Γιώργος Χελάκης: Η «νεκρή γη» που άφησε πίσω του ο Αλόνσο

Τέτοιο κακό, τόσες αποδοκιμασίες και οι βαθμοί της διαφοράς από την κορυφή είναι μόλις δυο. Δυο βαθμοί στο ένα τρίτο του πρωταθλήματος δεν συνιστούν δα και καταστροφή… περισσότερο θα πρέπει να προβληματίζει ότι σε μια διαφορά δυο βαθμών σημειώνεται συνωστισμός πέντε ομάδων. Αν είναι να γίνεται τόση φασαρία και να ακούγονται τόσες αποδοκιμασίες αλλά η διαφορά να βρίσκεται μόλις στους δυο βαθμούς, χαλάλι.

Ο Παναθηναϊκός έχει να παλέψει με την κακή του αγωνιστική εικόνα και μόνο με αυτή. Έδαφος χαμένο δεν υπάρχει. Όλοι παραπατάνε. Ο νέος προπονητή που κάθε άλλο παρά έδωσε διαβεβαιώσεις ότι η ομάδα του θα πάρει το πρωτάθλημα συνέστησε ψυχραιμία και από τους παίκτες του ζήτησε πάθος. Η αλήθεια είναι πως δεν το είδαμε ούτε στο καταστροφικό δεύτερο ημίχρονο με την Τζουργκάρντεν ούτε στο παιχνίδι με την Λαμία που ακολούθησε. Μια ομάδα μπλαζέ είδαμε που προσπάθησε να την ξυπνήσει με το δικό του πάθος και την φοβερή οβίδα φάουλ που εξαπέλυσε ο Τάσος Μπακασέτας. Εύκολα αναρωτιέται ο καθένας γιατί οι παίκτες του Παναθηναϊκού έχουν αδυναμία να ανταποκριθούν ακόμα και στα στοιχειώδη.

Όσο αδούλευτη κι αν άφησε την ομάδα ο Ντιέγκο Αλόνσο, κάτι θα έπρεπε να είχαμε δει. Κάτι που ακόμα κι αν δεν αντιστοιχεί στη δουλειά του προπονητή θα μπορούσε να αντιστοιχεί στην ατομική ποιότητα των παικτών του «Τριφυλλιού». Με ελάχιστες εξαιρέσεις δεν βλέπουμε τίποτα. Ένα ανερμάτιστο σύνολο που περιμένει τις επινοήσεις του Τετέ και την επίδειξη δεξιοτεχνία του Τζούρισιτς. Από εκεί και πέρα δεν υπάρχει κάτι που να παρατηρείτε συστηματικά στο παιχνίδι του Αθηναϊκού συλλόγου. Από το τέλος του καλοκαιριού λέμε όλοι ότι οι «πράσινοι» έχουν φέτος το καλύτερο ρόστερ στην εποχή Γιάννη Αλαφούζου. Πιθανώς και να είναι έτσι. Αυτό όμως κάθε άλλο παρά αντικατοπτρίζεται στην πορεία της ομάδας στην Ελλάδα (για την Ευρώπη ας μην το συζητήσουμε)… Με παίκτες εδώ και καιρό στην κατάψυξη, με μεταγραφές όπως ο Πελίστρι, ο Μαξίμοβιτς και ο Μαξ να μην αποδίδουν ούτε κατά προσέγγιση τα αναμενόμενα ο Παναθηναϊκός βολοδέρνει αγωνιστικά προκαλώντας οργή και αποδοκιμασίες. Να φταίει μόνο ο προπονητής, το βρίσκω απλουστευτικό. Υπάρχει θέμα προσωπικής ευθύνης του καθενός που παίρνει φανέλα βασικού και μπαίνει στο γήπεδο.

Πέρα από αυτό, φαίνεται πως ορισμένες επιλογές παικτών που έγινα τα δυο τελευταία χρόνια δεν βασίζονται πάνω σε αντικειμενικά κριτήρια. Πως αυτοί που σχεδίασαν έκαναν λάθη. Σοβαρά λάθη όχι όπως αυτό του Βαγιαννίδη που λίγο έλλειψε να τον χάσουν. Λάθη στον σχεδιασμό που άφησε τα παλιά κενά και δημιούργησε νέα όπως αυτό την κορυφή της επίθεσης. Να τα ακούει ο προπονητής και να ετοιμάζεται τώρα να τα ακούσει ο νέος είναι μάλλον παραπλανητικό. Αυτοί που πήραν τις αποφάσεις το καλοκαίρι για πόσο θα παραμένουν στο απυρόβλητο;

Τα βιογραφικά δεν παίζουν μπάλα:

Αν τα βιογραφικά έπαιζαν μπάλα, τότε στους καλύτερους παίκτες του πρωταθλήματος θα βρίσκαμε σίγουρα του Μπακαγιόκο του ΠΑΟΚ και Ολιβέιρα του Ολυμπιακού. Τουναντίον, τους βρίσκουμε να βολοδέρνουν στις ομάδες τους προκαλώντας περισσότερο κάτι ανάμεσα σε θλίψη και οργή παρά σε θαυμασμό και εκτίμηση. Ο Μπακαγιόκο έκανε καριέρες σε ομάδες όπως η Τσέλσι και η Μίλαν. Ο Σέρχιο Ολιβέιρα που πέρασε πετυχημένα από τον ΠΑΟΚ, σε Πόρτο και Ρόμα. Εδώ, στον πάτο άχυρα. Ο Μπακαγιόκο τα θαλάσσωσε στο ντέρμπι της Κυριακής όταν ο Μουζακίτης του πήρε την ταυτότητα κι ο Λουτσέσκου αναγκάστηκε να τον αλλάξει στο ημίχρονο. Ο Σέρτζιο Ολιβέιρα που ούτε φάουλ δεν μπόρεσε να εκτελέσει σωστά στον αγώνα με τη Ρέιντζερς δεν μπήκε καν στο αεροπλάνο για την Τούμπα. Τόσο πολύ απογοήτευσε τον προπονητή του. Ο πρώτος είναι τριάντα ετών και ο δεύτερος τριάντα δύο. Δεν μπορείς να πεις ότι είναι που τους πήραν το χρόνια. Κάθε άλλο. Είναι ότι οι ίδιοι μοιάζουν να αφέθηκαν, μοιάζουν σαν να τα παράτησαν. Σαν να μην έχουν κίνητρο να παίξουν μπάλα. Δεν λέμε να βγάζουν τα μάτια του τη φλόγα που βγάζουν εκείνα του σαραντάχρονου Βαλμπουενά και του τριανταεφτάχρονου Τάισον αλλά τουλάχιστον να παίζουν με σεβασμό απέναντι στο όνομα που δημιούργησαν. Αυτοί παίζουν σαν να κάνουν χάρη στις ομάδες και στον κόσμο τους. Αντιλαμβάνομαι την τακτική του Λουτσέσκου να θέλει μέσα από τα παιχνίδια να ξυπνήσει τον παίκτη του και να πάρει από αυτόν πράγματα που αντιστοιχούν στην αξία του. Δεν αποκλείω στο μέλλον κάτι να καταφέρει να πάρει τελικά χωρίς να αναγκάζεται να τον αλλάζει κάθε φορά ώστε να βελτιώσει την εικόνα της ομάδας του. Δεν κακίζω όμως σε καμία περίπτωση τον Μεντιλίμπαρ που αφού είδε κι αποείδε, άφησε εκτός αποστολής τον Ολιβέιρα παρά το γεγονός ότι η ομάδα του πήγε στην Τούμπα με τρανταχτές ελλείψεις. Νισάφι…

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News