ΕΘΝΙΚΗ ΟΜΑΔΑ: Το ΟΑΚΑ των πανηγυρισμών (και των στεναγμών)

Απόψε το βράδυ στο ΟΑΚΑ κόντρα στην Ισπανία η εθνική μας ομάδα κυνηγάει ένα θαύμα. Καθώς θέλει τη νίκη και παράλληλα την Κυριακή να μην νικήσουν οι Ίβηρες ως γηπεδούχοι τη Σουηδία (η οποία να θυμίσουμε έχει ενδιαφέρον γιατί διεκδικεί την πρωτιά στον όμιλο που δίνει απευθείας πρόκριση.

Στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας η εθνική μας έπαιξε για πρώτη φορά την 1^η Δεκεμβρίου του 1982 (ένα φιλικό με την Ελβετία όπου ηττηθήκαμε με 3-1) λίγους μόλις µήνες µετά τα εγκαίνιά του σταδίου, για το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στίβου με τον θρίαμβο (στον ακοντισμό) των Αννα Βερούλη και Σοφία Σακοράφα που είχαν κατακτήσει το χρυσό και το χάλκινο μετάλλιο αντίστοιχα με την Ανατολικογερμανίδα Αντζιε Κέμπε να μπαίνει ανάμεσά τους και να παίρνει το ασημένιο μετάλλιο.

Το εν λόγω στάδιο παρότι δεν ήταν (και δεν είναι) ποδοσφαιρικό, ως έδρα, όπως παραδέχονται πολλοί ομοσπονδιακοί προπονητές, αποτέλεσε το «σπίτι» της εθνικής μας για πολλά χρόνια και σε αυτό τον χώρο «παίχτηκαν» και τρεις προκρίσεις (για την ακρίβεια δύο και μια πρωτιά στον όμιλο) σε τελικά Παγκοσμίου Κυπέλλου, μετατρέποντας το μεγαλοπρεπέστατο αυτό γήπεδο σε τόπο πανηγυρισμών (το 1993) αλλά και στεναγμών (1997) όπου ακόμα αντηχούν στις εξέδρες οι πανηγυρισμοί για το γκολ από την κεφαλιά του Μαχλά με τους Ρώσους, αλλά και τα χιλιάδες «Αχ…» στο ανεπανάληπτο τετ α τετ του Αλέξη Αλεξανδρή που έβγαλε με μεγάλη απόκρουση ο Πέτερ Σμάιχελ στέλνοντας τους Δανούς στα γήπεδα της Γαλλίας.

Η τρίτη περίπτωση (2009) ευτυχώς είχε και δεύτερη ευκαιρία και έτσι το 0-0 με την Ουκρανία δεν μας στοίχισε την πρόκριση στη Νότια Αφρική καθώς υπήρχε και επαναληπτικός και φρόντισε ο Δημήτρης Σαλπιγγίδης για το γλυκό φινάλε.

Μετά από δεκαετίες προσπαθειών (με μεγαλύτερη χαμένη ευκαιρία εκείνο το Μουντιάλ του 1970 με την υπερομάδα που είχαμε τότε και μείναμε για ένα βαθμό πίσω από τη Ρουμανία έχοντας δύο ισοπαλίες στα μεταξύ μας που ήμασταν καλύτεροι) το πλήρωμα του χρόνο είχε φτάσει για το Μουντιάλ των ΗΠΑ (1994) όπου θα μας οδηγούσε εκεί ένας «Αμερικάνος» ο Αλκέτας Παναγούλιας.

Το πέναλτι του Στράτου Αποστολάκη στη Βουδαπέστη (1-0 την Ουγγαρία) και η κεφαλιά-γκολ του Τάσου Μητρόπουλου στη Μόσχα (1-1 με τη Ρωσία) είχαν σφραγίσει μαθηματικά την πρόκριση και είχαν κάνει ένα όνειρο γενιών και γενιών πραγματικότητα. Στο ΟΑΚΑ εκείνο το βράδι (ανήμερα της επετείου του πολυτεχνείου, 17 Νοεμβρίου του 1993) παιζόταν – κόντρα στη Ρωσία – η πρωτιά του ομίλου καθαρά για λόγους πρεστίζ καθώς τότε προκρίνονταν απ΄ευθείας στα τελικά οι δύο πρώτες ομάδες του γκρουπ.

Μάλιστα ο δικός μας όμιλος είχε…ελαφρύνει σημαντικά από την απουσία της Γιουγκοσλαβίας που δεν της επιτρέψανε τη συμμετοχή λόγω του πολέμου στη χώρα.
Αν και η εθνική έδειξε ότι ήταν αποφασισμένη και μάλιστα είχε γίνει (τότε) η πρώτη ομάδα που πήρε την πρόκριση για το Μουντιάλ (άσχετα εάν η τελική φάση στη συνέχεια εξελίχθηκε για μας σε εφιάλτη τόσο για αγωνιστικούς όσο και για εξωαγωνιστικούς λόγους).

Εκείνο το βράδυ το ΟΑΚΑ είχε φορέσει τα καλά του με 60.000 και πλέον θεατές να έχουν μετατρέψει σε εθνική γιορτή τον αγώνα. Η γυριστή κεφαλιά του Νίκου Μαχλά στο 79΄, έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα του ανήμπορου να αντιδράσει Τσερτσέσοφ και τους Έλληνες σε ένα ατελείωτο γλέντι.

Ναι εκείνο το παιχνίδι δεν είχε την αγωνία ενός αντίστοιχου 1-0 επί της μεγάλης Σοβιετικής Ένωσης στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας το 1979 όταν με το γκολ του Τάκη Νικολούδη πήγαμε στα γήπεδα της Ιταλίας για την πρώτη μας μεγάλη διοργάνωση (Euro 1980) καθώς με τη Ρωσία είχαμε ήδη προκριθεί και οι δύο απλά ήρθε η πρωτιά.

Η σύνθεση της εθνική μας (με προπονητή τον Αλκέτα Παναγούλια) ήταν τότε η εξής: Μήνου, Αποστολάκης, Καραταΐδης, Μανωλάς, Ιωαννίδης, Τσαλουχίδης, Σαραβάκος (76′ Αλεξανδρής), Νιόπλιας, Μαχλάς, Μητρόπουλος (33′ Μαραγκός), Τσιαντάκης.

Τέσσερα χρόνια αργότερα, για την ακρίβεια στις 11 Οκτωβρίου του 1997 η ατμόσφαιρα ήταν επίσης τρομερή, αλλά χρειαζόταν η νίκη για να είναι και γιορτινή.

Οι Κροάτες (έφτασαν μέχρι τα ημιτελικά στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998) που αν νικούσε η Ελλάδα έμεναν εκτός τελικής φάσης, κόντεψαν να πάθουν…εγκεφαλικό όταν είδαν στο 89^ο του αγώνα τον Αλέξη Αλεξανδρή να βγαίνει τετ α τετ με τον Πέτερ Σμάιχελ, αλλά ο Δανός κήπερ απέκρουσε με το πόδι. Νωρίτερα (55’) τον είχε σώσει το δοκάρι του σε κεφαλιά του Νίκου Νταμπίζα και επίσης είχε και άλλες αποκρούσεις. Το 0-0 που ήρθε…σαδιστικά άφησε την εθνική μας του Κώστα Πολυχρονίου οριακά στην 3^η θέση του ομίλου (Δανία 17β., Κροατία 15β., Ελλάδα 14β.) και του 70.000 θεατές με ένα παρατεταμένο «Αχ».

Είχαν κοπεί τότε 64.272 εισιτήρια αριθμός ρεκόρ για την εθνική μας ομάδα  (179.720.800 δραχμές οι εισπράξεις), με πάνω από 70.000 κόσμο πάντως αφού είχαν δοθεί πάρα πολλές προσκλήσεις ενώ είχαμε και 3.500 Δανούς στις εξέδρες τους περίφημους «Ρόλιγκανς» που χόρευαν στην αρχή υπό τους ήχους του Ζορμπά και προς το φινάλε για να αποφύγουν τις φωτοβολίδες (!) από τους κλασσικούς λίγους ανεγκέφαλους της ελληνικής εξέδρας.

Ο Γάλλος ρέφερι Ζιλ Βισιέ λίγο έλειψε να διακόψει οριστικά τον αγώνα στο 74’ λόγω πτώσης αρκετών…πυρομαχικών από τους (λίγους) αδιόρθωτους Έλληνες.

Η σύνθεση της εθνικής μας (στο τελευταίο παιχνίδι του Κώστα Πολυχρονίου στον πάγκο σε μαι από τις καλύτερες μας προκριματικές φάσεις): Ατματσίδης, Αποστολάκης, Καραταΐδης, Ουζουνίδης, Καλλιτζάκης, Νταμπίζας, Ζαγοράκης (77′ Αλεξανδρής), Γεωργιάδης Γ.Χ. (46′ Κωνσταντινίδης), Μαχλάς, Γεωργάτος (46′ Φραντζέσκος), Νικολαΐδης.

Η 3^η φορά που παίχθηκε σπουδαίο παιχνίδι με φόντο τα τελικά Παγκοσμίου Κυπέλλου στο ΟΑΚΑ ήταν στις 14 Νοεμβρίου του 2009 όταν και φιλοξενήσαμε την Ουκρανία στον πρώτο αγώνα μπαράζ για το Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής. Η εθνική μας είχε μείνει δεύτερη πίσω από την Ελβετία και η Ουκρανία πίσω από τη Γαλλία.

Οι δύο ομάδες δεν ήθελαν να ρισκάρουν, ο Οτο Ρεχάγκελ είχε βάλει τον Σωκράτη Παπασταθόπουλο πάνω στον πιο επικίνδυνο αντίπαλο (Αντρέϊ Σεφτσένκο) και τον εξουδετέρωσε ενώ καλύτερη ευκαιρία της εθνικής μας ήταν έχουν σουτ λίγο άουτ του Γιώργου Σαμαρά στο 80’ και ενώ ο Γερμανός τεχνικός είχε ρίξει στον αγώνα και τον Αγγελο Χαριστέα και τον Κώστα Μήτρογλου ψάχνοντας το γκολ.

Το οποίο βρήκε τέσσερις μέρες αργότερα ο Δημήτρης Σαλπιγγίδης στο Ντόνετσκ και πήγαμε Μουντιάλ (1-0).

Η σύνθεση της εθνικής μας (του Οτο Ρεχάγκελ) εκείνο το βράδυ:  Τζόρβας, Βύντρα, Σπυρόπουλος, Παπασταθόπουλος, Κυργιάκος, Μόρας, Κατσουράνης, Καραγκούνης, Σαλπιγγίδης (71΄ Μήτρογλου), Σαμαράς, Γκέκας (65΄ Χαριστέας).

Πάντως στη μια και μοναδική φορά που έχουμε νικήσει την Ισπανία σε προκριματικά ή τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης, με εκείνη την οβίδα του Στέλιου Γιαννακόπουλου στη Σαραγόσα το 2003 (1-0) πήραμε την πρόκριση στο Euro 2004 και το κατακτήσαμε κιόλας. Βρε λες ;

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News