Αντώνης Καρπετόπουλος: Οι 3 μεγάλες παγίδες

Διαβάζω παντού π.χ. πως ο κόουτς Μεντιλίμπαρ καθιέρωσε τους μικρούς, πόσο έξυπνα κινήθηκαν στον Ολυμπιακό, ποιοι μπορεί να είναι οι επόμενοι πιτσιρικάδες που θα φέρουν χρήματα στα ταμεία ομάδων κι άλλα ανάλογα. Αλλά εγώ, πηγαίνοντας λιγάκι κόντρα στο ρεύμα, ανησυχώ ακόμα για τους μικρούς κι ας εντυπωσιάζουν.

Δεν είναι αλήθεια ότι στην Ελλάδα δεν δίνονται ευκαιρίες στους ταλαντούχους μικρούς. Ειδικά μετά το 2005, όταν και δημιουργήθηκαν τα πρωταθλήματα Κ17 και Κ19 βγαίνουν συνεχώς νέοι παίκτες. Οι ευκαιρίες δεν λείπουν από τους μικρούς, αυτό που λείπει συχνά πυκνά είναι η εξέλιξη. Eχουν υπάρξει πάρα πολλοί, που ενώ εντυπωσίασαν στα πρώτα τους βήματα, δεν έκαναν στη συνέχεια την καριέρα που θα έπρεπε. Γίνονται τρία λάθη με τους μικρούς και τα κάνουν όλες οι ομάδες. Θα σας τα πω για να τα ξορκίσω.

 Λάθος:

Το πρώτο λάθος που γίνεται είναι ότι πολύ συχνά οι προπονητές των ομάδων αντιμετωπίζουν τα ταλαντούχα παιδιά ως παιδιά ακόμα και όταν αυτά έχουν φτάσει στην πρώτη ομάδα και έχουν καθιερωθεί. Η καθιέρωση θα έπρεπε να φέρνει και το τέλος της ειδικής μεταχείρισης: δεν συμβαίνει πάντα. Πολλοί νομίζουν ότι βοηθάνε τα παιδιά όταν τους συγχωρούν λάθη, όταν αναφέρουν συνεχώς την ηλικία τους ως δικαιολογία για την απόδοση τους (ακόμα και της ίδιας της ομάδας καμιά φορά…) και όταν παρακαλάνε τον κόσμο οι κρίσεις για τα παιδιά να είναι διαφορετικές από αυτές για τους υπόλοιπους παίκτες.  Όλο αυτό είναι λάθος για ένα πολύ απλό λόγο: τα παιδιά κακομαθαίνουν. Συχνά αυτή η ειδική αντιμετώπιση έχει ως αποτέλεσμα και να δουλεύουν όλο και λιγότερο. Όταν σε νταντεύουν, σε δικαιολογούν, και σου φέρονται σαν να είσαι χαρισματικός δεκαεξάχρονος, ενώ έχεις γίνει 21 χρόνων, είναι δύσκολο να προκόψεις. Την προκοπή την φέρνει η δουλειά: όχι το κανάκεμα. Όταν αυτό συμβαίνει ο παίκτης βολεύεται στο ρόλο του (αιώνιου) ταλέντου κατά κάποιο τρόπο μένει αιωνίως παιδί πιστεύοντας ότι έτσι θα έχει εσαεί την ίδια βολική αντιμετώπιση: το μυαλό του δεν πήζει. Ένα ωραίο πρωί διαπιστώνει ότι έχει μείνει στάσιμος. Η στασιμότητα είναι ό,τι χειρότερο: τουλάχιστον όταν απογοητεύεσαι μπορεί και να αντιδράσεις.

Εκγύμναση:

Το δεύτερο λάθος, που πολύ συχνά γίνεται, αφορά την εκγύμναση των πιτσιρικάδων. Το χαρακτηριστικότερο ίσως παράδειγμα κακής δουλειάς παραμένει ο Σωτήρης Νίνης. Ήταν σούπερ ταλέντο στα 17 του και είχε προβλήματα προσαγωγών όταν έγινε 21 χρόνων. Πολλοί έλεγαν τότε ότι αυτό και μόνο είναι απόδειξη του ότι δούλεψε λιγότερο απ’ όσο έπρεπε. Εγώ πάλι λέω ότι ο Νίνης είχε την ατυχία σε τέσσερα χρόνια να αλλάξει τέσσερις προπονητές και αμφιβάλλω πολύ αν πλην του Τεν Κάτε (που από μικρούς ήξερε) οι υπόλοιποι ασχολήθηκαν μαζί του όπως θα πρεπε. Κάθε φορά που ακούω ότι για έναν πιτσιρικά υπάρχει ένα ειδικό πρόγραμμα εκγύμνασης για να δυναμώσει ή να γίνει ταχύτερος ή να γίνει εκρηκτικότερος προβληματίζομαι. Ακόμα δεν έχω καταλάβει αν έχουμε τεχνογνωσία στην Ελλάδα για να βοηθήσουμε ένα παιδί να διορθώσει τέτοιου τύπου αδυναμίες. Με όσους πάνε στο εξωτερικό είμαι πιο αισιόδοξος. Αλλά κι αυτό, το να φύγει δηλαδή ένας πιτσιρικάς γρήγορα από την ομάδα που τον ανέδειξε για να βρεθεί μακριά στα ξένα, παγίδα είναι. Μεγάλη.

Βιασύνη:

Αυτή η βιασύνη της εμπειρίας στο εξωτερικό είναι το τρίτο σημαντικό πρόβλημα στην ωρίμανση των Ελλήνων πιτσιρικάδων. Για κάθε Τσιμίκα που πήγε στο εξωτερικό και έμαθε τόσα πολλά ώστε στην επιστροφή του στον Ολυμπιακό ήταν άλλος παίκτης υπάρχουν πολλοί που επειδή βιαστήκαν να πάνε στο εξωτερικό δεν είχαν την εξέλιξη που έπρεπε. Ο Μαυρίας. Ο Ρέτσος. Ο Τζόλης που κατάφερε δουλεύοντας πάρα πολύ να βάλει σε τάξη τα πράγματα. Ο Καπίνο αλλά και ο Γιαννιώτας. Ο Φορτούνης. Όλοι βιάστηκαν. Βιάστηκαν και όσοι καριέρες έκαναν τελικά: ο Μήτρογλου πχ. Όλοι αν είχαν μείνει στην Ελλάδα και στις ομάδες που τότε ανήκαν λίγο παραπάνω, θα είχαν ωριμάσει ευκολότερα και θα είχαν πετύχει καλύτερα πράγματα.

Όχι:

Το να αποφύγεις αυτή την παγίδα δεν είναι απλό. Πρέπει να έχεις γονείς που να σε έχουν μεγαλώσει μαθαίνοντας σου να λες όχι ακόμα και σε πολυτέλειες. Πρέπει να έχεις έναν ατζέντη που να καταλαβαίνει ότι το να χτίσεις σωστά την καριέρα ενός παιδιού είναι σημαντικότερο από το να υπογράψει αυτό ως πελάτης σου ένα μεγάλο συμβόλαιο στα 20 χρόνια του. Οι δυο μικροί του Ολυμπιακού είναι υπό αυτό το πρίσμα αρκετά τυχεροί διότι οι άνθρωποι της Όκταγκον που ασχολούνται με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, αν μη τι άλλο από το πως χτίζονται καριέρες ξέρουν. Αλλά, όπως και να ‘χει, τα παιδιά θα χρειαστούν πραγματικά καλή καθοδήγηση. Γιατί όλη η Ευρώπη ψάχνει ταλαντούχους μικρός και οι προτάσεις το καλοκαίρι θα είναι κάτι παραπάνω από δελεαστικές.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News