ΑΕΚ: Η Νέα Φιλαδέλφεια και το... μυστήριο της καταπακτής

Σαν πλησίαζε η στιγμή έβγαζα το κεφάλι έξω από τη διαφανή νάιλον σακούλα για τη βροχή, σηκωνόμουνα στις μύτες των ποδιών, γιατί παιδί εγώ πάντα θα στεκόταν μπροστά μου κάποιος ψηλότερος, έβρισκα ένα παραθυράκι στη θέα και, έμπλεος αδημονίας, έριχνα το βλέμμα μου απέναντι, κατά το μέρος της καταπακτής.

Στα παιδικά μου μάτια η ανάδυση των ποδοσφαιριστών μέσα από τη γη ήταν ένα θέαμα εντυπωσιακό και συνάμα μυστηριακό. Ήταν μια σκηνή που έδειχνε πολλά και έκρυβε περισσότερα. Έμοιαζε με κόλπο μαγικό, σαν αυτά που κάνουν οι ταχυδακτυλουργοί, όταν εμφανίζουν από το πουθενά διάφορα αντικείμενα. Ένα αντικείμενο, ναι. Αλλά ολόκληρη ομάδα;

Η καταπακτή ήταν κοντά στο σημείο του κόρνερ, μπροστά από το πέταλο του άλσους. Ότι ανεβαίνουν οι παίκτες, λόγω θέσης, πρώτοι το παίρνανε είδηση αυτοί της Θύρα 21 και έσπευδαν, με το πανδαιμόνιο που δημιουργούσαν, να στείλουν και στις υπόλοιπες θύρες το μήνυμα ότι το πανηγύρι της υποδοχής αρχίζει.

Και πράγματι σε λίγα δευτερόλεπτα φαινόταν στην άκρη της τρύπας το κεφάλι του Μίμη. Μετά το σώμα, ύστερα τα πόδια του. Πίσω του ακολουθούσαν ένας ένας και οι άλλοι παίκτες. Σαν έβγαινε και ο τελευταίος, πηγαίνανε στο κέντρο του γηπέδου, σηκώνανε τα χέρια και χαιρετούσαν τον κόσμο που τους αποθέωνε.

Δυο περίπου ώρες τρέχανε, παίζανε, φωνάζανε. Ύστερα αποχωρούσαν κατάκοποι από το τερέν. Σέρνανε τα βήματά τους προς την καταπακτή. Η τρύπα τους κατάπινε αργά αργά. Τώρα όμως με διαφορετική σειρά: πόδια, σώμα, κεφάλι. Ένας ένας οι ποδοσφαιριστές εξαφανίζονταν από το πρόσωπο της γης και το μυστήριο με την καταπακτή γινόταν πυκνότερο.

Η λύση του μυστηρίου

Πέρασαν τα χρόνια, κύλησε ο καιρός. Ξεθώριασαν οι παιδικές αναμνήσεις. Και ήρθαν έτσι τα πράγματα, που μια μέρα γνώρισα την περίφημη καταπακτή από κοντά. Με την ομάδα των ΝΕΩΝ θα παίζαμε έναν αγώνα στη Νέα Φιλαδέλφεια. Μας έδωσε εμφανίσεις η ΑΕΚ, τις φορέσαμε στα αποδυτήρια και βγήκαμε στο διάδρομο.

«Από δω», μας έδειξε τον δρόμο ο κυρ Μιχάλης Κεραμιδόπουλος και μας οδήγησε στην άκρη του τούνελ. Τα παπούτσια με τις τάπες γλιστράγανε, κατεβήκαμε με προσοχή τα σκαλοπάτια. Η στοά ήταν στενή, το φως της μέρας δεν τη φώτιζε. Οι τοίχοι αντηχούσαν από το ταπ- ταπ των παπουτσιών στο τσιμέντο.

Προχωρήσαμε κάποια μέτρα στο ίσωμα και μετά αρχίσαμε να ανεβαίνουμε. Φτάνοντας στο τέλος της σκάλας έβγαλα το κεφάλι έξω. Ο ήλιος με τύφλωσε. Έβαλα το χέρι σκίαστρο και κοίταξα απέναντι. Με τα μάτια του νου είδα το παιδί που κάποτε φαντασιωνόταν στην εξέδρα.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News