Ρεάλ Μαδρίτης: «Βασίλισσα» ετών 120

Όταν στις 6 Μαρτίου 1902 μια ομάδα ακαδημαϊκών και φοιτητών ενός εκπαιδευτικού ιδρύματος και αποφοίτων αγγλικών πανεπιστημίων ίδρυσε στη Μαδρίτη μια ποδοσφαιρική ομάδα το μόνο βέβαιο είναι ότι ουδείς εξ αυτών και για πολλά χρόνια οι περισσότεροι αν όχι άπαντες οι αναμεμειγμένοι στη μετέπειτα «βασίλισσα», μπορούσε να φανταστεί ούτε στα πλέον τρελά όνειρα, που θα έφθανε κάτι παραπάνω από μισό αιώνα και για πολλές δεκαετίες στη συνέχεια. Όμως τα κατορθώματα της Ρεάλ Μαδρίτης εντός και κύρια εκτός συνόρων της Ισπανίας είναι τέτοια και τόσα που σύντομα η… βασιλική της σύνδεση δεν ήταν το μόνο που θα της χάριζε, επάξια, τον τίτλο «βασίλισσα» τόσο στη χώρα της Ιβηρικής και στη συνέχεια την Ευρώπη και τον κόσμο.

Πριν πάμε στα μεταπολεμικά της μεγαλεία θα επιστρέψουμε όμως για λίγο στα…γενέθλια της τα οποία παρουσιάζουν το δικό τους έντονο ενδιαφέρον και είναι τόπος αντιπαραθέσεων και διαφωνιών.

Οι αγγλικές… καταβολές της Ρεάλ Μαδρίτης

Πρόδρομος της μαδριλένικης ομάδας ήταν η Football Sky που αποτέλεσε τον πρώτο ποδοσφαιρικό σύλλογο της ισπανικής πρωτεύουσας και είχε ιδρυθεί το 1897 από μέλη της κοινότητας του εκπαιδευτικού ιδρύματος La Institución Libre de Enseñanza καθώς και απόφοιτους του Κέμπριτζ και της Οξφόρδης . Άπαντες συνεπαρμένοι από το νέο αθλητικό ομαδικό δημιούργημα που ονομαζόταν ποδόσφαιρο. Αλλά μόλις τρία χρόνια μετά υπήρξε διάσπαση και αποχώρησαν κάποια δυσαρεστημένα μέλη. Από αυτή την εξέλιξη προέκυψεν η Nueva Sociedad de Football . Ανάμεσα στους αποστάτες ήταν ο Χουλιάν Παλάσιος ο οποίος αναγνωρίζεται ως ο πρώτος πρόεδρος της Ρεάλ Μαδρίτης, καθώς και οι αδερφοί Χουάν και Κάρλος Παρδός μέλλοντες κάτοχοι του ιδίου αξιώματος. Το 1901 το νέο αυτό σωματείο μετονομάστηκε σε Madrid Football Club (ενώ αργότερα έπειτα από νέα αναδιοργάνωση η Sky πήρε το όνομα New Foot-ball Club) και στις 6 Μαρτίου 1902 εξελέγη το νέο διοικητικό συμβούλιο με προεδρεύοντα τον Χουάν Παρδός και ιδρύθηκε επίσημα η Madrid Football Club. Όμως στα λίγο ως πολύ θολά ιστορικά χνάρια αυτών των εξελίξεων – διασπάσεων απαντώνται και οι…διαφωνίες αναφορικά με την επίσημη ημερομηνία ίδρυσης της Ρεάλ Μαδρίτης καθώς για ουκ ολίγους τα γεννητούρια είχαν προηγηθεί πέντε ολόκληρους μήνες (στις 6 Οκτωβρίου 1901). Ενδεικτικό του μπερδέματος αναφορικά με την ίδρυση και το γεγονός ότι στο «Χρυσό Βιβλίο της Ρεάλ Μαδρίτης», το οποίο εκδόθηκε το 1952 για την 50ή της επέτειο, ένας από συντάκτες, ο Μανουέλ Ροσόν, γράφει ο Παλάσιος μαζί με κάποιους ομοϊδεάτες τους, ίδρυσαν τον σύλλογο το 1901. Μια από τις… διαφωνούσες πηγές υποστηρίζει πως οι ιδρυτές της Ρεάλ Μαδρίτης αποφάσισαν να δηλώσουν τον σύλλογο τον Μάρτιο του 1902 και τον επόμενο μήνα έγινε δεκτή η αίτηση. Άλλοι ότι τον Οκτώβριο του 1900, η Nueva Sociedad de Fut-ball ιδρύθηκε από τον Χουλιάν Παλάσιος και ένα χρόνο μετά δημιουργήθηκε η Ρεάλ Μαδρίτης, η οποία έπαιξε το πρώτο της ματς την 6η Οκτωβρίου (εδώ υπάρχει σχετική συμφωνία των … ιστορικών). Μια από τις αιτίες του απόλυτου μπερδέματος το γεγονός ότι στις δύο ομάδες πρόεδρος ήταν ο Παλάσιος και για το λόγο αυτό πολλοί θεωρούσαν πως ήταν η ίδια, μία και μοναδική. Όμως μάλλον έκαναν λάθος. Πιθανότατα, η Ρεάλ προέκυψε από την συγχώνευση των Club Sky και Nueva Sociedad. Όπως και να έχει όμως για χρώμα της εμφάνισης επιλέχθηκε το ολόλευκο, επειδή το φορούσε μια φημισμένη ερασιτεχνική ομάδα του Λονδίνου, η Κορίνθιανς. Γι’ αυτό αποκαλείται από τον κόσμο και τον Τύπο Λος Μερένγκες (Οι «Μαρέγκες) και Λος Μπλάνκος (Οι Λευκοί). Γήπεδο της ήταν αρχικά το «Κάμπο ντε λα Αβενίδα» στην Πλάθα Ντε Τόρος ενώ ένας ακόμα αγγλικός της «σύνδεσμος» ήταν ο πρώτος προπονητής της Αρθουρ Τζόνσον που είχε καταγωγή από την πατρίδα του ποδοσφαίρου.

Κύπελλο με τη… μία, πρωτάθλημα 30αρα

Μόλις ένα χρόνο από την ίδρυσή της, έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου, τη μοναδική εθνική διοργάνωση τότε στην Ισπανία, όμως γνώρισε την ήττα 3-2 από την Αθλέτικ Μπιλμπάο. Το 1905 κατάφερε να κατακτήσει το τρόπαιο και αυτός ήταν ο πρώτος τίτλος της ένδοξης ιστορίας της ενώ επανέλαβε την επιτυχία και τις επόμενες τρεις χρονιές, δημιουργώντας έτσι τις πρώτες βάσεις για τον θρύλο της, αλλά κι ένα σερί τεσσάρων κατακτήσεων του Κυπέλλου Ισπανίας, που κατέρριψε η αιώνια αντίπαλος Μπαρτσελόνα την περασμένη δεκαετία με έξι διαδοχικές επιτυχίες από το 2014 ως και το 2020. Στις 29 Ιουνίου του 1920 πήρε το όνομα Real (βασιλικός) από τον Βασιλιά της Ισπανίας Αλφόνσο τον 13^ο ενώ το πρωτάθλημα άργησε αρκετά. Ήρθε μόλις το 1932 ενώ τα τρανά της κατορθώματα ξεκίνησαν τη δεκαετία του 50 επί της μακρόχρονης (1943-1978) προεδρίας θρυλικού Σαντιάγο Μπερναμπέου. Ο πρώην ποδοσφαιριστής της εν μέσω του Β’ Παγκοσμίου Κυπέλλου ανέλαβε την ανοικοδόμηση του συλλόγου από την παρακμή του Εμφυλίου. Οι στενές του σχέσεις με τον, επίσης μακροχρόνια… δικτάτορα στη μεγαλύτερη σε έκταση και πληθυσμό χώρας της Ιβηρικής Χερσονήσου, Φρανσίσκο Φράνκο, φέρονται σύμφωνα με τους αμφισβητίες του ότι αποτέλεσαν τον καταλύτη των επιτυχιών της ομάδας της Μαδρίτης. Σ’ αντίθεση με τους προκατόχους του καθώς η ομάδα της Μαδρίτης, την εποχή του Εμφυλίου τάχθηκε με τη δημοκρατική πλευρά, αφού πρόεδρός της ήταν ο αριστερός Ραφαέλ Σάντσεθ Γκέρα, ο οποίος φυλακίστηκε και βασανίστηκε από τους εθνικιστές, αλλά και ο μετέπειτα ομόλογος του, δηλωμένος κομμουνιστής, Αντόνιο Ορτέγκα, ο οποίος συνελήφθη από τους οπαδούς του Φράνκο, εκτελέστηκε και η σωρός του δεν βρέθηκε ποτέ. Όλα αυτά όμως ξεχάστηκαν μετά τη νίκη των εθνικιστών στον Εμφύλιο. Η Ρεάλ ως ομάδα της πρωτεύουσας έγινε η «προστατευόμενη» του Φράνκο. Πολύ περισσότερο από τη στιγμή που ανέλαβε τα ηνία της ο Μπερναμπέου, ενώ από την πλευρά του ο δικτάτορας ο οποίος μπορεί τα μετέπειτα χρόνια να συνέχισε να μην δηλώνει οπαδός της Ρεάλ, ωστόσο φρόντιζε να χρησιμοποιεί τις επιτυχίες της για προπαγανδιστικούς σκοπούς, και να κρίνει ευνοϊκά υπέρ της τις όποιες διαφορές προέκυπταν με άλλες ομάδες ( όπως για παραδέγιαμ αναφορικά με τις μεταγραφές ξένων ποδοσφαιριστών).

Η αρχή της ευρωπαϊκής… βασιλείας

Από τα πρώτα βήματα της προεδρικής του θητείας ο Μπερναμπέου οργάνωσε την Ρεάλ σε όλα τα επίπεδα. Η ομάδα απέκτησε το δικό της αθλητικό κέντρο, το περίφημο «Θιουδάδ Ντεπορτίβα» και το 1947 ο διοικητικός της ηγέτης έκανε πραγματικότητα το μεγάλο του όραμα, αφού ανακατασκευάστηκε το γήπεδο «Σαμαρτίν» σ’ ένα εντυπωσιακό στάδιο 75.000 θέσεων, με κάθετες εξέδρες που δημιουργούσαν μια επιβλητική ποδοσφαιρική ατμόσφαιρα. Οκτώ χρόνια μετά το εντυπωσιακό αυτό οικοδόμημα μετονομάστηκε σε «Σαντιάγκο Μπερναμπέου», προς τιμήν του και η χωρητικότητά του έφτασε τις 120.000 (σήμερα έχει περιοριστεί στις 80.400 για λόγους ασφαλείας και όχι μόνον).
Πέραν όμως της υλικής θωράκισης και προόδου του κλαμπ ο πανίσχυρος παράγοντας φρόντισε να ενισχύσει το έμψυχο υλικό της ομάδας και έθεσε τις βάσεις για τη δημιουργία της μεγάλης ομάδας με τεράστιου βεληνεκούς ποδοσφαιριστές. Αρχικά οι Μιγκέλ Μουνιόθ, Λουίς Μολόβνι και Πακίνο. Τα επόμενα χρόνια η εν λόγω πολιτική συνεχίστηκε, και ξοδεύοντας μυθικά ποσά, και αξιοποιώντας τις διασυνδέσεις ώστε να δώσει στο σπουδαίο απόκτημα την ισπανική υπηκοότητα, έφερε στη Μαδρίτη το 1953 τον Αργεντινό διεθνή επιθετικό Αλφρέδο Ντι Στέφανο αρπάζοντας τον μέσα από τα χέρια της Μπαρτσελόνα. Ο Νοτιαμερικανός ποδοσφαιριστής πήρε αμέσως την ισπανική ομάδα στην πλάτη του και της άλλαξε τη μοίρα, αφού την οδήγησε στις μεγαλύτερες επιτυχίες της ιστορίας της. Αποκορύφωμα η κατάκτηση των πρώτων πέντε Κυπέλλων Πρωταθλητριών Ευρώπης (1956, 1957, 1958, 1959, 1960), αλλά κι ενός Διηπειρωτικού (1960), ενώ μέσα σε 15 χρόνια κατέκτησε 11 πρωταθλήματα, στην πιο «χρυσή» περίοδο της ιστορίας της. Έχοντας στο πλάι του τόσο κορυφαίους Ισπανούς (όπως οι Θαράγκα, Ριάλ, Χοσέιτο, Μαρκίτος, Βιδάλ, Χουάν Αλόνσο και Χέντο) αλλά και με αστέρια παγκόσμιας κλάσης, δημιουργώντας έτσι μια πολυεθνική δύναμη.

Στην οποία ξεχώριζαν ο Γάλλος Ρεϊμόν Κοπά, ο Ούγγρος Φέρεντς Πούσκας και ο Ουρουγουανός Χοσέ Εμίλιο Σανταμαρία. Καθώς και προπονητές όπως οι Χοσέ Βιγιαλόνγκα, Λουίς Αντόνιο Καρνίλιο και κυρίως ο Μιγκέλ Μουνιόθ ( που έμεινε δεκαπέντε χρόνια – 1959-74 – στην τεχνική ηγεσία της ) κι έγινε ο μακροβιότερος και πιο πετυχημένος όλων των εποχών για τους Μαδριλένους.
Τη δεκαετία του ΄60 οι Αμάνθιο, Ντελ Σολ, Θόκο, Βελάσκεθ, Πίρι, Γκρόσο και Σαντσίς αποτέλεσαν τη βάση των νέων επιτυχιών της ήδη «βασίλισσας» της Ευρώπης που συνεχίζει να γράφει σελίδες δόξας και το 1966 κατέκτησε και πάλι το Κύπελλο Πρωταθλητριών με αρχηγό τον Χέντο. Μοναδικό παρόντα και στους έξι ευρωθριάμβους της ομάδας της Μαδρίτης.

Τα «δύσκολα» χρόνια στις δεκαετίες 70, 80 και 90

Τη δεκαετία του ’70 και έως τον θάνατό του το 1978 (σε ηλικία 83 ετών) ο Μπερναμπέου συνέχισε να φέρνει στην ομάδα του παίκτες παγκόσμιας κλάσης, όπως οι Γερμανοί Νέτσερ και Μπράιτνερ, σε μια απάντηση στην Μπαρτσελόνα που είχε αποκτήσει τους Ολλανδούς Κρόιφ και Νέσκενς. Η Ρεάλ συνέχισε να κατακτά τίτλους σε εθνικό επίπεδο, έμεινε όμως μακριά από τις διεθνείς επιτυχίες και ακόμα και όταν «έφυγε» για πάντα ο διοικητικός της ηγέτης αφού πέρασε την πενταετία της κρίσης (1980-1985) επέστρεψε δυναμικά στο προσκήνιο βασιζόμενη κυρίως σε… αυτόχθονες άσους (Σαντιγιάνα, Χουανίτο, Ντελ Μπόσκε, Καμάτσο, Γκαλιέγκο, Μίγκελ Άνχελ). Εκείνος που την ξανάφερε στην κορυφή ήταν ο Ραμόν Μεντόζα, ο οποίος συνέχισε την πολιτική των μεγάλων μεταγραφών αποκτώντας τους Γερμανούς Σούστερ, Στίλικε, τους Αργεντίνους Βαλντάνο, Ρουτζέρι, τον Μεξικανό Σάντσεζ ενώ αναδείχθηκαν από την ακαδημία του κλαμπ ορισμένοι νέοι αστέρες που έγραψαν τα δικά τους σημαντικά κεφάλαια στη Βίβλο της ομάδας. Ανάμεσα τους ξεχωρίζουν ο «γύπας» Μπουντραγκένιο, ο αρχηγός επί χρόνια Σαντσίς καθώς και ο μετέπειτα τεχνικός του Ολυμπιακού Μίτσελ.
Εκείνη τη δεκαετία στους Μαδριλένους εργάστηκαν προπονητές όπως οι Βόγιαντιν Μπόσκοφ και Λίο Μπενάκερ και με άκρως επιθετικό και θεαματικό ποδόσφαιρο, κατέκτησαν δύο κύπελλα UEFA (1985 και 1986) και στο δεύτερο μισό της κυριάρχησε στην Ισπανία.
Παρά την παρουσία σπουδαίων άσων, όπως οι Χάτζι, Προσινέτσκι, Ζαμοράνο, Λάουντρουπ, Λουίς Ενρίκε κ.α. η παρακμή ήρθε στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 όταν υποχώρησε σε 2^ο ρόλο πίσω από την τρανή αντίζηλο Μπαρτσελόνα του Γιόχαν Κρόιφ. Τα αγωνιστικά προβλήματα συνοδεύτηκαν και από οικονομικά καθώς ο Μεντόζα είχε χάσει πλέον τον έλεγχο στο πεδίο, αφού τα υπέρογκα ποσά που ξόδευε για την ενίσχυση της ομάδας δε συνοδεύτηκαν από τα προσδοκώμενα αποτελέσματα.
Ο Λορέντσο Σανθ, διάδοχος του στον προεδρικό θώκο, ήταν αυτός που σταδιακά έβαλε τις βάσεις για να ξεφύγει ο σύλλογος από το οικονομικό αδιέξοδο, και να έρθουν νέες μέρες δόξας. Στο «Μπερναμπέου» κατέφθασαν τω καιρώ εκείνω σπουδαίοι ποδοσφαιριστές όπως οι Ρομπέρτο Κάρλος, Ρεντόντο, Μιγιάτοβιτς, Σούκερ, Ζέεντορφ, Καρεμπέ, Ίλγκνερ.

Ένα νέο «βασιλόπουλο» και οι «γκαλάκτικος»

Ωστόσο, αυτός που έβαλε τη σφραγίδα του στην παλινόρθωση της ήταν ένα δικό της «βασιλόπουλο».Ο νεαρός επιθετικός Ραούλ Γκονζάλες Μπλάνκο που κατάφερε μάλιστα να ξεπεράσει τα ρεκόρ του Ντι Στέφανο (741 ματς, 323 γκολ). Άλλοι τρεις σπουδαίοι Ισπανοί παίκτες τον πλαισίωναν. Ο αρχηγός πλέον της ομάδας Φερνάντο Ιέρο, και οι νεότεροι Μοριέντες και Ελγκέρα. Και με προπονητή τον Φάμπιο Καπέλο αφού κατέκτησε το πρωτάθλημα το 1997 την αμέσως επόμενη χρονιά επέστρεψε και στον ευρωπαϊκό θρόνο αλλά υπό τις οδηγίες του Γιουπ Χάινκες από τον πάγκο. Κατέκτησε έτσι το Champions League για πρώτη φορά ενώ στην τροπαιοθήκη της μπήκε αρκετούς μήνες μετά και το Διηπειρωτικό.

Ακολούθησε η λαμπρή εποχή των Λος Γκαλάκτικος (Οι Γαλαξιακοί). Ο Σανθ παρέδωσε τη «σκυτάλη» της προεδρίας στον Φλορεντίνο Πέρεθ, που απέκτησε για τους Μαδριλένους τους κορυφαίους των κορυφαίων. Ζιντάν, Φίγκο, Μακ Μάναμαν, Σάβιο, Σολάρι, Μακελελέ, Σαλγκάδο, Γκούτι, ενώ προβιβάστηκε από τα «σπλάχνα» ο νεαρός τερματοφύλακας Κασίγιας. Υπό τις οδηγίες του Βιθέντε Ντελ Μπόσκε, η Ρεάλ πρόσθεσε δύο ακόμα Champions League στην ασύγκριτη συλλογή της (2000, 2002), ένα Διηπειρωτικό (2002), αλλά και το Σούπερ Καπ Ευρώπης (2002).

Η … παρέλαση αστέρων, στην ομάδα την οποία η FIFA ανακήρυξε ως την κορυφαία του 20^ου αιώνα, συνεχίστηκε ολόκληρη την πρώτη δεκαετία της νέας χιλιετίας, με την προσθήκη των Ρονάλντο, Μπέκαμ, Όουεν, Ρομπίνιο. Ωστόσο τα τρανά ονόματα δεν έφεραν την άνοιξη εκείνη τη φορά. Ξέσπασε διοικητική κρίση, με τον έναν πρόεδρο να διαδέχεται τον άλλο. Τη διετία 2007- 2008 κατακτήθηκε μεν δις το πρωτάθλημα στη συνέχεια όμως ήρθε νέα πενταετία περιορισμού σε 2^ο ρόλο. Με το οδυνηρότερο για τους πρωτευουσιάνους ότι συνδυάστηκε με την απογείωση της Μπαρτσελόνα στην κορυφή. Κι όλα αυτά ενώ στις τάξεις της υπήρχαν σπουδαίοι πέρα για πέρα ποδοσφαιριστές (Καναβάρο, Φαν Νιστελρόι, Σνάιντερ, Ρόμπεν).

Ο πρίγκιπας Κριστιάνο Ρονάλντο και ο Ζιντάν έφεραν νέα χρυσή 5ετία

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα το καλοκαίρι του 2009 έγιναν δύο επενδύσεις ρεκόρ για την απόκτηση πρώτα του Κακά κι έπειτα του Κριστιάνο Ρονάλντο (56 και 80 εκ. ευρώ αντίστοιχα). Την επόμενη χρονιά ανέλαβε ο Ζοζέ Μουρίνιο και με τους δύο Πορτογάλους να οδηγούν την ομάδα εντός και εκτός αγωνιστικών γραμμών αλλά και νέα ροή αστεριών (Ιγκουαϊν, Τσάβι Αλόνσο, Σέρχιο Ράμος, Μπενζεμά, Οζίλ, Κεντίρα, Ντι Μαρία, Αντεμπαγιόρ κ.α.) η «Βασίλισσα» κάθισε εκ νέου στον ισπανικό θρόνο. Πλέον όλα γύριζαν γύρω από το νέο πρίγκιπα της ομάδας που σκόραρε κατά ριπάς όμως οι κατακτήσεις σταμάτησαν και ο Μουρίνιο αποχώρησε. Ο ερχομός του Κάρλο Αντσελότι που είχε συνεργάτη τον Ζινεντίνιν Ζιντάν το καλοκαίρι του 2013 σε συνδυασμό με τη νέα μεταγραφή ρεκόρ, αυτή τη φορά για τα… πόδια του Γκάρεθ Μπέιλ (100 εκ. ευρώ) σηματοδότησε την απαρχή μιάς νέας χρυσής εποχής. Κύρια σε διεθνές επίπεδο. Το πολυπόθητο 10^ο τρόπαιο της πρωταθλήτριας Ευρώπης «La Décima» μπήκε στη συλλογή 11 μήνες μετά τις προσλήψεις του διδύμου όμως τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν αναλόγως τη σεζόν 2014-15 και ο Ιταλός μάζεψε τις βαλίτσες του και αποχώρησε. Ο διάδοχος του Ράφα Μπενίτεθ δεν τα πήγε ιδιαίτερα καλά αλλά μετά την απομάκρυνση του Ισπανού το ρίσκο της διοίκησης των Μαδριλένων με τον προβιβασμό του Ζιζού σε αφεντικό του πάγκου απέδωσε. Τουλάχιστον σε ευρωπαϊκό επίπεδο καθώς προστέθηκε και το 11^ο ευρωπαϊκό στέμμα πάλι με δραματική νίκη επί της γειτόνισσας Ατλέτικο Μαδρίτης.

Η σεζόν όμως που ακολούθησε ήταν η πιο επιτυχημένη στην ιστορία της. Με ιστορικό αήττητο σερί 40 αγώνων κατάφερε να κατακτήσει τέσσερις από τους πέντε τίτλους που διεκδίκησε (μόνον το Κύπελλο Ισπανίας δεν κατέληξε στα δικά της χέρια). Με κορυφαίες επιτυχίες το «La Duodécima» στην Ευρώπη καθώς και τον 33^ο τίτλο του πρωταθλητή Ισπανίας και πρώτο μετά από μία 5ετία. Άλλα τέσσερα τρανά τρόπαια πάλι υπό τις οδηγίες του Ζιζού κατέφθασαν την επόμενη περίοδο ανάμεσα τους και το 13^ο ευρωπαϊκό. Όμως λίγες ημέρες μετά τον ευρωθρίαμβο ήρθε η παραίτηση του αρχιτέκτονα των επιτυχιών που αναζητούσε λίγη ηρεμία και αλλαγή από τις υποχρεώσεις και όλα τα… δύσκολα τα οποία συνεπαγόταν η πραγματικότητα της Ρεάλ Μαδρίτης.

Η εποχή Μπενζεμά

Δεν άργησε να αποτελέσει παρελθόν και το πρωτοπαλίκαρο της ομάδας. Χωρίς τον Γάλλο τεχνικό και τον Πορτογάλο αρχισκόρερ πλέον τους « οι μπλάνκος» δεν ήταν πιά πανίσχυροι. Με εξαίρεση το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων που κατακτήθηκε για 4^η φορά σε διάστημα μιάς πενταετίας όλα πήγαν στραβά για την ομάδα της Μαδρίτης που άλλαζε τακτικά τεχνικούς (Λοπετέγκι . Σολάρι) σαν τα πουκάμισα σ’ αναζήτηση λύσης στον πάγκο. Ο Ζιντάν επέστρεψε και με ενισχυμένο με φρέσκα πόδια (Αζάρ, Μιλιτάο, Μεντί, Ροντρίγκο, Γιόβιτς κ.α) το έμψυχο υλικό ξανά ο τίτλος του πρωταθλητή Ισπανίας έγινε δικός της στο φινάλε της σεζόν 2019-20. Όμως ένα χρόνο μετά ο Γάλλος τεχνικός την άφησε στα κρύα του λουτρού για να επιστρέψει ο Αντσελότι με τον οποίο η «βασίλισσα»έχοντας πρώτο βιολί τον Μπενζεμά ο οποίος έχει την πρωτοκαθεδρία μετά την αποχώρηση του Κριστιάνο Ρονάλντο και έχει φθάσει αισίως τα 306 γκολ με τη φανέλα της φιλοδοξεί να γιορτάσει σε πολλούς… θρόνους τα 120^α της γενέθλια.

ΤΙΤΛΟΙ

Κύπελλα Πρωταθλητριών Ευρώπης :(1956, 1957, 1958, 1959, 1960, 1966, 1998, 2000, 2002, 2014, 2016, 2017, 2018)
Κύπελλα UEFA: (1985, 1986)
Διηπειρωτικά Κύπελλα: (1960, 1998, 2002)

Παγκόσμια Κύπελλα Συλλόγων: (2014, 2016, 2017, 2018)
Σούπερ Καπ Ευρώπης: (2002, 2014, 2016, 2017)
Λάτιν Καπ: (1956, 1957)
Πρωταθλήματα Ισπανίας:(1932, 1933, 1954, 1955, 1957, 1958, 1961, 1962, 1963, 1964, 1965, 1967, 1968, 1969, 1972, 1975, 1976, 1978, 1979, 1980, 1986, 1987, 1988, 1989, 1990, 1995, 1997, 2001, 2003, 2007, 2008, 2012, 2017, 2020)
Κύπελλα Ισπανίας: (1905, 1906, 1907, 1908, 1917, 1934, 1936, 1946, 1947, 1962, 1970, 1974, 1975, 1980, 1982, 1989, 1993, 2011, 2014)
Σούπερ Καπ Ισπανίας (1988, 1989, 1990, 1993, 1997, 2001, 2003, 2008, 2012, 2017, 2020, 2022)
Λιγκ Καπ Ισπανίας: (1984)

ΚΟΡΥΦΑΙΟΙ ΣΕ ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ
1. Ραούλ Γκονζάλεθ 741
2. Μανουέλ Σαντσίς 711
3. Κάρλος Σαντιλιάνα 643
4. Φρανθίσκο Χέντο 605
5. Φερνάντο Ιέρο 598
6. Καρίμ Μπενζεμά 590

ΚΟΡΥΦΑΙΟΙ ΣΚΟΡΕΡ

1.Κριστιάνο Ρονάλντο 451
2. Ραούλ Γκονζάλεθ 323
3. Αλφρέδο Ντι Στέφανο 307
4. Κάρλος Σαντιλιάνα 290
5. Φέρεντς Πούσκας 240
6.Καρίμ Μπενζεμά 212

ΚΟΡΥΦΑΙΟΙ ΣΕ ΤΙΤΛΟΥΣ
1. Φρανθίσκο Χάντο 21
-. Μανουέλ Σαντσίς 21
3. Μιγκέλ Πορλάν Τσέντο 18
4. Αλφρέδο Ντι Στέφανο 17
5. Φερνάντο Ιέρο 16
– Ραούλ Γκονζάλεθ 16
-Κριστιάνο Ρονάλντο 16