EuroLeague Final Four: Μαύρες γάτες, μπουνιές κι ένας... κομμένος τένοντας!

Λένε ότι όταν κάτι είναι να συμβεί, όσο κι αν προσπαθήσουμε, δεν μπορούμε να αλλάξουμε την πορεία την εξελίξεων. Είναι το πεπρωμένο, το κισμέτ ή θέση των πλανητών που καθορίζει τη μοίρα μας ή μήπως τελικά εμείς την κρατάμε στα χέρια μας; 

Ό,τι κι αν ισχύει το αποτέλεσμα γράφει και δεν… ξεγράφει, όπως ακριβώς συνέβη με όλες τις αλλεπάλληλες αποτυχημένες προσπάθειες των ελληνικών ομάδων να κατακτήσουν αυτό που σήμερα αποκαλούμε Ευρωλίγκα στα πρώτα χρόνια της επανασύστασης του θεσμού του Final Four τη σεζόν 1987-88, αλλά και αργότερα, κι αφού Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός είχαν σπάσει πια την κατάρα. 

Συνήθως διαβάζετε αφιερώματα για του τίτλους που κερδήθηκαν. Εδώ θα βρείτε στοιχεία για τις κούπες που δεν κατακτήθηκαν. Σε πολλές περιπτώσεις ο τίτλος χάθηκε για τις ελληνικές ομάδες από κάποιες φαινομενικά ασήμαντες, αλλά στην πράξη τόσο ουσιώδεις και μερικές φορές από αστείες λεπτομέρειες. Άλλες πάλι το πεπρωμένο (και την ήττα) φυγείν, αδύνατο.

Η Μαύρη γάτα

1987-88

Ο Άρης των Γκάλη, Γιαννάκη, Σούμποτιτς πηγαίνει τρένο στον όμιλο και φτάνει στο F4 ως δεύτερος της κανονικής περιόδου. Στην ομάδα υπάρχει μεγάλη δίψα για τον τίτλο, αφού την αμέσως προηγούμενη χρονιά δεν μπόρεσε να περάσει από τα προκριματικά, παρά το +31 στο παιχνίδι στο Αλεξάνδρειο επί της μετέπειτα νικήτριας Tracer Μιλάνο.

Ο απίστευτα προληπτικός κόουτς Γιάννης Ιωαννίδης, επιλέγει ως τόπο διαμονής στο F4 ένα απομονωμένο κατάλυμα, έτσι ώστε η ομάδα να μείνει προσηλωμένη στο στόχο της. Έλα όμως που το μικρό ξενοδοχείο έχει ως έμβλημα τη μαύρη γάτα! Κόκκαλο ο ξανθός, κόκκαλο και ο Άρης στον ημιτελικό με την Philips Μιλάνο.

Ο καυγάς

1988-89

Αυτή τη φορά ο Άρης πηγαίνει πιο προσγειωμένος στο F4. Στο 30ό λεπτό του ημιτελικού προηγείται με 6 πόντους διαφορά, έχει την κατοχή και τίποτα-τίποτα δεν τον σταματά. Εκτός από έναν επικό καυγά του Παναγιώτη Γιαννάκη με τον Κέβιν Μαγκί. Στο «ρινγκ» μπαίνουν κι άλλοι και ο αγώνας διακόπτεται για αρκετή ώρα. Αφού ηρέμησαν τα πνεύματα στην πρώτη φάση μετά την επανέναρξη ο Γκάλης γράφει το 68-60, αλλά οι παίκτες του Άρη έχουν χάσει το μυαλό τους. Στο γήπεδο αγωνίζεται μόνο μία ομάδα, η Μακάμπι, που κερδίζει με +13.

Το μωρό του ελαφιού

1989-90

Αφού είδε και απόειδε με τους τίμιους ξένους, ο Άρης έφερε δύο παικταράδες, τον Στόγιαν Βράνκοβιτς για να σκεπάζει τα καλάθια και τον Μάικλ Τζόουνς, γνωστό και ως μωρό του ελαφιού, δίπλα στον Γκάλη και στον Γιαννάκη για να κάνει επιτέλους δική του την κούπα. Ο πρώτος έπαιζε βασικά άμυνα και ο δεύτερος, εξαιρετικός σκόρερ, αποδείχτηκε μέγα λάθος όταν έχεις στην ομάδα σου έναν παίκτη που βάζει 45 πόντους. Το -21 από την Μπαρτσελόνα στον ημιτελικό της Θαραγόθα, απέδειξε του λόγου το αληθές. Ο Άρης πήρε κάτω από τη βάση στη… χημεία.

Ο… πρόσκοπος Ραγκάτσι

1992-93

Το πρώτο F4 σε ελληνικό έδαφος συνέπεσε με την εμφάνιση στο προσκήνιο του σούπερ θεαματικού ΠΑΟΚ. Ο ημιτελικός με την Benetton Τρεβίζο μοιάζει με ματς προθέρμανσης ενόψει του τελικού με τη Ρεάλ. Ο ΠΑΟΚ προηγείται σταθερά, αλλά δεν ξεφεύγει στο σκορ και τα τελευταία λεπτά είναι δραματικά. Λίγο πριν από το φινάλε ένας απίθανος Μαουρίτσιο Ραγκάτσι, ξεχασμένος σε μια γωνία του κορτ, βάζει το μοναδικό καλάθι του αγώνα, 79-77. Τη Ρεάλ την αντιμετώπισε ο ΠΑΟΚ και την κέρδισε, αλλά στο μικρό τελικό…

Ο τένοντας του Πάσπαλι

1993-94

Η μεγαλύτερη «αυτοκτονία» ελληνικής ομάδας σε F4. O Ολυμπιακός περνά το σκόπελο του Παναθηναϊκού στον ημιτελικό και οι παίκτες του προβάρουν τις φανέλες με το τρόπαιο, αφού η Μπανταλόνα μοιάζει εύκολη λεία. Και είναι όντως για περίπου 32,5 λεπτά. Οι Πειραιώτες παθαίνουν, όμως, ένα απίθανο μπλακ-άουτ και ο αρχισκόρερ τους Ζάρκο Πάσπαλι χάνει τη μια βολή μετά την άλλη. Λέγεται ότι πριν από τη διοργάνωση του Τελ Αβίβ είχε κόψει έναν τένοντα στο μικρό του δάχτυλο και δεν μπορούσε να χουφτώσει καλά την μπάλα.

Ο Τζο, ο Άρβιντας και ο φευγάτος Ιωαννίδης

1994-95

Ο Ολυμπιακός έχει χτίσει μια ομάδα με τανάλιες στην άμυνα. Σταματά τον Παναθηναϊκό στον ημιτελικό της Θαραγόθα στους 52 πόντους, αλλά στον τελικό δεν έχει αντίδοτο στο ρεπερτόριο των ψηλών της Ρεάλ, Άρβιντας Σαμπόνις και Τζο Αρλάουκας, που κάνουν πάρτι στις δύο ρακέτες. Μικρή λεπτομέρεια: Ο κόουτς Ιωαννίδης είχε διακόψει από καιρό τις σχέσεις του με τον ιδιοκτήτη Σωκράτη Κόκκαλη κι αυτό ήταν το τελευταίο του παιχνίδι.

Η λάθος συνταγή

1997-98

Το μπάσκετ αρχίσει να αλλάζει και να γίνεται πιο επιθετικό μετά από μια πενταετία με σκληρές άμυνες αλά Λιμόζ. Ο Γιάννης Ιωαννίδης, στο έκτο του F4 επιμένει όμως, αυτή τη φορά με την ΑΕΚ στο αναχρονιστικό αμυντικό μπάσκετ. Με 44 πόντους κούπα δεν πήρε ποτέ ούτε γυναικεία ομάδα. Για να λέμε όλη την αλήθεια πάντως, η Kinder Μπολόνια είχε πολύ πιο πλούσιο υλικό και το… ξύλο ήταν το μόνο όπλο απέναντι στο επιθετικό ταλέντο των Ιταλών, που έπαιξαν εκπληκτική άμυνα, στον τελικό της Βαρκελώνης.

Από άλλον πλανήτη

1998-99

Πώς να κερδίσεις μια ομάδα που τρέχει στα… κόκκινα επί 40 λεπτά και τα βάζει από παντού; Απλά δεν την κερδίζεις! Ο Ολυμπιακός έχασε με 16 πόντους διαφορά στον ημιτελικό του Μονάχου από τη διαστημική Ζαλγκίρις, μια ομάδα που όσο απότομα ανέβηκε, αλλά τόσο γρήγορα κατέβηκε. Μυστήριο ή μήπως όχι;

Ομάδα-ελίτ

2004-05

Έχετε παίξει ποτέ μονό με μια καλύτερη ομάδα που παίζει «χαλαρά» και όποτε την πλησιάζεις, βάζει δυο-τρία καλάθια και ξεμακραίνει; Ε, κάπως έτσι κύλησε ο ημιτελικός του Παναθηναϊκού με τη Μακάμπι Ελίτ Τελ Αβίβ στη Μόσχα και το -9 μοιάζει μάλλον τιμητικό. Όσο και να ήθελαν οι «πράσινοι», οι Ισραηλινοί ήταν με διαφορά η καλύτερη ομάδα του F4 και κατέκτησαν εύκολα το τρόπαιο, όπως και το 2001 στο Παρίσι στον τελικό της Suproleague με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό.

Ο ανταρτοπόλεμος

2009-10

Ο…νεόπλουτος Ολυμπιακός ταξιδεύει με μεγάλες φιλοδοξίες στο Παρίσι. Στον ημιτελικό τον περιμένουν οι παρτιζάνοι, οι αντάρτες δηλαδή του Βελιγραδίου, θεωρητικά μια από τις πιο αδύναμες ομάδες που έφτασαν ποτέ σε F4. Ο τακτικός ερυθρόλευκος στρατός μοιάζει και είναι ανώτερος, αλλά στο παρκέ η Παρτίζαν του βγάζει το λάδι πριν λυγίσει στην παράταση. Ο άδειος σωματικά και ψυχολογικά Ολυμπιακός, δεν έχει και δεν παίρνει ανάσα στον τελικό και χάνει από την Μπαρτσελόνα με το βαρύ 86-68.

Βολές για κλάματα

2014-2015

Το έκανε μία, το έκανε δύο, το έκανε τρεις, μπορεί και 13. Οι ανατροπές του Ολυμπιακού από το -15 και το -20 ήταν ιστορικές, του χάρισαν κούπες, αλλά όλα τα ωραία πράγματα κάποτε τελειώνουν. Στην έδρα της Ρεάλ ο τελικός δεν γύρισε και οι γηπεδούχοι πανηγύρισαν με 78-59 ύστερα από 20 χρόνια ξηρασίας. Κι όμως, ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να πετύχει άλλο ένα θαύμα, αν δεν είχε 12/26 βολές και δεν δεχόταν τρία σερί τρίποντα από τον Τζέι Σι Κάρολ, τη στιγμή που είχε πάρει το momentum (40-29 στο 21’, 40-41 στο 26’)

Θέμα ποιότητας

2016-17

Δύο χρόνια μετά τη νίκη επί της ΤΣΣΚΑ στον ημιτελικό, ο Ολυμπιακός κερδίζει ξανά τους Ρώσους με clutch Σπανούλη και προκρίνεται στον τελικό, όπου αντιμετωπίζει και πάλι την ομάδα που φιλοξενεί το F4. Η πολύ ποιοτική Φενέρμπαχτσε δεν διψάει απλά για τη νίκη, όπως και ο κόσμος της, αλλά… λιμοκτονεί και αρπάζει την ευκαιρία για την πρώτη της κούπα ανοίγοντας τη διαφορά στα τελευταία λεπτά (80-64).

Κλείνοντας να ευχηθούμε, του χρόνου τέτοια εποχή, σε αυτό το κείμενο να μην έχει προστεθεί ούτε κόμμα…

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News