Γιώργος Μασούρας: The unsung hero

«Ελαμπντελαουί, νέα σέντρα, πέρασε η μπάλα, 2-1! 2-1! 2-1!»

Δεν ήταν ο Ελαμπντελαουί. Ηταν ο Γιώργος Μασούρας, κι αυτό το λάθος του Γιώργου Θαναηλάκη στη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή στιγμή του Ολυμπιακού πριν το Κόνφερενς Λιγκ είναι μία καλή σύνοψη της τεράστιας ερυθρόλευκης πορείας του πιο ήσυχου σύγχρονου θρύλου της ομάδας της ζωής του.

Σύγχρονος θρύλος, ασυζητητί. Εξι χρόνια στο λιμάνι. 279 συμμετοχές. Ακριβώς όσες ο Βασίλης Καραπιάλης, τρεις περισσότερες από τον Στέλιο Γιαννακόπουλο, έξι από τον Γεωργάτο, 15 από τον Νικοπολίδη.

Ηταν πολλά, πάρα πολλά τα βράδια που ο Γιώργος ήταν εκεί. Ηταν στο Λονδίνο με την Τότεναμ, ήταν στο Μόναχο με τη Μπάγερν, στο Μολινό… Ηταν στο Έμιρεϊτς και σέντραρε ιδανικά για τη στιγμή που «έγραψε» όσο ελάχιστες. Ηταν στον Περαία με τη Μαρσέιγ, το έβαλε στην Αϊντχόφεν, άλωσε την Πόλη με δυο γκολ και μια ασίστ.

Ηταν στα μεγάλα ντέρμπι, στις συντριπτικές νίκες, σε τρία πρωταθλήματα, στο μάγκικο κύπελλο του ‘20.

Ηταν στα πάνω του Μαρτίνς με τον Ματιέ και τον Γιουσέφ, ήταν στα κάτω του Πέδρο με τους περαστικούς, καβάλησε κύματα με Κορμπεράν, Μίτσελ, Ανιγκό, Μαρτίνεθ… Ξεχώριζε όπως η μύγα στο γάλα με Καρβαλιάλ και δε θα μπορούσε να μην είναι στη Βουδαπέστη, στη Μπάτσκα Τόπολα, στη δεύτερη της Πόλης, στο Μπέρμιγχαμ, στο πάρτι του Φαλήρου, και φυσικά… εκεί: στη Νέα Φιλαδέλφεια, στη μεγαλύτερη στιγμή της Ιστορίας του συλλόγου που αγάπησε και τίμησε όσο λίγοι. Πάνω στο πούλμαν στη μπουκωμένη Συγγρού και στο Δημοτικό Θέατρο, να κοιτά από ψηλά πως μοιάζει η δική του, η κόκκινη Γη με ζωγραφιά.

Μουμρμουρούσε τα συνθήματα, κρατούσε τα δάκρια, πανηγύριζε σαν παιδί. Είχε πάρει ευρωπαϊκό με τον Ολυμπιακό του. Κι ίσως αυτός να έπρεπε να ήταν ο επίλογος. Αυτό έλεγαν όλοι και όλα. Ολα, πέρα από την καρδιά του. «Οσοι είναι αισθηματίες την πατάνε στη ζωή», όμως αποκλείεται ο ίδιος να νιώθει πως την πάτησε. Εζησε ένα ακόμα εξάμηνο στα ιερά του χώματα. Το πρώτο ως ο αναμφισβήτητος αρχηγός. Το έκανε κι αυτό. Ο επίλογος, τελικά, γράφτηκε με το περιβραχιόνιο στο μπράτσο, κάτω από χιλιάδες οπαδούς που παρακολουθούσαν ένα ακόμα θρυλικό διπλό επί της Πόρτο. Εκδίκηση από τους Δράκους, πέντε χρόνια παρά κάτι μετά.

Κι έπεσαν έτσι οι τίτλοι της πρώτης του παρουσίας στον Ολυμπιακό του. Εκεί που ποτέ δε θα τον ξεχάσουν. Εκεί που θα επιστρέφει για πάντα και θα βρίσκει ανθρώπους που τον αγαπούν. Γιατί στο τέλος, σπάνια η Ιστορία αδικεί. Σίγουρα όχι όσο αδικήθηκε για τα περισσότερα χρόνια της θητείας του από ανθρώπους που δεν καταλάβαιναν γιατί επί μια πενταετία ήταν η μεγαλύτερη σταθερά του συλλόγου. Καταλάβαιναν, όμως, αυτοί που έπρεπε.

Ο Γιώργος Μασούρας είναι αυτός που μίλησε «για το Ριαθόρ στο 90’, για τον αποκλεισμό από τη Γιουβέντους εννοείται, για τη Μέταλιστ, για τη Γουλβς». Είναι το παιδί που πήδηξε από την κερκίδα, πέρασε τους σεκιουριτάδες κι έξι έτη συναπτά έπαιζε μπάλα στου Καραϊσκάκη. Δεν είναι ούτε ο Αμανατίδης, ούτε ο Τοροσίδης, ούτε ο Στολτίδης της γενιάς του. Είναι ο «Μασού» και έβαλε τόσες πολλές υπογραφές στη βαριά εκατοντάχρονη Ιστορία του Ολυμπιακού, που είναι αδύνατο ποτέ να λησμονηθεί.