Νίκος Σαρίδης: Οι δύο… ζωές του Μαντί Καμαρά

Στο Περιστέρι, στο πρώτο επίσημο γκολ του Μαντί καμαρά με την ασπρόμαυρη φανέλα, ο Κίριλ Ντεσπόντοφ εκτέλεσε φάουλ από αριστερά στο 90’ κι ο Αφρικανός μέσος έστειλε με κεφαλιά την
μπάλα στα δίχτυα του Ατρομήτου. Στη Λιβαδειά, στο δεύτερο τέρμα του με τον ΠΑΟΚ στο πρωτάθλημα, ο Βιεϊρίνια σέντραρε στο 86’ από δεξιά κι ο Καμαρά με κεφαλιά σηκώθηκε στον… θεό και σκόραρε. Προχθές, στο Αγρίνιο, ο Αντρια Ζίβκοβιτς εκτέλεσε από αριστερά κόρνερ, ο πρώην χαφ του Ολυμπιακού
πήδησε ξανά ψηλότερα και με κεφαλιά πέτυχε το τρίτο του γκολ στη φετινή Super League 1. Μεσολάβησε κι ένα γκολ για το Κύπελλο, στο Αιγάλεω, με κεφαλιά κι εκείνο, αλλά λίγο διαφορετικό: στην επιστροφή της
μπάλας απ’ το δοκάρι, ο Καμαρά έσκυψε και με κεφαλιά μετέτρεψε το ριμπάουντ σε 0-3.

Στα έξι χρόνια που ο Καμαρά ανήκε στους «ερυθρόλευκους», για την ακρίβεια στα πέντε που έπαιξε με τα χρώματά τους, καθώς υπήρξε κι ένα διάλειμμα στη Ρόμα, έβαλε όλο κι όλο ένα γκολ με το κεφάλι, τον Μάιο του 2019 στη Λάρισα, ύστερα από σέντρα του Τοροσίδη.

Τι έγινε, λοιπόν; Επεσε σε καμιά μαρμίτα και ξαφνικά μεταμορφώθηκε σε aerial threat, που λένε και στ’ αγγλικά την εναέρια απειλή; Φυσικά και όχι. Εχει να κάνει κυρίως με τον προπονητή, εν προκειμένω με τον Ραζβάν Λουτσέσκου. Προφανώς, ο Ρουμάνος έχει βάλει στην «εξίσωση» με τα γεμίσματα (είτε από στατικές φάσεις, είτε από σέντρες) και τον Καμαρά.

Οπως τη σεζόν 2019-20, την καλύτερη του Μαντί στον Πειραιά, τον είχε εντάξει σε μία άλλη «εξίσωση» -τη δική του- ο Πέντρο Μαρτίνς. Ο Πορτογάλος τεχνικός είχε πάρει τότε έναν ανερχόμενο αμυντικό χαφ
και στο πλαίσιο της διάπλασής του τον ανέβασε μερικά μέτρα στο γήπεδο, αναθέτοντάς του (και) την αποστολή να «πυροβολάει» απ’ τις παρυφές της αντίπαλης περιοχής. Ηταν η αγωνιστική περίοδος που ο μέσος απ’ τη Γουινέα είχε σημειώσει 7 τέρματα σε όλες τις διοργανώσεις, κυρίως σε «καυτά» παιχνίδια. Εκείνη τη χρονιά, ο Καμαρά εκτελούσε είτε κοντρολάροντας και σουτάροντας, όπως είχε κάνει εναντίον της Μαρσέιγ, είτε με μονοκόμματη «οβίδα» μετά από χαμηλή πάσα απ’ το κόρνερ, όπως είχε γίνει στην
Τρίπολη.

Η περίπτωση του Καμαρά μάς υπενθυμίζει κάτι που τείνουμε να το παραβλέπουμε ή να το υποβαθμίζουμε, ότι ο ρόλος του προπονητή στην αγωνιστική εικόνα ενός παίκτη μπορεί να είναι κομβικός.

Στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο οι παίκτες μπαίνουν στο γήπεδο με πυξίδα, με κατευθυντήριες οδηγίες και «σχέδιο πτήσης». Συνήθως έχουμε μάθει ν’ αξιολογούμε τους προπονητές βάσει του αριθμού των νικών τους και μιας γενικώς κι αορίστως «μπάλας» που αποδίδει η ομάδα. Γι’ αυτό και μας είναι τόσο εύκολο να παριστάνουμε όλοι τους προπονητές, στο καφενείο, στο γραφείο και στην κερκίδα.

Τα πράγματα, όμως, είναι κάπως πιο σύνθετα. Για να βγει, επί παραδείγματι, την Κυριακή στο ματς ένας αυτοματισμός, δεν αρκεί να συμπέσουν στην ίδια ενδεκάδα δύο ή τρεις προικισμένοι ποδοσφαιριστές με
ικανότητα να κρύβουν την μπάλα, αλλά υπάρχει από πίσω πολλή δουλειά. Είναι κάμποσα αυτά που τα προσπερνάμε ως δεδομένα, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι. Εννοείται πως όταν η δουλειά στις προπονήσεις συνδυάζεται από βαθμολογικές επιτυχίες όλα είναι πιο εύκολα, και για τα τεχνικά επιτελεία, και για τους ποδοσφαιριστές, και για όλους. Αντίθετα, όταν υπάρχουν βαρίδια, η πρόοδος έρχεται πιο
βασανιστικά. Ενίοτε δεν έρχεται και ποτέ, διότι πολύ απλά ο προπονητής χάνει τη θέση του.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί

Νίκος Σαρίδης: Οι δύο... ζωές του Μαντί Καμαρά

Επεσε σε καμιά μαρμίτα και ξαφνικά μεταμορφώθηκε σε aerial threat, που λένε και στ’ αγγλικά την εναέρια απειλή;

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ