Αντώνης Καρπετόπουλος: Η υψοφοβία του Παναθηναϊκού

Nα ξεκαθαρίσω ότι δεν θεωρώ πως στον Γιοβάνοβιτς ασκείται υπερβολική κριτική – ίσα-ίσα. Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού τον έχουν αντιμετωπίσει πολύ καλύτερα από πολλούς προηγούμενους και του αναγνωρίζουν πως επί των ημερών του η ομάδα έκανε βήματα μπροστά και μεγάλα. Νιώθω, όμως, στα κόκκαλά μου πως σιγά-σιγά δημιουργείται η γνωστή παρανοϊκή κατάσταση που θέλει τον προπονητή πρωταγωνιστή στον ρόλο του μοναδικού φταίχτη κάθε φορά που προκύπτει ένα στραβό αποτέλεσμα. Σήμερα οι φωνές είναι λίγες, υπόκωφες κι αντιμετωπίσιμες. Αλλά πληθαίνουν. Ο,τι ακούγεται δεν είναι ακριβώς κριτική: θα ’λεγα ότι είναι ένα παράξενο παράπονο.

Κριτική

Θέλω να κάνω κι εγώ κριτική στον Γιοβάνοβιτς για να μη νομίζει κανείς πως τον θεωρώ αλάνθαστο ή κάτι ανάλογο. Για να γίνει, ωστόσο, κριτική σε κάποιον προπονητή πρέπει να είναι ξεκάθαρη η δουλειά του: δεν μπορείς να τον κατηγορείς απλώς επειδή δεν κέρδισε. Η ήττα απ’ τον Αρη είναι μία ωραία ευκαιρία για να γίνει κατανοητό τι συμβαίνει στον Παναθηναϊκό.

Διαφορά

Υπάρχει μία σημαντική διαφορά στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού φέτος σε σχέση με πέρυσι. Πέρυσι ο Γιοβάνοβιτς έχοντας κρίνει ότι η ομάδα του έχει κάνει τα απαραίτητα βήματα μπροστά μεταμόρφωσε τον Παναθηναϊκό από ομάδα που στην πρώτη σεζόν του έπαιζε ένα ποδόσφαιρο αναμονής κι αντεπιθέσεων, σε ομάδα που έπαιζε ένα ποδόσφαιρο στο οποίο η τοποθέτησή της στο γήπεδο είναι η βασική της αγωνιστική προτεραιότητα. Ο Παναθηναϊκός, σταδιακά, άρχισε να κυκλοφορεί την μπάλα πολύ, να κάνει κατοχή παίζοντας πιο κάθετο ποδόσφαιρο, να δουλεύει πιο πολύ για τους φορ του.

Ολο αυτό ξεκίνησε κυρίως μετά τον τραυματισμό του Αϊτόρ: χωρίς έναν εξτρέμ με την ικανότητα στις αντεπιθέσεις που έχει ο Αϊτόρ ο Γιοβάνοβιτς έκρινε πως ο Παναθηναϊκός για να γίνει πιο παραγωγικός πρέπει να ανεβεί πιο ψηλά στο γήπεδο. Παρ’ όλα αυτά η ομάδα του δεν είχε αφήσει κατά μέρους τα προηγούμενα ματς. Πέρυσι, σε δύσκολες έδρες, όπως η Τούμπα, το «Βικελίδης», η «ΟPAP Arena», ο Παναθηναϊκός έπαιξε και ματς αντεπιθέσεων – μάλιστα πολύ καλά: σωστά περίμενε τον αντίπαλό του, σωστά πίεζε, κυνηγούσε το γκολ μέχρι το τέλος «διαβάζοντας» τις αδυναμίες του αντιπάλου. Γι’ αυτό μακριά απ’ τη Λεωφόρο έκανε πέρυσι στα ματς με τους πέντε πρώτους πιο πολλούς βαθμούς απ’ όσους εντός έδρας.

Πολλούς

Φέτος ο Παναθηναϊκός δυνάμωσε, δηλαδή απέκτησε περισσότερους παίκτες έτοιμους να βοηθήσουν. Ο Γιοβάνοβιτς θεωρώντας ότι η ομάδα του είναι πιο δυνατή το ποδόσφαιρο των αντεπιθέσεων το άφησε σχεδόν στην άκρη: μόνο στο Καραϊσκάκη για ένα ημίχρονο και στο ματς με τη Βιγιαρεάλ στην Αθήνα, είδα κάτι που θύμισε τα περσινά του εκτός έδρας ντέρμπι. Σε όλα σχεδόν τα ματς ο στόχος είναι σταθερά ένας: τοποθέτηση ψηλά, κάλυψη του μισού γηπέδου και πρωτοβουλία. Δεν είναι κακό, αλλά στα ντέρμπι δεν είναι τόσο αποδοτικό (ομάδες όπως ο ΠΑΟΚ κι η ΑΕΚ ξέρουν να χτυπάνε στους κενούς χώρους), και κυρίως είναι προβλέψιμο: ο Μάντζιος ήξερε ακριβώς τι θα κάνει ο Παναθηναϊκός και τον μπλόκαρε.

Αλλά δεν είναι αυτό το μεγάλο πρόβλημα: είναι ότι στα τελευταία ματς δεν υπηρετεί αυτό το παιγνίδι με την πρέπουσα αγωνιστική ένταση. Είναι σαν να έπαθε υψοφοβία. Από την ώρα που έφυγε απ’ το Καραϊσκάκη με τη σιγουριά της νίκης στις δικαστικές αίθουσες και την πρωτιά στη βαθμολογία οι παίκτες του Παναθηναϊκού μοιάζουν να έχουν κάνει ως στόχο τη νίκη αφήνοντας κομμάτι κατά μέρους το ίδιο το παιχνίδι που με κόπο ο προπονητής τους τούς έμαθε. Πού οφείλεται αυτό; Σε κάτι απλό: στο γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός έχει χρόνια να κερδίσει το πρωτάθλημα. Και το θέλει πολύ.

Ποντάρει

Κυνηγά ένα πρωτάθλημα που του λείπει, ποντάροντας σε πολλούς παίκτες και Ελληνες αλλά κυρίως ξένους που πρωτάθλημα δεν έχουν πάρει. Ζυμωμένοι στον πρωταθλητισμό είναι λίγοι. Ολοι τους μοιάζουν μόλις η ομάδα πάρει κεφάλι να νιώθουν πως η νίκη σε κάθε ματς είναι ο μόνος δρόμος – το λάθος που γίνεται είναι ότι για να ’ρθει η νίκη χρειάζεται καλή απόδοση. Πριν κάνετε κριτική στον Γιοβάνοβιτς σκεφτείτε ότι πέρα από μια καλή ομάδα πρέπει να φτιάξει και παίκτες πρωταθλητές. Και δεν είναι καθόλου απλό να κάνεις κάτι για πρώτη φορά.

Ανοιχτά όλα

Δεν είναι και λίγα τα μεγάλα ματς που υπάρχουν απόψε για τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ: αυτή η αγωνιστική είναι η προτελευταία άλλωστε και σιγά-σιγά όλα θα ξεκαθαρίσουν. Σε σχέση με όσα βλέπαμε τα προηγούμενα χρόνια είναι παράξενο που υπάρχουν τόσες πολλές εκκρεμότητες. Δύο όμιλοι μάλιστα απ’ αυτούς των οποίων τα ματς θα γίνουν απόψε είναι εξαιρετικά ανοιχτοί.

Στον πέμπτο όμιλο θα σπάσουν καρδιές καθώς η Λάτσιο υποδέχεται τη Σέλτικ και η Φέγενορντ την Ατλέτικο Μαδρίτης: και οι δυο θέλουν νίκη για να έχουν ελπίδες πρόκρισης, όμως η μεν Σέλτικ θέλει να κερδίσει μήπως και πάρει την τρίτη θέση η δε Ατλέτικο, αν χάσει μπαίνει σε περιπέτειες αφού μπορεί να βρεθεί τρίτη.

Στον έκτο όμιλο υπάρχει ένα δεδομένο: δύσκολα τα πράγματα θα ξεκαθαρίσουν απόψε! Η Μίλαν υποδέχεται την Ντόρτμουντ κι η Παρί τη Νιούκαστλ. Ολες οι ομάδες έχουν ελπίδες πρόκρισης αφού η διαφορά της Ντόρτμουντ, που είναι πρώτη, με τη Νιούκαστλ που είναι τέταρτη είναι τρεις βαθμοί και όλες οι θέσεις μπορεί να αλλάξουν αυτή την αγωνιστική.

Στον όγδοο όμιλο το σασπένς είναι λιγότερο καθώς προηγούνται η Μπαρτσελόνα και η Πόρτο με 9 βαθμούς και παίζουν μεταξύ τους. Η Σαχτάρ, που είναι τρίτη, θα κυνηγήσει όποιον ηττηθεί με την προϋπόθεση ότι θα κερδίσει την απογοητευτική Αντβέρπ που κάνει συλλογή από ήττες.

Ξεκάθαρα είναι τα πράγματα μόνο στον έβδομο όμιλο. Η Σίτι έχει προκριθεί απ’ την ώρα που έγινε η κλήρωση, η Λειψία θα την ακολουθήσει: στο αποψινό μεταξύ τους ματς παίζουν στο «Ετιχαντ» την πρωτιά, αλλά μόνο στη θεωρία – για να μην περάσει πρώτη η πρωταθλήτρια Ευρώπης πρέπει να γίνουν τα απίθανα. Εδώ το ενδιαφέρον είναι ποιος θα ρθει τρίτος: το αποψινό Γιουνγκ Μπόις -Ερυθρός Αστέρας μοιάζει τελικός.

Τρέλα

Εχουν τρελαθεί απ’ τη χαρά τους οι Ιταλοί για την κατάκτηση του Κυπέλλου Ντέιβις στο τένις: είναι και λογικό καθώς το κατέκτησαν μετά από τέσσερις δεκαετίες. Ηρωάς τους βέβαια ο Γιανίκ Σίνερ, ο παίκτης που κέρδισε δύο φορές τον Τζόκοβιτς σε λίγες μέρες. Οι παίκτες πάντως, με πρώτο τον Σίνερ, μοιάζουν να μην έχουν καβαλήσει το καλάμι. Αρνήθηκαν π.χ. την πρόσκληση του Ιταλού Προέδρου της Δημοκρατίας να τους βραβεύσει (!) λέγοντας πως θα πάνε να τον δουν στο προεδρικό μέγαρο μετά τις διακοπές τους. Και πως τους αρκεί που αγαπάει το τένις.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί