EURO: Ο Τιερί Ανρί δεν πίστευε ότι δεν βρήκε στόχο

Ο Τιερί Ανρί θα θυμάται για χρόνια την κουτουλιά του Ζινεντίν Ζιντάν στον Μάρκο Ματεράτσι, στις 9 Ιουλίου 2006, για τον τελικό του Παγκόσμιου Κυπέλλου, το χαμένο τετ α τετ του την ίδια χρονιά, στον τελικό της Άρσεναλ με την Μπαρτσελόνα, ενδεχομένως και άλλες στιγμές, που του έχουν κοστίσει. Ο Τιερί Ανρί, από την άλλη, είναι ο κορυφαίος σκόρερ στην ιστορία της Άρσεναλ, ο δεύτερος, πια, σε αριθμούς γκολ λεγεωνάριος στο αγγλικό πρωτάθλημα, παγκόσμιος πρωταθλητής το 1998 και πρωταθλητής Ευρώπης το 2000 με τους Γάλλους, πρωταθλητής Ευρώπης σε επίπεδο συλλόγων το 2009 με μια από τις καλύτερες ομάδες που έχουν δει τα μάτια μας. Την Μπαρτσελόνα.

Πρόκειται, λοιπόν, περισσότερο για απορία, αν και ο σκόρερ είναι είδος διεστραμμένο: Θυμάται την κεφαλιά του στις 25 Ιουνίου 2004, στον προημιτελικό του «Ζοσέ Αλβαλάδε» στη Λισαβόνα; Αυτήν τη σαδιστική πορεία της μπάλας μέχρι να βγει εκτός; Ή πρόκειται απλώς για ακόμα μία χαμένη ευκαιρία, που αφήνει τον θεατή εκτεθειμένο και σε παραληρηματική θέση;

Δεν υπέφερε

Η στιγμή που ένα ποδοσφαιρικό έθνος παινεύτηκε για το σύγχρονο μέσο του

Η Εθνική είχε προηγηθεί της Γαλλίας, με το, τελικά, μόνο γκολ της αναμέτρησης, σε μια φάση που το επίνειο της ποδοσφαιρικής σοφίας δεν ήταν το σομπρέρο του Θοδωρή Ζαγοράκη στον Μπεσάν Λιζαράζου ούτε η κεφαλιά του Άγγελου Χαριστέα: Ήταν η κίνηση του Κώστα Κατσουράνη, αυτό το εξαίσιο ποδοσφαιρικό ρουά, που έδωσε την ευκαιρία στο παιδί από το Στρυμωνικό των Σερρών για το ματ. Ήταν αυτό το απαύγασμα της αθλητικής οξύνοιας, μια μοναδική στιγμή στα ελληνικά ποδοσφαιρικά χρονικά, μια από τις λίγες που απνευστί και παμψηφεί θα μπορούσε το ελληνικό ποδοσφαιρικό έθνος (αν υπάρχει του λόγου του) να βαυκαλιστεί πως έχει ένα σύγχρονο μέσο.

Η Ελλάδα δεν υπέφερε σε αυτό το ματς. Στην πραγματικότητα, δύο ήταν τα παιχνίδια που πραγματικά βασανίστηκε και μπορεί κάποιος να πει ότι… γλίτωσε από του Χάρου τα δόντια: Το 1-1 της δεύτερης αγωνιστικής με την Ισπανία, το 1-0 με τους Τσέχους στον ημιτελικό. Οι Γάλλοι είχαν μια ελεγχόμενη κατοχή, ήθελαν, αλλά κάτι συνέβαινε: Τα σουτ τους εξοστρακίζονταν είτε σε πόδια είτε στη δική τους ψυχική αδυναμία. Ο Αντώνης Νικοπολίδης έμοιαζε εξαρχής ο φύλακας του Χόγκουαρντς.

Και στη φάση του Ανρί, αποδείχθηκε του συμπεράσματος το ασφαλές.

Η απορία του μεταφυσικού

Πώς βγήκε η μπάλα έξω και τι συμβόλιζε αυτό

Η κεφαλιά του Γάλλου επιθετικού, στα τελευταία στάδια του παιχνιδιού, έγινε από ευνοϊκή θέση, αν και όχι με μια αντίστοιχη φάση στο πρώτο ημίχρονο. Ο Ανρί την βρήκε «γεμάτη» πολύ κοντά στη μικρή περιοχή. Έστριψε το κεφάλι όσο έπρεπε, ώστε η μπάλα να πάρει φάλτσα και να πάει προς τη γωνία του τέρματος. Ο Νικοπολίδης, στη μέση του, ήταν αδύνατον να αντιδράσει.

Όταν η μπάλα έφυγε εκτός (στο 7’31” του βίντεο), η ερώτηση «πώς έγινε αυτό;» ξέφυγε από εκατοντάδες χείλη. Ακόμα και τώρα, μέσω των ριπλέι, δεν φαίνεται πόσο μακριά από το αριστερό δοκάρι του Έλληνα τερματοφύλακα έσκασε. Όμως, η γωνία της φάσης, όπως μεταδόθηκε από την τηλεόραση, αλλά και οι αναμεταδόσεις, έδειξαν ότι ο Ανρί έκανε την τέλεια κεφαλιά. Υπολογίζοντας τη θέση, την τροχιά που έδωσε στην μπάλα, το ανόχλητο της προσπάθειας και το χώρο που είχε ώστε να σημαδέψει, μαζί, βέβαια, με τα στατιστικά του -σε μια χρονιά, μάλιστα, που ήταν πρωταθλητής Αγγλίας με τους unbeaten, υπήρχαν ελάχιστες πιθανότητες να μην «καρφωθεί» στα δίχτυα.

Στον κόσμο της «χωρικής στατιστικής», η φάση δεν θεωρείται, ενδεχομένως, καθαρή ευκαιρία. Ο Ότο Ρεχάγκελ είχε, γενικώς, μια… μυρωδιά, εν είδει ενστίκτου, οπότε ήταν αποφασισμένος, αν επρόκειτο να ηττηθεί, να γινόταν από την ατομική κλάση. Εκείνη τη στιγμή, πάντως, πολλοί, συμπεριλαμβανομένου του υπογράφοντος, είπαν «τελείωσε. Δεν χάνουμε απόψε».

Η ομάδα της μοίρας

Όταν οι αισθήσεις συνηγορούν και η πραγματικότητα αμφιταλαντεύεται

Σε εκείνο το Euro, η Ελλάδα έπαιξε καθαρό ποδόσφαιρο. Υπήρχαν λογική και τακτική. Όμως, ήταν αυτό το ματς που έγινε ο… καβγάς. Ο Ρεχάγκελ ήθελε να ξεκινήσει με μαν του μαν πάνω στον Ζιντάν, ο οποίος είχε βάλει δύο φάουλ με τη Γαλλία. Οι παίκτες αποφ… Μισό λεπτό, μισό λεπτό. Ας απολαύσει πρώτα λίγο ο αναγνώστης αυτό που έκανε στο 2-2 με την Κροατία, στη χαμένη ευκαιρία του Γουιλιάμ Γκαλάς.

Οι παίκτες, λοιπόν, τότε παράκουσαν τον Ρεχάγκελ, όμως αυτό αποδείκνυε απλώς πως, παρά την αντίληψη του πνεύματός του και της φιλοσοφίας τους, δεν ήταν πειθήνια όργανα. Ο Κατσουράνης πάνω στον Ζιντάν ήταν μια αποστολή αυτοκτονίας και οι παίκτες αυτό το πέρασαν στον αγωνιστικό χώρο, όταν ήταν αργά για τον Γερμανό να παρέμβει.

Ωστόσο, έως και τώρα, η Ελλάδα μοιάζει, για έναν αδιόρατο λόγο, η ομάδα της μοίρας. Ακόμα κι αν δεν μπορεί να πει κάποιος ότι όλα έκλιναν ώστε να κατακτήσει το Euro, υπάρχουν σαφείς παραπομπές και κυρίως, τω καιρώ εκείνω, ήταν η αίσθηση της βεβαιότητας, ότι κάτι επρόκειτο να συμβεί.

Οι οπαδοί ανά τον κόσμο το νιώθουν συχνά αυτό, όσον αφορά στις ομάδες τους. Το ποσοστό επιτυχημένων «προβλέψεων» δεν είναι μεγάλο, αλλά ως ρεαλιστής που πατά με τα δυο του πόδια γερά στον αέρα, ο οπαδός συνεχίζει απτόητος, μνημονεύοντας μόνο της τις στιγμές της επιφάνειας.

Έβαλε τα χέρια μπροστά στο πρόσωπο

Η απόκρουση της Κωνσταντινούπολης που «κλείδωσε» το παραμύθι

Στα σπορ, δεν γίνεται παρά να οξύνονται οι αισθήσεις. Και, στο τέλος, δεν μπορείς παρά να αναρωτιέσαι για το τι είναι αυτό που δεν άφησε την μπάλα να μπει μέσα στο σουτ του Μεμέτ Σολ και το ψαλιδάκι του Κάρστεν Γιάνκερ και τι την έκανε να φτάσει από τον Τέντι Σέριγχαμ στον Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ, για το θαύμα της Κωνσταντινούπολης. Δεν μπορείς να μην έχεις τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στην ίδια συνομοταξία με τον… Ντόριαν Γκρέι, όταν ο Τζον Τέρι γλιστράει στη Μόσχα, το 2008, και ο παγκοσμίως άσημος Φεντερίκο Μακέντα σκοράρει το 3-2 επί της Άστον Βίλα στις καθυστερήσεις, μία εβδομάδα μετά το 1-4 της Λίβερπουλ στο «Ολντ Τράφορντ», το 2009.

Φτάνεις σε αυτό το σημείο αρνητισμού για την πραγματικότητα, που αναρωτιέσαι πώς στο καλό έχασε ο Αντρέι Σεφτσένκο εκείνη την ευκαιρία στην Πόλη, με τον Γέρζι Ντούντεκ σχεδόν να βάζει μπροστά στο πρόσωπο στα τελευταία λεπτά της παράτασης, με το σκορ στο 3-3, κι αν δεν ήθελε ο Θεός να το πάρει η Λίβερπουλ, τότε ποιος; Ποιος έκανε τον Τζέισον Λίζακ να κάνει το κορυφαίο, μακράν από το δεύτερο, κατοστάρι της καριέρας του στα 4Χ100μ. ελεύθερο στο Πεκίνο, για να πάρει το πρώτο από τα οχτώ χρυσά μετάλλιά του ο Μάικλ Φελπς. Κι αν την πρώτη φορά την γλίτωσε, δεν ήταν… ποσειδώνια παρέμβαση το ένα εκατοστό που τον χώριζε από τον Μίλοραντ Τσάβιτς, στον τελικό των 100μ. πεταλούδα στο ίδιο τουρνουά;

«Είμαστε η ομάδα του πεπρωμένου»

Όταν τα σημάδια αποδείχθηκαν… ανεμογκάστρι

Ξεχνάς τις εκατοντάδες φορές που σκέφτηκες ότι «το ‘χουμε», και έπεσες με τα μούτρα στο πάτωμα. Όταν ο Ντιέγκο Μαραντόνα απέκλεισε τους Ιταλούς στη Νάπολη, το 1990. Όταν ο Ρότζερ Φέντερερ, με το μπάκχαντ στην ευθεία, δεν άφησε τον Ράφα Ναδάλ να κατακτήσει το Γουίμπλεντον του 2008 στο τέταρτο σετ και ήταν τόσο κινηματογραφικό το σώσιμο στο τάι μπρέικ, που φαινόταν ότι είχε βάλει το έκτο διαδοχικό τρόπαιό του στο Λονδίνο στις ράγες. Όταν ο Δημήτρης Ελευθερόπουλος έπιασε το πέναλτι του Ρούουντ φαν Νίστελροϊ στο «Ολντ Τράφορντ» και ο Μιχάλης Κωνσταντίνου σκόραρε στο «Καμπ Νόου», όπου, σε μια περίπτωση Ανρί, όλοι οι φίλοι του Παναθηναϊκού ακόμη διερωτώνται πώς δεν μπήκε εκείνο το πλασέ του Γκόραν Βλάοβιτς. Αλλά και σε συγκυρίες όχι τόσο σημαντικές, αμέτρητα παιχνίδια και στιγμές που νομίζεις πως το μέλλον έχει καθοριστεί.

Συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες. Μετά το «διπλό» στο Σικάγο στον πέμπτο τελικό του ΝΒΑ, το 1993, ο προπονητής των Φοίνιξ Σανς, Πολ Γουέστφαλ, δήλωσε αυτό που έλεγε όλη η ομάδα στα αποδυτήρια: «We are destiny’s team». Με τους δύο εναπομείναντες τελικούς στην Αριζόνα, αυτή η «ομάδα του πεπρωμένου» βρέθηκε να χάνει το πρωτάθλημα στον έκτο τελικό, με το τρίποντο του Τζον Πάξον, για να κατακτήσουν το τρίτο συνεχόμενο δαχτυλίδι οι Μπουλς.

Διότι καλή η μοίρα, αλλά αν έχεις στο πλευρό σου τον Μάικλ Τζόρνταν, ακόμα καλύτερα…