Νίκος Σύλλας: Ο δισκοβόλος από τη Χίο που νίκησε τον χρόνο

Όταν έγινε γνωστό ότι ο Νίκος Σύλλας έφυγε απ’ τη ζωή από ανακοπή καρδιάς, στις 16 Αυγούστου 1986 στη Χίο, τα αφιερώματα που έκαναν οι περισσότερες εφημερίδες στο πρόσωπό του τις μέρες ακολούθησαν, δεν ήταν αντάξια ενός τιτάνα του ελληνικού αθλητισμού.

Σελίδες ολόκληρες άξιζαν να γραφτούν για τον κορυφαίο δισκοβόλο που ανέδειξε ποτέ η χώρα μας. Με τρεις επιτυχημένες συμμετοχές σε Ολυμπιακούς Αγώνες (ενώ ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος του «έκλεψε» άλλες δύο), δεκατέσσερις πρωτιές στους Βαλκανικούς Αγώνες κι ένα σπάνιο ρεκόρ μακροβιότητας στα Πανελλήνια Πρωταθλήματα, ο Σύλλας αποτέλεσε αθλητικό ίνδαλμα για δύο διαφορετικές γενιές Ελλήνων φιλάθλων.

Μαζί με τον έτερο Χιώτη, τον δρομέα των εμποδίων Χρήστο Μάντικα και τον Κύπριο Μαραθωνοδρόμο, Στέλιο Κυριακίδη, ήταν οι κορυφαίοι αθλητές της χώρας μας την περίοδο του Μεσοπολέμου και ίσως οι μόνοι απ’ τους οποίους ο κόσμος είχε υψηλές προσδοκίες για διακρίσεις εκτός των συνόρων. Και οι τρεις κατάφεραν να τις εκπληρώσουν, αν και ο Σύλλας έμεινε με ένα παράπονο. Δεν κέρδισε μετάλλιο σε μία μεγάλη διοργάνωση όπως ο Μάντικας («χάλκινος» στα 400 μέτρα με εμπόδια στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1934) ή την πρωτιά σε κάποιον μεγάλο διεθνή αγώνα όπως ο Κυριακίδης (στον Μαραθώνιο της Βοστώνης το 1946).

Η μεγάλη ευκαιρία για τον χαρισματικό δισκοβόλο χάθηκε το 1936, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου. Τότε που έχασε μεγάλο μέρος της προετοιμασίας του λόγω μιας διαμάχης του με τον ΣΕΓΑΣ, ο οποίος δεν ικανοποιούσε το δίκαιο αίτημα της εξεύρεσης μιας σταθερής εργασίας. Και δεν μπορούσε να είναι απόλυτα ικανοποιημένος με την έκτη θέση, αφού η επίδοσή του στον τελικό της δισκοβολίας ήταν κατώτερη των πραγματικών δυνατοτήτων του.

Αξίζει να εξιστορήσουμε λίγο πιο αναλυτικά εκείνη την κόντρα, που ενδεχομένως να στέρησε από τον Σύλλα και την χώρα μας ένα μετάλλιο στο κατ’ εξοχήν ελληνικό αγώνισμα του στίβου.

Ήθελε δουλειά κι όχι αργομισθία

Ο Σύλλας πέτυχε την πρώτη του νίκη στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα του 1932 και λίγα χρόνια αργότερα εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα. Έχοντας διακρίνει το ταλέντο του οι άνθρωποι του ΣΕΓΑΣ, του ζήτησαν να αφήσει το νησί του για να κάνει καθημερινά προπονήσεις στο Παναθηναϊκό Στάδιο και του έταξαν αυτό που «έκαιγε» όλους τους αθλητές όλων των σπορ την εποχή του ερασιτεχνισμού. Επαγγελματική αποκατάσταση.

Το ζήτημα της στέγασής του λύθηκε με την παραχώρηση ενός δωματίου στα αποδυτήρια του Καλλιμάρμαρου και του βιοπορισμού με την πρόσληψη του στη Δημαρχία Αθηνών. Ο Σύλλας δεν χρειαζόταν να κάνει ουσιαστικά τίποτα στη θέση που του είχε εξασφαλίσει ο ΣΕΓΑΣ, όμως ο μηνιαίος μισθός του (2.000 δρχ.) ήταν πολύ χαμηλός για να καλύψει τις ανάγκες του. Κι αυτό στάθηκε αιτία για να αρχίσει τις μουρμούρες.

Στις 18 Απριλίου 1936 ο δισκοβόλος έφυγε απροειδοποίητα για τη Χίο, γεγονός που ξεσήκωσε σάλο. Δεν είχε ενημερώσει ούτε τους φίλους του ούτε τον προπονητή του, Ότο Σίμιτσεκ και τις πρώτες μέρες οι εφημερίδες έκαναν λόγο για «εξαφάνιση»! Γρήγορα διασταυρώθηκε ότι είχε μεταβεί στην ιδιαίτερη πατρίδα του και ζούσε στο πατρικό του στην Καλλιμασιά, αλλά κυκλοφορούσαν συγκεχυμένες πληροφορίες για το κίνητρό του.

Μια εφημερίδα («Εθνική») έφτασε στο σημείο να αναπαραγάγει φήμες περί «ερωτικής περιπετείας» και ανακριβείς πληροφορίες περί έκλυτης ζωής και δημιουργίας χρεών. Οι υπόλοιπες, όμως, κατέγραφαν τα παράπονα που πράγματι είχε ο αθλητής από τον ΣΕΓΑΣ. Ο Σύλλας κατηγορούσε τη διοίκηση του Μιχάλη Ρινόπουλου ότι τον είχε εγκαταλείψει και ζητούσε μόνιμη εργασία (ακόμα κι αν χρειαζόταν να δουλεύει σκληρά) με καλές οικονομικές απολαβές.

Όλο αυτό το διάστημα η ηγεσία της ομοσπονδίας άφηνε υπονοούμενα για απειθαρχία ή και προσπάθεια εκβιασμού εκ μέρους του αθλητή και δεν έκανε πίσω, με συνέπεια η κοινή γνώμη να στραφεί εναντίον της. Στις 25 Απριλίου 1936, η «Αθλητική Ημέρα» αφιέρωσε σχεδόν ολόκληρο το πρωτοσέλιδό της στο μείζον θέμα, με εκτενές άρθρο του διευθυντή της, Αθανάσιου Σέμπου, που είχε τίτλο: «Ο δίσκος του Σύλλα να μη γίνη δίσκος… επαιτείας!».

Πιο κάτω, η εφημερίδα φιλοξενούσε και δηλώσεις του αθλητή που είχε αποσπάσει… off the record ο ανταποκριτής της στη Χίο. Ο Σύλλας δήλωνε αποφασισμένος να σταματήσει τον αθλητισμό και να ζήσει στο χωριό του, αφού η αργομισθία στη Δημαρχία δεν τον κάλυπτε ούτε οικονομικά ούτε ηθικά. Ένιωθε ότι γινόταν βάρος στους δικούς του, που είχαν πιστέψει ότι με την εγκατάστασή του στην Αθήνα θα τους πρόσφερε οικονομική στήριξη.

«Με δυο χιλιάδες τον μήνα, χωρίς να δουλεύω! Με ντροπή πήγαινα κάθε μήνα να εισπράξω την… ανταμοιβή των θυσιών μου! Φυσικά με τις δύο χιλιάδες φυτοζωούσα! Έμενα στα αποδυτήρια, δεν είχα καμία περιποίηση, λυπόμουν, εστενοχωριόμουν κι έλυωνα από μαράζι».

Ασχολήθηκε κι η βασιλική οικογένεια

Ενδιαφέρον για την επιστροφή του Σύλλα στην Αθήνα είχε δείξει σύμφωνα με δημοσιεύματα μέχρι και η βασιλική οικογένεια της Ελλάδας! Στην εφημερίδα «Αθλητισμός» της 27ης Μαΐου 1936 αναφέρεται ότι ο Πρίγκιπας Παύλος είχε εκφράσει τη στενοχώρια του για τη διαμάχη.  «Έπρεπε να με επισκεφθή και εγώ θα εκανόνιζα την υπόθεσιν. Κρίμα…».

Μετά τη διεξαγωγή του Πανελληνίου Πρωταθλήματος, όπου ο κόσμος στο Στάδιο αποδοκίμασε τα στελέχη του ΣΕΓΑΣ για την απουσία του Σύλλα, το ίδιο έντυπο έγραψε στις 3 Ιουνίου 1936 ότι ο Βασιλιάς Γεώργιος Β’ (που ήταν παρών στους αγώνες) είχε παραξενευτεί τόσο πολύ, που θα αναλάμβανε να του στείλει ο ίδιος τηλεγράφημα με το οποίο θα του ζητούσε να επιστρέψει! Ήταν, βλέπετε, και η μεγάλη μας ελπίδα για ένα μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες που θα διεξάγονταν δύο μήνες αργότερα στο Βερολίνο.

Αμφιβάλλουμε φυσικά ότι ο βασιλιάς έστειλε τελικά το τηλεγράφημα (οι υπερβολές στα ελληνικά ΜΜΕ δεν είναι χαρακτηριστικό μόνο των τελευταίων ετών), πάντως ο Σύλλας είχε αρχίσει να κάμπτεται χάρη και στις πρωτοβουλίες του προέδρου του Πειραϊκού Συνδέσμου, Δευκαλίωνα Ρεδιάδη. Ο τελευταίος μεσολάβησε για την επιστροφή του απ’ τη Χίο, στις 9 Ιουνίου 1936 και αργότερα έγινε γνωστό ότι του είχε εξασφαλίσει εργασία στον Οργανισμό Λιμένος Πειραιώς.

Ο Σύλλας άρχισε προπονήσεις στο Στάδιο στις 11 Ιουνίου, αλλά είχε χάσει ήδη πολύ έδαφος στην προετοιμασία του. Οι βολές του στις προπονήσεις και στις ημερίδες δεν ξεπερνούσαν τα 48 μ., ενώ από το 1934 είχε φτάσει το πανελλήνιο ρεκόρ στα 48.54 μ., όταν κέρδισε την πρώτη θέση στους Βαλκανικούς Αγώνες του Ζάγκρεμπ. Αν και προκρίθηκε στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων (τον βλέπετε σε μία βολή στο 0:58 του βίντεο που παραθέτουμε), δεν έριξε τον δίσκο του πιο μακριά από τα 47.75 μ. και αρκέστηκε στην τιμητική έκτη θέση. O Ιταλός, Τζόρτζιο Ομπερβέργκερ, που κατετάγη τρίτος, είχε καλύτερη βολή στα 49.23 μ.

Το πόσο μεγάλη ζημιά έκανε η αποχή από τις προπονήσεις φάνηκε λίγο καιρό αργότερα, όταν ο Έλληνας πρωταθλητής ξαναβρήκε τη φόρμα του και κέρδισε την πρώτη θέση σε διεθνείς αγώνες στο Μάλμε βελτιώνοντας το πανελλήνιο ρεκόρ (49.25 μ.). Το φθινόπωρο έσπασε και το φράγμα των 50 μέτρων στους Ελληνογιουγκοσλαβικούς Αγώνες στο Βελιγράδι (50.46 μ.).

Η ραγδαία εξέλιξη του πανελληνίου ρεκόρ

Ο Νίκος Σύλλας γεννήθηκε στις 30 Νοεμβρίου 1914 και ανακάλυψε το ταλέντο του στις ρίψεις από πολύ μικρός. Στα παιχνίδια του με τα υπόλοιπα παιδιά, έριχνε τις πέτρες πολύ πιο μακριά κι ο συγχωριανός του γυμναστής, Κώστας Σταμούλης, άρχισε να τον προπονεί στη δισκοβολία.

Γράφτηκε στον σύλλογο του χωριού του, τον Όμηρο Καλλιμασιάς και τον Αύγουστο του 1930 κέρδισε την πρώτη θέση στην ελληνική δισκοβολία (την εκδοχή του αγωνίσματος με την εκτέλεση της βολής χωρίς περιστροφή μες στη βαλβίδα) στους σχολικούς αγώνες του νησιού του. Οι επιδόσεις του στη σύγχρονη δισκοβολία ήταν εξίσου σπουδαίες και δεν άργησε η στιγμή που κυριάρχησε στον ελληνικό χώρο. Ήταν μόλις 17 ετών όταν πήρε το πανελλήνιο ρεκόρ απ’ τον Ηλία Βεργίνη του Πανελληνίου με βολή στα 41.71 μ.

Κατέχει κι ένα ακόμα σπάνιο ρεκόρ, μια και πέτυχε την πρώτη από τις 15 νίκες του στη δισκοβολία σε Πανελλήνιο Πρωτάθλημα το 1932 και την τελευταία 24 χρόνια αργότερα, το 1956 (είχε άλλες έξι στην ελληνική δισκοβολία)! Κέρδισε επίσης 14 πρωτιές και στα δύο στιλ στους Βαλκανικούς Αγώνες από το 1932 έως και το 1940 και στις 12 Απριλίου 1939 σημείωσε ένα εντυπωσιακό πανελλήνιο ρεκόρ με βολή στα 51.00 μ., το οποίο άντεξε μέχρι το 1957 (όταν το κατέρριψε ο Αντώνης Κουνάδης με 51.30 μ.)! Σκεφτείτε ότι το παγκόσμιο ρεκόρ του Γερμανού, Βίλι Σρέντερ, ήταν τότε 53.10 μ.

Οι ειδικοί ισχυρίζονται ότι η συνεχής εξέλιξή του θα του επέτρεπε να βελτιώσει κι άλλο την επίδοσή του (μια βολή του σε προπόνηση είχε καταμετρηθεί στα 52.38 μ.) και να κατακτήσει ένα μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1940, αν δεν μεσολαβούσε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος που προκάλεσε την ματαίωσή τους. Ο Σύλλας ήταν τότε 25 ετών, δηλαδή στην πιο παραγωγική του ηλικία και σίγουρα θα ήταν ανταγωνιστικός και στα 29 του. Όμως, ο πόλεμος δεν είχε τελειώσει ούτε το 1944 και οι Ολυμπιακοί Αγώνες ματαιώθηκαν ξανά.

Η δίψα του Χιώτη αθλητή – που στο μεταξύ είχε ενταχθεί στον Πανιώνιο – για διεθνή διάκριση παρέμενε ακόρεστη. Το 1946, κατέλαβε την τέταρτη θέση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Όσλο με 47.96 μ., χάνοντας για δεκαοχτώ εκατοστά το χάλκινο μετάλλιο απ’ τον Φινλανδό, Βέικο Νίκβιστ. Το 1948 προκρίθηκε στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου και κατετάγη έβδομος με 47.25 μ., πολύ πίσω απ’ τον Ιταλό νικητή, Αντόλφο Κονσολίνι (52.78 μ.).

Αποσύρθηκε στη Χίο

Τα μαλλιά του είχαν πλέον λιγοστέψει, αλλά οι διακρίσεις δεν σταματούσαν. Το 1949 πρώτευσε στο Μεσογειακό Πρωτάθλημα, το 1950 βγήκε έβδομος στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα των Βρυξελλών και το 1952, στα 37 του χρόνια, κέρδισε άλλη μία πρόκριση σε τελικό Ολυμπιακών Αγώνων, στο Ελσίνκι. Αν και έριξε τον δίσκο πιο μακριά από τις προηγούμενες φορές (48.99 μ.), το ανεβασμένο επίπεδο των κατά πολύ νεότερων αντιπάλων του τον άφησε στην ένατη θέση.

Ο Σύλλας σταμάτησε τη συστηματική προπόνηση, αλλά δεν εγκατέλειψε εντελώς τη δράση. Το 1955 του μπήκε η ιδέα να δουλέψει σκληρά μπας και κερδίσει την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μελβούρνης, όμως μετά το ξεπέταγμα του Αντώνη Κουνάδη, το πήρε οριστικά απόφαση να σταματήσει. Ούτε ο Κουνάδης, πάντως, ούτε κάποιος άλλος δισκοβόλος στο μέλλον κατάφερε να πλησιάσει το σύνολο των διακρίσεών του σε μεγάλους αγώνες.

Επέστρεψε στην Καλλιμασιά, όπου έζησε μια ήσυχη ζωή μαζί με τη σύζυγό του, Δέσποινα. Από κάποιο σημείο και μετά διατηρούσε πρακτορείο ΠΡΟ-ΠΟ στο νησί της Χίου. Η καρδιά του σταμάτησε να χτυπά στις 16 Αυγούστου 1986, σε ηλικία 71 ετών, ενώ παρευρισκόταν σε έναν γάμο στο χωριό Άγιος Γεώργιος. Δύο ημέρες αργότερα, κηδεύτηκε στην Αθήνα.

Πηγές: Ψηφιακή Βιβλιοθήκη Βουλής των Ελλήνων (φύλλα των εφημερίδων «Αθλητική Ημέρα», «Αθλητισμός», «Ημερήσιος Κήρυξ», «Εθνικός Κήρυξ», «Εθνική», «Αθλητική Ηχώ», «Το Έργον»), Wikipedia («Νίκος Σύλλας», «1936 Summer Olympics», «1948 Summer Olympics»)

Άλλα γεγονότα στην Ελλάδα και τον κόσμο στις 16 Αυγούστου

2022: Η Ελλάδα πανηγυρίζει δύο χρυσά μετάλλια στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου του Μονάχου. Ο Μίλτος Τεντόγλου κερδίζει τον τελικό του μήκους με άλμα στα 8.52 μ. και η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη τερματίζει πρώτη στα 35 χλμ. βάδην σε 2 ώρες 46:58.

2020: Ο Ρόνι Ο’Σάλιβαν στέφεται παγκόσμιος πρωταθλητής στο σνούκερ για έκτη φορά στην καριέρα του, χάρη στη νίκη του με 18-8 επί του Κάιρεν Γουίλσον στον τελικό του Crucible.

2016: Ο Σπύρος Γιαννιώτης χάνει στο φώτο φίνις το χρυσό μετάλλιο στον αγώνα των 10 χλμ. κολύμβησης ανοιχτής θάλασσας των Ολυμπιακών Αγώνων του Ρίο ντε Τζανέιρο. Ο Κερκυραίος κολυμβητής προπορεύεται μέχρι τα τελευταία μέτρα της κούρσας, όταν δέχεται την επίθεση του Ολλανδού, Φέρι Βέερτμαν, ο οποίος χτυπά πρώτος τον πίνακα του τερματισμού με διαφορά επτά εκατοστών του δευτερολέπτου (1 ώρα 52:59.8 έναντι 1 ώρας 53:00.5).

2013: Ο Μο Φάρα κερδίζει το χρυσό μετάλλιο στα 5.000 μ. του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος της Μόσχας και κάνει νταμπλ στις μεγάλες αποστάσεις, αφού λίγες μέρες νωρίτερα είχε επικρατήσει και στα 10.000 μ.

2009: Στο πλαίσιο του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Στίβου του Βερολίνου, ο Γιουσέιν Μπολτ κερδίζει τον τελικό των 100 μ. με 9.58 και συντρίβει το παγκόσμιο ρεκόρ που είχε σημειώσει ακριβώς έναν χρόνο νωρίτερα (9.69), στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου.

2008: Ο Μάικλ Φελπς νικά με διαφορά ενός εκατοστού του δευτερολέπτου τον Σέρβο, Μίλοραντ Τσάβιτς (50.58 έναντι 50.59), στον τελικό των 100 μέτρων πεταλούδα των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου. Ο Αμερικανός κολυμβητής φτάνει έτσι τα επτά χρυσά μετάλλια σε ισάριθμα αγωνίσματα στα οποία έχει συμμετάσχει σε εκείνη τη διοργάνωση και ισοφαρίζει το ρεκόρ του συμπατριώτη του, Μαρκ Σπιτς, από το 1972 στο Μόναχο. Μία ημέρα αργότερα θα το καταρρίψει, όταν θα κατακτήσει και όγδοο χρυσό μετάλλιο, στη σκυταλοδρομία 4×100 μικτή.

2006: Πεθαίνει σε ηλικία 59 ετών ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής του Φωστήρα, του Πανιωνίου και του ΟΦΗ, Θανάσης Ρέλλης. Είχε το προνόμιο να υπάρξει συμπαίκτης του Πελέ στον Κόσμο της Νέας Υόρκης, όπου είχε αγωνιστεί για λίγους μήνες το 1975.

2005: Πεθαίνει από καρκίνο σε ηλικία 77 ετών ο Ρώσος προπονητής μπάσκετ, Αλεξάντρ Γκομέλσκι. Ήταν ο προπονητής της εθνικής ομάδας της Σοβιετικής Ένωσης όταν κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1988 στη Σεούλ, ενώ παλιότερα την είχε οδηγήσει στην κατάκτηση δύο Μουντομπάσκετ (1967, 1982) και πέντε Ευρωμπάσκετ (1963, 1965, 1967, 1969, 1979, 1981). Το 1987, ωστόσο, γνωρίζει την ήττα με 103-101 από την Ελλάδα στον τελικό του Ευρωμπάσκετ της Αθήνας.

2004: Η Ελλάδα πανηγυρίζει ένα ανέλπιστο χρυσό μετάλλιο στις συγχρονισμένες καταδύσεις από το τραμπολίνο 3 μέτρων, με τους Θωμά Μπίμη και Νίκο Συρανίδη. Είναι το πρώτο χρυσό για τη χώρα μας στη συγκεκριμένη διοργάνωση κι έρχεται λίγα λεπτά μετά το χάλκινο που κατακτά ο Λεωνίδας Σαμπάνης στα 62 κ. της άρσης βαρών (και το οποίο θα αφαιρεθεί λίγες ημέρες αργότερα, όταν ο Έλληνας αθλητής βρεθεί θετικός σε έλεγχο ντόπινγκ).

2004: Στον τελικό των 200 μέτρων ελεύθερο των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, ο Αυστραλός Ίαν Θορπ κερδίζει την πρώτη θέση με νέο ολυμπιακό ρεκόρ (1:44.71), αφήνοντας δεύτερο τον Ολλανδό, Πίτερ Φαν Ντεν Χούχενμπαντ (1:45.23) και τρίτο τον Αμερικανό, Μάικλ Φελπς (1:45.32).

2003: Ο 18χρονος Κριστιάνο Ρονάλντο κάνει ντεμπούτο με τη Μάνστεστερ Γιουνάιτεντ αγωνιζόμενος ως αλλαγή στην εντός έδρας νίκη επί της Μπόλτον με 4-0 για την Premier League.

1995: Δύο μεγάλα παγκόσμια ρεκόρ σημειώνονται στο διεθνές μίτινγκ στίβου της Ζυρίχης. Ο Αιθίοπας Χαϊλέ Γκεμπρσελασιέ τερματίζει στα 5.000 μ. σε χρόνο 12:44.39 και βελτιώνει κατά έντεκα δευτερόλεπτα την επίδοση που είχε σημειώσει ο Κενυάτης, Μόουζες Κιπτανούι, δύο μήνες νωρίτερα στη Ρώμη. Ο Κιπτανούι, ωστόσο, θα απαντήσει λίγο αργότερα όταν θα γίνει ο πρώτος αθλητής που θα κατέβει τα 8 λεπτά στα 3.000 μ. στιπλ (7:59.18).

1992: O Βρετανός πιλότος της Formula 1, Νάιτζελ Μάνσελ, εξασφαλίζει τον μοναδικό παγκόσμιο τίτλο του, όταν τερματίζει δεύτερος με τη Williams-Renault του στο γκραν πρι της Ουγγαρίας.

1977: Ο δικαστής Άλφρεντ Ασκιόνε δικαιώνει την τενίστρια, Ρενέ Ρίτσαρντς, η οποία δύο χρόνια νωρίτερα είχε υποβληθεί σε επέμβαση αλλαγής φύλου και διεκδικούσε τη συμμετοχή της ως γυναίκα στο US Open. «Αυτός ο άνθρωπος είναι πλέον γυναίκα», αποφαίνεται ο δικαστής για τη 42χρονη Ρίτσαρντς, η οποία ως άνδρας με το όνομα Ρίτσαρντ Ράσκιν, είχε παίξει τένις σε ερασιτεχνικό επίπεδο. Η Ρίτσαρντς θα αποκλειστεί στον πρώτο γύρο του μονού γυναικών, όμως θα φτάσει στον τελικό του διπλού με συμπαίκτρια την Μπέτι-Αν Στιούαρτ.

1948: Πεθαίνει σε ηλικία 53 ετών από καρκίνο του οισοφάγου ο θρύλος του μπέιζμπολ, Μπέιμπ Ρουθ.

1936: Ολοκληρώνονται στο Βερολίνο οι 11οι Ολυμπιακοί Αγώνες, οι οποίοι επισκιάζονται από την προπαγάνδα των Ναζί και την παρουσία του καγκελάριου της Γερμανίας, Αδόλφου Χίτλερ.

1930: Αρχίζουν στο Χάμιλτον του Οντάριο οι πρώτοι Αγώνες της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Το 1954 θα μετονομαστούν σε «Αγώνες της Βρετανικής Αυτοκρατορίας & Κοινοπολιτείας» και το 1970 σε «Αγώνες της Βρετανικής Κοινοπολιτείας».

1920: O 20χρονος Αμερικανός, Τσαρλς Πάντοκ, κερδίζει το χρυσό μετάλλιο στα 100 μ. των Ολυμπιακών Αγώνων της Αμβέρσας με χρόνο 10.8.

1743: Ο «πατέρας» της πυγμαχίας, Τζακ Μπρόουτον, διατυπώνει τους πρώτους κανόνες του αθλήματος, σύμφωνα με τους οποίους απαγορεύονται οι κεφαλιές, οι κλωτσιές και τα χτυπήματα κάτω από την κοιλιά.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News