Συνέντευξη Αντώνης Μανίκας: «Ο Μπραμς είχε διώξει από τα αποδυτήρια του Πανιωνίου τον Μίκη Θεοδωράκη!»

Ο Αντώνης Μανίκας, ο «αίλουρος» του Πανιωνίου της δεκαετίας του ’80 αφηγείται στον Γιώργο Μπιτσικώκο άγνωστες ιστορίες από τα ένδοξα χρόνια της ομάδας της Νέας Σμύρνης. Από το μυθικό ρεκόρ του στις εκτελέσεις πέναλτι και την… εφιαλτική επίσκεψη του Μίκη Θεοδωράκη στα αποδυτήρια του Πανιωνίου μέχρι το… ραδιενεργό χορτάρι που απέφευγε να πέσει!

Ο Αντώνης Μανίκας είναι ένας από τους μεγάλους τερματοφύλακες που έβγαλε το ελληνικό ποδόσφαιρο στην δεκαετία του ’80. Σε μια εποχή όπου στην Ελλάδα μεσουρανούσε ο Νίκος Σαργάνης, αλλά και τερματοφύλακες όπως οι Γκιτσιούδης, Πλίτσης, Θεολόγης Παπαδόπουλος, Μήνου, Δάφκος, Χοσάδας, ο Αντώνης Μανίκας, παρά το γεγονός ότι ο Πανιώνιος δεν πήρε κάποιο τίτλο, κατάφερε να παίξει στην Εθνική Ελλάδος.

Ο -νυν- τεχνικός διευθυντής του Απόλλωνα Σμύρνης, μίλησε στο sportday.gr και αναφέρθηκε σε άγνωστα περιστατικά της καριέρας του.

«Εδώ πριν γίνει το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, ήταν ο παλιός ιππόδρομος και είχαν βάλει άμμο για να προπονούντα τα άλογα. Εμείς πιτσιρικάδες όταν βρίσκαμε ευκαιρία, παίζαμε στην άμμο μπάλα και εδώ με είδαν από τον Πανιώνιο»

–Ήρθαμε εδώ στον περιβάλλοντα χώρο του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, γιατί ουσιαστικά από εδώ ξεκίνησες την καριέρα σου.

–Πράγματι έτσι είναι ουσιαστικά. Ως πιτσιρικάς ερχόμουν εδώ με τα άλλα παιδιά. Σε αυτή την περιοχή του παλιού πλέον ιπποδρόμου, υπήρχαν οι στάβλοι, όπου οι σταβλίτες είχαν βάλει άμμο προκειμένου να προπονούνται τα άλογα. Έτσι, όταν δεν έκαναν τα άλογα προπόνηση, είχαμε τη δυνατότητα να παίζουμε εμείς μπάλα. Εγώ επειδή ήμουν ο μικρότερος με έβαζαν στο τέρμα.

–Και από αυτά τα παιχνίδια σε είδαν από τον Πανιώνιο;

–Εδώ ναι. Ο Στάθης Μαυρίδης με είδε και μου είπε να πάω να δοκιμαστώ στον Πανιώνιο. Μάλιστα τότε ήταν αρχηγός, ενώ μετά από χρόνια τον διαδέχτηκα εγώ στην θέση του προέδρου των παιλαιμάχων του Πανιωνίου. Παράλληλα δίπλα στο σπίτι μου, έμενε και ο τερματοφύλακας του Πανιωνίου, ο Κώστας Βαλλιάνος και ήταν και αυτός που με είχε δει πρώτος και φώναξε τον Μαυρίδη να με δει και αυτός. Έτσι γράφτηκα στην μικρή ομάδα του Πανιωνίου το 1974-75. Όταν προωθήθηκα το ’77 στη μεγάλη ομάδα, ήμουν στα ίδια αποδυτήρια με “ιερά τέρατα”, όπως ο Δέδες και ο Σκρέκης.

–Ήσουν στην ομάδα και όταν πήρε το πρώτο κύπελλο το 1979.

–Ναι ήμουν τυχερός και μάλιστα έπαιξα όλα τα παιχνίδια μέχρι τον πρώτο ημιτελικό με τον Άρη. Στη συνέχεια παρουσιάστηκα φαντάρος και τον τελικό τον έπαιξε ο πρώτος τερματοφύλακας που τότε ήταν ο Ζαφείρης Κάκαρης. Ήταν η πρώτη μου χρονιά και ήμουν τυχερός να κατακτήσω και τίτλο.

–Έπαιξε όμως και στον δεύτερο ημιτελικό με τον Άρη, που ήταν ιστορικός, καθώς το 5-2 του πρώτου ματς, το γυρίσατε και νικήσατε 5-1.

–Πράγματι και θυμάμαι ότι τότε έπαιξα χωρίς γάντια. Επειδή είχα πάει στην Εθνική Νέων, είχα αφήσει τα γάντια μου στον Κάκαρη, αλλά μου τα είχε ανοίξει. Ετσι δεν μπορούσα πλέον να τα φορέσω. Αν φόραγα γάντια δεν θα είχα δεχτεί και γκολ από το πέναλτι του Κούη, το οποίο προσπάθησα να βγάλω, ακούμπησα τη μπάλα, αλλά δεν μπόρεσα και να την αποκρούσω.

–Τα πέναλτι ήταν και η μεγάλη σου “σπεσιαλιτέ”. Δύσκολα δεχόσουν γκολ και μάλιστα την τριετία 1985-88 απέκρουσες 15 και δέχτηκες μόνο 3 γκολ.

–Ναι είχα ψυχολογία και μάλιστα σε τέτοιο επίπεδο όπου εάν δεχόμουν γκολ από πέναλτι, στεναχωριόμουν μετά. Μάλιστα σε ηλικία 39 ετών όταν ήμουν στην Καλλιθέα, σε ένα ματς με τον Εθνικό έπιασα 4 πέναλτι! Εμείς βέβαια τότε είχαμε το πλεονέκτημα ότι είχαμε το δικαίωμα να κινηθούμε, ενώ τώρα δεν το έχουν αυτό τα νέα παιδιά και σαφώς είναι πιο δύσκολο το έργο τους. Τότε βέβαια οι τερματοφύλακες παίζαμε με τρομερή πίεση και ένα κακό παιχνίδι μπορείς να μας κατέστρεφε, ενώ τώρα έχουν δεύτερη ευκαιρία όλοι. Μιλάω εκ μέρους όλων των Ελλήνων. Τότε υπήρχαν παιχνίδια που δεν θέλαμε να παίξουμε. Δεν είχαμε δικαίωμα στο λάθος, γιατί η νοοτροπία τότε ήταν ότι δεν κάναμε λάθος, αλλά δώσαμε το παιχνίδι. Ευτυχώς τώρα δεν υπάρχει τέτοια πίεση.

–Η δεκαετία του ’80 όμως, βγάζει “ρομαντισμό”.

-Βέβαια, τότε όμως ήμασταν και οπαδοί της ομάδας που παίζαμε, γιατί ουσιαστικά όταν η ομάδα είχε τη δυνατότητα να σε κρατάει 12 χρόνια και ο παίκτης ουσιαστικά να μην έχει δικαιώματα, δεν μπορούμε να μιλήσουμε για επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Ήμασταν και δέσμιοι των παραγόντων που μπορούσαν να κάνουν μονομερείς ανανεώσεις. Αλλά να σου πω και κάτι, οι διαφορές στα οικονομικά, είτε έπαιζες στον Πανιώνιο, είτε στον Ολυμπιακό για παράδειγμα δεν ήταν μεγάλες.

–Μιάς και μιλάς για ρομαντισμό, πες μου κάποια ιστορία που να το δείχνει αυτό.

–Θα σου πω, πως μια χρονιά ξεκινήσαμε προετοιμασία και κάναμε στο Μοντ Παρνές, σε ένα γήπεδο που είχε φτιάξει ο ΣΕΓΑΣ. Δώσαμε ραντεβού λοιπόν οι παίκτες και πήγαμε με το λεωφορείο. Ο Απόστολος Φίλης όμως δεν το πρόλαβε και ήρθε με το αυτοκίνητό του, απευθείας από τις διακοπές. Το ωραίο ήταν πως επειδή δεν είχε προλάβει να βγάλει το τροχόσπιτο που έσερνε πίσω, ανέβηκε στην Πάρνηθα με αυτό. Και ήρθε στην προπόνηση με το τροχόσπιτο.

«Ο Μπράμς δεν συγχώρεσε ποτέ στον εαυτό του ότι δεν αναγνώρισε τον Μίκη Θεοδωράκη και τον έβγαλε έξω από τα αποδυτήρια του Πανιωνίου στην Τουλούζη»

–Τρομερά πράγματα, φαντάζομαι το γέλιο που κάνατε.

–Μια άλλη φοβερή ιστορία έγινε όταν παίξαμε με την Τουλούζ για το κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Στη Γαλλία λοιπόν, όπως συνήθως γίνεται, βγήκα πρώτος για ζέσταμα. Η ώρα περνούσε κι εγώ έφτανα στο τέλος του ζεστάματος, αλλά δεν έβλεπα να βγαίνουν οι συμπαίκτες μου. Όταν πέρασε αρκετή ώρα, έμαθα πως είχαν μείνει στα αποδυτήρια, γιατί ο Γερμανός διαιτητής δεν έδινε άδεια να παίξουν με τα παπούτσια που είχαν. Στην Ελλάδα δεν είχαμε παπούτσια για χόρτο, με αποτέλεσμα να μην έχουν τα παιδιά τάπες. Εγώ είχα γιατί είχα πάρει από την Εθνική ομάδα. Έτσι καθυστέρησαν και μπήκαν για το ματς χωρίς ζέσταμα, μέχρι να βρουν κατάλληλα παπούτσια.

–Κάπως έτσι δεν τα πήγαν και καλά και ήρθε η ήττα με 5-1.

–Ναι βέβαια. Σε εκείνο το ματς πάντως έγινε ένα ακόμα περιστατικό. Εκείνες τις ημέρες έδινε συναυλία στην Τουλούζη ο Μίκης Θεοδωράκης. Νεοσμυρνιώτης όπως ήταν, μόλις έμαθε ότι παίζουμε εκεί, ήρθε στο γήπεδο να μας δει. Οι παράγοντες της ομάδας, φυσικά μόλις τον είδαν, του άνοιξαν αμέσως την πόρτα και μάλιστα τον έβαλαν στα αποδυτήρια. Ο Ούρμπεν Μπράμς όμως είχε εκνευριστεί από το θέμα με τα παπούτσια και μόλις τον είδε έβαλε τις φωνές και τον έβγαλε έξω, γιατί νόμιζε ότι ήταν φίλαθλος. Όταν ηρέμησε και του εξηγήσαμε ποιος είναι, αμέσως το μετάνιωσε και ουσιαστικά τρελάθηκε. Φυσικά και ήξερε ποιος ήταν ο Μίκης Θεοδωράκης, αλλά δεν τον αναγνώρισε φυσιογνωμικά. Αυτό δεν το ξέχασε ποτέ ο Μπράμς, μέχρι την ημέρα που πέθανε και δεν το συγχώρεσε ποτέ στον εαυτό του.

«Όταν παίξαμε στη Ρουμανία κοντά στο Τσερνόμπιλ δεν έπεφτα καν στο χορτάρι γιατί μου είχαν πει ότι είχε… ραδιενέργεια»

–Έχω ακούσει και για μια άλλη ιστορία με τον Μπράμς, που τα είχε βάλει μαζί σου.

–(Γέλια). Μετά το ατύχημα του Τσερνόμπιλ, εμείς πήγαμε να παίξουμε για το βαλκανικό κύπελλο στη Ρουμανία με την Γκλόρια Μπουζάου. Η έδρα της ήταν πολύ κοντά στα σύνορα με την Ουκρανία και μας είχαν πει ότι το χορτάρι είχε ραδιενέργεια. Εγώ έκανα ζέσταμα και προσπαθούσα να μην πέσω. Ο Μπράμς είχε τρελαθεί και φώναζε: “What is this” (Τι είναι αυτό που κάνεις;). Τελείωσα τον αγώνα και θυμάμαι ότι είχα πέσει μια δύο φορές μόνο. Φυσικά μετά το ματς, παράτησα τα ρούχα μου εκεί, σε μια περίοδο που δεν αφήναμε ούτε κάλτσα (γέλια).

-Κλείνοντας θέλω να μου πεις εάν είχες κι εσύ παρατσούκλι, όπως σχεδόν όλοι οι παίκτες της γενιάς σου.

–Φυσικά και είχα. Το δικό μου ήταν “ελπιδοφόρος”. Πρώτος μου προπονητής ήταν ο Νίκος Πεντζαρόπουλος, αυτή η μεγάλη μορφή, ο οποίος είχε κάνει δηλώσεις για μένα και είχε πει ότι “ο Μανίκας είναι η μεγάλη ελπίδα του Πανιωνίου”. Αυτό το πήρε μετά ο Μήτσος ο Μαυρίκης και με έβγαλε “ελπιδοφόρο”. Μάλιστα ακόμα και 30 χρονών που ήμουν, οι συμπαίκτες μου και ειδικά ο Λίμα έτσι με φώναζαν. “Τρώγαμε δούλεμα” (γέλια).

Ο Αντώνης Μανίκας με τον συντάκτη του sportday.gr Γιώργο Μπιτσικώκο

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News