Grand Prix Λεμάν - Η μεγαλύτερη τραγωδία στη μηχανοκίνηση με τους 84 νεκρούς

Όταν το ρεζερβουάρ από τη Mercedes του ήδη νεκρού Πιέρ Λεβέκ εξερράγη, στο Grand Prix 24 ωρών του Λεμάν, προσυπεγράφη η μεγαλύτερη τραγωδία από καταβολής μηχανοκίνητου αθλητισμού. Και οι συνέπειες ήταν κατακλυσμιαίες.

Πώς στο καλό συνεχίστηκε εκείνος ο αγώνας και ο Μάικ Χόθορν, ο νικητής με την Jaguar, απαθανατίστηκε με σαμπάνια να χαμογελά, είναι όντως απορίας άξιον. Η «L’ Auto Journal» τον έκανε εξώφυλλο, με τίτλο «στην υγειά σας κύριε Χόθορν». Μόλις 21,5 ώρες πριν, ο οδηγός είχε βγει στην πίστα κλαίγοντας. Είχε τελειώσει μόλις ο αγώνας των 24 ωρών στο Λεμάν, στις 12 Ιουνίου του 1955, και ουδέν αυτοκίνητο της Mercedes, η οποία είχε λανσάρει το νέο μοντέλο την 300 SLR, η οποία είχε κράμα μαγνησίου για να είναι πιο ελαφριά, είχε τερματίσει. Η απόφαση για τους οδηγούς της, με κύριους τον Χουάν Μανουέλ Φάνχιο και Στέρλινγκ Μος, ελήφθη γύρω στα μεσάνυχτα, όταν όλοι οι μέτοχοι της εταιρείας είχαν δώσει πια το ΟΚ.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ: Άιρτον Σένα: Το οριστικό τέλος του jogo bonito για τη Βραζιλία

Αυτό που είχε γίνει εκείνο το ηλιόλουστο απόγευμα στο γαλλικό Λεμάν ήταν το απόλυτο μακελειό στην ιστορία του μηχανοκίνητου αθλητισμού, Ουδέποτε πριν, ακόμα και αργότερα, σε περιπτώσεις όπως ο αγώνας στην Ίμολα την Πρωτομαγιά του 1994, που ο Άιρτον Σένα έχασε τη ζωή του, ένας αγώνας επηρέασε με τέτοιον τρόπο την αγωνιστική αυτοκίνηση. Εκείνες οι εικόνες εντυπώθηκαν σε όσους τις παρακολούθησαν και δύναντο να τις μεταδόσουν, διότι η έκρηξη της Mercedes του Γάλλου Πιέρ Λεβέκ, που έχασε ακαριαία τη ζωή του από τη σύγκρουση του αυτοκινήτου του στον 35ο γύρο, οδήγησε στο θάνατο τον ίδιο τον οδηγό και άλλους 83 ανθρώπους. Ένα απόγευμα γιορτής και ανταγωνισμού έμελλε να μεταδίδεται έως και σήμερα, 67 χρόνια μετά, ως την αποφράδα μέρα για το μηχανοκίνητο αθλητισμό.

Ο ανταγωνισμός των μεγαθηρίων

Στο σιρκουί του Σαρθ οι οδηγοί είχαν μαζευτεί για να οδηγήσουν τα υπερσύγχρονα μοντέλα τους, τα οποία έπιαναν πρωτόφαντες ταχύτητες. Ο δρόμος είχε αλλάξει, αλλά όχι με βάση τα κριτήρια ασφαλείας: στα 100 χιλιόμετρα ανά ώρα οι οδηγοί ήταν ασφαλείς, αλλά στα 270, που έπιανε η Mercedes, ουδείς υποσχόταν ότι θα γινόταν να αντέξει και πως η σωματική ακεραιότητα των θεατών, παρά τη διαπλάτυνση της πίστας, ήταν εξασφαλισμένη. Ο αγώνας θα κρατούσε 24 ώρες, αλλά για την Jaguar, τη Mercedes και τη Ferrari ήταν απλώς ένας αγώνας σπριντ. Η τελευταία ήταν κάτοχος του τίτλου και προσπαθούσε να κρατήσει τα ηνία της, ενώ η Jaguar, που είχε νικήσει δύο χρόνια πριν, «διψούσε» για να επανακτήσει την πρωτιά. Ο Χόθορν, οδηγός της, ήθελε όσο τίποτα να μην αφήσει τη Mercedes να νικήσει: από τη λήξη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου είχαν περάσει δέκα χρόνια και, ποτέ δεν το ξεχνάς αλλά, ο Άγγλος πιλότος, που έζησε γρήγορα και πέθανε αργότερα, ήθελε την εκδίκηση για το θάνατο ενός κοντινού συγγενή του από τους ναζί. Ο Χόθορν είχε παράγει όση ντοπαμίνη απαιτούνταν για να οδηγεί λυσσαλέα και, με έντονο τον ανταγωνισμό από το σπουδαίο Φάνχιο, να σπάει ρεκόρ γύρων στην πίστα, με τον Αργεντινό να έχει το δικό του μερτικό.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ: Formula 1: Η μεγαλύτερη πρόκληση της Φεράρι

Ο Χόθορν έπρεπε, στον 35ο γύρο, να μπει στα πιτς. Η Austin Haley του Λανς Μακλίν ήταν αμελητέο εμπόδιο για να προσπεράσει. Ο Χόθορν, ο οποίος είχε ήδη «ρίξει» ένα γύρο στον Πιέρ Λεβέκ, έκανε νόημα ότι θα έμπαινε στα πιτς. Ο Μακλίν έκανε δεξιά και η Jaguar του μπήκε μπροστά από την Austin Haley. Όμως αυτό που δεν είχε υπολογιστεί ήταν ότι ο Χόθορν δεν θα χρειαζόταν, λόγω των δισκόφρενων του αγωνιστικού του, να επιδοθεί από νωρίς στο φρενάρισμα, καθώς τα μέτρα για να σταματήσει, για την εποχή, ήταν ελάχιστα. Όταν ο Χόθορν φρέναρε, με ένταση, προκειμένου να ελαττώσει, ο ΜακΛίν έκανε το ίδιο. Όμως το δικό του αγωνιστικό δεν «σήκωνε» αυτήν τη δύναμη. Δίχως δρόμο ελάττωσης ταχύτητας για τα αγωνιστικά που έμπαιναν στα πιτς, ο δεύτερος προσπάθησε να φέρει το αυτοκίνητο μέσα στην πίστα, αλλά με τα τάμπουρα να μην μπορούν να το συγκρατήσουν, οι δεξιοί τροχοί του βγήκαν εκτός ασφάλτου. Το αυτοκίνητο κινήθηκε, με τον έλεγχο να έχει πλέον πλήρως χαθεί, προς το κέντρο της πίστας. Εκεί ερχόταν με τη Mercedes του ο Λεβέκ. Όταν είδε μπροστά του την Austin Haley, κατάλαβε ότι δεν θα γλίτωνε τη σύγκρουση. Η τελευταία πράξη της ζωής του, όμως, ήταν σωτήρια: σήκωσε το χέρι του για να τον δει ο Φάνχιο, που ερχόταν επίσης ταχύτατα από πίσω. Ο Αργεντινός κατάλαβε ότι έπρεπε να προφυλαχτεί και μπόρεσε να γλιτώσει. Για τον Λεβέκ, όμως, και εκατοντάδες θεατές στο Λεμάν και κυρίως σε εκείνη τη στροφή, το Maison Blanche, το άμεσο μέλλον υπήρξε φρικτό.

Το θανατηφόρο μαγνήσιο

Το μπροστινό τμήμα του αγωνιστικού του Γάλλου συγκρούστηκε με το πίσω αριστερά της Austin Haley. Η ταχύτητα και η δύναμη στην πρόσκρουση, όμως, έκαναν την 300 SLR να… πετάξει. Στην πρώτη επαφή της με το έδαφος, ο Λεβέκ εκτοξεύτηκε και ήταν πια νεκρός. Το αυτοκίνητο αποσυναρμολογήθηκε. Το ανάχωμα που χώριζε την πίστα από την κερκίδα ήταν ύψους 1,2 μέτρου, που σημαίνει ότι όταν τα βαριά συστατικά του αμαξιού, όπως το ψυγείο, ο κινητήρας και οι αναρτήσεις, ξεκόλλησαν, εκτοξεύθηκαν προς τον κόσμο. Όμως το χειρότερο δεν είχε γίνει. Λόγω του κράματος μαγνησίου Elektron, με το οποίο η Mercedes ήταν κατασκευασμένη, το ρεζερβουάρ ανατινάχθηκε και ό,τι είχε παραμείνει πάνω στο αυτοκίνητο, πήρε φωτιά. Μάλιστα, ακριβώς επειδή το κράμα ήταν μαγνησίου, το νερό δεν γινόταν να σβήσει τη φωτιά, αλλά την φούντωνε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: ΜΙΚΑΕΛ ΣΟΥΜΑΧΕΡ: Η ματαιότητα της ταχύτητας

Εκείνο το απόγευμα στο Λεμάν σκοτώθηκαν 84 άνθρωποι, μεταξύ αυτών ο Λεβέκ. Η Mercedes συνέχισε να συμμετέχει έως ότου δοθεί το ΟΚ ώστε να αποσυρθούν οι οδηγοί της. Ήταν ο Αμερικανός οδηγός της Formula 1, Τζον Φιτς, ο οποίος καθόταν με τη σύζυγο του Λεβέκ, που απαίτησε των Γερμανών να σταματήσουν. Ο Φάνχιο, που δεν ξαναέτρεξε στο Λεμάν, και ο Μος, πάντως, δεν περίμεναν την άδεια για να φύγουν. Οι νεκροί και οι τραυματίες από τις κερκίδες μεταφέρονταν με διαφημιστικές πινακίδες. Οδηγοί της Mercedes πρότειναν στους ομολόγους του της Jaguar να σταματήσουν, αλλά ο Λόφτι Ίνγκλαντ, αρχηγός της ομάδας, αρνήθηκε. Ακόμα και για την εποχή, η οποία δεν ανέδιδε την ευαισθησία και την αλληλεγγύη που, τουλάχιστον κατ’ επίφαση, αναγιγνώσκεται τους μοντέρνους καιρούς, αυτό θεωρήθηκε σκανδαλώδες.

Η Mercedes αποχώρησε κάθε διοργάνωσης αυτοκινήτου για 32 χρόνια και επέστρεψε το 1987. Σε χώρες όπως η Ελβετία, η Γαλλία, η Ισπανία, η Γερμανία απαγορεύτηκαν οι αγώνες αυτοκινήτου, μέχρι να υπάρξει η επιβεβαίωση ότι τα μέτρα ασφαλείας θα είναι ακλόνητα. Στην πρώτη, η απαγόρευση κράτησε ως το 2015.

Όσο για το νικητή; Ο Χόθορν έγινε παγκόσμιος πρωταθλητής στη Formula 1 το 1958 και αποσύρθηκε, συγκλονισμένος από το θάνατο του ομολόγου του και φίλου του, Πίτερ Κόλινς, στο Grand Prix της Γερμανίας εκείνη τη χρονιά. Ωστόσο, δεν πρόλαβε να ζήσει. Σκοτώθηκε πριν καν κλείσει τα 30 του, στις 22 Ιανουαρίου του 1959, σε αυτοκινητικό δυστύχημα. Στην παράκαμψη του Γκίλφορντ, ο Χόθορν οδηγήθηκε στο θάνατο ενώ προσπαθούσε να προσπεράσει, με την Jaguar του, μία Mercedes.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News