Στ. Γεωργακόπουλος: Η κουβέντα γίνεται για «πολυεργαλεία»

Διανύουμε την εποχή του χρόνου, που τα μεταγραφικά ρεπορτάζ βρίσκονται σε πλήρη έξαρση. Χωρίς μεγάλη επιτυχία είναι η αλήθεια, καθώς απ’ τα δεκάδες ονόματα που κυκλοφορούν καθημερινά, ελάχιστα είναι εκείνα που απασχολούν πραγματικά κι απ’ αυτά οι ενδεχόμενοι στόχοι μετρώνται στα δάχτυλα του ενός χεριού.

Αν μπαίναμε στη διαδικασία να ρωτήσουμε ακόμη κι έναν πρωτοεμφανιζόμενο ατζέντη, κάποιον δηλαδή, ο οποίος δεν έχει μεγάλη εμπειρία στο ποδοσφαιρικό παζάρι, θα μας έλεγε ότι ο κάθε προπονητής για κάθε θέση που χρειάζεται ενίσχυση θα τοποθετήσει στη σειρά τουλάχιστον πέντε ποδοσφαιριστές, ανάλογα με τον ποιον θεωρεί καλύτερο, ώστε να αρχίσουν οι επαφές και βλέποντας… Ενα άλλο στοιχείο που αποτελεί άγραφο μεταγραφικό κανόνα είναι ότι οι ομάδες ξεκινούν την αναζήτηση πρώτα απ’ την ίδια τους τη χώρα.

Σκανάρουν την εγχώρια αγορά, ψάχνουν για νεαρούς παίκτες με προοπτική και ταλέντο, ώστε αν κρίνουν πως υπάρχει κάποιος με τα ανάλογα προσόντα να τον κλείσουν, για να ενισχύσουν τον ντόπιο κορμό. Η δεύτερη επιλογή είναι το σκανάρισμα σε γειτονικές χώρες, καθώς, όπως λένε κι οι αθλητικοί διευθυντάδες, παίκτης από διπλανά σύνορα είναι πιο εύκολο να προσαρμοστεί. Αυτός φαντάζομαι θα ήταν κι ένας απ’ τους λόγους που ο Χαβιέρ Ριμπάλτα μεταξύ των επιλογών που είχε, προτίμησε τη λύση Νίκολιτς. Είναι σαφώς πιο εύκολο να προσαρμοστεί στα ελληνικά δεδομένα ένας Σέρβος, απ’ ό,τι ένας Ολλανδός ή Αυστριακός. Το ίδιο ισχύει και στις μεταγραφές. Η τρίτη επιλογή είναι το μεγάλο… πηγάδι.

Διαλέγουμε από παντού, αρκεί να επιλέξουμε εκείνους που μας ταιριάζουν περισσότερο στα κριτήρια κι ας είναι και… Κορεάτες, όπως συνέβη με την περίπτωση του Χουάνγκ στον Ολυμπιακό πριν από τρία χρόνια. Λίγο μεγάλος ο πρόλογος, αλλά αν βάλουμε σε μία σειρά τα ονόματα που έχουν ακουστεί ως τώρα ως υποψήφιοι μεταγραφικοί στόχοι του Ολυμπιακού, σε δύο πράγματα καταλήγουμε: πρώτον ότι ο Μεντιλίμπαρ, όπως ήταν αναμενόμενο, σκαλίζει περισσότερο τις αγορές της Ισπανίας και της Πορτογαλίας, για παίκτες που είτε έχει δουλέψει μαζί τους είτε έχει ολοκληρωμένη εικόνα.

Δεύτερον ότι οι περισσότεροι απ’ τους παίκτες που θεωρητικά βρίσκονται στο στόχαστρο είναι και έμπειροι και πολυθεσίτες. Περιπτώσεις, όπως του Μίγια της Χετάφε, δεν αφορούν απλώς καλούς παίκτες που ξεχώρισαν στην ισπανική λίγκα. Αλλά παίκτες που έχουν τη δυνατότητα να αγωνιστούν σε περισσότερες από μία θέσεις. Ακόμη κι οι περιπτώσεις εξτρέμ που έχουν μπει στο… συρτάρι, δεν αφορούν μονοδιάστατους κυνηγούς που παίζουν μόνο στο ένα «φτερό». Ο Κάρλος Βιθέντε της Αλαβές για παράδειγμα, που αποτελεί έναν απ’ τους σοβαρούς στόχους του Ολυμπιακού, παίζει με την ίδια άνεση και δεξιά και αριστερά, αλλά και πίσω απ’ τον επιθετικό. Κάτι αντίστοιχο ισχύει και με τον Καμπελά, ο οποίος αποτελεί την πρώτη επίσημη προσθήκη.

Ο 35χρονος Γάλλος ζογκλέρ μπορεί να αποδίδει καλύτερα ως ελεύθερος πίσω απ’ τον στράικερ, αλλά παίζει με την ίδια ευχέρεια δεξιά κι αριστερά. Με όλα τα παραπάνω, δεν ανακαλύψαμε την Αμερική. Λογικό είναι κάθε σοβαρός προπονητής, ιδιαίτερα εκείνοι που θέλουν κοντά ρόστερ, όπως ο «Μέντι», να ψάχνουν για «πολυεργαλεία», αλλά αυτό δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα στον μαγικό κόσμο του ποδοσφαίρου. Ο γενικός κανόνας, πάντως, είναι ότι ακόμη κι ο στόπερ που θα έρθει για να διαδεχτεί τον Κάρμο θα είναι περίπτωση… Μαρκάνο, θα παίζει δηλαδή και αριστερός μπακ ή θα έχει την ευχέρεια να βοηθήσει και λίγο πιο μπροστά ως κόφτης, στοιχείο που διαθέτει -για παράδειγμα- ο Ρέτσος.

Αυτά αποτελούν τον μεταγραφικό κανόνα του Ολυμπιακού. Περί τα τέλη του Αυγούστου, πάντως, είναι σίγουρο πως θα υπάρξουν εξαιρέσεις. Ή με κάποιο βαρύ όνομα, που δεν θα έχει και μεγάλη σημασία αν παίζει μόνο σε μία θέση, ή με κάποιον πολλά υποσχόμενο πιτσιρικά που θα έρθει για να αποκτήσει υπεραξία μέσα απ’ τις εμφανίσεις του.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News