Νίκος Σαρίδης: Η όψιμη συμπάθεια στην Παρί

Πριν οκτώ χρόνια, όταν η Μπαρτσελόνα με τον Λουίς Ενρίκε στον πάγκο της είχε πετύχει εκείνη τη  θρυλική remontada, τότε που η Παρί Σεν Ζερμέν του Ουνάι Εμερι είχε νικήσει 4-0 στο πρώτο ματς στο «Παρκ Ντε Πρενς» και στη ρεβάνς στο «Καμπ Νου» οι Καταλανοί είχαν ανταποδώσει με 6-1, παίρνοντας αυτοί τελικά την πρόκριση, η επωδός των περισσότερων εγχώριων αναλυτών ήταν η «βαριά φανέλα».

Αλλά και στα κατοπινά χρόνια, όπου τα πετροδολάρια απ’ το Κατάρ αγόραζαν για λογαριασμό της γαλλικής ομάδας ό,τι πιο λαμπερό κυκλοφορούσε στην αγορά κι εντούτοις το Τσάμπιονς Λιγκ πήγαινε σε χέρια άλλων, οι σπουδαιοφανείς αναλυτές αναμασούσαν την καραμέλα της… πουπουλένιας φανέλας, σε αντίθεση με την αντίστοιχη της Ρεάλ ή της Λίβερπουλ ή κάποιας άλλης παραδοσιακής ποδοσφαιρικής δύναμης.

Το πόσο ζυγίζει η κάθε φανέλα, βεβαίως, είναι λυμένο από χρόνια, απ’ την εποχή που ο πρώτος μαθητής Δημοτικού απάντησε σωστά στο απλοϊκό πρόβλημα «τι είναι πιο βαρύ, ένα κιλό σίδερο ή ένα κιλό βαμβάκι;». Οσο για τα υπόλοιπα, τα μεταφυσικά, γύρω απ’ τη στολή, τα χρώματα και το σήμα της κάθε ομάδας, για το τι εκπέμπουν και για το πώς επηρεάζουν αυτόν που τα φοράει, καθώς και τον αντίπαλό του, τα είδαμε προχθές το βράδυ στο Μόναχο. Η «λούζερ» Παρί στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης και δη με τη μεγαλύτερη σε  διαφορά γκολ που έχει πετύχει ποτέ ομάδα σε τελικό, ενώ η Ιντερ, με τη μακραίωνη παρουσία στις μεγάλες διοργανώσεις, θα κάνει πάρα πολύ καιρό να συνέλθει απ’ το μεγαλύτερο στραπάτσο της ευρωπαϊκής ιστορίας της.

Μία παρατήρηση, επίσης, για τους εγχώριους φιλάθλους: αντιπαθούσαν μέχρι αηδίας την Παρί, επειδή ήταν νεόπλουτη κι η ιδιοκτησία της δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να τινάξει την μπάνκα στον αέρα προκειμένου να την οδηγήσει στην κορυφή. Λες και δεν είναι ο Ελληνας οπαδός αυτός που φωνάζει σε κάθε ευκαιρία «πρόεδρε, φέρε τον… τάδε να πέσουν τα τσιμέντα!» και τρέχει αλαλάζοντας στ’  αεροδρόμια μόλις του φέρουν κανέναν «Νεϊμάρ των φτωχών». Στο κάτω της γραφής, όπως επισήμανε κι
ένας φίλος, οι Αραβες δεν πήγαν να βάλουν τα λεφτά τους σε κάποιο κουτσοχώρι, αλλά στην ομάδα της «πόλης των φωτός», στην ποδοσφαιρική εκπρόσωπο της γαλλικής πρωτεύουσας. Η φυσιολογική επιλογή για κάποιον που ήθελε ν’ αναμιχθεί στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο.

Πάλι καλά που προπονητής στη φετινή Παρί ήταν ο Λουίς Ενρίκες, μ’ όλο αυτό το κύμα συμπάθειας που ξεσήκωσε με την προσωπική του τραγωδία. Ειδάλλως, ούτε ένας πριν τον τελικό δεν θα ήταν με τους Παριζιάνους. Ή την Ιντερ θα υποστήριζαν ή καμία απ’ τις δύο φιναλίστ.

Αυτή είναι η πραγματικότητα, και ας πλέκουν τώρα όλοι το εγκώμιο της ομάδας του Παρισιού, για την εμπιστοσύνη στον 20χρονο Ντουέ και στον 19χρονο Μαγιουλού, για το ωραίο ποδόσφαιρο και όλα αυτά τα σαγηνευτικά που ξεδίπλωσε στον τελικό της «Αλιάνζ Αρένα». Οψιμη η συμπάθεια στην Παρί, πιο όψιμη δεν γίνεται.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News