάλια κι εμείς να είμαστε καλοί. Όταν είναι όλοι καλοί γίνεσαι κι εσύ καλύτερος σε όλους τους τομείς.

Με τι κίνητρο πριν από λίγο καιρό έγραψες στα σόσιαλ ότι θα επαιρνα τον Λουτσέσκου;

Αυτό; Πέρα από την πλάκα… Στην υπάρχουσα κατάσταση, αν μου έλεγες ότι δεν μπορώ να σου πάρω κάτι από οπουδήποτε αλλού για “Χ” λόγους. Είμαστε στην Ελλάδα και θέλω εκτός από τον προπονητή της ΑΕΚ που δεν μπορούμε να τον πάρουμε ή του Παναθηναϊκού που δεν έρχεται, οποιοσδήποτε άλλος να ερχόταν, ποιος θα σου έκανε; Λέω τον Λουτσέσκου, γιατί είναι Βαλκάνιος. Είναι περίεργος. Έχει αυτό το πράγμα, έχει μια τρέλα.

Αν ο Λουτσέσκου δεν είχε πάει στον ΠΑΟΚ τότε, μπορεί να είχε κάνει πολύ μεγαλύτερη καριέρα. Μου αρέσει ο τρόπος που παίζουν οι ομάδες του. Εγώ δεν κρίνω τι λέει και τι κάνει. Αγωνιστικά αυτό που βλέπω, είναι καλός. Γνωρίζει την ελληνική πραγματικότητα, και λέω έγραφαν εκείνη την ημέρα όλοι το μακρύ τους και το κοντό τους.

Εγώ κατά την άποψή μου, από όλους αυτούς, ικανός να κρατήσει ένα τέτοιο καράβι, όπως είναι ο Ολυμπιακός, είναι ο Λουτσέσκου. Γιατί ξέρει και την πραγματικότητα, αλλά είναι και αγωνιστικά πολύ οξυδερκής. Όλοι μας χάνουμε σε κάτι, άλλος στον τρόπο που το διατυπώνει, άλλος στον τρόπο που το βγάζει, αλλά στο αγωνιστικό είναι άψογος. Στα άλλα, εντάξει, δεν μας ενδιαφέρει.

Είναι στιλ Μουρίνιο, του αρέσει να τραβάει την προσοχή.

Είναι το στιλ του τέτοιο. Και η αρνητική κριτική δεν είναι κακή πολλές φορές. Άλλοι λένε ότι πρέπει να είσαι στη δημοσιότητα, είτε καλά, είτε κακά. Το θέμα είναι ότι ο Ολυμπιακός διάλεξε προπονητή, ο Ντιέγκο Μαρτίνεθ δείχνει ότι είναι σοβαρός επαγγελματίας και μοντέρνος προπονητής. Θέλει χρόνο και στήριξη για να μπορέσει να ενσωματώσει στην ομάδα όχι μόνο τη φιλοσοφία του, αλλά και τόσα νέα πρόσωπα.

Αν είχες μια δική σου ομάδα και είχες τη δυνατότητα να πάρεις έναν προπονητή, όποιον θέλεις, ποιον γουστάρεις πιο πολύ;

Ο Κλοπ μου αρέσει πάρα πολύ. Έχει ένα χάρισμα, μπορεί να ελίσσεται όχι μόνο αγωνιστικά. Είναι ο άνθρωπος που βγάζει την κάθε διοίκηση από το κάθε άγχος, πώς θα διατυπώσει, πώς θα περάσει τις ιδέες της σαν κλαμπ. Το περνάει. Το έχει το επικοινωνιακό και αυτό τον κρατάει.

Στο αγωνιστικό επειδή παρακολουθώ τα δρώμενα, έχει έναν βοηθό αυτός, πάρα πολύ δυνατό Κροάτη, Σέρβο τι είναι. Τον είχε από τη Μάιντς. Με το που έφυγε πέρσι, δεν τα βρήκαν, υπήρξε μια καθίζηση αν το παρατήρησες. Θα ήθελα δηλαδή ένα στιλ σαν του Κλοπ, έναν τέτοιο άνθρωπο, που να εργάζεται για το κλαμπ. Το βλέπεις με τους ποδοσφαιριστές του δεν είναι ο εγώ κι εγώ.

Αυτό που κάνει ο Μουρίνιο δεν μου αρέσει. Δεν σου μιλάω το αγωνιστικό, για το στιλ. Αυτό του Κλοπ είναι ωραίο. Ο Γκουαρντιόλα δεν το συζητάω. Θα ήθελα να είχα έναν τεχνικό διευθυντή σαν τον Κλοπ και έναν προπονητή σαν τον Γκουαρντιόλα. Ο τέλειος συνδυασμός. Ο ένας να μεταδίδει έξω με λόγια αυτό που θέλουμε και τι πρεσβεύουμε σαν κλαμπ και ο άλλος αυτό που θέλουμε στο μυαλό μας να μας το βγάζει αγωνιστικά. Θα ήταν τέλειο δίδυμο.

Θα άντεχες με το ποδοσφαιρικό μικρόβιο που έχεις να ήσουν πρόεδρος σε μια ομάδα, αλλά μόνο πρόεδρος;

Ναι, τώρα ναι. Κοίταξε όταν σταματάς, για μια πενταετία λειτουργείς ακόμα ως ποδοσφαιριστής. Όποιος έχει πει ότι το έχει αποβάλλει αυτό μέσα σε έναν χρόνο, είναι ψεύτης για μένα. Πρέπει να κάνεις μεγάλη μάχη με τον εαυτό σου για να συνειδητοποιήσεις ότι μαλάκα δεν είσαι παίκτης τώρα, ξεκόλλα.

Τώρα είσαι άλλο πράγμα. Ναι θα μπορούσα. Και χωρίς πολλά λεφτά. Γιατί οκ, τα μπάτζετ. Αλλά πολλές φορές, αν δουλέψεις σωστά μπορείς να κάνεις πράγματα και χωρίς μεγάλα μπάτζετ. Αρκεί να κάνεις σωστές κινήσεις. Φαντάζομαι ακόμη και τώρα, έχοντας ζήσει, έχοντας φάει με το κουτάλι το ποδόσφαιρο ότι ακόμα σου αρέσουν πρότζεκτ.

Θα μπορούσες να μείνεις εκτός περιμένοντας μια ομάδα Super League. Βλέπω ότι είσαι σε μια διαρκή ενασχόληση γιατί το γουστάρεις…

Κι ας είναι μια ομάδα μικρή. Δεν με νοιάζει αυτό πραγματικά. Με την ίδια ευκολία μπορώ να πάω αύριο στον Ολυμπιακό που να μου πει έλα. Και με την ίδια ευκολία να μου πεις πάμε στην Πάρο να φτιάξουμε αυτή τη ομάδα και να τη γουστάρουμε, να πηγαίνουμε κάθε Κυριακή. Αυτό κάνω και το κάνω με πολλή χαρά και με τον ίδιο ζήλο όπως θα το έκανα και με τον Ολυμπιακό.

Και μιας και είσαι σε ένα νησί αγαπημένο, στην Πάρο, τι θέλεις να φτιάξεις εδώ; Τι θα σου άρεσε να δημιουργήσεις;

Καταρχήν να μάθουν σωστά το ποδόσφαιρο. Γιατί όλοι το έχουν μάθει μέσω των τηλεφώνων, μέσω της τηλεόρασης. Πώς γίνεται, τι γίνεται. Όλοι έχουν μια ιδέα, αλλά δεν έχουν ιδέα τι τους γίνεται. Θέλεις να γίνεις ο Αλεξανδρής; Ωραία. Ξέρεις τι προπόνηση κάνει ο Αλεξανδρής; Αυτή κάνει.

Θέλεις να κάνεις αυτό που κάνει ο Γκουαρντιόλα; Αυτό θα κάνεις. Κι από εκεί και πέρα να θέλεις να το ευχαριστιέσαι. Τι έχεις να κάνεις εδώ; Τίποτα. Λες την Κυριακή θα πάω το μεσημέρι δύο ώρες.

Ε να μη δω κάτι που θα με πονέσουν τα μάτια. Να το ευχαριστιόμαστε. Να λέμε σου άρεσε αυτό που είδες σήμερα; Σε αυτά τα επίπεδα. Δεν είναι Α εθνική. Βλέπω παιδιά που ήθελαν να μάθουν, αλλά δεν μπόρεσαν να πάνε παραπάνω. Για πολλές συγκυρίες. Και τους βλέπεις σε κοιτάνε στα μάτια.

Ξέρουν ότι αυτό που τους λες δεν είναι παραμύθι. Είναι σημαντικό να υπάρχει ειλικρίνεια μεταξύ παικτών, προπονητών, προέδρων, γύρω γύρω. Ειλικρίνεια. Ξέρει αυτό που του λέω είναι πραγματικό, δεν είναι ψεύτικο. Δεν το διάβασα στο Φαντάζιο ή στο Elle το περιοδικό.

Σε σχέση με αυτά που περίμενες όταν σου έκαναν την πρόταση;

Ξέρω πάντα τι θα συναντήσω. Ζω, στην Ελλάδα είμαι. Είμαι συνειδητοποιημένος. Ξέρω τι είναι η Β’ Εθνική, ξέρω τι πίεση τρως, τι παιχνίδια παίζονται. Προτιμώ πραγματικά το ερασιτεχνικό γιατί ο άλλος σε κοιτάζει στα μάτια. Και θέλει να μάθει. Είναι σφουγγάρι.

Η Πάρος έχει ταλέντο;

Έχει. Αλλά είναι το νησί τέτοιο. Τι παραστάσεις να έχεις; Ποδοσφαιρικές παραστάσεις στην Πάρο τι να έχεις; Εξωαγωνιστικές, νυχτερινές, άπειρες. Αλλά αγωνιστικές δεν έχεις, δυστυχώς. Το νταραβέρι Κυκλάδες, ταξίδια.

Δεν είναι κι εύκολο πράγμα. Να φεύγει η ομάδα 8 το πρωί, να παίζει στις 13.00. Να φτάνεις σε 4.5 ώρες στη Μήλο, με τρικυμία. Να κάθεσαι ένα μισάωρο έτσι, να λες Παναγία μου. Δεν μπορείς να σηκωθείς. Και να τον βάλεις να παίξει και να φύγεις κατευθείαν άλλες 4,5 ώρες. Τι να πεις σε αυτό το παιδί;

Αυτοί είναι ήρωες ρε φίλε. Κι όμως το γουστάρει κι έρχεται. Ξέρει, θα ξεράσει. Μπορεί να ξέρει ότι θα χάσει κιόλας. Εγώ καθόμουν στον πάγκο και έλεγα μη μου μιλάτε. Τι να πω στα παιδιά; Είναι ήρωες. Και μπορεί ο άλλος απέξω να βλέπει και να λέει βαριέται, τι κάνετε ρε. Τι ομάδα είναι αυτή.

Και οι άλλοι να ξερνάνε. Δεν πάμε ξενοδοχεία, δεν έχει τέτοια. Ο άλλος πονάει, θέλει να του πεις τα γκολ, αυτά που συζητάμε τώρα. Τα παιδιά θέλουν να τα μάθουν. Και έστω και έναν να βοηθήσεις, ακόμη και έναν 30χρονο που δεν τα έμαθε όταν έπρεπε και τα μαθαίνει τώρα είναι δημιουργία.

Η δημιουργία είναι ωραίο πράγμα. Κι ας χάσω και 100 πρωταθλήματα. Όταν αυτό που δείχνω είναι ωραίο και παίζεις και το χαίρεσαι, δεν σε νοιάζει αν έχασες πρωτάθλημα. Είναι αυτό που κάνει η Άρσεναλ τόσα χρόνια. Δεν είναι δυσαρεστημένοι ποτέ. Και με τον Βενγκέρ τότε. Έπαιζαν το καλύτερο ποδόσφαιρο. Το παίρνει η Μάντσεστερ και; Εγώ βλέπω κάθε Κυριακή μπαλάρα. Εσύ δεν τη βλέπεις.

Θα ήθελα, επίσης, να ευχαριστήσω θερμά τον πρόεδρο της ομάδας Βαζαίο Πετρόπουλο για την εμπιστοσύνη που μου δείχνει και για τα κοινά οράματα που μοιραζόμαστε, ώστε να επαναφέρουμε την Πάρο στον ποδοσφαιρικό χάρτη.

Πόσο σημαντική είναι στη ζωή σου η μουσική;

Για μένα είναι τα πάντα. Πιστεύω ότι χωρίς ψωμί, φαΐ, νερό, κινητά, ρεύμα θα επιβιώσω. Χωρίς μουσική δεν ξέρω αν θα μπορέσω. Σε όλες τις δύσκολες στιγμές, χαρούμενες, ήρεμες, άγριες, πρέπει να τις συνοδεύσω με μουσική. Και σαν προπονητής στις ομάδες, πάντα βάζαμε μουσική. Πάντα πριν από τα παιχνίδια.

Έρχονταν παλιά κάτι πρόεδροι, ο Καλογιάννης στην Κέρκυρα και έλεγε “τι είναι αυτά, τι ακούγεται, δεν είστε συγκεντρωμένοι”. Του λέω “όλη την εβδομάδα τι κάναμε; Δεν ήμασταν συγκεντρωμένοι; Δεν δουλεύαμε γι’ αυτό το ματς; Τώρα θα σου δείξω τη συγκέντρωση, αν θα βάλω μουσική στα ακουστικά να ηρεμήσω;” Ο καθένας θέλει κάτι διαφορετικό. Και δεν θέλει μπούρου μπούρου.

Εμένα αρχή μου να μην κάνω ομιλίες πριν από το παιχνίδι. Ποτέ. Γιατί όλο αυτό που είναι να τους πω, τους το δείχνω όλη την εβδομάδα. Εάν δεν το έχεις καταλάβει όλη την εβδομάδα, εκείνη την ώρα ο ποδοσφαιριστής δεν θέλει να ακούσει κι άλλα. Έχει την πίεσή του, έχει τα άλλα.

Με τη μουσική είσαι ένας άνθρωπος που ψάχνεται.

Πάντα το έκανα.

Ανεβάζεις κάποια τραγούδια και είναι σαν να σε βλέπω εκείνη την ώρα και ξέρω σε τι φάση βρίσκεσαι.

Ναι, γι’ αυτό και το κάνω. Επειδή δεν μπορώ να το μεταδώσω αλλιώς όταν είμαι μακριά σε σένα που είσαι στην Αθήνα. Ο άλλος νομίζει ότι απλά ανεβάζει κάτι. Αν το ακούσεις θα καταλάβεις σε τι φάση είμαι εκείνη την ώρα. Το συναίσθημα που βγάζει το τραγούδι.

Ασχολούμαι πάρα πολλά χρόνια, πιο πολύ με την afrohouse μουσική. Γιατί σου βγάζει αυτά που δεν μπορείς να πεις με τα λόγια. Είναι άλλο πράγμα. Ακούς τη μουσική αυτή και δεν σου βγαίνουν άσχημα πράγματα.

Δεν είναι αυτό που λες, πας το βράδυ έξω να χρειαστεί να πιεις ναρκωτικά, να τσακωθείς, να κάνεις. Όπως ο black coffee. Ο άνθρωπος είναι μουσικός, μπορώ να τον συγκρίνω με τον Μότσαρτ. Ξέρεις τι είναι να γράφεις μουσική;

Εγώ τους λατρεύω αυτούς τους ανθρώπους. Κάθεσαι τώρα έτσι και γράφεις μουσική. Έχω βοηθήσει πάρα πολύ τα παιδιά τον Άγγελο, τον Μάικ και τον Τζιο, αυτοί που έφερναν την afrohouse εδώ και μια 15ετία στην Ελλάδα, επειδή εγώ ήμουν ο γνωστός μέσα από fb, μέσα από τις συνεντεύξεις.

Βοηθήσαμε, όλοι αυτοί οι μεγάλοι djs. Αυτά τα παιδιά έχουν φτάσει να είναι τοπ στον κόσμο. Τους έκλειναν τις πόρτες οι Έλληνες παντού. Τους έπαιρνα εγώ να παίξουν στην Ελασσώνα ή στο Κιάτο. Και τώρα πάνε στα τοπ κλαμπ του κόσμου. Όταν παίζεις μουσική, είναι και ένας τρόπος έκφρασης. Εγώ είμαι σε αυτό το κομμάτι περισσότερο.

Ξεκίνησα με έθνικ. Παίζω πλέον μουσική, για να ακούσω τη μουσική μου. Δεν με ενδιαφέρει αν θα μου δώσεις 1000 ή 500 ή δεν θα μου δώσεις μία. Το συναίσθημα εκείνη την ώρα μοιάζει με αυτό στο γήπεδο. Είναι κοινό.

Όπως όταν σου είπα πριν, ήθελα να βλέπω χαρούμενο τον κόσμο στην εξέδρα. Εσύ βγαίνεις να διασκεδάσεις με τη γυναίκα σου με την παρέα σου. Ε άμα στο γ@μήσω εκείνο το βράδυ εγώ ρε φίλε. Γιατί μου το έχουν γ@μήσει άπειρες φορές. Οπότε ξέρω πλέον. Και δεν κατηγορώ.

Ξέρω ότι εκεί παίζει ελληνικά. Όταν θέλω να ακούσω ελληνικά, θα πάω και θα πω κι ένα τραγούδι. Δεν θα πω τι παίζει τώρα, επειδή εμένα μου αρέσει κάτι άλλο. Όταν θέλω να ακούσω το δικό μου, θα ακούσω το δικό μου.

Δεν κατηγορώ τους άλλους. Η μουσική είναι πολυδιάστατη. Όταν περάσει ένας μήνας και δεν έχω ακούσει αυτά που θέλω, θέλω να το ακούσω.

Αλέξη σε ευχαριστώ θερμά για τη φιλοξενία, την ωραία κουβέντα και τις απίστευτες αναμνήσεις που μοιράστηκες μαζί μας. 

Κι εγώ σε ευχαριστώ για όλα. Πέρασαν τόσες ώρες και δεν το κατάλαβα… Ήταν πολύ ευχάριστη η κουβέντα. Κλείνοντας θα ήθελα ξανά να ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου τον κ. Μαρινάκη επειδή πρόσφατα που είχα ένα τροχαίο ατύχημα εδώ στο νησί και χρειάστηκε να υποβληθώ σε επέμβαση, τα φρόντισε όλα. Έδειξε για ακόμη μία φορά το ανθρώπινο πρόσωπο του και θέλω να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου, καθώς και των μελών της οικογένειάς μου.

Επίσης, τον εξαιρετικό γιατρό του Ολυμπιακού κ. Χρήστο Θέο που έκανε τα πάντα για να αποκαταστήσει το πρόβλημα που αντιμετώπισα και τους εκλεκτούς συνεργάτες του. Να τους έχει ο Θεός πάντα καλά.

Διαβάστε εδώ το πρώτο και το δεύτερο μέρος της συνέντευξης-εξομολόγησης του Αλέξη Αλεξανδρή. 

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗΣ: Γιάννης Ζωϊτός

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Εβελίνα Αντώναρου (contactphotography.gr), Eurokinissi

Ευχαριστούμε θερμά τον κ. Δημήτρη Γαβαλά για την υπέροχη φιλοξενία στο ξενοδοχείο Albatros, στον Λογαρά της Πάρου. 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News