Ολυμπιακός: Γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα

Τώρα που ξεκινούν τα δύσκολα για τα παιδιά του Ολυμπιακού και ανοίγει ένας νέος κύκλος, όλοι οφείλουμε να διασφαλίσουμε ότι η αδιανόητη επιτυχία τους δεν ήταν πυροτέχνημα, αλλά αφορμή να χυθεί φως στα σκοτάδια μας.

Κάποτε στη Βραζιλία, στη σκιά του αγάλματος του Ιησού, εκεί που γράφονται τα παραμύθια και οι πραγματικότητες από τις μυθικές λάτιν πένες, έπαιξε μπάλα μια παρέα από την Ελλάδα. Στα ίδια χώματα που διακόσιες χιλιάδες καρδιές σταματούσαν ταυτόχρονα να κτυπούν μια μέρα του Ιουλίου του ’50, κάποια παιδιά με τον έφηβο στο στήθος και ένα όνειρο να τα οδηγεί, πλάνταζαν στο κλάμα γιατί δεν κατέκτησαν τον κόσμο.

Επαιξαν σα Βραζιλιάνοι κι είδαν την κούπα να γλιστρά από τα χέρια τους. Τι κι αν για κάποιους τα διηπειρωτικά είναι τρόπαια δεύτερης διαλογής, αυτοί πίστευαν πως έχαναν τη γη κάτω απ’ τα πόδια τους. Ισως γιατί ένιωθαν ότι ήταν το τελευταίο τους σχολικό ταξίδι, λίγο πριν αρχίσει η ενήλικη ζωή. Σα τη μελαγχολία της επιστροφής από την πενταήμερη, βδομάδες πριν τις πανελλαδικές.

Σήμερα τα παιδιά επιστρέφουν και ξεκινούν τις νέες τους ζωές. Κάποιοι συνεχίζουν στο ίδιο περιβάλλον, χωρίς τον Συλαϊδόπουλο και κάποιους από τους μπροστάρηδες της παρέας. Άλλοι συνεχίζουν μαζί με τον αγαπημένο τους προπονητή, δίπλα στα είδωλά τους. Νέες ζωές.

Ολοι τους, σαν εξωγήινοι στη Γη. Υποκείμενα που μας ενθουσιάζουν, όμως μας φέρνουν και μία αμηχανία. Η επιτυχία τους δεν έχει προηγούμενο στα ελληνικά χρονικά, άρα οι πιθανότητες να τα κάνουμε σα τα μούτρα μας είναι επικίνδυνα αυξημένες.

Εννοείται, βέβαια, ότι η όποια εξέλιξη, θετική ή αρνητική, θα οφείλεται ή θα βαραίνει κυρίως τα ίδια τα παιδιά, πολλά εκ των οποίων από σήμερα είναι άντρες και πρέπει να επιβιώσουν στη ζούγκλα, με μοναδικά τους όπλα το ταλέντο και τον νου τους. Σε μια ζούγκλα που μπορεί να έχει αντιπερισπασμούς, υπερβολικές προσδοκίες των γύρω, τοξικά περιβάλλοντα, εκμεταλλευτές, πραγματικά εμπόδια, τραυματισμούς, ατυχίες, νοητές – ανόητες κλεψύδρες και πολλά ακόμη, που οπαδοί, δημοσιογράφοι, ακόμα και άνθρωποι του ποδοσφαίρου συχνά δεν κατανοούν.

Όλα παίζουν ρόλο

Στα μάτια των πρωταθλητών Ευρώπης, βλέπουμε ένα καλύτερο αύριο και στην αντανάκλασή τους ένα δείγμα από τον βόθρο της ελληνικής κοινωνίας. Διάφορες ασήμαντες υπάρξεις, που έσπευσαν να κάνουν οπαδική καζούρα – και μάλιστα έντονη – με φόντο την ήττα από τη Φλαμένγκο. Κι αν αυτοί ήταν λίγοι, είναι σίγουρα συγγενείς των πολλών, που όταν στον δρόμο των παιδιών βρεθούν οι πρώτες δυσκολίες, θα σπεύσουν να απαξιώσουν. Κάποιοι το έκαναν ήδη, όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, με αφορμή την παρουσία του Κωστούλα στον Βόλο.

Κι αν το ελληνικό ποδοσφαιρικό σύστημα παρουσιάζει μία βελτίωση, όπως φαίνεται από την ίδια την πορεία των Νέων ή από την παραγωγή παικτών, που έχει αυξηθεί, αυτό οφείλεται σε τεράστιο ποσοστό στις επενδύσεις των προέδρων, που – ειδικά στον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟΚ – δημιούργησαν ακαδημίες άξιες να αναδείξουν σε πρώτη φάση το – πάντα υπάρχον – ταλέντο των Ελλήνων ποδοσφαιριστών.

Από εδώ και πέρα, αυτή τη φουρνιά την αναλαμβάνει (και) η υπόλοιπη ποδοσφαιρική κοινότητα, που έχει μία υποχρέωση. «Να υπερασπιστεί το παιδί… Γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα», όπως ερμήνευε ο Σιδηρόπουλος σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη, έξι χρόνια πριν τον βγάλει «Μάους» και «λαϊκοκλασικιστή».

Να μην είναι οι μόνοι

Όπως έχουμε γράψει ξανά, η πορεία αυτής της γενιάς μπορεί να αλλάξει για πάντα το ταβάνι αυτών των ηλικιών. Τόσο για τα επόμενα παιδιά που έρχονται μέσα από το ίδιο κλαμπ, όσο και για τους εν Ελλάδι αντιπάλους τους, που πολύ λογικά θα ονειρεύτηκαν τους εαυτούς τους στη Νιόν και μετά στην Ολλανδία, στα αποδυτήρια της πρώτης ομάδας και στο Μαρακανά.

Ο σπόρος, λοιπόν, φυτεύτηκε, και οι αρμόδιοι επιβάλλεται να τον καλλιεργήσουν, μήπως και οι θριαμβευτές του Ολυμπιακού μείνουν στην Ιστορία ως οι πρώτοι, αλλά όχι οι μόνοι. Μήπως και για μια μόνο φορά, μια μεγαλειώδης πανευρωπαϊκή ή παγκόσμια επιτυχία του ελληνικού αθλητισμού δεν αποτελέσει φωτοβολίδα, αλλά αφορμή να χυθεί μόνιμο φως στα σκοτάδια του ποδοσφαίρου μας.

Για να γυρίσει ο Ήλιος, θέλει δουλειά πολλή. Θέλει ανθρώπους με υπομονή και τεχνογνωσία μέσα στα κλαμπ, που θα μπορέσουν να αλλάξουν τη φιλοσοφία του λαού, για την οποία δεν αρκεί να γκρινιάζουμε, αλλά οφείλουμε και να πράττουμε.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News