Η διακοπή της πορείας στο ποδόσφαιρο προσφέρει δύο είδη χρονικού πόνου: το πρώτο είναι ότι χάσαμε τα αυγά και τα πασχάλια, αλλά η ζωή συνεχίζεται και έχουμε μπροστά μας ακόμη μισή σεζόν. Το δεύτερο είναι πως ηττηθήκαμε και τώρα δεν ξέρουμε τι να γίνουμε.
Ο Ζεράρ Πικέ δεν έζησε το δεύτερο στο ποδόσφαιρο. Ο λόγος σχηματίστηκε, αλλά μοιάζει κυριολεκτικός. Σημαντικό τελικό στην καριέρα του, τελευταίο παιχνίδι διοργάνωσης που να φεύγει ηττημένος για διακοπές, ο Καταλανός αμυντικός έχασε μόνο μία φορά: στις 25 Μαΐου του 2019, όταν η Βαλένθια νίκησε 2-1 την Μπαρτσελόνα που έπαιζε στον πέμπτο διαδοχικό τελικό Copa del Rey και είχε κατακτήσει τα προηγούμενα τέσσερα τρόπαια.
Στην πραγματικότητα, αυτός ο τελικός προέκυψε μία εβδομάδα μετά τη λήξη του πρωταθλήματος Ισπανίας, που είχε καταλήξει στην Μπαρτσελόνα. Εκείνος ο Μάιος, στ’ αλήθεια, μοιάζει με το τέλος της ομάδας, δύο χρόνια πριν φύγει ο Λιονέλ Μέσι.
Ο Πικέ ηττήθηκε σε ακόμα δύο τελικούς Κυπέλλου, από τη Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά το χαρακτηριστικό τους ήταν ότι έγιναν πολύ νωρίς. Στις 20 Απριλίου του 2011, ο Κριστιάνο Ρονάλντο παρέμεινε στον αέρα όση ώρα χρειάστηκε για να σκοράρει με κεφαλιά στην παράταση, στις 16 Απριλίου του 2014, ο Γκάρεθ Μπέιλ σκόραρε με εκείνο το απίθανο σόλο που έμοιαζε με προσπέρασμα στο Moto GP, για το 2-1 στο 85’.
Στην πρώτη περίπτωση, η Μπαρτσελόνα επέστρεψε για να κατακτήσει το πρωτάθλημα με άνεση και το Champions League με το 3-1 επί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο Γουέμπλεϊ, με το τρομερό στιγμιότυπο των τρεμάμενων χεριών του σερ Άλεξ Φέργκιουσον μετά το γκολ του Νταβίντ Βίγια.
Στη μακρά καριέρα του, ο Ζεράρ Πικέ έχει χάσει τρεις τελικούς Κυπέλλου Ισπανίας και δύο τελικούς ισπανικού Super Cup
Στη δεύτερη, τα πράγματα εξελίχθηκαν πολύ χειρότερα. Ο τραυματισμός του Λιονέλ Μέσι επέτρεψε στην Μπάγερν Μονάχου να ασελγήσει πάνω της στους ημιτελικούς του Champions League, με το 3-0 στο Μόναχο και το 4-0 στη Βαρκελώνη, την πρώτη φορά που ο Ανδρές Ινιέστα έκανε λόγο για το Messidepedanzo, ενώ στο πρωτάθλημα η κεφαλιά του Ντιέγκο Γοδίν μέσα στο «Καμπ Νου» χάρισε το πρωτάθλημα στην Ατλέτικο Μαδρίτης του Ντιέγκο Σιμεόνε.
Αν, δε, δεν υπήρχαν το κόρνερ του Λούκα Μόντριτς και η κεφαλιά του Σέρχιο Ράμος στη Λισαβόνα, οι «ροχιμπλάνκος» θα ήταν ήδη πρωταθλητές Ευρώπης και ο Τσόλο θα είχε διευθετήσει τη θέση του -όχι πως τώρα νιώθει μειονεκτικά.
Πέραν των δύο τελικών του Κυπέλλου από τη Ρεάλ, στον Πικέ οι Καστιγιάνοι έχουν στερήσει ακόμα δύο ισπανικά Super Cup, το 2012 και το 2017. Το Copa del Rey είναι σημαντική διοργάνωση, αλλά φυσικά δεν έχει τη λάμψη των άλλων δύο. Ο αμυντικός που έπαυσε το ποδόσφαιρο το βράδυ του Σαββάτου, 5 Νοεμβρίου, άλλον τελικό δεν έχει χάσει.
Έχει πάρει, επιπλέον,δύο με την εθνική Ισπανίας. Οι αποκλεισμοί της με εκείνον στην αποστολή, ήρθαν στα πρώιμα στάδια του τουρνουά.
Το 2014, η «Ρόχα» αποκλείστηκε στους ομίλους του Παγκόσμιου Κυπέλλου της Βραζιλίας, το 2016, στο Euro, ήταν τιμωρημένος στη φάση των «16», όταν οι Ιταλοί τούς πέταξαν εκτός στο «Σεντ Ντενί» με σκορ 2-0, το 2018, στο Παγκόσμιο Κύπελλο, η Ισπανία αποκλείστηκε με τη Ρωσία στους «16».
Το τελευταίο αντίο ήταν, όπως αναμενόταν, πολύ συγκινητικό
Οι πόνοι κατευθείαν διαιρούνται. Ο Πικέ έχει κατακτήσει τέσσερα Champions League σε ισάριθμους τελικούς που βρέθηκε στο γήπεδο με την αποστολή μίας ή άλλης ομάδας. Το 2008 στη Μόσχα, ως μέλος της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που νίκησε την Τσέλσι στα πέναλτι, το 2009 στη Ρώμη και το 2011 στους δύο τελικούς της Μπαρτσελόνα με τη Γιουνάιτεντ, το 2015 στο Βερολίνο, στο 3-1 με τη Γιουβέντους.
Κάποιος, λοιπόν, μπορεί να μιλήσει για μια καριέρα που του ταιριάζει ιδιοσυγκρασιακά, αφού έχει περισσότερες χαρές από λύπες. Όσο για την πιο δυνατή απογοήτευση; Προκύπτει διά της ατοπικά επαγωγικής διαδικασίας.
Η αρχή της παρακμής για την Μπαρτσελόνα στο «Άνφιλντ» με τη Λίβερπουλ
Στο ποδόσφαιρο αρκεί μια λέξη για να τα εξηγήσει όλα. Ο Πικέ ρωτήθηκε για τη χειρότερη στιγμή του και έδωσε απλώς ένα όνομα: «Άνφιλντ». Η πρόταση είναι καθ’ όλα λανθασμένη, δεν έχει υποκείμενο, ρήμα, αντικείμενο, περιέχει μόνο τον τοπικό προσδιορισμό.
Όμως, είναι πάρα πολύ πλούσια. Γίνεται αντιληπτό, όχι μόνο το γεγονός στο οποίο αναφέρεται αλλά και, το πώς αισθάνεται γι’ αυτό, με 3,5 χρόνια να έχουν παρέλθει.
Για τον Πικέ, το 4-0 του δεύτερου ημιτελικού στο Champions League με τη Λίβερπουλ, τον Μάιο του 2019, είναι ό,τι κοντινότερο σε απώλεια.
Και, κοιτάξτε, φυσικά υπάρχουν οι ημιτελικοί με την Ίντερ το 2010, όταν η ομάδα του Ζοσέ Μουρίνιο κράτησε με το μαχαίρι στα δόντια το 3-1 του «Μεάτσα», χάνοντας 1-0 με μια γκολάρα του ίδιου του Πικέ, ή το 2-2 με την Τσέλσι το 2012, ένα ματς που οι «μπλε» έπαιζαν με αριθμητικό μειονέκτημα, βρέθηκαν πίσω στο σκορ και η Μπαρτσελόνα είχε την ευκαιρία με το πέναλτι του Λιονέλ Μέσι να στείλει τη διαφορά στο ένα γκολ, αλλά εδώ μεγάλη σημασία έχει ο χρόνος.
Όπως πονάει περισσότερο ο τελευταίος έρωτας χωρίς αμοιβαιότητα από τον πρώτο, έτσι και, στην περίπτωση του πρωταθλητισμού, με την τελευταία ήττα είναι πιο δύσκολο να αντεπεξέλθεις από ό,τι με την πρώτη.
Στιγμιότυπο από το «καταραμένο» ματς, όταν διώχνει την μπάλα μπροστά στον Σαντιό Μανέ
Ο χρόνος αφορά και στον ίδιο τον ποδοσφαιριστή. Το 2010 και το 2012 ο Πικέ ήταν νεαρός, με όλη τη ζωή και όλα τα τρόπαια μπροστά του, το 2019 η κλεψύδρα άδειαζε, οι μεγαλύτεροι είχαν φύγει, η ελευθεριότητα ήταν περισσότερη και η Μπαρτσελόνα την είχε πατήσει τον προηγούμενο χρόνο, όταν ηττήθηκε 3-0 από τη Ρόμα με την κεφαλιά του Κώστα Μανωλά, για να γίνει σκόνη και θρύψαλλα το υπέρ της 4-1 στο πρώτο ματς.
Ο Πικέ, είπε, μετά το θαύμα της 7ης Μαΐου του 2019 με τα δύο γκολ των Ντίβοκ Ορίγκι και Τζίνι Βαϊνάλντουμ, ότι μπήκε μέσα στα αποδυτήρια και η οργή του μετουσιώθηκε στη ρίψη πραγμάτων. Ήταν ολομόναχος στον κόσμο: δεν είχε να δώσει λογαριασμό σε κάποιον ούτε, όμως, υπήρχε ένας απορροφητήρας για να του πάρει μέρος της οδύνης.
Όταν υπήρχαν στην ομάδα ο Κάρλες Πουγιόλ, ο Τσάβι και ο Ινιέστα, μπορεί να καθόριζαν όλα τα συμπεριφοριακά ζητήματα με τρόπο που δεν επιδεχόταν αμφισβήτηση, όμως στις ήττες ήταν εκείνοι που έπρεπε να διαπραγματευτούν με όλες τις συνέπειες, να μπουν μπροστά και να πάρουν το λόγο, να ωθήσουν ή να ζητήσουν συγγνώμη.
Με τον Λιονέλ Μέσι άθικτο και τον Σέρχιο Μπουσκέτς συνολικά χαμηλών τόνων, ο Πικέ ένιωσε αυτήν την πίεση, την οποία δεν μπορούσε να εκφράσει αλλιώς. Βρεθηκε σε μια ποντικότρυπα και έπρεπε να διαφεντεύσει ό,τι ήταν εκείνο που θα οδηγούσε την ομάδα στην επόμενη μέρα, μόνο που δεν υπήρχε επόμενη μέρα.
Η Μπαρτσελόνα υποτίθεται ότι έπρεπε να έχει μάθει από τον προηγούμενο χρόνο, η Λίβερπουλ είχε απουσίες που έμοιαζαν καταδικαστικές, με τον Μοχάμεντ Σαλάχ, τον Ρομπέρτο Φιρμίνο και τον Φαμπίνιο να μη δίνουν το «παρών», η σεζόν βρισκόταν στα τελευταία στάδιά της και οι «μπλαουγκράνα», μετά το 3-0 του πρώτου ματς, είχαν την ευκαιρία να παίξουν σε έναν τελικό τέσσερα χρόνια μετά τον προηγούμενο.
Αυτό δεν συνέβη: ο Πικέ δεν το έχει συγχωρέσει στον εαυτό του. Κι αφού τελικούς δεν έχει χάσει, είναι φυσιολογικό αυτή η ήττα, περισσότερο ακόμα και από το 8-2 της Μπάγερν Μονάχου στη Λισαβόνα στις 14 Αυγούστου του 2020, σε μια χρονιά που ο θεός του Χάους είχε αναλάβει τη Γη, να έχει γίνει ο εφιάλτης του.
Κάποιοι, πάντως, αν αυτή η ήττα ήταν το χειρότερο σημείο τους, θα ένιωθαν ευτυχισμένοι. Δεν θα μπορούσε, ωστόσο, να διαδρά αυτό με έναν ποδοσφαιριστή που έχει νικήσει στα περισσότερα σημαντικά μονά παιχνίδια που έχει δώσει.