Νίκος Σαρίδης: Μονζουίκ-Τρίπολη κι ο... ύμνος του Λιδάκη

Οταν το προηγούμενο βράδυ έχεις δει από τηλεοράσεως ημιτελικό Κόπα ντελ Ρέι μεταξύ της Μπαρτσελόνα και της Ατλέτικο Μαδρίτης, με τους «ροχιμπλάνκος» να προηγούνται 0-2, τους «μπλαουγκράνα» να απαντάνε με τέσσερα γκολ, την ομάδα του Ντιέγκο Σιμεόνε να μειώνει
σε 4-3 και στις καθυστερήσεις να ισοφαρίζει με τον Σόρλοθ, με κρύα καρδιά πατάς το «on»
του τηλεκοντρόλ μες στο απομεσήμερο για να παρακολουθήσεις ημιτελικό κυπέλλου Ελλάδα Αστέρας Τρίπολης-ΟΦΗ…

Και όμως, ως διά μαγείας η διάθεση φτιάχνει αμέσως. Λόγω της εικόνας των κερκίδων. Ανέλπιστη. Σε βαθμό που τρίβεις τα μάτια. Κατάμεστες και οι τέσσερις κερκίδες του «Θεόδωρος Κολοκοτρώνης»! Περνάνε τόσα χρόνια από εκεί με τα οπαδικά ασκέρια τους Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, αλλά τέτοια πληρότητα ποτέ!

Γεμάτο το ένα πέταλο από ηρωϊκούς (αν σκεφτείς την απόσταση και τα μέσα μετάβασης) οπαδούς του ΟΦΗ, τίγκα και κι οι υπόλοιπες εξέδρες, από Πελοποννήσιους. Πού τους είχε κρυμμένους τόσους συμπαθούντες η ομάδα της Αρκαδίας; Εντάξει, η προοπτική ενός τελικού Κυπέλλου ασκεί άλλη
έλξη, αλλά τόσο έντονη; Ας είναι. Το ανησυχητικό, ωστόσο, είναι ότι μπορεί μην τους ξαναδεί
ποτέ ο Αστέρας, αφού το χθεσινό 0-1 μετριάζει την αισιοδοξία, πολλούς μάλιστα τους απογοητεύει.

Θυμάμαι πριν από 20 χρόνια την Ξάνθη του Γιάννη Ματζουράκη να έχει τιγκάρει τα Πηγάδια σ’ έναν ημιτελικό Κυπέλλου με τον Αρη του Γιώργου Χατζάρα, καλή ώρα όπως χθες ο Αστέρας, έχοντας μάλιστα νικήσει στο πρώτο ματς στο Χαριλάου. Αποκλείστηκε, όμως, και για χρόνια η Ξάνθη έπαιζε μεταξύ φίλων και συγγενών. Αν δεν το «γυρίσει», λοιπόν, ο Αστέρας στη ρεβάνς στο Ηράκλειο, αυτός ο κόσμος δύσκολα θα του δώσει δεύτερη ευκαιρία. Το πιθανότερο είναι αυτό το κοινό ν’ ασχοληθεί με τις μεγάλες ομάδες, όπως κατά κόρον συμβαίνει με τους φιλάθλους της επαρχίας.

Ο ΟΦΗ είναι άλλη περίπτωση, ανήκει σε διαφορετική… ταξιανθία. Αυτός και η Λάρισα, ίσως κι ο ΠΑΣ Γιάννινα με τον Παναιτωλικό, εμπίπτουν σε αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Είναι οι ομάδες της περιφέρειας που η οπαδική τους βάση ανανεώνεται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, είτε βρίσκονται σε ανοδική
πορεία είτε σε φάση παρακμής.

Η μπάλα, βέβαια, που είδαμε χθες στην Τρίπολη δεν είχε και τόση σχέση με το ποδόσφαιρο  που απολαύσαμε στο Μονζουίκ, όπως συνηθίζουμε ν’ αποκαλούμε -απ’ τον φερώνυμο λόγο όπου βρίσκεται το στάδιο- το «Λιουίς Κονπάνς» (προς τιμήν του πολιτικού που εκτελέστηκε απ’ τους φασίστες του Φράνκο το 1940). Είχε ένα γκολ του Ταξιάρχη Φούντα με μπόλικο σασπένς (λόγω εξέτασης απ’ το VAR), ένα χαμένο πέναλτι απ’ τον ίδιο παίκτη κι ένα ριμπάουντ στην ίδια φάση απ’ τον Τιάγκο Νους, που όμως αποδείχτηκε αντικανονικό, είχε μερικές καλές στιγμές κι απ’ τις δύο ομάδες και… τέλος.

Κρίμα, που την ημέρα που ο αγαπημένος του ΟΦΗ πραγματοποίησε ένα τόσο αποφασιστικό βήμα προκειμένου να βρεθεί για πρώτη φορά αυτόν τον αιώνα σε τελικό Κυπέλλου, ο Μανώλης Λιδάκης έφυγε από τη ζωή, στα 65. Τον κλαίνε η γενέτειρά του (Ηράκλειο), η Χαλκίδα, που τόσο έξοχα τραγούδησε σε στίχους του επίσης αείμνηστου Ηλία Κατσούλη, τα Μέγαρα, τα οποία «όταν έρχομαι τα λέω Ελευσίνα»
και κάθε γωνιά αυτής της χώρας που «ταξίδεψε» με τη φωνή του. Τα ξαναλέμε, πάντως, για ΟΦΗ και Αστέρα την ημέρα της ρεβάνς στην Κρήτη, στις 2 Απριλίου. Οχι τίποτ’ άλλο, αλλά να δούμε κι αν θα επαληθευτεί εκείνη η στροφή από έναν ύμνο για τον ΟΦΗ που είχε τραγουδήσει ο Λιδάκης: «Και μέσα στο
”Γεντί Κουλέ” / όποιος θα ‘ρθεί  το ξέρει / ότι θα είναι ΟΦΗ μου / χαμένος από χέρι».

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News