Ολυμπιακός, Κωστούλας: Πως γίνεται μια μεταγραφή να είναι σπουδαιότερη από την... ουσία του ποδοσφαίρου;

Ο πρώτος μήνας του χρόνου είθισται για το ποδόσφαιρο να είναι και μεταγραφικός. Ετσι όρισαν κάποτε οι προγραμματιστές της παγκόσμιας ποδοσφαιρικής μπίζνας. Για να ρέει το χρήμα, για να ενισχύονται τα κλαμπ, για να ανακατεύεται η τράπουλα, για να έχουν δουλειά τα media, για να ντοπάρεται το προϊόν, για να ρεφάρουν οι ομάδες, οι αθλητές, οι ατζέντηδες…

Καλώς. Οι μεταγραφές, σαν κόνσεπτ, άσχετα από τα ονόματα και τις καταστάσεις, είναι για πολλούς κάτι το εθιστικό. Από την εποχή των πρωτοσέλιδων και της ιεροτελεστίας με την εφημερίδα, ως το κάπως νερόβραστο ριφρές και τις μεταμεσονύκτιες ειδοποιήσεις του σήμερα, η ανάγκη για νέα πρόσωπα και ειδήσεις – αληθινές και μη – είναι περίπου η ίδια. 

«Πολλούς και γρήγορα». Αυτό ζητά ο κόσμος, αυτό θέλουν και τα Μέσα, άρα η αμαρτία μοιράζεται κάπου στη μέση. 

Στ’ αλήθεια, όμως, πως γίνεται κάποια άφιξη στο «Ελ. Βενιζέλος» να είναι ιστορία σπουδαιότερη από το «ερυθρόλευκο» βιβλίο της ούτε 18χρονης ζωής του Μπάμπη Κωστούλα, που απέκτησε το πιο θριαμβευτικό προσωπικό της κεφάλαιο στις 8 του Γενάρη;

Πως γίνεται κάποια φωτογραφία από μια άφιξη ενός από τους πολλούς της κάθε περιόδου, που θα φορά ένα κασκόλ και θα χαμογελά, να είναι σημαντικότερη από την παρακάτω;

Σε πρώτο πλάνο, ένας 17χρονος στα χώματα που ονειρευόταν από όταν θυμάται τον εαυτό του, να φιλά το σήμα με τον Εφηβο. Παρόμοιο σε εικόνα, ίδιο σε ουσία με εκείνο που φορά από δίπλα, κάπου στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, αγκαλιά με το πρότυπό του. Με εκείνον που έπαιξε στην ομάδα της καρδιάς. Τον πατέρα του, ο ο οποίος σήμερα πνίγεται από καμάρι με τον γιο επαγγελματία, βασικό επιθετικό του Ολυμπιακού. 

Σε ποιο… σύμπαν θα ξεμυαλιζόταν το παιδί από το Βόλο με την κόκκινη φόρμα, βλέποντας τα δημοσιεύματα της Ευρώπης, τις φήμες για τη Ρεάλ, τη Μάντσεστερ και τους κολοσσούς του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου; Πως θα άφηνε στην αρχή του το παιδικό του όνειρο; Πως αύριο θα δεχτεί να φύγει ηττημένος από ένα μεγάλο παιχνίδι χωρίς να έχει αφήσει στο «Καραϊσκάκης» κάθε σταγόνα ιδρώτα που μπορεί; Πως μπορεί, τελικά, κάποιος καινούργιος «παιχταράς», κάποια «μεταγραφάρα» να φέρει περισσότερη χαρά από την επέκταση της συνεργασίας με την προσωποποίηση του Εφήβου, που ονειρεύεται να φορέσει τις δάφνες και με την πρώτη ομάδα;

Είναι αδιανόητα ευτυχής η συγκυρία για τα πολυσυζητημένα 100 χρόνια. Ο σύλλογος να βγάζει το 2025 μια παρέα από παιδιά που έκλειναν τα μάτια τους και ονειρεύονταν να αγωνιστούν στην καρδιά της ύπαρξης του Ολυμπιακού. Παιδιά που έχουν μόνο ακουστά τις περισσότερες από τις δόξες που κοσμούν τη φυσούνα του γηπέδου, αλλά έχουν κλάψει στις στιγμές της δικής τους γενιάς, ακόμα κι αν αυτή είναι τόσο πρόσφατη όσο η Μίλαν και το Λονδίνο. 

Τώρα βάζουν τις δικές τους υπογραφές στην όμορφη, προσεχώς αιώνια, Ιστορία. Παίζουν, πετυχαίνουν, ονειρεύονται ακόμα, ως επαγγελματίες, με την ερυθρόλευκη ριγωτή. Είναι πολλά παραπάνω για τον σύλλογο από «πολύτιμα προϊόντα» ή «σημάδια εξέλιξης». Είναι η ουσία όλων. Κωστούλας 2030, λοιπόν.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News