Ομάρ Σίβορι: Ο Ιταλοαργεντινός με το μαγικό αριστερό πόδι

Οι boomers που γκρινιάζουν συνεχώς για το ίντερνετ και τα δεινά που έχει φέρει στην κοινωνία, δεν πρέπει να έχουν αντίρρηση και για κάποια καλά. Όπως το ότι μας παρέχει τη δυνατότητα να θαυμάσουμε το ταλέντο παικτών που μάγεψαν τον κόσμο πριν γεννηθούμε.

Πάρτε για παράδειγμα τον Ομάρ Σίβορι. Τι γνώμη θα μπορούσαμε να έχουμε για την αξία του Ιταλοαργεντινού επιθετικού, αν δεν είχαμε παρακολουθήσει τα σύντομα βίντεο με τις ενέργειές του που έχουν ανέβει εδώ και χρόνια στο διαδίκτυο;

Δεν λέμε ότι αρκούν αυτά τα ολιγόλεπτα αποσπάσματα για να σχηματίσει κανείς γνώμη ισάξια με εκείνων που τον πρόλαβαν την εποχή της ακμής του. Είναι, όμως, κάτι που μας δίνει μια μικρή γεύση από το ταλέντο αυτού του χαρισματικού ποδοσφαιριστή, ο οποίος στις 12 Δεκεμβρίου 1961 κέρδισε τη Χρυσή Μπάλα. Το έπαθλο του γαλλικού περιοδικού «France Football» για τον κορυφαίο Ευρωπαίο (τότε) ποδοσφαιριστή της χρονιάς, το οποίο στις μέρες έχει προσλάβει ακόμα μεγαλύτερο κύρος στις μέρες μας.

Το γεγονός ότι Σίβορι κέρδισε αυτό το έπαθλο (με 46 ψήφους έναντι 40 του Λουιζίτο Σουάρεθ της Ίντερ έγινε ο πρώτος παίκτης από την Ιταλία που έτυχε αυτής της τιμής) διορθώνει έως έναν βαθμό την αδικία που έχει υποστεί η υστεροφημία του από το γεγονός ότι δεν μπόρεσε να αφήσει το αποτύπωμά του σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Ακόμα πιο σημαντικά, ωστόσο, για την αναγνώριση του ταλέντου του είναι τα στιγμιότυπα από τους αγώνες του. Παρακολουθώντας τα, δικαιώνονται οι παλιοί που τον έχουν προλάβει να παίζει και ισχυρίζονται ότι χαρακτηριστικά σαν τα δικά του, μόνο στον Λιονέλ Μέσι έχουν ξαναδεί!

Κι ο Σίβορι ήταν κοντός (1.63 μ.), όχι ιδιαίτερα γυμνασμένος (άλλες εποχές βέβαια τότε), ενώ είχε ατημέλητο φουντωτό μαλλί και κενά στην οδοντοστοιχία του. Δεν γέμιζε δηλαδή το μάτι σε όποιον μπορεί να τον έβλεπε έξω από το γήπεδο χωρίς να τον γνωρίζει. Όταν όμως έπαιρνε την μπάλα στα πόδια του… την έκρυβε. Και παρά το ατσούμπαλο παρουσιαστικό του, αποτέλεσε ηγετική φυσιογνωμία σε όλες τις ομάδες που αγωνίστηκε.

Το παρατσούκλι του ήταν «El Cabezón», δηλαδή «ο κεφάλας», μια και το κεφάλι του φαινόταν τεράστιο σε σύγκριση με το μικροκαμωμένο κορμί του. Η έννοια του στα ελληνικά, βέβαια, τον αδικεί. Ήταν τόσο έξυπνος και οι φανταστικές ιδέες του κατά τη διάρκεια των αγώνων τόσες πολλές, που έκανε το θέαμα απολαυστικό για όσους είχαν την τύχη να το παρακολουθήσουν.

«Ήταν αγνή διασκέδαση να αγωνίζεσαι στο πλευρό του», είχε πει κάποτε ο συμπαίκτης του στη Γιουβέντους (και αργότερα πρόεδρός της), Τζιαμπιέρο Μπονιπέρτι. «Έπαιζε με τις κάλτσες κατεβασμένες μέχρι τον αστράγαλο, χωρίς καμία προστασία, για να δείξει στους αντίπαλους αμυντικούς ότι δεν τους φοβόταν. Η νοοτροπία νικητή που είχε ήταν απίστευτη».

Πράγματι ο Σίβορι σάρωσε τους τίτλους σε συλλογικό επίπεδο τόσο στην Αργεντινή με τη Ρίβερ Πλέιτ όσο και στην Ιταλία με τη Γιουβέντους. Με την εθνική ομάδα της γενέτειράς του κατέκτησε κι ένα Κόπα Αμέρικα, το 1957, κερδίζοντας ταυτόχρονα και το έπαθλο του MVP της διοργάνωσης. Καημός του έμεινε μόνο το Μουντιάλ. Τη μοναδική φορά που του δόθηκε η ευκαιρία να αγωνιστεί, στη διοργάνωση του 1962, «έπρεπε» να προχωρήσει η γηπεδούχος Χιλή και η Ιταλία (τα χρώματα της οποίας φορούσε πλέον ως «οριούντο») πήρε νωρίς τον δρόμο της επιστροφής.

Μέλος της «τριπλέτας του θανάτου» της Αργεντινής

Ο γνωστός Άγγλος δημοσιογράφος και συγγραφέας, Τζόναθαν Γουίλσον, έχει δώσει τον τίτλο «Angels with Dirty Faces» («Άγγελοι με Βρόμικα Πρόσωπα») στο εξαιρετικό βιβλίο του για την ιστορία του ποδοσφαίρου της Αργεντινής.

Πρόκειται για μια ευθεία αναφορά στη λεγόμενη «τριπλέτας του θανάτου» (Trio de la Muerte) της Εθνικής Αργεντινής που κατέκτησε το Κόπα Αμέρικα του 1957 στα γήπεδα του Περού και είχε κι ένα δεύτερο παρατσούκλι. Τους έλεγαν «caras sucias», δηλαδή βρόμικα πρόσωπα, εμπνευσμένοι από την κινηματογραφική ταινία «Angels with Dirty Faces» του 1938 που παρέμενε δημοφιλής μέχρι εκείνη την εποχή. Μέλη της ήταν ο Αντόνιο Αντζελίλο, ο Ουμπέρτο Μάσκιο και φυσικά ο Σίβορι, οι οποίοι απολάμβαναν το ποδόσφαιρο σαν να ήταν μικρά παιδιά, δεν νοιάζονταν τόσο για την προπόνηση και τα αγωνιστικά συστήματα και δεν έδειχναν καμία λύπηση στους αντιπάλους τους.

Ιστορικός έχει μείνει ο θρίαμβος επί της Κολομβίας με 8-2, με τον Μάσκιο να πετυχαίνει τέσσερα γκολ και πολύ περισσότερο το 3-0 επί της Βραζιλίας του Ντίντι και του Ζιζίνιο, στον ουσιαστικό τελικό της διοργάνωσης. Η Αργεντινή, η οποία για διαφόρους λόγους δεν είχε κατέβει στα Παγκόσμια Κύπελλα του 1950 και του 1954, θα επέστρεφε σε εκείνο του του 1958 στη Σουηδία ως το απόλυτο φαβορί. Όμως, η πολιτική του αποκλεισμού από την εθνική ομάδα όσων παικτών έπαιρναν μεταγραφή σε ευρωπαϊκούς συλλόγους, της στοίχισε τον αποκλεισμό από τον πρώτο γύρο και μάλιστα με μια ταπεινωτική ήττα με 6-1 από την Τσεχοσλοβακία.

Χωρίς τον Μάσκιο που είχε πάρει μεταγραφή στην Μπολόνια, τον Αντζελίλο που είχε ενταχθεί στην Ίντερ και τον Σίβορι, ο οποίος ήταν από το καλοκαίρι του 1957 ο ηγέτης της Γιουβέντους, η «αλμπισελέστε» ήταν σκιά του εαυτού της. Τα μέλη της «τριπλέτας του θανάτου» είχαν μείνει με τη δικαιολογημένη πικρία της μη συμμετοχής στην κορυφαία διοργάνωση, όμως δεν είχαν άλλη επιλογή από το να κοιτάξουν μπροστά.

Πέτυχε έξι γκολ σ’ ένα παιχνίδι

Η Γιουβέντους ήταν ανέκαθεν μεγάλη δύναμη του ιταλικού ποδοσφαίρου, όμως τη διετία πριν από την απόκτηση του Σίβορι είχε περάσει μια περίοδο κάμψης. Με την ταυτόχρονη προσθήκη του γιγαντόσωμου Ουαλού σέντερ φορ της Λιντς, Τζον Τσαρλς, δίπλα στον έμπειρο Μπονιπέρτι, βρήκε που της είχαν λείψει τα προηγούμενα χρόνια. Μια τριάδα ικανότατων επιθετικών («El Trio Magico», όπως την ονόμασαν οι οπαδοί του συλλόγου) που ο ένας συμπλήρωνε τον άλλο.

Αν και ο Αργεντινός επιθετικός αντιμετώπισε προβλήματα προσαρμογής τον πρώτο καιρό που διέμεινε στην Ιταλία, βοήθησε την «Κυρία» να κατακτήσει το πρωτάθλημα της σεζόν 1957-58 με διαφορά οκτώ βαθμών από τη δεύτερη Φιορεντίνα. Το 1958-59 ήταν η σειρά της Μίλαν του Ζοζέ Αλταφίνι να μεγαλουργήσει, όμως η Γιουβέντους επέστρεψε στην κορυφή και μάλιστα έκανε ισάριθμα νταμπλ τις δύο περιόδους που ακολούθησαν. Είχε μεσολαβήσει και η κατάκτηση του Κυπέλλου Ιταλίας του 1959, με ένα θριαμβευτικό 4-1 κόντρα στην Ίντερ του Αντζελίλο.

Ο Σίβορι συνδύαζε όλα αυτά τα χρόνια τη δημιουργία με το σκοράρισμα. Έπαιζε κυρίως στη θέση του μέσα αριστερά και ξεχώριζε για την ταχύτητά του, ιδίως όταν είχε την μπάλα στα πόδια. Το αριστερό του ήταν τόσο μαγικό, που κανείς δεν έδινε σημασία ότι το δεξί είχε… διακοσμητικό ρόλο. Ντρίμπλαρε τους αντιπάλους με όλους τους πιθανούς τρόπους κι έβγαζε πάσες που άφηναν άφωνους ακόμα και τους συμπαίκτες του. Και παρά το γεγονός ότι ήταν μικρόσωμος, δεν είχε κανένα φόβο να βάλει τα πόδια του στη φωτιά.

Δεν ήταν και ο πιο «καθαρός» παίκτης του κόσμου, αφού τσακωνόταν συχνά με αντιπάλους για ασήμαντες αφορμές, γεγονός που του κόστισε πολλές αποβολές και τιμωρίες. Οι λάτρεις του, όμως, ξεχνούσαν αυτές τις κακές στιγμές λόγω του σπάνιου ταλέντου του.

«Με τον Τσαρλς να αγωνίζεται ως φουνταριστός κυνηγός, ο Ομάρ προσπαθούσε να αξιοποιεί τους κενούς χώρους για να δημιουργήσει προβλήματα  στους αντίπαλους αμυντικούς», είχε πει ο Μπονιπέρτι, ενώ παρόμοια γνώμη είχε και ο Ουαλός σέντερ φορ. «Με τον Σίβορι είχαμε την κλασική συνεργασία του ψηλού με τον κοντό. Είχε αστείρευτο ταλέντο και ήταν ευχαρίστησή μου να παίζω με έναν τόσο καλό ποδοσφαιριστή».

Ο κορυφαίος αγώνας του με τη Γιουβέντους, που μέτρησε πολύ ώστε να του χαρίσει τη Χρυσή Μπάλα, ήταν ο θρίαμβος με το εκκωφαντικό 9-1 επί της Ίντερ για το πρωτάθλημα του 1961. Ο Σίβορι σκόραρε έξι φορές και συγκατέχει έως και σήμερα το ρεκόρ επίτευξης τερμάτων σε ένα ματς της Serie A μαζί με τον Σίλβιο Πιόλα (είχε πετύχει κι εκείνος έξι γκολ για την Προ Βερτσέλι στο 7-2 επί της Φιορεντίνα το 1933).

Η Νάπολι και η το επεισοδιακό τέλος

Η περίοδος της κυριαρχίας της Γιουβέντους τελείωσε το 1961 και μάλλον δεν ήταν τυχαίο ότι τότε σταμάτησε το ποδόσφαιρο ο Μπονιπέρτι. Έναν χρόνο αργότερα ο Τσαρλς επέστρεψε στη Λιντς και ο Σίβορι έμεινε μόνος του. Η «Κυρία» έμεινε μακριά απ’ τους τίτλους, ο ίδιος όμως εξακολουθούσε να είναι η ατραξιόν των αγώνων της.

To 1962 γεύτηκε τη χαρά της συμμετοχής στο Παγκόσμιο Κύπελλο με την Ιταλία, με την οποία είχε αποκτήσει δικαίωμα συμμετοχής έναν χρόνο νωρίτερα (είχε ιταλική καταγωγή, όπως και οι Αντζελίλο και Μάσκιο που επίσης έγιναν «οριούντι»). Αγωνίστηκε στο 0-0 με τη Δυτική Γερμανία στην πρεμιέρα και στη νίκη με 3-0 επί της Ελβετίας για την τελευταία αγωνιστική, όχι όμως και ενδιάμεσα στη «Μάχη του Σαντιάγο», όπου οι «Ατζούρι» έπεσαν θύματα του σκληρού παιχνιδιού των παικτών της Χιλής, που με την ανοχή της διαιτησίας επικράτησαν με 2-0.

Ο Σίβορι πρόλαβε να δείξει την αξία του και στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, με το χατ τρικ κόντρα στη Βίνερ το 1958, αλλά και το νικητήριο γκολ επί της Ρεάλ Μαδρίτης στο «Μπερναμπέου» το 1961 (η Γιουβέντους αποκλείστηκε σε αγώνα μπαράζ  μια και είχε ηττηθεί με 1-0 στο Τορίνο). Την ίδια χρονιά η Γιουβέντους αντιμετώπισε και τον Παναθηναϊκό, όμως ο «Κεφάλας» αγωνίστηκε μόνο στη ρεβάνς του «Κομουνάλε» (2-1).

Η κόντρα του με τον Παραγουανό προπονητή Εριμπέρτο Ερέρα, ο οποίος δεν μπορούσε να χωνέψει το αλέγκρο στιλ παιχνιδιού, έφερε το τέλος εποχής το καλοκαίρι του 1965. Μεταπήδησε στη Νάπολι, όπου με συμπαίκτη τον Αλταφίνι που επίσης είχε αποχωρήσει από τη Μίλαν και τον νεαρό τερματοφύλακα Ντίνο Τζοφ, συνέβαλαν στην καθιέρωσή της στη Serie A.

Τη σεζόν 1967-68 οι «παρτενοπέι» διεκδίκησαν τον τίτλο από τη Μίλαν, όμως ο Σίβορι έχασε το μεγαλύτερο κομμάτι του πρωταθλήματος λόγω τραυματισμού στο γόνατο και της έκρυθμης σχέσης του με τον προπονητή, Μπρούνο Πεζάολα (που πέρασε πολύ αργότερα και από τον Παναθηναϊκό). Και στα μισά της περιόδου 1968-69, η αποβολή του στο ματς με τη Γιουβέντους (2-1) για μια κλοτσιά στον Ερμίνιο Φαβάλι, προκάλεσε γενική σύρραξη και το τέλος της καριέρας του. Στον χαρισματικό επιθετικό επιβλήθηκε ποινή έξι αγωνιστικών, αλλά δεν την εξέτισε ποινή. Πριν ακόμα λήξει, επέστρεψε στην Αργεντινή.

Στη γενέτειρά του ασχολήθηκε αμέσως με την προπονητική. Λόγω της φήμης που είχε ως ποδοσφαιριστής βρέθηκε σύντομα στον πάγκο της Εθνικής Αργεντινής, την οποία οδήγησε στην πρόκριση στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1974. Αργότερα συνεργάστηκε με τη Γιουβέντους, ως ανιχνευτής ταλέντων στη Λατινική Αμερική. Φήμες λένε ότι της είχε προτείνει κι έναν νεαρό μεσοεπιθετικό της Αρχεντίνος Τζούνιορς που του θύμιζε τον εαυτό του. Τον Ντιέγκο Μαραντόνα. Τον είδε τελικά με τη φανέλα της άλλης αγαπημένης του ομάδας στην Ιταλία.

Ήταν τόσο μεγάλη η επιρροή του Σίβορι στη λαϊκή κουλτούρα της Ιταλίας, που το 1965 πρωταγωνίστησε στην ταινία του Έντζο Μπατάλια, «Idoli Controluce», υποδυόμενος τον εαυτό του. To 1970 έκανε μία σύντομη cameo εμφάνιση και στην κωμωδία «Il presidente del Borgorosso Football Club». Το μεγαλύτερό του παράσημο, όμως, ήταν ότι τον αγάπησε τόσο ο πλούσιος βορράς (Γιουβέντους) όσο κι ο φτωχός νότος της Ιταλίας (Νάπολι).

Πέθανε στις 17 Φεβρουαρίου 2005, σε ηλικία 69 ετών και ήταν ένας από τους 50 ποδοσφαιριστές που εισήχθησαν στο Hall of Fame της Γιουβέντους, το οποίο άνοιξε τις πύλες του τον Σεπτέμβριο του 2025 σε ειδικό χώρο του μουσείου του συλλόγου.

Πηγές: Jonathan Wilson: «Angels with Dirty Faces» (Orion Publishing Co, 2015), en.wikipedia.org («Omar Sivori», «1957 South American Championship»), rondomagazine.com («El Trio Magico»),  transfermarkt.com («Omar Sivori»).

Άλλα γεγονότα στην Ελλάδα και τον κόσμο στις 12 Δεκεμβρίου

2023: Πεθαίνει σε ηλικία 93 ετών ο θρύλος του ελληνικού ποδοσφαίρου, Κώστας Νεστορίδης.

2019: Πεθαίνει σε ηλικία 81 ετών ο παλαίμαχος Νεοζηλανδός ολυμπιονίκης των μεσαίων αποστάσεων, Πίτερ Σνελ.

2016: Ο Κριστιάνο Ρονάλντο κατακτά τη Χρυσή Μπάλα για τέταρτη φορά στην καριέρα του. O Πορτογάλος επιθετικός, ο οποίος είχε κατακτήσει εκείνη τη χρονιά το Champions League με τη Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά και το Euro με την Εθνική Πορτογαλίας, συγκεντρώνει 745 ψήφους έναντι μόλις 319 του Λιονέλ Μέσι.

2006: Πεθαίνει σε ηλικία 78 ετών ο Πολ Αράιζιν, ένας από τους κορυφαίους σμολ φόργουορντ στον κόσμο κατά τη δεκαετία του ’50 και πρωταθλητής του ΝΒΑ με τους Φιλαδέλφεια Γουόριορς το 1956.

2004: Η πρωταθλήτρια Ευρώπης Πόρτο κατακτά το Διηπειρωτικό Κύπελλο νικώντας με 8-7 στα πέναλτι την πρωταθλήτρια Νοτίου Αμερικής Όνσε Κάλδας (0-0 στα 120′). Πρόκειται για τον τελευταίο αγώνα του θεσμού, ο οποίος θα αντικατασταθεί από το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων.

2002: Ο Βραζιλιάνος Ρονάλντο κερδίζει για δεύτερη φορά στην καριέρα του τη Χρυσή Μπάλα, μια και υπερισχύει του συμπατριώτη του Ρομπέρτο Κάρλος (169 έναντι 145 πόντοι).

2000: Ο Σερβοβόσνιος μπασκετμπολίστας της Παρτιζάν Βελιγραδίου, Χάρις Μπρκιτς, δέχεται πυρά από άγνωστο δράστη έξω απ’ τη «Χάλα Πιονίρ», μετά το τέλος της προπόνησης με την ομάδα του. Τρεις ημέρες αργότερα θα αφήσει την τελευταία του πνοή σε ηλικία μόλις 26 ετών.

1999: Ο Κυριάκος Καραταΐδης φτάνει τις 347 συμμετοχές με τον Ολυμπιακό στην Α’ Εθνική στον αγώνα με τον Πανηλειακό (2-1) και ανεβαίνει στην κορυφή της λίστας, ξεπερνώντας τον Γιάννη Γκαϊτατζή (346). Θα τερματίσει την καριέρα του με 363 παρουσίες και παραμένει «αρχιπστός» του πειραϊκού συλλόγου μέχρι σήμερα.

1993: Η Σάο Πάουλο των διεθνών Βραζιλιάνων άσων Λεονάρντο, Μίλερ, Σερέζο και Καφού, κατακτά το Διηπειρωτικό Κύπελλο νικώντας με 3-2 τη Μίλαν (η οποία έχει αντικαταστήσει, ως φιναλίστ, τη νικήτρια του Champions League Μαρσέιγ που έχει τιμωρηθεί με υποβιβασμό στη Γαλλία).

1987: Ο Γιώργος Κοσκωτάς δίνει 20 εκατ. δρχ. στον ΠΑΟΚ και αγοράζει τον Ολλανδό προπονητή του, Τάις Λίμπρεχτς. Πρόκειται για την πρώτη τέτοια συναλλαγή στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

1984: Η ΑΕΚ αποκτά τον διεθνή Ούγγρο επιθετικό της Χόνβεντ, Μάρτον Εστερχάζι, τον οποίο ήθελε εκείνη την εποχή και η Μπαρτσελόνα.

1982: Με γκολ των Ζαΐρ (27′) και Σίλβα (68′) η Πενιαρόλ νικά με 2-0 την Άστον Βίλα και κατακτά το Διηπειρωτικό Κύπελλο για τέταρτη φορά στην ιστορία της.

1976: Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός αναδεικνύονται ισόπαλοι 1-1 σε δραματικό ντέρμπι πρωταθλήματος στο παλιό στάδιο Καραϊσκάκη. Οι γηπεδούχοι προηγούνται στο 86‘ με πέναλτι του Καραβίτη κι οι «πράσινοι» ισοφαρίζουν στο 88′ με τον Βακάλη.

1975: Ο πρώην ποδοσφαιριστής και πρόεδρος του Ολυμπιακού, Γιώργος Ανδριανόπουλος, σώζει τον Παναθηναϊκό απ’ τον υποβιβασμό στη Β’ Εθνική, όταν ως πρόεδρος της αρμόδιας επιτροπής της ΕΠΟ δίνει απαλλακτική ψήφο για την περιβόητη «Υπόθεση των λουλουδιών» (απόπειρα δωροδοκίας των ποδοσφαιριστών του Ηρακλή, Τάκη Νικολούδη και Ζαχαρία Χαλιαμπάλια). Οι «πράσινοι» αθωώνονται με ψήφους 3-2.

1968: Ο Αμερικανός Άρθουρ Ας γίνεται ο πρώτος μαύρος τενίστας που ανεβαίνει στο Νο 1 της παγκόσμιας κατάταξης.

1959: Ο ηλικίας 22 ετών και 104 ημερών, Μπρους ΜακΛάρεν, γίνεται ο νεότερος νικητής αγώνα της Formula 1, στο γκραν πρι των Ηνωμένων Πολιτειών.

1929: Tίθεται ο θεμέλιος λίθος για την κατασκευή του πρώτου γηπέδου του ΠΑΟΚ στην περιοχή του Σιντριβανίου. Το γήπεδο θα είναι έτοιμο ύστερα από δυόμισι χρόνια και θα αποτελέσει την έδρα του «Δικεφάλου» μέχρι και το 1959.

1899: Ο Βοστωνέζος Τζορτζ Φ. Μπράιαντ πατεντάρει τον ξύλινο πάσσαλο του γκολφ.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News