Αντώνης Καρπετόπουλος: Γιατί η Φιορεντίνα μοιάζει με τον Ολυμπιακό!

Η βασική διάταξη που χρησιμοποιεί ο προπονητής Βιτσέντζο Ιταλιάνο είναι το 4-2-3-1 με ένα «δεκάρι» πίσω απ’ τον φορ, δύο εξτρέμ που συγκλίνουν πολύ κι αφήνουν τις πλάγιες γραμμές στους ακραίους μπακ στη φάση της επίθεσης και δύο μέσους που πρέπει να γεμίσουν το γήπεδο.

Οταν η Φιορεντίνα κάνει κατοχή μπάλας βλέπουμε κάτι που μοιάζει με 2-1-5-2, όταν αμύνεται μοιάζει ν’ αμύνεται με 4-1-4-1.

Η δουλειά του Ιταλιάνο στην Φιορεντίνα

Στο παιχνίδι της Φιορεντίνα φαίνεται σε μεγάλο βαθμό ότι η ομάδα έχει έναν προπονητή που δουλεύει εκεί χρόνια. Ο Βιτσέντζο Ιταλιάνο, που το καλοκαίρι πιθανότατα θ’ αναλάβει τη Νάπολι, έχει φτιάξει μία ομάδα που της αρέσει να κάνει κατοχή μπάλας – στο ματς με την Κάλιαρι πρόσφατα σκόραρε μετά από είκοσι πάσες.

Ο Ιταλιάνο θέλει «χτίσιμο» φάσεων απ’ την άμυνα, αλλά και πολλές πάσες σε φάσεις ανάκτησης της μπάλας, ειδικά αν στην ενδεκάδα υπάρχουν ο Μπελτράν (ως «δεκάρι») κι ο Μπελότι ως φορ: ο Αργεντινός θέλει να φιλτράρει το παιχνίδι, ο Ιταλός δεν είναι πολύ γρήγορος ώστε να κυνηγά βαθιές μπαλιές.

Αυτό το χαρακτηριστικό του παιχνιδιού της, η διάθεση για κατοχή μπάλας δηλαδή, την κάνει να διαφέρει απ’ τον Ολυμπιακό: ο Μεντιλίμπαρ θέλει άμεσο ποδόσφαιρο. Κατά τ’ άλλα οι δύο ομάδες μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό.

Ποιοι είναι οι δημιουργοί της Φιορεντίνα

Και στη Φιορεντίνα δημιουργοί είναι οι εξτρέμ (ο Γκονζάλες κι ο Τσέχος Μπαράκ ή ο Γάλλος Ικονέ), και ο Ιταλιάνο θέλει πρέσινγκ ψηλά, και οι ακραίοι μπακ της ιταλικής ομάδας είναι επιθετικοί (κυρίως ο Μπιράγκι στ’ αριστερά) και τα λάθη της άμυνας δεν είναι ασυνήθιστα.

Αυτό, ωστόσο, που αποτελεί μεγάλη ομοιότητα των δυο ομάδων είναι το διαρκές ροτέισον, που οι προπονητές αγαπάνε.

Αν δεις πέντε ματς της Φιορεντίνα θα πιστέψεις πως έχει καμιά 25αριά παίκτες με ίδια ποιότητα: προφανώς δεν ισχύει. Ο Ιταλιάνο προσπαθούσε όλη τη χρονιά να πάρει λίγα από πολλούς – αν υπήρχε μεγαλύτερη στήριξη παικτών ίσως οι «βιόλα» να είχαν πάει καλύτερα στο πρωτάθλημα.

Δεν αλλάζουν απλώς οι παίκτες της ενδεκάδας: ανάλογα με το ποιον έχει συμπαίκτη ο καθένας (ειδικά στη μεσαία γραμμή και στην επίθεση) παίζει κι αλλιώς. Ενα παράδειγμα είναι η περίπτωση του Ντάνκαν κι η συμπεριφορά του στη φάση της κατοχής της μπάλας. Οταν υπάρχει ως βασικός ο Μπελτράν, πηγαίνει δίπλα του συνήθως.

Οι δύο γίνονται δύο επιθετικοί που παίζουν πίσω απ’ τον φορ. Αν πίσω απ’ τον φορ παίζει ο Ενζολά (ή πιο σπάνια ο Μποναβεντούρα, που ξεκινάει ως επιθετικός χαφ όταν ο Ιταλιάνο θέλει περισσότερο πρέσινγκ), ο Ντάνκαν πάει στην άκρη για να συνεργαστεί με τον Μπιράγκι.

Οι εξτρέμ του Ιταλιάνο πατάνε περιοχή

Συνήθως πάντως οι εξτρέμ του Ιταλιάνο πατάνε περιοχή: δεν σκοράρουν πολύ, αλλά ο Ιταλός προπονητής περιμένει κάθε φορά τον ήρωα της μιας βραδιάς. Με την Μπριζ π.χ. ήταν ο Ενζολά, που είναι εκρηκτικός, αντίθετα απ’ τον Μπελτράν ή τον Ντάνκαν, που είναι καλοί με την μπάλα στα πόδια.

Αυτός που ποτέ δεν λείπει βέβαια είναι ο Νίκο Γκονζάλες, ηγέτης και σκόρερ. Η ιδέα να τον αντιμετωπίσει στα ένας εναντίον ενός ο Ορτέγκα, που λείπει καιρό, δεν μου μοιάζει η καλύτερη.

Ο χρήσιμος Αρτουρ

Ο δεύτερος χρησιμότερος παίκτης των «βιόλα» είναι ο Αρτουρ, που ο Ιταλιάνο αποκαλεί «διευθυντή της ομάδας». Ο Αρτουρ είναι ένας κανονικός οργανωτής απ’ τα μετόπισθεν, που γυρνά πολύ για να πάρει την μπάλα και να βοηθήσει τους δύο κεντρικούς αμυντικούς στο build up.

Kαθετοποιεί το παιχνίδι, «διαβάζει» και πασάρει γρήγορα, έχει στα 27 του περάσει απ’ την Μπαρτσελόνα, τη Λίβερπουλ και τη Γιουβέντους. Διευθυντής σε αυτές τις ομάδες μάλλον δεν μπορούσε να γίνει – για τη Φιορεντίνα είναι, όμως, μια πολυτέλεια. Ο Ιταλιάνο τού βάζει δίπλα τον Μποναβεντούρα και τον Μαντραγκόρα, αλλά -όπως σας είπα- τίποτα δεν είναι δεδομένο.

Ο Ολυμπιακός και η Φιορεντίνα μοιάζουν

Δεδομένο είναι πως ο Αρτουρ παίζει για τους συμπαίκτες του, βλέπει το γήπεδο κι όταν πιέζεται μπορεί να βγαίνει και στο πλάι ψάχνοντας χώρους και συνεργασίες. Η Φιορεντίνα είναι σαν να παίζει με πέντε παίκτες άμυνα και με πέντε επίθεση: με συνδετικό κρίκο τον Βραζιλιάνο.

Επίσης είναι ομάδα που ψάχνει κι αξιοποιεί πολύ στημένες φάσεις: βοηθάνε γι’ αυτό οι προωθήσεις των κεντρικών αμυντικών – κυρίως του Μιλένκοβιτς. Οι κεντρικοί αμυντικοί προτιμούν να βγαίνουν πρώτοι στην μπάλα, όχι να κολλάνε στον αντίπαλο φορ ή εξτρέμ.

Οπως είδαμε πρόσφατα να κάνει κι η Αταλάντα, το ζήτημα δεν είναι με πόσους παίκτες οι «βιόλα» αμύνονται, αλλά το πώς δεν θα αφήσουν τον αντίπαλο να παίξει όπως θέλει κοντά στην περιοχή τους: δεν καλύπτουν τόσο τον χώρο – κυρίως προσπαθούν να μην επιτρέψουν περιστροφές και εύκολη κυκλοφορία της μπάλας. Καλύτερα

Ο Ολυμπιακός παίζει με μία ομάδα που της μοιάζει. Για να κερδίσει πρέπει να είναι απλώς καλύτερός της. Δεν θα είναι εύκολο.