ΤΣΑΒΙ: Η «μόδα» των πρώην παικτών που έγιναν προπονητές κρύβει «παγίδες»

Ο Ρωμαίος ιστορικός, Κάτων ο Πρεσβύτερος, έλεγε: «Δεν πρέπει να επιστρέφεις ποτέ στα μέρη όπου ήσουν χαρούμενος». Βέβαια, ο Κάτων δεν διδάσκεται στις προπονητικές σχολές ή αν θέλετε η πρόκληση είναι πολύ μεγάλη ώστε σημαντικοί ποδοσφαιριστές που έγιναν προπονητές, ν’ αφήσουν την ευκαιρία να περάσει και να επιστρέψουν. Ο Τσάβι είναι ο τελευταίος που πηγαίνει εκεί που ήταν χαρούμενος. Τις τελευταίες σεζόν, όμως, άλλοι έφυγαν – είτε από μόνοι τους, είτε γιατί τους απέλυσαν – είτε αντιμετώπισαν ή αντιμετωπίζουν δυσκολίες.

Από το 2008 όταν η επιτυχία του Πεπ Γκουαρδιόλα στον πάγκο της Μπαρτσελόνα έκανε μόδα για τους συλλόγους την πρόσληψη πρώην παικτών ως προπονητές, είναι πολλά τα διαστήματα που το trend παρουσιάζεται συχνά στην ευρωπαϊκή ελίτ. Για παράδειγμα, στις τρεις προηγούμενες σεζόν ορισμένα από τα κορυφαία κλαμπ της Ευρώπης επέλεξαν κάποιον που να έχει φορέσει τη φανέλα τους για να τα καθοδηγήσει. Τρεις, από αυτούς είχαν κι ένα ακόμη πιο ξεχωριστό στάτους: σκόραραν σε νικηφόρο τελικό Champions League. Ο Ζινεντίν Ζιντάν στη Ρεάλ Μαδρίτης έμεινε 14 μήνες. Όσους κι ο Ρόναλντ Κούμαν στην Μπαρτσελόνα. Τώρα, τον Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ τον ρωτάνε αν μετράει αντίστροφα για την απόλυσή του από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Στην ίδια περίοδο, η Μπάγερν Μονάχου είχε δύο τέτοιους. Τον Νίκο Κόβατς, που έφυγε από μόνος του και τον Χάνζι Φλικ που γνώρισε τεράστια δόξα. Η Γιουβέντους, προσέλαβε και απέλυσε τον Αντρέα Πίρλο. Η Τσέλσι έκανε το ίδιο με τον Φρανκ Λάμπαρντ. Ο μόνος που απομένει είναι ο Μαουρίσιο Ποτσετίνο στην Παρί Σεν Ζερμέν, αλλά σχεδόν σε καθημερινή βάση αντιμετωπίζει ερωτήσεις γιατί η ομάδα του δεν έχει αγωνιστική ταυτότητα. Από τα ίδια 40 κύματα πέρασε κι ο Μίκελ Αρτέτα στην Άρσεναλ που τώρα είναι ανεβασμένη μετά από μήνες δυσκολιών, ακόμη και απαιτήσεις του περίγυρου ν’ απολυθεί.

Το δίκοπο μαχαίρι

Στις μεγάλες ομάδες με το δύσκολο περιβάλλον, το να έχει περάσει ένας παίκτης από εκεί βοηθάει. Ξέρουν πρόσωπα, καταστάσεις, τα χαρακτηριστικά του κλαμπ. Αυτό είναι καλό και κακό. Ιδίως στις πετυχημένες περιπτώσεις κι αυτές στα τελευταία 13 χρόνια είναι μετρημένες: ο Γκουαρδιόλα, ο Ζιντάν κι ο Αντόνιο Κόντε στη Γιουβέντους. Ο πρώτος έφυγε «άδειος» το 2012. Κουρασμένος από το 2010 και την αλλαγή στην προεδρεία να έχει δημοσίως πολλαπλούς ρόλους εξαιτίας της αδυναμίας του τότε προέδρου Σάντρο Ροσέλ. Ο δεύτερος παραιτήθηκε δύο φορές – αμφότερες γιατί δεν άντεχε τον πρόεδρο Φλορεντίνο Πέρεθ. Μάλιστα, πριν από μερικούς μήνες το μόνο που δεν είπε ήταν το όνομά του όταν αναφέρθηκε σε εξωτερικές πιέσεις. Ο τρίτος τσακώθηκε με τον ιδιοκτήτη Αντρέα Ανιέλι και παράτησε τους «μπιανκονέρι» λίγο πριν από την έναρξη του πρωταθλήματος.

Ο προηγούμενος ρόλος τους στο κλαμπ, δε, δεν τους κερδίζει και χρόνο παρά την επικρατούσα αντίληψη. Ενίοτε, ούτε και οι επιτυχίες. Ο Ρομπέρτο Ντι Ματέο κατέκτησε το Champions League με την Τσέλσι το 2012 και έφυγε με συνοπτικές διαδικασίες. Ο Ροσέλ κι ο Τζουζέπ Μαρία Μπαρτομέου αποκαλούσαν τον Πεπ Γκουαρδιόλα «γκουρού» και πως η ομάδα που είχε θα μπορούσε να νικάει και μ’ εκείνους στον πάγκο. Ο Κόβατς «λύγισε» στην πίεση των αποδυτηρίων κι ο Φλικ που σήκωσε όλα, δεν μπορούσε να συνεργαστεί με τον αθλητικό διευθυντή Χασάν Σαλιχάμιτζιτς. Οι μόνοι που σε άλλες περιπτώσεις θα είχαν απολυθεί, αλλά συνεχίζουν είναι ο Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ κι ο Μίκελ Αρτέτα, αλλά αυτό έχει να κάνει αρκετά με τη φιλοσοφία των Αμερικανών ιδιοκτητών των κλαμπ και άλλων παραγόντων.

Κάτι που δεν συνέβαινε στη Μίλαν, η οποία από τις ιταλικές ομάδες ακολούθησε περισσότερο την τάση, ελέω και του παρελθόντος της με τον Κάρλο Αντσελότι. Ο Κλάρενς Ζέεντορφ, ο Πίπο Ιντσάγκι (επίσης σκόρερ σε τελικό Champions League για τους «ροσονέρι»), ο Κρίστιαν Μπρόκι κι ο Ρίνο Γκατούζο δεν έμειναν για καιρό.

Φωτεινή εξαίρεση είναι ο Ντιέγκο Σιμεόνε στην Ατλέτικο Μαδρίτης. Ο λόγος; Η ομάδα του συνήθως νικάει και η διοίκηση είναι χαρούμενη να του δίνει 24 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο για να είναι και το αλεξικέραυνο της.

Το χαρούμενο μέρος

Ο Τσάβι, ωστόσο, πηγαίνει στο μέρος όπου οι πρώην ποδοσφαιριστές ευδοκιμούν και συνεχίζουν ως επί το πλείστον να χαίρονται. Από το 2008 και τον Γκουαρδιόλα όλοι όσοι κάθισαν στον πάγκο της Μπαρτσελόνα και προηγουμένως άνηκαν στο κλαμπ ως ποδοσφαιριστές κατέκτησαν τίτλους. Ο αείμνηστος Τίτο Βιλανόβα, ο Λουΐς Ενρίκε, ο Ερνέστο Βαλβέρδε – ακόμη κι ο Κούμαν έφυγε έχοντας κατακτήσει το Κύπελλο και μάλιστα σε μια σεζόν όπου η Ρεάλ Μαδρίτης δεν πήρε τίποτα.

Είναι στην κουλτούρα της Μπαρτσελόνα, πλέον, να έχει πρώην παίκτες της για προπονητές. Προσφέρει μια αίσθηση ασφάλειας στο κοινό και στη διοίκηση πως θα βάλουν πάνω απ’ όλα το συμφέρον του κλαμπ. Στη συγκεκριμένη εποχή, αυτό σημαίνει επιστροφή στην πηγή της φιλοσοφίας και στις διδαχές ενός εκ των κορυφαίων παραδειγμάτων παίκτη ομάδας που έγινε πετυχημένος προπονητής, του Γιόχαν Κρόιφ.

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News