Ο Τζόκοβιτς κυνηγά το ακάμωτο

To Calendar Slam, δίχως αμφιβολία, θα είναι πολύ ξεχωριστό. Ο Νόβακ Τζόκοβιτς έχει κάνει ήδη το Grand Slam, αφού κατέκτησε και τα τέσσερα Major από το Γουίμπλεντον του 2015 ως το Ρολάν Γκαρός του 2016. Είχε ξεκινήσει εκείνη την πορεία από έναν τελικό που ήταν αοιυτσάιντερ, στο Λονδίνο με τον Ρότζερ Φέντερερ, συνέχισε επικρατώντας του Ελβετού στη Νέα Υόρκη, τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς, νίκησε, εννοείται, στη Μελβούρνη, 3-0 τον Άντι Μάρεϊ, και πήρε το πολυπόθητο τρόπαιο των Σωματοφυλάκων πάλι απέναντι στον Σκωτσέζο, 3-1 στις 5 Ιουνίου εκείνου του έτους.

Σε αυτήν την περίπτωση, η επικράτηση στη Νέα Υόρκη θα σημάνει την ισοφάριση του ρεκόρ του Ροντ Λέιβερ, ο οποίος είναι ο μόνος που το έχει καταφέρει, μία φορά το 1962 και μία το 1969, δηλαδή τη δεύτερη χρονιά που το τένις έγινε Όπεν, αλλά, βέβαια, διόλου υποδεέστερο θα είναι ότι θα φτάσει τα 21 Major, που θα τον φέρουν στην πρώτη θέση, με ένα πάνω από τον Ράφα Ναδάλ και τον Φέντερερ.

Η απατηλή διαφορά

Το γκάλοπ στην ΑΤΡ δηλοί την πάσα αλήθεια

Ένα, αλλά… πολλά περισσότερα. Ουδείς νουνεχής άνθρωπος, αυτήν τη στιγμή, θεωρεί ότι υπάρχει η περίπτωση ο Τζόκοβιτς να μην τελειώσει πάνω από τους δύο τενίστες με τους οποίους καθόρισε το τένις και έκανε το παρελθόν του τόσο να φαντάζει μαγικό όσο και να μη χρειάζεται να αναμοχλεύεται.

Η ΑΤΡ είχε την Κυριακή, μετά το 3-1 επί του Ματέο Μπερετίνι, μια τυπική επικράτηση Τζόκοβιτς, που απλώς αποθάρρυνε τον αντίπαλό του ακριβώς τη στιγμή που νόμιζε ότι έβαζε το… τρένο στις ράγες, δίνοντας αμέσως την πεποίθηση στον θεατή ότι ο Ιταλός δεν είχε οποιαδήποτε τύχη στο παιχνίδι, ένα γκάλοπ, που οι αναγνώστες καλούνταν να ψηφίσουν με πόσες κατακτήσεις θα τελειώσει την καριέρα του. Αυτήν τη στιγμή, η τελευταία επιλογή, το «29+», μοιάζει με υπερβολή, αλλά είναι ενδεικτικό πώς στην Παγκόσμια Ομοσπονδία φαντάζονται το μέλλον του τένις και ποιος θα είναι ο κυρίαρχός του. H πλάκα είναι ότι ο Τζόκοβις έχει κλείσει εδώ και τέσσερις μήνες τα 34, μια ηλικία που, ας πούμε, μέχρι τότε ο Φέντερερ είχε εκτιμηθεί… τέσσερις φορές ότι έπρεπε να σταματήσει το τένις. Ακόμα και πριν κλείσει τα 29, μετά το σοκαριστικό αποκλεισμό από τον Ρόμπιν Σόντερλινγκ στο Ρολάν Γκαρός και τον Τόμας Μπέρντιχ στο Γουίμπλεντον, σε δύο προημιτελικούς το 2010, υπήρχαν φωνές που δεν αισχύνονταν να τον παροτρύνουν να σταματήσει.

Τουλάχιστον… 25

Μια πρόβλεψη που δεν είναι υπερβολική

Στην περίπτωση του Τζόκοβιτς, βεβαίως, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Κι αυτό οφείλεται, εν μέρει, στους άλλους δύο και τις… τρίτες και τέταρτες νεότητες που διήγαν μετά το 2017. Όμως, περισσότερο η εκτίμηση που αφορά στον Σέρβο φαίνεται ότι ανήκει σε εκείνον και τον τρόπο που νικάει: Είναι αδύνατον να δεις να συμβεί κάτι άλλο. Αφού μπόρεσε και απέδρασε στο Ρολάν Γκαρός της ήττας από τον Στέφανο Τσιτσιπά, ο οποίος φάνηκε ότι τον είχε τυλίξει, και καθώς είναι ένα μακρινό σενάριο να πάρει ένας τενίστας τρία σετ από το εδώ και σχεδόν τρία διαδοχικά χρόνια νούμερο 1 της παγκόσμιας κατάταξης, δεν φαίνεται ότι θα έχει κάτω από 25 όταν αποχωρήσει. Κι αυτή είναι μια εκτίμηση την οποία ούτε επιείκεια διέπει ούτε υπερβολή.

Ωστόσο, ο ίδιος δημιούργησε τη μεγαλύτερη πρόκληση στον εαυτό του. Η φετινή χρονιά δεν πρόκειται να αξιολογείται κάτι λιγότερο από σπουδαία, όποιο κι αν είναι από εδώ και μπρος το αποτέλεσμά της. Ο Τζόκοβιτς έχει 20 Major, είναι ο μόνος στην ιστορία που μετά τα 31 έχει κατακτήσει 8 (o Ράφα Ναδάλ έχει 6), είναι εκείνος που σε ένα καλοκαίρι μέσα κάλυψε 21 θέσεις στην παγκόσμια κατάταξη και από το νούμερο 22 βρέθηκε στο νούμερο 1. Η πρόκληση, όμως, σε ό,τι αφορά το 2021, είναι να περάσει στην ιστορία ως η κορυφαία που έγινε ποτέ από τενίστα -ένα σημείο αναφοράς το οποίο ενδεχομένως να αποτελεί το απόλυτο ρεκόρ: τέτοιο, που οι μελλοντικοί τενίστες μόνο να το ισοφαρίσουν θα έχουν ως στόχο. Με το ρεκόρ 34-3, μάλιστα, που έχει φέτος, ακόμα και το ενεργητικό-παθητικό θα είναι δύσκολη υπόθεση, αν και πολύ πιο νορμάλ μπροστά σε αυτό που θα κάνει αν πετύχει τους δύο στόχους που έχει μπροστά του.

Κι όμως, έχει γίνει. Το έχουν καταφέρει. Απλώς, όπως στο γρίφο με το χειρουργό που δεν μπορεί να κάνει επέμβαση στο παιδί του, αν και ο πατέρας του πέθανε, η απάντηση βρίσκεται στο θεατρικό «σερσέ λα φαμ». Ελληνιστί, ψάξε τη γυναίκα.

Παράδοση-παραλαβή

Η Γερμανίδα που ξανάγραψε την Ιστορία

Στο τουρ των Γυναικών, το 1988, έγινε η παράδοση-παραλαβή της δάδας στο τένις Γυναικών. Ως τότε, τα μάτια χόρταιναν, ως επί το πλείστον, με τις διαρκείς αναμετρήσεις της Τσεχοσλοβάκας Μαρτίνα Ναβρατίλοβα και της Αμερικανίδας Κρις Έβερτ, δύο εκ διαμέτρου στυλιστικά αντίθετων τενιστριών.

Μέχρι που στο παιχνίδι μπήκε η Στέφι Γκραφ. Η Δυτικογερμανίδα ήταν καλή. Ήταν πολύ καλή. Στα 3 της, περιέγραψε ο Πέτερ Γκραφ, έπαιζαν τένις στο σαλόνι του σπιτιού τους. Ο πατέρας της, ένας πωλητής ασφαλειών αυτοκινήτου, την είχε δελεάσει με παγωτό, κάθε φορά που θα έκαναν ένα ράλι με πάνω από 25 χτυπήματα, χρησιμοποιώντας τον καναπέ ως φιλέ: «Τις περισσότερες φορές, θα έριχνα με πολλή δύναμη την 25η μπαλιά, διότι δεν κάνει ένα παιδί να τρώει παγωτό όλη την ώρα».

Η Στέφι Γκραφ, που δεν έκανε καν τον κόπο να φτιάξει τα μαλλιά της για την περίσταση, είναι ένα άλλο είδος. Μέχρι το πρώτο σετ του τελικού του Γουίμπλεντον, στις 3 Ιουλίου 1988, από τη Ναβρατίλοβα, δεν είχε απεμπολήσει σετ στα Major εκείνης της χρονιάς. Μόνο στο τουρνουά του Λονδίνου, στα προηγούμενα έξι ματς που είχε δώσει, είχε χάσει 17 γκέιμς. Μετά το 7-5 του πρώτου σετ, η Τσεχοσλοβάκα μπήκε αποφασισμένη να κερδίσει το ματς: έκανε μπρέικ στο πρώτο γκέιμ του δεύτερου και σέρβιρε για το 2-0, Η Γκραφ αναποδογύρισε το ματς και διέλυσε τον ανταγωνισμό. Πήρε το δεύτερο σετ 6-2 και το τρίτο με 6-1. Στο 2-0 επί της Παμ Σράιβερ στον ημιτελικό εκείνου του τουρνουά, η Αμερικανίδα είπε ότι «για κάποια ώρα εκεί πέρα, ένιωθα πολύ γυμνή». Είκοσι μέρες πριν τον τελικό με τη Ναβρατιλόβα, την εθνοσωτήρια 14η Ιουνίου, η Γκραφ είχε κλείσει τα 19 της.

To Golden Slam

Ολοκλήρωσε το θρίαμβο με το χρυσό στη Σεούλ

Κι ενώ, κάπου στη Γιουγκοσλαβία, η Μόνικα Σέλες είχε μόλις ξεκινήσει να βάζει στον πίνακα τους παράγοντες της δευτεροβάθμιας εξίσωσης, για να βρει τη λύση πριν καν ανταμώσει με τη Γερμανίδα, η Γκραφ το 1988 τα πήρε όλα.

Το Αυστραλιανό Όπεν απέναντι στην Κρις Έβερτ, το Ρολάν Γκαρός με το ντροπιαστικό 6-0, 6-0 επί της Ναταλία Ζβέρεβα, ο μόνος τελικός της ιστορίας που ο φιναλίστ δεν πήρε γκέιμ, το US Open, επί της Αργεντινής Γκαμπριέλα Σαμπαντίνι, το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο στη Σεούλ, με την ίδια αντίπαλο. Ολοκλήρωσε, έτσι, μια μνημειώδη χρονιά, η οποία αποκλήθηκε Golden Slam. Πήρε και τα 4 Major, κάνοντας το Calendar Slam και τελείωσε την κατάκτησή της με το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο. Ταυτοχρόνως, το παιχνίδι της, με την έλλειψη αποτύπωσης συναισθήματος («κινείτο ανάμεσα στην απάθεια και τη βαρεμάρα», έγραψαν στο «Sports Illustrated» μετά τη Σεούλ),απογειωνόταν με το backhand με το ένα χέρι, μια σπάνια συνθήκη στο τένις Γυναικών. Όταν η Σέλες βρέθηκε απέναντί της, είχε μόνο ένα χτύπημα, το οποίο ούτε forehand ήταν ούτε backhand.

Η Γκραφ τελείωσε την καριέρα της με 22 Major, τα περισσότερα από κάθε άλλη τενίστρια, πλην της Μάργκαρετ Κορτ, που πήρε μόλις 11 (με ένα Calendar Slam το 1970), από το 1968, όταν το τένις μπήκε στην «επαγγελματική» εποχή του, ως τις 28 Ιανουαρίου του 2017, όταν δηλαδή η Σερένα Γουίλιαμς νίκησε την αδελφή της, Βένους, για να κατακτήσει το τρόπαιο του Αυστραλιανού Όπεν, που ήταν το 23ο Major.

Ο Τζόκοβιτς έχει την ευκαιρία να ξεπεράσει και τις δύο, αλλά το μόνο που σκέφτεται αυτήν τη στιγμή είναι το Τόκιο. Αν του πρότειναν την εξασφάλιση του χρυσού μεταλλίου στους Ολυμπιακούς με αντιγύρισμα δύο ή τριών Major, πιθανότατα θα δεχόταν.

Ο άντρας που έκλαιγε

Οι τρεις φορές που ο Σέρβος έγινε συναισθηματικό ράκος

Όποιος έχει ακολουθήσει την πορεία του σπουδαίου Σέρβου, πιθανώς έχει παρατηρήσει ότι δεν κλαίει ποτέ. Επειδή είναι ανακριβές, αλλά όχι απολύτως, είναι σπάνιο να κλάψει. Το έκανε σε ένα παιχνίδι για το ΑΤΡ1000, στο Μόντε Κάρλο, όταν είχε ήδη μάθει το θάνατο του παππού του, Βλαντιμίρ. Βούρκωσε, χωρίς να φτάσει στο σημείο του κλάματος, στην αποθέωσή του ως φιναλίστ στο Ρολάν Γκαρός του 2015, όταν έχασε από τον Στάνισλας Βαβρίνκα.

Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, η Σερβία ήταν ο δακρυγόνος καταλύτης. Το 2008, η ήττα του στα τρία σετ από τον Ράφα Ναδάλ στον ημιτελικό των Ολυμπιακών Αγώνων -ο νικητής κρίνεται στα δύο- έφερε ένα ξαφνικό ξέσπασμα από τη μεριά του Τζόκοβιτς. Τρία χρόνια αργότερα, στους ημιτελικούς του Davis Cup με την Αργεντινή και προσπαθώντας να κατανικήσει τους πόνους του στο αριστερό πόδι, για να μείνει όρθιος απέναντι στον Χουάν Μαρτίν ντελ Πότρο, σπάραξε, πέφτοντας κάτω, σε μία ιδιαίτερη στιγμή.

Βέβαια, ως πιο κλασικό συμβάν μνημονεύεται ο αποκλεισμός του στον πρώτο γύρο των Ολυμπιακών Αγώνων του 2016, με θύτη ξανά τον Αργεντινό. Ο Σέρβος δεν γλίτωσε τους λυγμούς, την ώρα που και τον ίδιο τον Ντελ Πότρο πήραν τα… ζουμιά.

Η πρόκληση

Το Τόκιο δεν μπορεί να περιμένει

Τουλάχιστον δημοσίως, ο Τζόκοβιτς δεν παίρνει κάτι κατάκαρδα. Στις ήττες είναι αβρός τόσο σε ό,τι αφορά τα συχαρίκια του στο νικητή, όταν συναντιούνται στον φιλέ, όσο και αργότερα, όταν τον χαιρετίζει από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αν και η ένταση της θεατρικότητας ενυπάρχει, λόγω… κεντρικού νευρικού συστήματος και εθνικότητας, ακόμα και στις νίκες εμφανίζεται σεμνός και άνετος, σαν να μην έχει κάνει κάτι πολύ σοβαρό. Σε αντίθεση με τον Φέντερερ, παραδείγματος χάρη, που μια σημαντική απώλεια μοιάζει με το να σταματούν οι δείκτες του ρολογιού, ο Τζόκοβιτς μοιάζει ρέκτης του «η ζωή συνεχίζεται».

Επιπλέον, είναι βέβαιος: Για καιρό τα παπούτσια του έγραφαν τον αριθμό 310, που ήταν οι εβδομάδες που βρέθηκε ο Φέντερερ στο νούμερο 1 της παγκόσμιας κατάταξης. Μετά τη νίκη του στο Ρολάν Γκαρός, τόνισε ευθαρσώς ότι το στοίχημά του είναι το Golden Slam. Παρ’ όλα αυτά, το κίνητρο που δημιουργεί στους ανταγωνιστές του, ουδείς μπορεί να τον νικήσει.

Ενώπιον της πιο μεγάλης πρόκλησης της καριέρας του, όμως, ο Σέρβος δεν σκέφτεται το US Open ούτε βέβαια την Γκραφ: αυτή η αναμέτρηση, στους Ολυμπιακούς του Τόκιο, δεν είναι δική του, αλλά της πολύπαθης χώρας του και, υπό μία έννοια, όλων των Βαλκανίων. Της χερσονήσου που έχει όλα τα στοιχεία του χαοτικού χώρου, ο οποίος επηρεάζει τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των ανθρώπων, αλλά και που, καμιά φορά, μπορεί να προσφέρει κάποιον όπως ο σπουδαίος Σέρβος -ο οποίος έχει Κροάτη προπονητή, τον Γκόραν Ιβανίσεβιτς, ο οποίος παραμένει ο μόνος που έχει κατακτήσει Major, ήτοι το Γουίμπλεντον του 2001, με wild card- σε δραστηριότητες που συμβολίζουν το δυτικό κόσμο, όχι για να σαρκάσει τον ελιτισμό (αυτό γίνεται αυτονοήτως) αλλά, για να δείξει ότι μπορεί να ταιριάξει και εκεί.

Απλώς έχει περισσότερη πλάκα η αμηχανία της μπουρζουαζίας στην υποψία ότι θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο.