Μίτσελ: Για να αντιληφθείς τον προπονητή, πρέπει πρώτα να μάθεις τον ποδοσφαιριστή!

Η διατύπωση θα γινόταν να είναι ακριβής και έτσι: είχε τέτοια φυσική δύναμη μέσα στο γήπεδο, που, ενώ ήταν ήδη επιβλητικός, προτιμούσε να την συνδυάζει με την κομψότητα. Για τον Μίτσελ, αυτό που άφηνε να αιωρείται ήταν το «τι θα γινόταν αν». Και με αυτό μπορούσε, εκτός των αναμφισβήτητων προσόντων του, να παρακάμπτει τους αντιπάλους του.

ΟΚ, τώρα δεν θα ήταν ένατος στην ψηφοφορία για τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές της Ρεάλ Μαδρίτης, όλων των εποχών, όπως το 2002, όταν οι οπαδοί της ψήφισαν για τον έναν αιώνα ζωής της. Παρ’ όλα αυτά, ακόμα και εικοστός να ήταν πια, αστείο κατόρθωμα δεν είναι. Ο Μίτσελ ήταν πάνω από το συνοδοιπόρο του, Εμίλιο Μπουτραγκένιο, που ήταν ενδέκατος.

Η επιτυχία αυτής της κατάταξης γίνεται να αποδοθεί με ένα λεκτικό παράδειγμα: η πεντάδα που βρέθηκε στη θυγατρική ομάδα της Ρεάλ το 1982, με προπονητή τον Αμάρο Αμάνθιο, αποκλήθηκε «Η πεντάδα του γύπα» («La Quinta del Buitre»), δηλαδή του Μπουτραγκένιο. Ο Μίτσελ ήταν ο τρίτος ποδοσφαιριστής που προώθησε ο θρυλικός Αλφρέδο ντι Στέφανο στην Καστίγια, η οποία δύνατο να γεμίσει το «Σαντιάγκο Μπερναμπέου».

Πρώτος ήταν ο Μανουέλ Σαντσίς, ο άνθρωπος που παρέμεινε μέχρι η Ρεάλ να σπάσει την κατάρα των 32 χρόνων χωρίς Κύπελλο Πρωταθλητριών και να γίνει εκείνος που θα το έπιανε πρώτος, ύστερα από τον Έκτορ Φρανσίσκο Χέντο, το 1966, στο Άμστερνταμ το 1998, δεύτερος μπήκε ο Μάρτιν Βάθκεθ, τέταρτος ο Μιγκέλ Πεδράθα και τελευταίος ο Μπουτραγκένιο.

Ο Μίτσελ, ο Εμίλιο Μπουτραγκένιο και ο Ούγκο Σάντσες υπήρξαν συμπαίκτες και στη Σελάγια του Μεξικού

Ο Μίτσελ είναι βέρος Καστιγιάνος, όπως όλα εκείνα τα παιδιά πλην του Πεδράθα. Με τον Μπουτραγκένιο απέκτησε χημεία η οποία τρέλαινε τη λευκή μεριά της Μαδρίτης. Συνεννοούνταν άπταιστα και, βέβαια, ο μέσος που είχε αρνηθεί να παίξει στη Ράγιο Βαγεκάνο και την Ατλέτικο Μαδρίτης στην παιδική ηλικία του, περιμένοντας την ομάδα που αγάπησε, ήταν εκείνος που τον έβρισκε με ακρίβεια.

Δεν το έκανε, όμως, μόνο με τον «γύπα». Η ευκολία που είχε με τα δύο πόδια, το αρχοντικό στυλ του, το γεγονός ότι ήταν ένας ψηλός μέσος που μπορούσε να κυκλοφορεί την μπάλα και να κοιτάζει το γήπεδο, τον έκανε αγαπημένο συμπαίκτη και των Ούγκο Σάντσες και Χαβιέρ Ζαμοράνο, οι οποίοι έκαναν κινήσεις και ήξεραν ότι θα πάρουν την μπάλα.

Όταν ο Μεξικανός φορ πέτυχε 38 γκολ στο πρωτάθλημα τη σεζόν 1989-90, το έκανε με τη μία. Όλα τα γκολ του προήλθαν από ένα άγγιγμα. Και μπορεί να ήταν εξαιρετικά ικανός, αλλά ουδείς καθαρός φορ είναι τόσο καλός ώστε να πετύχει κάτι τέτοιο χωρίς να τον στήνουν σωστά στην περιοχή.

Μπουτραγκένιο, Πεδράθα (ο μόνος της «Quinta») που έφυγε νωρίς, Μίτσελ, Σαντσίς και Βάθκεθ

Ο δεξιοπόδαρος Μίτσελ ήταν εκείνος που αναγίγνωσκε με επιτυχία τις κινήσεις του και αφού χρησιμοποιούσε το αριστερό πόδι λες και ήταν αμφιδεξιός, μπορούσε να τον βρίσκει τόσο στον άξονα και από τη δεξιά πλευρά όσο και από τα αριστερά.

Το πνεύμα του, σπινθηροβόλο, και οι ρίζες του από την Καστίλη τον έκαναν τον πυλώνα μιας Ρεάλ Μαδρίτης που οι φίλαθλοί της αφήνουν έναν αναστεναγμό παραπόνου όταν πάει η κουβέντα σε αυτήν. Οι συζητήσεις έχουν πάντα το άρωμα του απέραντου σεβασμού, αφού πρόκειται για μία ομάδα που κατέκτησε δύο διαδοχικά Κύπελλα UEFA και στα τέλη της δεκαετίας του ’80 έφτασε τρεις διαδοχικές φορές, από το 1987 έως το 1989, στα ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, αλλά το τρόπαιο με τα μεγάλα αυτιά ήταν ένας ανεκπλήρωτος πόθος για εκείνη τη φουρνιά και λείπει από τη συλλογή της.

Οι «μαδριδίστας», πάντως, χαίρονται κάθε φορά που επαναλαμβάνουν ότι το «Μπερναμπέου» υπήρξε πραγματικό άβατο, ένας θρύλος των γηπέδων ανά τον πλανήτη, στο βαθμό που έμοιαζαν να μη νοιάζονται για τα σκορ που έχαναν στα πρώτα παιχνίδια τους από περίοπτες ευρωπαϊκές ομάδες: ήταν το 3-1 από τη Ριέκα στο δεύτερο γύρο, το 3-0 από την Άντερλεχτ στον τρίτο γύρο και το 2-0 από την Ίντερ στον ημιτελικό του Κυπέλλου UEFA την περίοδο 1984-85; Νίκησαν 3-0, 6-1 και 3-0 (με το γκολ της πρόκρισης να πετυχαίνει ο Μίτσελ) αντιστοίχως για να φτάσουν στον τελικό.

Ένας δυνατός και αρχοντικός μέσος, με το σώμα πάντα στητό και με σημαντική ικανότητα στη μεταβίβαση

Ήταν το 1-0 από την ΑΕΚ στον πρώτο γύρο, το 5-1 από την Γκλάντμπαχ στον τρίτο γύρο και το 3-1 από την Ίντερ, πάλι, στον ημιτελικό του Κυπέλλου UEFA τη σεζόν 1985-86; Νίκησαν 5-0, 4-0 και 5-1 (στην παράταση) αντιστοίχως, για να φτάσουν στον τελικό.

Εκείνη η Ρεάλ είχε τη σφραγίδα μιας αυταπάρνησης που καθοδηγείτο από τα χαρακτηριστικά των παικτών της. Ο Μίτσελ, που έπαιξε σε δύο Παγκόσμια Κύπελλα με την εθνική Ισπανίας και που έκανε χατ τρικ απέναντι στη Νότιο Κορέα στο 3-1 για τους ομίλους το 1990, ενώ σκόραρε και στη νίκη που χάρισε την πρωτιά στη «Ρόχα» απέναντι στο Βέλγιο (2-1), ήταν το στιβαρό θεμέλιο στο κέντρο.

Έπαιξε, επιπλέον, και στο Euro του 1988, όταν και σκόραρε στη νίκη με σκορ 3-2 επί της Δανίας, αλλά η Ισπανία ηττήθηκε 1-0 από την Ιταλία, με γκολ του συγχωρεμένου Τζιανλούκα Βιάλι, και 2-0 από τη Δυτική Γερμανία, με τα δύο τέρματα του Ρούντι Φέλερ, και αποκλείστηκε.

Η καριέρα του υπήρξε ιδιαιτέρως απλή: 14 χρόνια στη Ρεάλ, 559 παιχνίδια, 178 γκολ και 66 συμμετοχές με 21 τέρματα στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, αλλά και 34 παιχνίδια με 9 γκολ στη Σελάγια του Μεξικού, όπου τελείωσε την καριέρα του στα 34, το 1997.