Αλμπέρτο Κόβα: Ο Ιταλός με το εντυπωσιακό φίνις που σάρωσε τα χρυσά στα 10.000 μ.

Πλάκα-πλάκα, οι τελικοί των 10.000 μ. που έχουν κριθεί σχεδόν στη γραμμή του τερματισμού δεν είναι λίγοι. Χαρακτηριστικότερα παραδείγματα είναι οι νίκες του Μο Φάρα το 2016 στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο ντε Τζανέιρο και του Χαϊλέ Γκεμπρσελασιέ το 2000 στο Σίδνεϊ.

Αμφότεροι είναι μύθοι του παγκόσμιου αθλητισμού, οι παλιότεροι, όμως, έχουν στο μυαλό τους μόνο έναν δρομέα ως μετρ του είδους. Τον Ιταλό Αλμπέρτο Κόβα, ο οποίος σάρωσε τα χρυσά μετάλλια στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ’80, απ’ τα οποία ξεχωρίζει ασφαλώς το «έπος» του 1ου Παγκοσμίου Πρωταθλήματος του Ελσίνκι, στις 9 Αυγούστου 1983.

Στην πέμπτη θέση βρισκόταν ο ψηλόλιγνος Ιταλός με το μουστάκι, περίπου 200 μέτρα πριν τον τερματισμό και η διαφορά του από τον πρωτοπόρο, τον Ανατολικογερμανό, Βέρνερ Σιλντχάουερ, ήταν μεγάλη. Δεν ήταν μικρές οι αποστάσεις ούτε από τους υπόλοιπους δρομείς που βρίσκονταν ανάμεσά τους, τον επίσης Ανατολικογερμανό, Χανσγιέργκ Κούντσε, τον Φινλανδό, Μάρτι Βαΐνιο και τον Τανζανό, Γκιντάμις Σαχάνγκα.

Πέμπτος μπήκε ο Κόβα και στην τελική ευθεία, έχοντας ωστόσο «μαζέψει» κάπως τη διαφορά. Ο  Σιλντχάουερ κρατούσε την πρώτη θέση κι έμοιαζε να έχει δυνάμεις, παρά την πίεση που του ασκούσε ο Κούντσε. Την ώρα, όμως, που όλοι είχαν τα βλέμματά τους στραμμένα στη μάχη των δύο Ανατολικογερμανών, ο Ιταλός έκανε την επίθεσή του από την εξωτερική. Έφτασε να βγει μέχρι την τέταρτη διαδρομή για να έχει άπλετο χώρο για το σπριντ, χάρη στο οποίο κατάφερε να τερματίσει πρώτος, αφήνοντας άφωνους όσους παρακολουθούσαν την κούρσα!

Ο χρόνος του Κόβα ήταν πολύ αργός (28:01.04), αυτό όμως δεν είχε καμία απολύτως σημασία. Είχε κερδίσει το χρυσό μετάλλιο, όπως και το 1982 στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Αθήνας, όταν είχε νικήσει με τον ίδιο τρόπο τον Σιλντχάουερ. Στο Ελσίνκι, μάλιστα, η διαφορά τους ήταν ακόμα πιο μικρή: μόλις 14 εκατοστά του δευτερολέπτου (στην Αθήνα ήταν 18)!

Το σκηνικό επαναλήφθηκε το 1984, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες. Ο Σιλντχάουερ και ο Κούντσε απουσίαζαν λόγω του μποϊκοτάζ των «ανατολικών» χωρών και θύμα του Κόβα έπεσε ο Βρετανός, Μάικ ΜακΛάουντ. Πολύ πιο εύκολα αυτήν τη φορά, μια και ο Ιταλός δρομέας τον είδε ευάλωτο κι έκανε την επίθεση του πριν από την τελική ευθεία. Τερμάτισε έτσι με άνεση στην πρώτη θέση, με είκοσι δευτερόλεπτα διαφορά.

Ο Κόβα ήταν πλέον ο απόλυτος κυρίαρχος σε ένα αγώνισμα στο οποίο είχαν παράδοση οι Φινλανδοί (προπολεμικά με τον Πάαβο Νούρμι και δεκαετίες αργότερα με τον Λάσε Βίρεν), οι Σοβιετικοί (με τον Βλαντίμιρ Κουτς και τον Πιοτρ Μπολοτνίκοφ), οι Αφρικανοί (με πρώτο τον Κενυάτη Ναφταλί Τέμου, το 1968) και φυσικά ο Εμίλ Ζάτοπεκ, που ήταν μια κατηγορία μόνος του.

Το ξεχασμένο κατόρθωμα του «Μπρούνο Τζάουλι»

Πέρα από τα τρία χρυσά μετάλλια σε ισάριθμες διαδοχικές μεγάλες διοργανώσεις, στους Ιταλούς αρέσει να διηγούνται το κατόρθωμα του Κόβα στο «Μπρούνο Τζάουλι» (όπως ήταν γνωστό τότε το Ευρωπαϊκό Κύπελλο Εθνικών Ομάδων) του 1985 στη Μόσχα.

Η Ιταλία έδινε μάχη για να κρατηθεί στην κορυφαία κατηγορία, μια και δεν διέθετε αθλητές πρώτης γραμμής σε όλα τα αγωνίσματα. Οι ελπίδες της, λοιπόν, είχαν εναποτεθεί στον Κόβα, ο οποίος για να βοηθήσει την ομάδα του κατέβαινε και στα 5.000 μ. Αγώνισμα στο οποίο επίσης ήταν δυνατός, αλλά όχι τόσο δυνατός όσο στο «δεκάρι».

Ο εθνικός προπονητής των «ατζούρι», Έντσο Ρόσι, δεν άφηνε να περάσει μέρα χωρίς να προσπαθεί να του δίνει κίνητρο. «Με δύο δικές σου νίκες, θα σωθούμε», του έλεγε για να του δώσει να καταλάβει πόσο σημαντικός ήταν για ολόκληρη τη χώρα. Ίσως και επειδή το 1983, στην αντίστοιχη διοργάνωση που είχε λάβει χώρα λίγες μέρες μετά το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, ο Κόβα είχε περιοριστεί στη δεύτερη θέση στα 10.000 μ. και στην τρίτη στα 5.000 μ.

Η τακτική του Ρόσι απέδωσε, αφού ο Κόβα κέρδισε και τις δύο κούρσες. Στο «δεκάρι» άφησε πέντε ολόκληρα δευτερόλεπτα πίσω του τον Σιλντχάουερ και στο «πεντάρι» νίκησε πολύ πιο δύσκολα τον Δυτικογερμανό, Τόμας Βεσινγκχάγκε. Ελλείψει άλλης μεγάλης διοργάνωσης εκείνη τη χρονιά (αφού το Παγκόσμιο διεξαγόταν ανά τετραετία), είχε επιβεβαιώσει για μία ακόμα φορά ότι ήταν ο καλύτερος δρομέας αντοχής στον κόσμο. Το τέλος της κυριαρχίας του, όμως, πλησίαζε.

Η αποκαθήλωση στη Στουτγάρδη

Το παρατσούκλι του Κόβα ήταν «λογιστής» και οφειλόταν στο γεγονός ότι αυτή ήταν η πραγματική του δουλειά πέρα απ’ τον αθλητισμό. Ήταν πτυχιούχος λογιστικής και άσκησε για χρόνια το επάγγελμα, ενώ ταίριαζε και με τον τρόπο με τον οποίο έτρεχε στους αγώνες. Το πώς υπολόγιζε δηλαδή πότε θα έκανε την επίθεσή του για τη νίκη.

Όλα τα ωραία, όμως, έχουν ένα τέλος. Την αποκαθήλωση, μάλιστα, την έκανε ένας άλλος Ιταλός, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Στουτγάρδης το 1986. Ο Στέφανο Μέι, ο οποίος αποφάσισε να κάνει την αλλαγή του περίπου 100 μέτρα μετά το καμπανάκι. Όλοι θεώρησαν τότε ότι ο νεαρός αθλητής (που τα προηγούμενα χρόνια είχε αποτύχει να προκριθεί στους τελικούς στους οποίους είχε θριαμβεύσει ο Κόβα), είχε κάνει το μοιραίο λάθος.

Εκείνος, όμως, τους διέψευσε, αφού είχε αστείρευτες δυνάμεις και στην τελική ευθεία, όταν ο μεγάλος αντίπαλός του έκανε κλασικά την επίθεσή του. Κράτησε την πρώτη θέση και ανάγκασε τον Κόβα να καταθέσει τα όπλα στα τελευταία μέτρα και να τον χειροκροτήσει για τη νίκη του.

Ο τελικός του «Νεκαρστάντιον» σήμανε το τέλος εποχής για τον μυστακοφόρο Ιταλό δρομέα. Λίγες μέρες αργότερα τερμάτισε όγδοος στα 5.000 μ., ενώ το 1987 δεν πήρε μέρος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Ρώμης. Δεν τον είχαν πάρει τα χρόνια (γεννήθηκε την 1η Δεκεμβρίου 1958 στο Ινβέριγκο, μια πόλη κοντά στη λίμνη Κόμο) όταν πήγε το 1988 στη Σεούλ για να υπερασπιστεί τον ολυμπιακό τίτλο του στα 10.000 μ. Όμως, βρισκόταν πια μακριά απ’ τον καλό του εαυτό και δεν κατάφερε να προκριθεί καν στον τελικό.

Την ιταλική σημαία κράτησε ψηλά ο Σαλβατόρε Αντίμπο (ο τρίτος στο Ευρωπαϊκό της Στουτγάρδης), ο οποίος κέρδισε το ασημένιο μετάλλιο και θα έκανε νταμπλ στα 5.000 μ. και τα 10.000 μ. στο Ευρωπαϊκό του Σπλιτ, το 1990. Ο Κόβα, όμως, είχε τελειώσει οριστικά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ήταν λίγα και όσα είχε πετύχει τη σύντομη εποχή της κυριαρχίας του.

Πηγές: fidal.it («Alberto Cova, 60 anni e tre corone»), italyonthisday.com («Alberto Cova – Olympic champion»), Wikipedia («Alberto Cova», «1983 World Championships in Athletics», «1985 European Cup (athletics)»).

Άλλα γεγονότα στην Ελλάδα και τον κόσμο στις 9 Αυγούστου

2018: O Κριστιάν Γκολομέεβ κατακτά το ασημένιο μετάλλιο στα 50 μέτρα ελεύθερο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Γλασκώβης.

2016: Η 20χρονη Άννα Κορακάκη κατακτά το χρυσό μετάλλιο στο σπόρ πιστόλι από 25 μ. στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο ντε Τζανέιρο, δύο ημέρες μετά το ασημένιο στο αεροβόλο πιστόλι από 10 μ. Είναι η πρώτη φορά που κάποιος αθλητής ή αθλήτρια από την Ελλάδα κερδίζει δύο μετάλλια στην ίδια διοργάνωση Ολυμπιακών Αγώνων, μετά τον Κώστα Τσικλητήρα το 1912.

2012: Ο Γιουσέιν Μπολτ κερδίζει το χρυσό μετάλλιο στα 200 μ. στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου με χρόνο 19.32. Ο Τζαμαϊκανός σπρίντερ γίνεται έτσι ο πρώτος αθλητής στην ολυμπιακή ιστορία που υπερασπίζεται τον τίτλο του στο συγκεκριμένο αγώνισμα.

2002: Ο Κώστας Κεντέρης επιβεβαιώνει την κυριαρχία του στα 200 μέτρα, αφού κερδίζει το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Μονάχου βελτιώνοντας κι άλλο το πανελλήνιο ρεκόρ (19.85). Είναι το τρίτο διαδοχικό χρυσό μετάλλιο του Μυτιληνιού αθλητή, ύστερα από εκείνα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ (2000) και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Έντμοντον (2001).

2001: Μετά το χρυσό-έκπληξη στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ, ο Κώστας Κεντέρης κερδίζει την πρωτιά στα 200 μ. και στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Έντμοντον με χρόνο 20.04.

1997: Η Νίκη Ξάνθου κερδίζει το ασημένιο μετάλλιο στο μήκος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Αθήνας με άλμα στα 6.94 μ. Το χρυσό κατακτά η Ρωσίδα Λιουντμίλα Γκάλκινα με 7.05 μ.

1993: Ο ιδιοκτήτης της πρωταθλήτριας Ευρώπης Μαρσέιγ, Μπερνάρ Ταπί, παραπέμπεται στην πειθαρχική επιτροπή της γαλλικής λίγκας με την κατηγορία της απόπειρας δωροδοκίας του προπονητή της Βαλανσιέν, Μπόρα Πρίμορατς, πριν από το παιχνίδι των ομάδων τους στις 12 Μαΐου 1993. Θα προκύψουν και ποινικές ευθύνες για τον Ταπί, ο οποίος θα οδηγηθεί στη φυλακή, ενώ η Μαρσέιγ θα τιμωρηθεί το 1994 με υποβιβασμό στη δεύτερη κατηγορία.

1984: Ο Βρετανός Ντέιλι Τόμσον κερδίζει το χρυσό μετάλλιο στο δέκαθλο των Ολυμπιακών Αγώνων του Λος Άντζελες, τέσσερα χρόνια μετά τον αντίστοιχο θρίαμβο του στη Μόσχα.

1969: Ο προπονητής του Ολυμπιακού, Στέπαν Μπόμπεκ, προωθεί στην πρώτη ομάδα τον 18χρονο μεσοεπιθετικό, Γιώργο Δεληκάρη, ο οποίος είχε αποκτηθεί από τον Ατρόμητο Πειραιά.

1967: Ο Παναθηναϊκός ανακοινώνει την πρόσληψη του Ούγγρου προπονητή, Μπέλα Γκούτμαν, ο οποίος είχε οδηγήσει την Μπενφίκα στην κατάκτηση δύο διαδοχικών Κυπέλλων Πρωταθλητριών (1961, 1962).

1948: Ο ύψους μόλις 1.40 μ. Αμερικανός Τζόζεφ ΝτεΠιέτρο κερδίζει το χρυσό μετάλλιο στα 56 κ. της άρσης βαρών στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, σηκώνοντας 307,5 κιλά στο σύνολο (παγκόσμιο ρεκόρ).

1942: Στον επονομαζόμενο «Αγώνα του Θανάτου», η ουκρανική ποδοσφαιρική ομάδα Σταρτ νικά με 5-3 τη Φλάκερφ, αποτελούμενη από Γερμανούς αεροπόρους, παρά την απειλή του θανάτου από τους Ναζί. Για πολλά χρόνια μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο είχε επικρατήσει η προπαγανδιστική άποψη ότι οι έντεκα ποδοσφαιριστές της Σταρτ εκτελέστηκαν αμέσως μετά τον αγώνα. Στην πραγματικότητα όμως μόνο τέσσερις είχαν οδηγηθεί σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου βρήκαν τραγικό θάνατο.

1936: Ο Τζέσι Όουενς ολοκληρώνει τα κατορθώματά του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου κατακτώντας το τέταρτο χρυσό μετάλλιο, με την ομάδα σκυταλοδρομίας 4×100 των ΗΠΑ. Πρόκειται για τη δεύτερη μεγαλύτερη συγκομιδή χρυσών μεταλλίων από αθλητή στίβου σε μία διοργάνωση, μετά τα πέντε του Φινλανδού, Πάαβο Νούρμι, το 1924.

1932: Η Αυστραλή Κλερ Ντένις κερδίζει το χρυσό μετάλλιο στα 200 μέτρα πρόσθιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες, με ένα εκατοστό διαφορά από τη Γιαπωνέζα αντίπαλό της, Χιντέκο Μαεχάτα (3:06.3 έναντι 3:06.4).

1928: Ο Αργεντινός Αλμπέρτο Σορίλα γίνεται ο πρώτος Νοτιοαμερικάνος που κερδίζει χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο στην κολύμβηση, με τη νίκη του στα 400 μέτρα ελεύθερο στο Άμστερνταμ.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News