Βέρα Τσασλάφσκα: Η σιωπηλή διαμαρτυρία της έκανε πιο πολύ θόρυβο απ' τα μετάλλια

Όλον τον κόσμο στα πόδια της είχε η Βέρα Τσασλάφσκα στις 25 Οκτωβρίου 1968. Μόνο εκείνη τη μέρα είχε κερδίσει τρία χρυσά μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Πόλης του Μεξικού και, σε συνδυασμό με το χρυσό στο σύνθετο ατομικό, δύο ημέρες νωρίτερα, είχε εδραιώσει τη φήμη της ως η κορυφαία αθλήτρια ενόργανης γυμναστικής στον κόσμο.

Ωστόσο, δεν μπορούσε να αφήσει την εφήμερη δόξα που είχε κερδίσει με το ταλέντο της στον αθλητισμό, να καταπνίξει τον πόνο που βίωνε για την περιπέτεια που περνούσε η πατρίδα της, η Τσεχοσλοβακία. Μόλις δύο μήνες νωρίτερα, η Σοβιετική Ένωση και οι υπόλοιπες δυνάμεις που απάρτιζαν το Σύμφωνο της Βαρσοβίας (Πολωνία, Ουγγαρία, Βουλγαρία) είχαν εισβάλει στην Πράγα με σκοπό να σταματήσουν τις φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις που εφάρμοζε από την αρχή εκείνου του έτους ο (κομμουνιστής) ηγέτης της χώρας, Αλεξάντερ Ντούμπτσεκ.

Πρόκειται για την περίφημη «Άνοιξη της Πράγας», μια απόπειρα για έναν «σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο» (αυτό ήταν το βασικό σύνθημα του Ντούμπτσεκ), η οποία καταπνίγηκε από τα τανκς του Κόκκινου Στρατού στις 20 και τις 21 Αυγούστου 1968. Συνολικά 108 Τσεχοσλοβάκοι πολίτες, όλοι άμαχοι, έπεσαν νεκροί και περισσότεροι από 500 τραυματίστηκαν.

Η Τσασλάφσκα, η οποία είχε ταχθεί ανοιχτά υπέρ της πορείας της χώρας προς τον εκδημοκρατισμό, δεν μπορούσε να μείνει αμέτοχη μπρος σε όσα είχαν συμβεί. Αφού έκανε το καθήκον της ως αθλήτρια στους Ολυμπιακούς Αγώνες, στους οποίους είχε κινδυνέψει να μη συμμετάσχει, θέλησε να κάνει το ίδιο και ως Τσεχοσλοβάκα. Δεν άντεχε να βλέπει την πατρίδα της υποχείριο της Σοβιετικής Ένωσης και βρήκε την καλύτερη αφορμή για να εκφράσει τη διαμαρτυρία της στην απονομή των μεταλλίων για τις ασκήσεις εδάφους.

Έχοντας ισοβαθμήσει στην πρώτη θέση με τη Σοβιετική, Λαρίσα Πέτρικ, η Τσασλάφσκα έπρεπε να μοιραστεί μαζί της το χρυσό μετάλλιο και το ψηλότερο σκαλί του βάθρου. Οι σημαίες των δύο κρατών τοποθετήθηκαν στον ίδιο ιστό και οι εθνικοί ύμνοι ανακρούστηκαν ο ένας μετά τον άλλον. Η αρχή έγινε με αυτόν της Τσεχοσλοβακίας, τον οποίο η Τσασλάφσκα άκουσε με το βλέμμα της καρφωμένο στη σημαία. Όταν ακούστηκαν, όμως, οι πρώτες νότες του ύμνου της Σοβιετικής Ένωσης, πάγωσε την έκφρασή της κι έγειρε το κεφάλι της προς τα κάτω και δεξιά.

Η σιωπηλή διαμαρτυρία της Τσασλάφσκα δεν έγινε αντιληπτή από όλους τους παρευρισκομένους. Η ΔΟΕ δεν επέκρινε τη συμπεριφορά της και είναι πιθανό πολλοί στη Δύση να έκαναν… τα στραβά μάτια, επειδή είχε στραφεί εναντίον του «κακού» του Ψυχρού Πολέμου. Σε αντίθεση με τις γροθιές της «Μαύρης Δύναμης» που είχαν υψώσει μία εβδομάδα νωρίτερα οι Αφροαμερικανοί νικητές των 200 μ., Τόμι Σμιθ και Τζον Κάρλος και είχαν στόχο τον «καλό», δηλαδή την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Με συνέπεια να απελαθούν άρον-άρον από το Μεξικό…

Δεν ήταν, επίσης, η πρώτη φορά που η Τσεχοσλοβάκα γυμνάστρια είχε εκφράσει την απέχθειά της προς τη Σοβιετική Ένωση στη διάρκεια της διοργάνωσης. Στις 23 Οκτωβρίου, όταν κέρδισε το χρυσό στο σύνθετο ατομικό, απέφυγε να συγχαρεί τη δεύτερη Ζινάιντα Βορόνινα και την τρίτη Νατάλια Κουτσίνσκαγια, τις οποίες μάλιστα αποδοκίμασαν οι Μεξικανοί φίλαθλοι!

Αλλά και μερικά λεπτά πριν την απονομή για τις ασκήσεις εδάφους, η Τσεχοσλοβάκα πρωταθλήτρια είχε κατεβάσει ξανά το κεφάλι της την ώρα της ανάκρουσης του σοβιετικού ύμνου για χάρη της Κουτσίνσκαγια, η οποία την είχε αφήσει δεύτερη στη δοκό ισορροπίας. Τότε την είχε πάρει χαμπάρι ακόμα λιγότερος κόσμος.

«Αυτό που λαχταρούσα ήταν να εξευτελίσω τη σοβιετική σημαία και να τιμήσω το ταπεινό μου έθνος», δήλωσε πολλά χρόνια αργότερα η Τσασλάφσκα, η οποία δεν έκανε ποτέ καμία δήλωση μετάνοιας για την πολιτική στάση που κράτησε σ’ εκείνους τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Κι ας την πλήρωσε ακριβά και η ίδια, όταν επέστρεψε στην πατρίδα της.

Έκανε προπόνηση στο δάσος

Η εισβολή του Συμφώνου της Βαρσοβίας στην Πράγα κόντεψε να τινάξει στον αέρα την προετοιμασία της Τσασλάφσκα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1968. Φοβούμενη ότι κινδύνευε με σύλληψη από τους φιλοσοβιετικούς, διέκοψε την προετοιμασία της στη Μοραβία και διέφυγε σε ένα δάσος, όπου έκανε προπονήσεις στην ύπαιθρο για να μη χάσει τη φόρμα της.

«Ένα πεσμένο δέντρο έγινε η δοκός ισορροπίας μου», διηγούνταν χωρίς δόση υπερβολής η Τσεχοσλοβάκα γυμνάστρια, το πρόγραμμα εκγύμνασης της οποίας εκείνο το σκάρτο δίμηνο περιλάμβανε ακόμα την άρση σακιών με κάρβουνο ή πατάτες, μονόζυγο σε κλαδιά δέντρων και ασκήσεις επί… καλλιεργημένου εδάφους.

Για να περιορίσει τη δημόσια κατακραυγή, το νέο καθεστώς της Τσεχοσλοβακίας επέτρεψε στην Τσασλάφσκα να πάρει μέρος στους αγώνες. Ήταν, άλλωστε, το μεγάλο «αστέρι» της ενόργανης γυμναστικής από τη διοργάνωση του 1964 στο Τόκιο, όπου είχε κερδίσει τρία χρυσά μετάλλια (στο σύνθετο ατομικό, τη δοκό ισορροπίας και το άλμα) κι ένα ασημένιο (στο σύνθετο ομαδικό). Στο ολυμπιακό βάθρο είχε ανέβει για πρώτη φορά το 1960 στη Ρώμη, πάλι στο σύνθετο ομαδικό.

Οι Μεξικανοί φίλαθλοι εξέφρασαν αυθόρμητα τη συμπάθειά τους προς την Τσασλάφσκα όχι μόνο λόγω της εγνωσμένης αξίας της, αλλά και λόγω της πολιτικής κατάστασης που επικρατούσε στη χώρα της. Χρειάστηκε, πάντως, να κουνήσει κι αυτή το χεράκι της. Η επιλογή της να «ντύσει» το πρόγραμμά της στις ασκήσεις εδάφους με παραδοσιακή μεξικανική μουσική (το πασίγνωστο «Jarabe tapatío»), την έκανε ακόμα πιο αγαπητή στους φιλάθλους της διοργανώτριας χώρας.

Η Τσασλάφσκα κέρδισε στις 25 Οκτωβρίου 1968 άλλα δύο χρυσά μετάλλια πέρα από αυτό στις ασκήσεις εδάφους: στo άλμα και στους ασύμμετρους ζυγούς. Είναι μέχρι και σήμερα μία από τις μόλις τρεις αθλήτριες που έχει στεφθεί χρυσή ολυμπιονίκης και στα τέσσερα όργανα (οι άλλες δύο είναι η Λαρίσα Λατίνινα και η Σιμόν Μπάιλς), ενώ μαζί με τη Λατίνινα είναι οι μόνες που έχουν κερδίσει back-to-back χρυσά στο σύνθετο ατομικό. Επίσης, τα επτά χρυσά ολυμπιακά μετάλλια σε ατομικά αγωνίσματα ήταν τα περισσότερα που είχε κερδίσει οποιαδήποτε γυναίκα σε όλα τα αθλήματα μέχρι το 2024, όταν την ξεπέρασε η κολυμβήτρια Κέιτι Λεντέκι.

Στα Παγκόσμια Πρωταθλήματα η Τσασλάφσκα κατέκτησε δέκα μετάλλια, από τα οποία τα τέσσερα ήταν χρυσά, ενώ ακόμα πιο εντυπωσιακή ήταν η συλλογή της στα Ευρωπαϊκά, με έντεκα χρυσά. Το 1967 στο Άμστερνταμ, μάλιστα, δεν είχε αφήσει… ούτε ψίχουλο για τις αντιπάλους της αφού είχε πρωτεύσει και στα τέσσερα όργανα αλλά και στο σύνθετο ατομικό!

Ο μύθος της εύνοιας στην Πέτρικ

Ένας μύθος που συντηρήθηκε καλά τα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου και αναπαράγεται μέχρι και τις μέρες μας, είναι αυτός που ήθελε τους κριτές στο Μεξικό να αλλάζουν τη βαθμολογία της Πέτρικ στους προκριματικούς των ασκήσεων εδάφους, ώστε να την εμφανίσουν ισόβαθμη με την Τσασλάφσκα μετά την ολοκλήρωση του τελικού.

Κάτι τέτοιο, φυσικά, δεν ισχύει. Η έγκυρη ιστοσελίδα gymnastics-history.com παρουσιάζει τεκμήρια που αποδεικνύουν ότι η Σοβιετική και η Τσεχοσλοβάκα γυμνάστρια είχαν πάρει την ίδια βαθμολογία τόσο στο υποχρεωτικό (9,700) όσο και στο προαιρετικό πρόγραμμα (9,850). Σύμφωνα με όσα προέβλεπαν τότε οι κανονισμοί, ο μέσος όρος των δύο προσπαθειών αποτελούσε τη βάση κάθε αθλήτριας για τον τελικό. Η Τσασλάφσκα και η Πέτρικ έβγαζαν 9,775 και ξεκινούσαν ισόβαθμες από τη δεύτερη θέση, πίσω από την Κουτσίνσκαγια που είχε 9,800. Ο βαθμός στον τελικό θα διαιρούνταν με τον βαθμό του προκριματικού για να προκύψει η νικήτρια.

Το μπέρδεμα έγινε όταν οι διοργανωτές ανέγραψαν λανθασμένα τη βαθμολογία εκκίνησης της Πέτρικ στο έγγραφο που μοίρασαν πριν την έναρξη του τελικού. Εκεί, τόσο η Τσασλάφσκα όσο και η Σοβιετική αθλήτρια βαθμολογήθηκαν με 9,900 και αρχικά επικράτησε η εντύπωση ότι το χρυσό μετάλλια κατέληγε στην Τσεχοσλοβάκα, που τα είχε πάει καλύτερα στον προκριματικό (αφού η Κουτσίνσκαγια πήρε 9,850 και έμεινε πιο κάτω).

Στη συνέχεια, όμως, οι κριτές τσέκαραν τα επίσημα αρχεία και διαπίστωσαν ποια ήταν η σωστή βαθμολογία εκκίνησης της Πέτρικ. Διόρθωσαν το λάθος και την ανακήρυξαν νικήτρια. Δύσκολα μπορεί να επιβεβαιωθεί και ο άλλος μύθος που διαδίδουν οι Δυτικοί, περί ευνοϊκής μεταχείρισης της Σοβιετικής αθλήτριας στον τελικό. Σίγουρα, πάντως, η Τσασλάφσκα δεν διαμαρτυρήθηκε για κάτι τέτοιο.

Βρήκε τον μπελά της

Η Τσασλάφσκα είχε αποφασίσει να κλείσει την καριέρα της μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μεξικού. Ήταν ήδη 26 ετών (γεννήθηκε στις 3 Μαΐου 1942 στην Πράγα), αρκετά μεγάλη για τα δεδομένα της εποχής. Γι’ αυτό στις 26 Οκτωβρίου 1968, μία ημέρα μετά τη σιωπηλή διαμαρτυρία της, παντρεύτηκε τον εκλεκτό της καρδιάς της, τον δρομέα μεσαίων αποστάσεων Γιόζεφ Όντλοζιλ (ασημένιο ολυμπιονίκη στα 1.500 μ. το 1964 στο Τόκιο).

Η γαμήλια τελετή συγκέντρωσε 100.000 άτομα στον Καθεδρικό Ναό της Πόλης του Μεξικού, δείγμα του πόσο αγαπητή ήταν η Τσασλάφσκα στη χώρα της Κεντρικής Αμερικής. Η φήμη της είχε γίνει παγκόσμια εκείνη τη χρονιά, σε βαθμό που κάποιοι τη χαρακτήρισαν ως τη δεύτερη δημοφιλέστερη γυναίκα στον πλανήτη πίσω από την Τζάκι Κένεντι!

Στην πατρίδα της, ωστόσο, δεν ίσχυε πια το ίδιο. Αυτό που φοβόταν η καταξιωμένη ολυμπιονίκης ότι θα συνέβαινε όταν πραγματοποιήθηκε η σοβιετική εισβολή, το βίωσε μετά την επιστροφή της στην Τσεχοσλοβακία. Για να την τιμωρήσει για την υποστήριξή της προς την «Άνοιξη της Πράγας», αλλά και για την ασέβεια που είχε επιδείξει προς τη σημαία της Σοβιετικής Ένωσης, το καθεστώς δεν της επέτρεψε για πολλά χρόνια να δουλέψει ως προπονήτρια ενόργανης γυμναστικής (ακόμα και σε μικρά παιδιά), ενώ της απαγόρεψε να ταξιδεύει στο εξωτερικό ή να δέχεται επισκέπτες από ξένες χώρες στο σπίτι της. Η επτά φορές χρυσή ολυμπιονίκης αναγκάστηκε να κάνει την καθαρίστρια και άλλες ταπεινές (αλλά τίμιες) εργασίες για να βγάζει τα προς το ζην.

Μόλις το 1980 της δόθηκε ειδική άδεια για να αναλάβει την εθνική ομάδα του Μεξικού, προφανώς επειδή οι Ολυμπιακοί Αγώνες διεξάγονταν στη «μαμά» Μόσχα (είχαν κυκλοφορήσει και κάποιες φήμες ότι η μεξικανική κυβέρνηση είχε απειλήσει να σταματήσει την εξαγωγή πετρελαίου στην Τσεχοσλοβακία σε περίπτωση άρνησης). Τελικά η χώρα της Κεντρικής Αμερικής δεν έστειλε καμία αθλήτρια της ενόργανης γυμναστικής στη διοργάνωση και η Τσασλάφσκα επέστρεψε στην Πράγα, όπου εξακολουθούσε να αντιμετωπίζεται σαν παρίας από τους κυβερνώντες.

Η κατάθλιψη και το τέλος

Η μοίρα της Τσασλάφσκα άλλαξε το 1989, με τη «Βελούδινη Επανάσταση» που προκάλεσε την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού στην Τσεχοσλοβακία. Αμέσως μετά τη μετάβαση στη δημοκρατία, ο νέος ηγέτης της χώρας, Βάτσλαβ Χάβελ, την προσέλαβε ως σύμβουλό του στα θέματα αθλητισμού. Λίγο καιρό αργότερα εκλέχθηκε πρόεδρος της εθνικής ολυμπιακής επιτροπής, ενώ το 1995 ανέλαβε πόστο και στη ΔΟΕ.

Από το 1993, όμως, βίωνε μία αδιανόητη οικογενειακή τραγωδία, όταν ο πρώην σύζυγός της (είχαν χωρίσει έξι χρόνια νωρίτερα) χτυπήθηκε στο κεφάλι από τον γιο τους, Μάρτιν, έπεσε σε κώμα και κατέληξε λίγες μέρες αργότερα. Η επτάκις χρυσή ολυμπιονίκης εμφάνισε από τότε τα πρώτα συμπτώματα κατάθλιψης και ο πόνος της δεν μαλάκωσε ούτε όταν το 1997 ο γιος της βγήκε από τη φυλακή με την απονομή χάριτος από τον πρόεδρο Χάβελ.

Ειδικά μετά το 2000 η κατάσταση της υγείας επιδεινώθηκε, με συνέπεια να περιορίσει δραματικά τις δημόσιες εμφανίσεις της. Για ένα διάστημα, μάλιστα, νοσηλεύτηκε σε ψυχιατρικό νοσοκομείο. Ύστερα από μάχη χρόνων κατάφερε να νικήσει την κατάθλιψη, λίγο καιρό αργότερα όμως προσβλήθηκε από καρκίνο στο πάγκρεας και πέθανε στις 30 Αυγούστου 2016, σε ηλικία 74 ετών.

Σε μία συνέντευξή της σε ραδιοφωνικό σταθμό της πατρίδας της, έναν χρόνο προτού φύγει από τη ζωή, η Τσασλάφσκα είχε δηλώσει ότι αισθανόταν ικανοποιημένη με όλα όσα είχε γευτεί στον αθλητισμό κι ας μην της είχε αποφέρει χρήματα, όπως θα είχε συμβεί αν είχε γεννηθεί μερικές δεκαετίες αργότερα. «Το να κλαις πάνω από το χυμένο γάλα δεν βοηθάει σε τίποτα», είχε δηλώσει χαρακτηριστικά.

Πηγές: english.radio.cz («Věra Čáslavská’s silent protest at 1968 Olympics recalled»), bbc.com («Vera Caslavska and the forgotten story of her 1968 Olympics protest»), Wikipedia («Athletics at the 1968 Summer Olympics», «Věra Čáslavská», «Άνοιξη της Πράγας», «Εισβολή του Συμφώνου της Βαρσοβίας στην Τσεχοσλοβακία»), gymnastics-history.com («1968: The Myth of Petrik’s Floor Scores in Mexico City»), telegraph.co.uk («Vera Caslavska, Czech gymnast and dissident – obituary»), wilsoncenter.org («The Forgotten Protest»), themedalcount.com («Vera Caslavska»).

 

Άλλα γεγονότα στην Ελλάδα και τον κόσμο στις 25 Οκτωβρίου

2019: Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο γίνεται ο πρώτος παίκτης στην ιστορία του ΝΒΑ μετά τον Όσκαρ Ρόμπερτσον (1966), ο οποίος σημειώνει 30 πόντους και triple-double στον πρώτο αγώνα της σεζόνμ στη νίκη των Μιλογουόκι Μπακς επί των Χιούστον Ρόκετς με 117-111.

2012: Ο 70χρονος Ντέιβιντ Στερν ανακοινώνει την αποχώρησή του από την θέση του κομισάριου του ΝΒΑ στις 1/2/2014, ύστερα από θητεία ακριβώς 30 χρόνων, παραδίδοντας τη σκυτάλη στον επί χρόνια βοηθό και αναπληρωτή του Άνταμ Σίλβερ.

2011: Πεθαίνει σε ηλικία 100 ετών ο Λεωνίδας Ανδριανόπουλος, ο μικρότερος της θρυλικής πεντάδας των Ανδριανοπουλαίων του Ολυμπιακού και της Εθνικής Ελλάδας.

2000: Ο Ολυμπιακός νικά με 1-0 τη Βαλένθια στο ΟΑΚΑ (65′ πέν. Τζόρτζεβιτς), κάνει το «3 στα 3» στους εντός έδρας αγώνες για τον όμιλό του στο Champions League και θα διεκδικήσει την πρόκριση στον τελευταίο αγώνα με τη Λιόν (εκτός).

2000: Χρυσά μετάλλια στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ κατακτούν ο κολυμβητής Κώστας Φίκας (100 μέτρα ελεύθερο S8) και οι αθλητές του στίβου, Θανάσης Μπαράκας (μήκος F11) και Στέφανος Αναργύρου (σφαιροβολία F5). Ασημένια μετάλλια κερδίζουν η Μαρία Καλπακίδου στα 50 μέτρα ύπτιο S2 και η Ελένη Σαμαριτάκη στα 200 μέτρα T36.

1999: Ο 42χρονος πρωταθλητής του γκολφ, Πέιν Στιούαρτ, χάνει τη ζωή του όταν το λίαρ τζετ στο οποίο επιβαίνει συντρίβεται στη Νότια Ντακότα.

1999: Ο αρχηγός της εθνικής ομάδας υδατοσφαίρισης, Γιώργος Μαυρωτάς, συμμετέχει με την ομάδα της Μικτής Κόσμου στο 9-3 επί της Φερεντσβάρος, σε έναν αγώνα που διεξάγεται στη Βουδαπέστη για τον εορτασμό των 100 χρόνων από την ίδρυση της ουγγρικής ομάδας.

1995: Πεθαίνει από λευχαιμία σε ηλικία 77 ετών ο Αμερικανός τενίστας, Μπόμπι Ριγκς, νικητής του Γουίμπλεντον το 1939.

1990: Ο Εβάντερ Χόλιφιλντ βγάζει νοκ άουτ στον 3ο γύρο τον Μπάστερ Ντάγκλας και του παίρνει τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή στα βαρέα βάρη της πυγμαχίας.

1987: Ολοκληρώνεται στο Μιλγουόκι το πρώτο τουρνουά McDonalds, το τουρνουά στο οποίο μία εκπρόσωπος του ΝΒΑ κοντράρεται με ομάδες της Ευρώπης. Στον τελευταίο και καθοριστικό αγώνα οι Μιλγουόκι Μπακς νικούν την εθνική ομάδα της Σοβιετικής Ένωσης με 127-100. Οι Μπακς έχουν νικήσει με 123-111 και την πρωταθλήτρια Ευρώπης, Τρέισερ Μιλάνου.

1983: Η Γουέστ Χαμ γίνεται η πρώτη ομάδα που σημειώνει 10 γκολ σε αγώνα για το Λιγκ Καπ Αγγλίας (10-0 την Μπέρι).

1973: Πεθαίνει σε ηλικία 41 ετών από εγκεφαλική αιμορραγία ο Αιθίοπας δρομέας Αμπέμπε Μπικίλα, δύο φορές χρυσός ολυμπιονίκης του Μαραθωνίου (1960, 1964).

1972: Ο Βέλγος ποδηλάτης Έντι Μερξ καλύπτει απόσταση 43.431 χιλιομέτρων σε διάστημα μίας ώρας στην Πόλη του Μεξικού και δημιουργεί ρεκόρ το οποίο θα αντέξει μέχρι το 1984, όταν θα το καταρρίψει ο Φραντσέσκο Μόζερ με ειδικά σχεδιασμένο ποδήλατο.

1968: Η Ολλανδία νικά την Ισπανία με 1-0 στην έκτη παράταση, στον αγώνα για τις θέσεις 5-6 του ολυμπιακού τουρνουά του χόκεϊ επί χόρτου στην Πόλη του Μεξικού. Πρόκειται για τον μεγαλύτερο σε διάρκεια αγώνα στην ιστορία του αθλήματος (2 ώρες και 25 λεπτά).

1959: Διεξάγεται η 1η αγωνιστική του νέου ποδοσφαιρικού θεσμού της Α’ Εθνικής Κατηγορίας. Το πρώτο γκολ πετυχαίνει ο Νίκος Μητώσης της Προοδευτικής, στον πρωινό αγώνα της ομάδας του με τον Απόλλωνα Καλαμαριάς, την παράσταση όμως κλέβει ο Παγκορινθιακός, ο οποίος νικά με 1-0 τον πρωταθλητή Ολυμπιακό, με σκόρερ τον Γιώργο Κόη. 

1896: Ο Πανελλήνιος ΓΣ καλεί εγγράφως τους υπόλοιπους 52 αθλητικούς συλλόγους της Ελλάδας σε συνέδριο που θα διεξαχθεί από τις 11 έως και τις 17 Ιανουαρίου 1897 στην Αθήνα, με σκοπό την ίδρυση συνδέσμου αθλητικών σωματείων (ο σημερινός ΣΕΓΑΣ).

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News