ΓΚΟΥΣΤΑΒΟ ΠΟΓΙΕΤ: Για δεύτερη φορά μη Ευρωπαίος τεχνικός στην Εθνική - Η πρώτη κράτησε... 174 μέρες!

Ποιος θα το έλεγε ότι μετά την πορεία της Εθνικής ομάδας στο Μουντιάλ του 2014, όταν έχασε στα πέναλτι μια θέση στα προημιτελικά, θα βρισκόταν οχτώ χρόνια μετά να φυτοζωεί. Ο Γκουστάβο Πογιέτ καλείται να τη βγάλε από την ανυπαρξία.

Ποιος θα το έλεγε ότι μετά την πορεία της Εθνικής ομάδας στο Μουντιάλ του 2014, όταν έχασε στα πέναλτι μια θέση στα προημιτελικά, θα βρισκόταν οχτώ χρόνια μετά να φυτοζωεί στην ανυπαρξία. 

Δεν ξέρουμε αν ο Φερνάντο Σάντος άφησε πίσω του κάποια κατάρα που κανείς από τους έξι διαδόχους του δεν μπόρεσε να σπάσει. Αν είναι η «κατάρα» ή απλά η μεγάλη ποιοτική πτώση του ελληνικού ποδοσφαίρου, μαζί με το «άρρωστο» παρακείμενο κλίμα, που το συνοδεύει, που οδήγησε την Εθνική νοκ άουτ από όποια φάση Μουντιάλ, Euro ή Nations League επιχείρησε να προκριθεί.

Ο έβδομος προπονητής της μ. Σ. (μετά Σάντος) εποχής, ο Γκουστάβο «Γκας» Πογιέτ καλείται πάντως να πετύχει εκεί που οι Ρανιέρι, Τσάνας, Μαρκαριάν, Σκίμπε, Αναστασιάδης, Φαν’ τ Σχιπ απέτυχαν, παλεύοντας για την ομάδα αλλά και για τον εαυτό του. Γιατί μετά το πέρασμά του από την ΑΕΚ βολοδέρνει δώθε-κείθε αλλάζοντας τέσσερις ομάδες και τρεις ηπείρους.

Ο Γκας Πογιέτ,  ο δεύτερος μη Ευρωπαίος στο τιμόνι της γαλανόλευκης, είναι βασικά Λατίνος στην νοοτροπία σαν τον Σάντος, ολίγον τι Άγγλος, αφού έμεινε στο Νησί ως παίκτης ή προπονητής από το 1997 έως το 2015 και πολύ Ουρουγουανός σαν τον Μαρκαριάν, αφού εκεί γεννήθηκε και έμαθε τα βασικά του ποδοσφαίρου.

Τι έκανε στην Εθνική ο Σέρχιο Μαρκαριάν

Μαρκαριάν ε; Ναι, ο Σέρχιο πέρασε από την Εθνική ομάδα για 174 μέρες από τις 12 Φεβρουαρίου που ανακοινώθηκε μέχρι τις 5 Αυγούστου που είπε «adios amigos», κι αφού είχε προηγηθεί μια παραίτησή του στις 21 Ιουλίου που δεν είχε γίνει δεκτή.

Ο παλιός προπονητής του Παναθηναϊκού ήρθε στην Ελλάδα μετά τη… λαίλαπα Ρανιέρι και ένα διάστημα που περιλάμβανε 5 παιχνίδια κατά το οποίο οι φωστήρες της ΕΠΟ δεν μπορούσαν να αποφασίσουν αν θα συνεχίσουν με τον υπηρεσιακό Κώστα Τσάνα της Ελπίδων ή αν θα δώσουν τα ηνία σε έμπειρο προπονητή.

Ο Μαρκαριάν έκανε την πρώτη του προπόνηση στις 23 Μαρτίου και έξι μέρες μετά πήρε ένα καταδικαστικό για τις λίγες ελπίδες πρόκρισης στο Euro 2016, 0-0 στη Βουδαπέστη από την Ουγγαρία, ενώ στις 13 Ιουνίου πρόσθεσε το όνομά του δίπλα σε αυτό του Κλαούντιο Ρανιέρι, χάνοντας από το… θηρίο Νήσοι Φερόε με 2-1 στο Τόρσαουν. Πρόλαβε κι ένα φιλικό 0-0 με την Πολωνία στο Γκντανσκ πριν μας αποχαιρετήσει εισπράττοντας 350.000 ευρώ, όντας μαζί με τον Ρανιέρι, οι μοναδικοί κανονικοί (όχι υπηρεσιακοί) προπονητές μεταπολεμικά που δεν έγραψαν νίκη με την Εθνική.

Ο Μαρκαριάν, που ήρθε με την εμπειρία του και τις γνώσεις του για το ελληνικό πρωτάθλημα να σώσει το καράβι, έκανε μια τρύπα στο νερό.

Τώρα, έξι χρόνια αργότερα, ένας άλλος Ουρουγουανός με θητεία στη Super League έρχεται μήνα Φεβρουάριο, να πετύχει εκεί που όλοι οι άλλοι απέτυχαν.

Οι επιλογές του Πογιέτ

Το ερώτημα είναι «ποια συνταγή θα ακολουθήσει ο Πογιέτ;». Το «περίμενε και χτύπα στις αντεπιθέσεις» του Ρεχάγκελ, τη συμπαγή ομάδα του 1-0 του Σάντος, το «κάνει ο καθένας ό,τι θέλει» του Σκίμπε, το «η πειθαρχία και η πίστη πάνω απ’ όλα» του Αναστασιάδη ή το ποδόσφαιρο κυριαρχίας (;) του Φαν’ τ Σχιπ; Τα δύο πρώτα απέδωσαν, ενώ τα άλλα τρία έφεραν μόνο σποραδικά αποτελέσματα. Παράδειγμα προς μίμηση τα δύο πρώτα, προς αποφυγή τα υπόλοιπα, όπως η λαίλαπα Ρανιέρι και τoαπόλυτο μηδέν του Μαρκαριάν.

Το ποδόσφαιρο της Ελλάδας έχει κοινά σημεία με την πατρίδα του την πατρίδα του Πογιέτ, την Ουρουγουάη. Η σελέστε ανέκαθεν είχε καλούς (κάποιες φορές υπερβολικά σκληρούς) αμυντικούς, συμπαγή ομάδα και συνδύαζε τη δύναμη με την τεχνική.

Ο Πογιέτ έχει μπροστά του ένα τετράμηνο να κάνει update στο ελληνικό ποδόσφαιρο, να αποφασίσει ποιο στυλ θα προβάρει στο Nations League και εκεί να κατασταλάξει πια στο τι εικόνα, τι χαρακτήρα θα έχει η Εθνική Ελλάδας στα προκριματικά του Euro 2024.

Όσοι έχουν παρακολουθήσει την πορεία του τα τελευταία χρόνια κρατούν μικρό καλάθι. Η καθοδική πορεία που έχει πάρει η καριέρα του, μαζί με το μεγάλο βάρος που καλείται να σηκώσει σε μια εθνική ομάδα όπου πραγματικά «δεν πάει άλλο», δεν είναι συνδυασμός με συστατικά επιτυχίας. Αλλά μπάλα είναι και γυρίζει και στην τελική έναν προπονητή τον κρίνουμε από το έργο του και όχι από το παρελθόν του.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News