Γιώργος Χελάκης: Δεν μας τα λέει καλά ή δεν μας λέει αυτά που βλέπει…
Όταν έπαιζαν στα ίσα οι δυο ομάδες, ο Παναθηναϊκός δεν έφτιαξε ούτε μισή φάση. Πώς γίνεται, λοιπόν, να μιλάμε για «μεγάλη προσπάθεια» όταν το παιχνίδι είχε στατικό χαρακτήρα;
Κάτι έγινε πια φανερό στο 0-0 με τη Βικτόρια Πλζεν, δεν ήταν ούτε η στειρότητα στην επίθεση ούτε η αδυναμία του Παναθηναϊκού να διασπάσει μια ομάδα που έπαιζε με δέκα ποδοσφαιριστές για σχεδόν μία ώρα. Το πραγματικό ζήτημα βρίσκεται αλλού: στον τρόπο με τον οποίο ο Ράφα Μπενίτεθ επιλέγει να παρουσιάζει την εικόνα της ομάδας του. Γιατί, είτε ο Ισπανός τεχνικός έχει φτάσει να απαιτεί ελάχιστα από τους παίκτες του είτε «βγαίνει μπροστά» για να τους προστατεύσει με τέτοια ένταση, ώστε στο τέλος να εκτίθεται ο ίδιος. Και στη μια και στην άλλη περίπτωση, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: μια συνθήκη απογοήτευσης που συντηρείται, ανακυκλώνεται και τελικά εξοργίζει την εξέδρα. Οι δηλώσεις του μετά το ματς ήταν χαρακτηριστικές. «Κάναμε ό,τι μπορούσαμε με μία μεγάλη προσπάθεια». Αν μόνο αυτά μπορούσε να κάνει απέναντι στην Πλζεν ο Παναθηναϊκός, τότε η γιούχα που ακούστηκε ήταν μικρή. Θα έρθουν κι άλλες, μεγαλύτερης έντασης. Αυτό που παρουσιάστηκε στο γήπεδο δεν ήταν έργο ομάδας που πάλεψε μέχρι τέλους· ήταν η εικόνα ενός συνόλου που κινήθηκε αργά, προβλέψιμα, χωρίς έμπνευση και δίχως σχέδιο στο δημιουργικό κομμάτι.
Όταν έπαιζαν στα ίσα οι δυο ομάδες, ο Παναθηναϊκός δεν έφτιαξε ούτε μισή φάση. Πώς γίνεται, λοιπόν, να μιλάμε για «μεγάλη προσπάθεια» όταν το παιχνίδι είχε στατικό χαρακτήρα, λες και οι «πράσινοι» απλώς περίμεναν να έρθει το γκολ επειδή… έπρεπε να έρθει; Και μετά την αποβολή, πάλι τα ίδια. Στο 11 εναντίον 10, ο Παναθηναϊκός απείλησε ουσιαστικά δύο φορές, από πλαγιοκοπήσεις που έμοιαζαν περισσότερο αποτέλεσμα ατομικής πρωτοβουλίας παρά οργανωμένης τακτικής. Από το 65’ μέχρι το φινάλε, μηδέν πραγματικές ευκαιρίες.
Όλα γύρω-γύρω, μια εμμονή να δοθεί η μπάλα σε Τετέ και Ζαρουρί μπας και αλλάξει κάτι, λες και δεν υπήρχε άλλος δρόμος προς το γκολ. Οι επιλογές του Μπενίτεθ; Λανθασμένες και κοστίζουν. Η απόφαση να ξεκινήσει ο Πάντοβιτς αντί του Σφιντέρσκι, να μπει ο Τσέριν μισή ώρα αργότερα από τη στιγμή που έπρεπε… Δεν είναι λεπτομέρειες, είναι επιλογές που αναδεικνύουν είτε μειωμένες απαιτήσεις είτε μια ανεξήγητη επιμονή σε παίκτες και σχήματα που δεν τραβούν.
Και σαν να μην έφταναν αυτά, ούτε από στατικές φάσεις μπόρεσε ο Παναθηναϊκός να γίνει απειλητικός. Όταν στο φινάλε κατέφυγες σε σέντρες, πώς γίνεται να μην αλλάζεις σχήμα σε 4-4-2 ή έστω 3-5-2, όταν έτσι κι αλλιώς έχεις τρία στόπερ στη βασική ενδεκάδα; Αυτές οι αποφάσεις δίνουν την αίσθηση πως ο Μπενίτεθ περισσότερο αποφεύγει να ταράξει νερά παρά προσπαθεί να βελτιώσει την ομάδα.
Το αποτέλεσμα; Μια Ευρώπη που χάνεται, μια ομάδα χωρίς σπίθα και ένα κοινό που – δικαιολογημένα – αποδοκιμάζει. Αν ο Παναθηναϊκός περιμένει να σωθεί από τέσσερις μεταγραφές τον Γενάρη, ζήτω που καήκαμε. Γιατί το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι ποιοι θα έρθουν, είναι ότι ο προπονητής δείχνει να συμβιβάζεται με μια εικόνα μειωμένων προσδοκιών. Και γι’ αυτό η χρονιά μοιάζει ήδη να γλιστράει από τα χέρια του. Αφήστε που ο Βόλος την Κυριακή δεν αστειεύεται…