Εθνική Ελλάδος: Το παιδικό όνειρο με το μυαλό στο παιδί που δε θα το ζήσει

Τι είναι τέσσερα βράδια μπροστά σε μια ζωή; Τι είναι οι εκατόν-κάτι ώρες που πέρασαν από το πάγωμα της είδησης του τραγικού θανάτου του Τζόρτζι Μπάλντοκ μπροστά σε όλα αυτά που πέρασαν και όλα αυτά που θα περνούσαν οι ήρωες της εθνικής μας ομάδας μαζί με τον φίλο τους;

Οσο κι αν η απόσταση μας μπερδεύει, γαμώτο… δεν είναι τίποτα. Ακόμα κι αν η ζωή προχωρά αδυσώπητα, το βράδυ της Κυριακής όλα τα μυαλά της δοξασμένης και πληγωμένης «γαλανόλευκης» ήταν εκεί. Το «εκεί», όμως, αντανακλά αυτόματα, μοιραία, εντυπωσιακά στον αγωνιστικό χώρο.

Εκεί που οι διεθνείς μας γονάτισαν την Αγγλία και λίγες μέρες μετά το έκαναν ξανά. «Με δώδεκα στο γήπεδο», όπως αναφέρουν όλοι και θα ισχύει για πάντα ή όσο φορά τη γαλανόλευκη αυτή η ομάδα. Η πρώτη με όλα τα γράμματα κεφαλαία μετά από… εκείνη.

Δεν είναι χιπστεριά. Είναι τα λόγια των πρωταγωνιστών: Το ματς με την Ιρλανδία ήταν ακόμα δυσκολότερο κι από το έπος του Λονδίνου.

Οι διεθνείς μας αγόρασαν το δικό τους εισιτήριο για ένα ΟΑΚΑ, που θα είναι κατάμεστο και δε θα ήταν αν οι ίδιοι δεν είχαν αφήσει στο χορτάρι την ψυχή τους. Αν δεν είχαν ζεστάνει τη σχέση του κόσμου με την ομάδα που του έδωσε τόσες χαρές, όμως μετά τον ψύχρανε με τις σκιές της.

Αυτό το σύνολο δεν κρύβει τίποτα. Μονάχα κίνητρα, φιλοδοξίες και… παιδικά όνειρα, όπως αυτό του Δημήτρη Γιαννούλη, που είπε πως θα το εκπληρώσει σε ένα ΟΑΚΑ 60 χιλιάδων απέναντι στην Αγγλία, μεταξύ σκέψεων και δακρύων για το παιδί που δε θα το ζήσει.

Και πως να μη γεμίσει όταν ο αρχηγός σκοράρει και αμέσως διαλύεται στα κλάματα; Και πως να μη γεμίσει όταν ο στιβαρός Ιβάν Γιοβάνοβιτς κοιτάζει τον κόσμο και ξεσπά; Ουρλιάζει, αποσυμπιέζεται, εκρήγνυται από περηφάνια.

 Και πως να μη το γεμίσει όταν ο Μανώλης Σιώπης βλέπει τη μπάλα να καταλήγει στα δίχτυα για το 2-0, κάθεται στο κέντρο και παρακολουθεί συμπαίκτες και συνέλληνες με δάκρυα στα μάτια;

Και πως να μη το γεμίσει όταν αυτή η φουρνιά προσωπικοτήτων είναι ευλογημένη με τόσο ποδοσφαιρικό ταλέντο;

Όταν ο Βαγγέλης Παυλίδης καρφώνει δις την Αγγλία σα να το κάνει κάθε μέρα. Όταν ο Χρήστος Τζόλης μας κάνει να ψαχνόμαστε για το από που κρατά η σκούφια του. Ελληνας εξτρέμ με τέτοιο πακέτο, βλέπετε, δε βγαίνει από το εργοστάσιο. Οταν ο Μπακασέτας αφήνει την ψυχή του στους πανηγυρισμούς, όταν ο Μαυροπάνος διαλύει τα πάντα, όταν ο Γιαννούλης δεν παίζει σαν αναπληρωματικός, όταν ο Ρότα δεν παίζει σαν τον… μόνιμο φταίχτη, όταν ο Κουρμπέλης δεν παίζει σαν ποδοσφαιριστής σε πτωτική πορεία, όταν ο Μασούρας δεν δέχεται να αφήσει τον αγωνιστικό χώρο αν του μένει μία ολόκληρη ανάσα. Οταν κανένας δεν υστερεί!

Μπορούν να γίνουν… σταθμός

Τα παιδιά του Ιβάν, που νωρίτερα ήταν παιδιά του Πογέτ και ακόμα πιο πριν… βρέφη του Φαν’τ Σχιπ έγιναν θρύλοι την πιο περήφανη νύχτα στο Γουέμπλεϊ. Πλέον έχουν γράψει χιλιόμετρα με το εθνόσημο και σήμερα είναι πιο αποφασισμένοι από ποτέ, φέροντας τις πληγές τους. Τις μικρές και αποκλειστικά ποδοσφαιρικές, όπως η νύχτα της Τιφλίδας, καθώς και το απόλυτο κενό του χαμού του Τζόρτζι Μπάλντοκ, που δε θα αναπληρωθεί ποτέ, όμως θα λειτουργεί για πάντα ως πηγή δύναμης και κουράγιου.

Όλα αυτά τα έζησαν μαζί. Οι δυσκολίες πεισμώνουν πάντα και ενώνουν όταν οι προσωπικότητες δεν είναι από μόνες τους διχαστικές. Τώρα μένει να ζήσουν την εξιλέωσή τους. Ισως με μία τεράστια ποδοσφαιρική επιτυχία στο ΟΑΚΑ, που θα στείλει την εθνική στην ελίτ των ευρωπαϊκών ομάδων, εκεί που οι προκρίσεις γίνονται ευκολότερες.

Ένα ημερολογιακό έτος χωρίς ήττα. Η εθνική του Ιβάν Γιοβάνοβιτς είναι η πιο φορμαρισμένη στον κόσμο. Το Μουντιάλ δεν είναι στόχος. Είναι λόγος να ξυπνάς. Δεν το αξίζουν. Το δικαιούνται. Δε θα τους χαριστεί. Θα παλέψουν. Θα το φτάσουν. Κι εκείνος θα είναι ο νέος σταθμός στα χρονικά του ελληνικού ποδοσφαίρου. Με αυτά τα παιδιά.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News