Νίκος Σαρίδης: Από τον Τάσο στον Κωνσταντίνο

Σεπτέμβριος του 2017 ήταν, όταν ο Μίχαελ Σκίμπε είχε βάλει βασικό φορ εναντίον του Βελγίου, για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου, τον Τάσο Δώνη, που ήταν τότε 21 ετών, πολύ νεαρός δηλαδή για τα ήθη της Εθνικής Ελλάδας εκείνη της εποχής. Παρά την ήττα από μία ομάδα τίγκα στο ταλέντο, η οποία κατέλαβε τελικά στο Μουντιάλ της Ρωσίας την τρίτη θέση, την υψηλότερη στην ιστορία της, ο Δώνης είχε αφήσει εξαιρετικές εντυπώσεις εκείνο το βράδυ στο Καραϊσκάκη, παίζοντας μάλιστα στην κορυφή της επίθεσης που δεν ήταν η φυσική του θέση.

Με αντίπαλους στόπερ τους Βερτόνχεν, Αλντερβάιρελντ και Βερμάλεν, ο Δώνης είχε κάνει διάφορα, με χαρακτηριστικότερο ένα μετωπικό μπάσιμο, όπου πήρε την μπάλα κάτω απ’ τη σέντρα και στο τέλος της κούρσας σούταρε μέσα απ’ την περιοχή, αναγκάζοντας τον Κουρτουά σε επέμβαση.

Ήταν εκείνη η εμφάνιση του Δώνη ό,τι κοντινότερο στην έκσταση που με κυρίευσε με την εικόνα του Κωνσταντίνου Καρέτσα στα δύο παιχνίδια του με τη Σκωτία και κυρίως στο δεύτερο ματς, στο «Χάμπντεν Παρκ». Ο Δώνης, ωστόσο, που απ’ τα 16 ήταν στις ακαδημίες της Γιουβέντους και μεγάλο μέρος της ποδοσφαιρικής του εκπαίδευσης το έλαβε κι αυτός στο εξωτερικό, δεν εξελίχθηκε σε στέλεχος του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος, γενικότερα δεν σταδιοδρόμησε στο υψηλό επίπεδο που προοικονομούσε το ξεκίνημά του και ίσως να φταίνε γι’ αυτό οι διάφοροι τραυματισμοί του.

Πάντα, λοιπόν, πρέπει κατά πρώτο λόγο να ευχόμαστε να είναι υγιή τα παιδιά και κατά δεύτερο να αποδεικνύονται ανθεκτικά στον επαγγελματικό ανταγωνισμό σε βάθος χρόνου. Να το εύχεται κι ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, γιατί ο ομοσπονδιακός προπονητής δεν έχει πολλή σχέση με τη διάπλαση αυτών των παικτών, έτοιμοι του έρχονται, δουλεμένοι από τους συλλόγους τους.

Ο Χρήστος Ζαφείρης, για παράδειγμα, δεν έμαθε να τρέχει μόλις φόρεσε το εθνόσημο, το ίδιο κάνει και στη Σλάβια Πράγας ή παλιότερα όταν έπαιζε στη Νορβηγία. Απλώς ο προπονητής της εθνικής ομάδας είναι αυτός που επιλέγει τους καλύτερους κατά τη γνώμη του και τους διαχειρίζεται μερικές μέρες του χρόνου. Παρεμπιπτόντως, για να μην αδικούμε και τους προκατόχους του Σέρβου τεχνικού, ότι δεν ασχολήθηκαν καθόλου με νέους, κι ο Γκουστάβο Πογέτ είχε καλέσει, αν θυμάστε, στην Εθνική τον 19χρονο τότε Χρήστο Κουρφαλίδη της Κάλιαρι, απλώς δεν «έκατσε» η περίπτωση, χωρίς να είναι ευθύνη ούτε του Ουρουγουανού ούτε είναι του διαδόχου του η μετέπειτα μη καθιέρωση του «Ιταλού» στη Σέριε Α.

Τέλος, με όλο αυτό που έγινε στη Γλασκώβη, ας σκεφτούμε και τον Γιάννη Ταουσιάνη, τον εκλέκτορα της Ελπίδων. Πώς να νιώθει άραγε; Πιο σημαντικός απ’ ό,τι πριν, διότι θα πρέπει να προετοιμάσει για τη «μεγάλη» εθνική ομάδα τους επόμενους νεαρούς; Ή μήπως παρακατιανός, διότι το «ανφάν γκατέ» των πιτσιρικάδων το παίρνει κατευθείαν στην Ανδρών ο Γιοβάνοβιτς και του αφήνει τους αποδέλοιπους;

Ας σκεφτούμε γενικότερα τον ρόλο της Εθνικής Κ-21, όπως επίσημα λέγεται πλέον η Ελπίδων. Μια «γαλανόλευκη» ομάδα έτσι για να υπάρχει; Για να εισπράττει μισθό ένας προπονητής και να εγγράφουν διεθνείς συμμετοχές στο βιογραφικό τους κάποιοι «νεοσσοί»; Ή πραγματικός προθάλαμος για την Ανδρών; Ή μήπως κάτι ενδιάμεσο; Αλλά αυτά είναι πράγματα που μπορεί να τα δει κάποιος, κυρίως η ΕΠΟ, με πιο καθαρό μυαλό αφού κοπάσουν οι πανηγυρισμοί για το εκκωφαντικό «διπλό» της νουβέλ βαγκ του ελληνικού ποδοσφαίρου στη Σκωτία.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News