Eurobasket: Το ανοιχτό λεωφορείο έμεινε αδειανό στη Μαδρίτη

Στο χρόνο υπήρχε κάποια αοριστία εκείνο το βράδυ της τρίτης Κυριακής του Σεπτεμβρίου το 2007. Επρόκειτο για μερικά τικ και τακ του ρολογιού διαφορά. Στη Μόσχα, δεν ανησυχούσαν όσο έπρεπε. Στη Μαδρίτη, η έλλειψη ανησυχίας έγινε εκατόμβη και έφτιαξε ακόμα ένα ένδυμα για να στηριχθεί η μαθηματική προσέγγιση που οι τραγικοί ακολούθησαν, ώστε να δημιουργήσουν το δράμα.

Ο κοσμάκης φχαριστήθηκε. Εντάξει, υπερβολή. Εκείνοι που δεν είδαν τον τελικό του Eurobasket, δεν ευχαριστήθηκαν. Όσοι τον είδαν και δεν λένε το «σ» «θ», γελούσαν κάτω από τα μουστάκια τους. Ξέρεις τι είναι, χωρίς οποιοδήποτε έννομο συμφέρον, να βλέπεις μια φαινομενικά αλαζονική οικοδέσποια να χάνει από μία Ρωσία με Αμερικανό πόιντ γκαρντ και Ισραηλινό προπονητή;

Ξέρεις τι είναι να το παθαίνει ενώ το ανοιχτό λεωφορείο επρόκειτο να την οδηγήσει στην πλατεία της Κυβέλης;

Ξέρεις. Ήσουν κι εσύ εκεί. Ήσουν εκεί δύο βράδια νωρίτερα, όταν είχε αναθεματίσει ό,τι λατινογενές και ισπανόφωνο υπήρχε, ύστερα από εκείνον τον ημιτελικό της Μαδρίτης, το 82-77, που ο Ρούντι Φερνάντες έπεφτε με συχνότητα κάδο σκουπιδιών στον Γέρακα και ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο έδωσε στην προβοκάτσια νέο νόημα.

Εκείνος ο στημένος καβγάς με τον Δημήτρη Διαμαντίδη μπορεί να μην απορρύθμισε την Εθνική με τον τρόπο που καταγράφηκε, αλλά ήταν κομβικός για ό,τι επακολούθησε.

Η Ελλάδα είχε την Ισπανία στα σκοινιά για τρία δεκάλεπτα στο Παλάτι του Ντεπόρτες και το σπουδαίο παιχνίδι του Νίκου Ζήση -που ήθελε τρομερά να αφήσει ένα στίγμα το οποίο στερήθηκε από τον Άντερσο Βαρεζάο τον προηγούμενο χρόνο- έμοιαζε να φέρνει αποτέλεσμα. Η Εθνική ήταν πλήρως κουρασμένη, αφού το αμέσως προηγούμενο βράδυ έπαιζε με τη Σλοβενία.

Όταν τελείωσε εκείνο το παιχνίδι, απέμεναν λιγότερες από 24 ώρες μέχρι να ξεκινήσει ο ημιτελικός. Τα χάχανα για το πάθημα του Γιάκα Λάκοβιτς και του Ματίας Σμόντις, που ο Θοδωρής Παπαλουκάς τον τύλιξε σε μια κόλλα χαρτί και του έκοψε το λώρο με την αθλητική αξιοπρέπεια, δεν είχαν καν εξατμιστεί.

Πόσο ωραίο ήταν που το 61-49 έγινε 62-63 σε ένα παλιοτρίλεπτο, απέναντι σε μια ομάδα που όταν ο πόιντ γκαρντ ημών των Ελληνορωσοορθοδόξων ξεκίνησε να τρυπάει τη ρακέτα λες και ήταν σύζυγος που κάνει βουντού σε κουκλάκι το μυαλό έλιωσε σαν αβοκάντο σε σάντουιτς;

Και τώρα, η Εθνική έπρεπε να αντιμετωπίσει κάτι τύπους που ασελγούσαν επί πτωμάτων κάνοντας ό,τι είχαν μάθει σε τρικ.

Μόνο ο Ζόραν Σάβιτς ξέρει πού ήταν ο Ζόραν Σάβιτς εκείνα τα βράδια που ο Ρούντι και ο Ναβάρο δεν άφηναν σκριν που να μην πέφτουν σαν κεραυνόπληκτοι όταν το ακουμπούσαν και που ο Φελίπε Ρέγες σήκωνε τα χέρια του λες και έπαιζε στις «Τρωάδες». Το σίγουρο είναι ότι πρέπει να απολάμβανε να βλέπει την ιβηρική πονηριά που, ναι διάβολε, πρέπει να συνδέεται με την αποικιοκρατική πολιτική.

Ξέρεις τι είναι, ύστερα από 15 χρόνια, να μην έχει περάσει ακόμη ο θυμός;

Όπως ο… Τζόρνταν στη Γιούτα

Οι Ισπανοί την πάτησαν σαν πρωτάρηδες στη Μαδρίτη, διότι ήταν πρωτάρηδες. Δεν είχαν κατακτήσει πριν τη διοργάνωση. Η πλατεία της θεάς Κυβέλης τους περίμενε, όταν πια θα είχαν πιει το νέκταρ της πρώτης κατάκτησης ενός τροπαίου που δεν φτάνει που είναι βαρύτιμο, φαίνεται κιόλας.

Ενείχε η ατμόσφαιρα εκείνης της μέρας την επιτακτικότητα της επίσκεψης σε τέτοιο ποσοστό, που οι διοργανωτές σκέφτηκαν ότι καλή ιδέα θα ήταν να παρκάρουν το ανοιχτό λεωφορείο που χρησιμοποιεί η Ρεάλ Μαδρίτης μετά τους θριάμβους της έξω από το κλειστό γυμναστήριο του Παλάθιος ντε Ντεπόρτες λίγο πριν… αρχίσει ο τελικός.

Παρακαλώ, επιτρέψτε την αναβίωση: η Βραζιλία του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 1950, οι Λος Άντζελες Λέικερς του έβδομου τελικού του NBA το 1969, η Ισπανία του Eurobasket του 2007. Με τους «λιμνανθρώπους», άλλωστε, υπάρχουν πολλά κοινά, πλην των μπαλονιών που κρεμάστηκαν στο «Forum» για να αφεθούν όταν θα θριάμβευαν επί των γηρασμένων Σέλτικς του παίκτη-προπονητή Μπιλ Ράσελ.

Εκείνο το σουτ του Τζέι Αρ Χόλντεν ήταν παρεμφερές με το καλάθι που πέτυχε ο Ντον Νέλσον. Ο τελευταίος είδε την προσευχή του να εισακούεται: η μπάλα χτύπησε στην κορυφή της στεφάνης, έφτασε στον ουρανό και πρέπει καμιά δεκαριά χερουβείμ να την έσπρωξαν με όλη τη δύναμή τους για να πέσει χλατσωτή μέσα στο διχτάκι.

Καλλιτεχνία.

Στην περίπτωση του Αμερικανού πόιντ γκαρντ της Ρωσίας, η μπάλα έγλειψε τη στεφάνη μέχρι να καταλήξει στην κορυφή της, να πάρει ύψος, να ακουμπήσει ελαφρά στο ταμπλό, να πέσει ξανά στην κορυφή και να απορροφηθεί από το διχτάκι.

Έκπαγλης ομορφιάς.

Οι Ρώσοι ήταν πίσω 58-54 και είχαν επιστρέψει. Όταν ο Πάουλ Γκασόλ πήρε την μπάλα στα χέρια του και προσπάθησε να γυρίσει πρόσωπο προς το καλάθι, είχαν μείνει καμιά 25αριά δευτερόλεπτα. Ο Χόλντεν έριξε το χέρι του με δύναμη πάνω στην μπάλα, αφού είχε φροντίσει να βρίσκεται κοντά του ώστε να του στερήσει την επιλογή της συγκεκριμένης στροφής.

Όπως ο Τζόρνταν στον έβδομο τελικό του NBA το 1998, που έκλεψε την μπάλα από τον Καρλ Μαλόουν στη Γιούτα για να βάλει το τελευταίο -αφήστε τις σαχλαμάρες με τους Γουίζαρντς- εύστοχο σουτ στην καριέρα του και να πάρει το έκτο πρωτάθλημά του με δεύτερο θριπίτ με τους Σικάγο Μπουλς, απέναντι στους Τζαζ, ο Αμερικανός πόιντ γκαρντ πέτυχε το αισθητικό ισοδύναμό του στην Ευρώπη.

Μπουλς, Τζαζ, Λέικερς, Σέλτικς, Ρωσία, Ισπανία. Μιλάμε ότι αυτό δεν ήταν σουτ, ήταν η Ιστορία του μπάσκετ.

Το πιο εύστοχο… άστοχο σουτ

Είχαν απομείνει, όμως, δύο δευτερόλεπτα. Προσφάτως γράφτηκε το πώς ο Λάρι Μπερντ έμεινε ακλόνητος ύστερα από το νικητήριο τρίποντο του Ρέτζι Μίλερ στον τέταρτο τελικό της Ανατολής του ’98 απέναντι στους Μπουλς, ακριβώς επειδή υπήρχαν έξι εκατοστά στο ρολόι και ο Τζόρνταν προλάβαινε να σουτάρει.

Σε αυτήν την περίπτωση, της 16ης Σεπτεμβρίου, τα εκατοστά ήταν 200, δηλαδή δύο δευτερόλεπτα. Ο Γκασόλ βρέθηκε στο ύψος της γραμμής των βολών, στην αριστερή πλευρά όπως επιτίθετο η Ισπανία.

Θα αποκληθεί ο υπογράφων φαντασιόπληκτος, αλλά το σουτ του μάγιστρου των «ταύρων» και εκείνο του Ίβηρα σέντερ ήταν ολόιδια. Δεν επρόκειτο μόνο για το σπάσιμο των χεριών στον αέρα, αλλά και την κατάληξη της μπάλας. Ταμπλό, στεφάνη, στριφογύρισμα. Έξω.

Οι Ρώσοι νίκησαν 60-59 σε ένα παιχνίδι που ήταν ανεπίτρεπτο, σχεδόν απαράδεκτο, να το κάνουν. Άλλαζε τη ροή του κόσμου, παρενέβαινε σχεδόν απρόσκλητο στην κοινή λογική. Δεν το είχαν κάνει ποτέ ως τότε, αλλά η ειδοποιός διαφορά στην περίπτωση αυτού του ευλογημένου τελικού ήταν πως είχαν εκκινήσει από τη θέση του αουτσάιντερ και δεν είχαν βγει από αυτήν ως και την εκπνοή.

Αρκετά ναυτικά μίλια μακρύτερα, εκεί που ο Βορράς συναντά την Ανατολή, οι Ρώσοι ήταν φαβορί απέναντι στους Ισπανούς στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος βόλεϊ. Μια μούσα με δυνάμεις ετεροκίνητες έβγαλε τη «Ρόχα» στον αφρό του τάραφλεξ στο «Ολιμπίσκι», μια τυπική ρωσική αυτοχειρία, 3-2 σετ με 16-14 το τελευταίο.

Οι Ισπανοί θα μπορούσαν να έχουν στεφθεί πρωταθλητές Ευρώπης σε μπάσκετ και βόλεϊ μέσα σε δύο ώρες. Αριστούργημα σουρεαλιστή σκηνοθέτη. Θα το έκαναν δύο χρόνια αργότερα. Αλλά…

Δεν είχε σημασία εκείνο το μελαγχολικό βράδυ ο θρίαμβος της Ισπανίας στη Μόσχα. Το ανοιχτό λεωφορείο έφυγε μάνι μάνι, διασχίζοντας τους μίζερους δρόμους της Μαδρίτης.

Τα αυτιά της θεάς Κυβέλης εκείνη την Κυριακή, 16 Σεπτεμβρίου, θα έμεναν παρθένα.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News