98 χρόνια Ολυμπιακός: Μια ιστορία για τον «πύρινό του κόσμο που δεν λυγά ποτέ»!

Θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον η εξέταση του οπαδικού κινήματος από τον Πλάτωνα, ως απότοκου της ομηρικής μάχης. Πιθανότατα θα το σιχαινόταν, μαζί με όλα τα παιχνίδια που θα το συνόδευαν, προεξάρχοντος του ποδοσφαίρου, το οποίο είναι, βεβαίως, η κορωνίδα των αθλητικών κινημάτων.

Μάλλον θα το προσδιόριζε, μέσα στο ανθρώπινο σώμα, στη θέση του διαφράγματος, εκεί που ο Όμηρος είχε τοποθετήσει το νου, για τον ίδιο κάπου ανάμεσα στο θυμό και την επιθυμία. Ο Πλάτων, από τη στιγμή που λειτουργούσε ως τύποις ατζέντης του Σωκράτους, αν και είναι αμφίβολο ότι όντως είχαν την επαφή η οποία είναι καθιερωμένη, θα έπρεπε να μισεί το ποδόσφαιρο, ακριβώς επειδή είχε σε περίοπτη θέση τον εγκέφαλο.

Θα έπρεπε να αντιλαμβάνεται τη διάδραση οποιονδήποτε θαυμαστών του ως πράξη που κάνει επαπειλούμενο από παράγοντες πολεμόχαρους και αιμοδιψείς -ακόμα κι αν ο ίδιος δεν ήταν απαραιτήτως ρέκτης της ειρήνης, μια και οι πόλεις-κράτη έκαναν πολέμους Δευτέρα-Πέμπτη-Σάββατο μετά τον καφέ και πριν το δείπνο- υπό την έννοια ότι δεν θα υπήρχε οποιοσδήποτε λόγος να συμβαίνουν αυτές οι πράξεις, το ανθρώπινο είδος.

Η πλατωνική λογική είχε πολλά στοιχεία κυριαρχίας στον εαυτό, κάτι που στον οπαδό μίας ομάδας, εκείνον που την υπερασπίζει per mare per terram, δεν συμβαίνει. Για αυτό, οι φίλοι του Ολυμπιακού, που στις 10 Μαρτίου του 2023 γιόρταζε τα 98α γενέθλιά του, μια ηλικία που αυτομάτως λειτουργεί ως αντίστροφη μέτρηση για τον Ιωβηλαίο του, έχουν πολλά να πουν.

Μπορούν να μιλάνε για τη μία στιγμή που περιμένουν ώστε να κάνουν ένα πυραυλοκίνητο ταξίδι στην έκσταση, είτε αυτό γίνεται στη Βρέμη είτε στην Πράγα ή στο Μιλάνο. Μπορούν να σχολιάζουν με γέλιο που περιέχει ισόποσα την ευτυχία και το σαρκασμό τις ημερήσιες εκδρομές, κάποιες εξ αυτών στο άγνωστο, απλώς για να βρουν τον προορισμό τους και απλώς να δουν την ομάδα τους, χωρίς οποιοδήποτε εχέγγυο ότι θα φύγουν νικητές.

Μπορούν να περιγράφουν στιγμές που, μεταξύ τύρου και αχλαδιού και χωρίς καν να γεμίσουν αποσκευές, έφυγαν για να καταλήξουν εκατοντάδες χιλιόμετρα, ου μην και ναυτικά μίλια, μακριά, ώστε η κάψα για την ερυθρόλευκη να συνδυαστεί με τη δική τους υστεροφημία, αυτό που θα γινόταν να αναφερθεί ως «τα καλύτερά μας χρόνια».

Να περιμένουν για ώρες έξω από το γήπεδο. Να τραγουδούν χοροπηδώντας στη βροχή. Να κραυγάζουν. Να πανηγυρίζουν. Να κοιτάζουν ο ένας τον άλλον με απόγνωση, σε παιχνίδι που δεν έχει ούτε μία φάση. Να φωνάζουν με ειρωνεία, σε ματς που η ομάδα δεν μπορεί να αλλάξει δύο πάσες. Να κλαίνε, ύστερα από οδυνηρές ήττες.

Να φτάνουν στον προορισμό τους από θαλάσσης, είτε γεμίζοντας πλοία κάνοντας εκστρατεία -ουδείς Ολυμπιακός που βρέθηκε στην εκδρομή για το Final 4 του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στο Τελ Αβίβ πρόκειται να την ξεχάσει όσο έχει μνήμη, μπορεί και λίγο αργότερα- είτε απλώς κολυμπώντας.

Έχει γίνει κι αυτό. Στις 3 Ιουνίου του 2012, στην ανηφόρα, από όλες τις απόψεις, που βρίσκεται η μικρή πόρτα του κολυμβητηρίου του Λαιμού, υπήρξε μια παρέα που παρατάχθηκε μπροστά στον ελεγκτή των εισιτηρίων ξυπόλητη, ακριβώς επειδή έφτασε στον προορισμό της κολυμπώντας. Ήταν ο πέμπτος τελικός της Α1 πόλο Ανδρών, ένα παιχνίδι που τελείωσε πικρά για τον Ολυμπιακό -το τελευταίο, με 11 χρόνια πλην τρεις μήνες να έχουν ήδη παρέλθει- ο οποίος έχασε στη διαδικασία των πέναλτι το πρωτάθλημα από τον ΝΟ Βουλιαγμένης.

Τότε, πριν η αμηχανία γίνει έκδηλη στον ελεγκτή, ο οποίος δεν ήξερε αν έπρεπε να τους αφήσει ή όχι από τη στιγμή, κιόλας, που ο αριθμός των φιλοξενούμενων είχε συμπληρωθεί, ο πρόεδρος του Ερασιτέχνη, Μιχάλης Κουντούρης, μεσολάβησε για να κατέβουν τα σκαλιά του κολυμβητηρίου και να φτάσουν στις κερκίδες, όπου τους επιφυλάχθηκε μια μικρή αποθέωση.

Ναι, η εικόνα δεν είναι πάντα γλυκιά και ρομαντική. Η ηθική είναι προσωπική υπόθεση και όταν διαμοιράζεται απλώς σταματά να υπάρχει -γι’ αυτό και όλοι, ως πρόσωπα, δηλώνουν αθώοι του αίματος στη στραβή.

Ο Πλάτωνας δεν θα το εκτιμούσε αυτό και ακόμα και πριν από 2.400 χρόνια θα διαδήλωνε την πεποίθησή του πως γι’ αυτό υπάρχει το χρυσάφι του ανθρώπινου σώματος, δηλαδή το κεφάλι, ώστε ακόμα κι αν μια επιχείρηση γίνεται ομαδόν, ο άνθρωπος, ως είδος υπερβατικό που καταφέρνει να φτιάχνει τη ζωή του, να μεγαλώνει το προσδόκιμό της και να συντονίζεται στις σχέσεις του, να μπορεί να ενεργεί κατά μόνας.

Όταν, όμως, ένας σύλλογος όπως ο Ολυμπιακός κλείνει τα 98 χρόνια του, όλοι φαντάζονται ότι βρίσκονται εκεί: στην ονοματοδοσία του 1925, στη βάφτισή του ως Θρύλου, από το 1954 έως το 1959, στο παιχνίδι με την Άντερλεχτ στην Πάτρα, το 1974, στο Παπαστράτειο για το Final 6 του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, το 1979. Κάποιοι λένε ψέματα ότι βρέθηκαν στο ΣΕΦ για τον πρώτο τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών που έπαιξε τμήμα του συλλόγου, της ομάδας βόλεϊ απέναντι στη Ραβένα, ή ότι όπλισαν το χέρι του Γιώργου Πρίντεζη στο πιο μυθικό καλάθι που έβαλε ποτέ η ομάδα μπάσκετ, στον τελικό της Euroleague το 2012.

Ένα είναι σίγουρο: στο πλαίσιο του ζόφου που δημιουργεί το οπαδικό κίνημα, καθιστώντας υπόλογους όσους ασχολούνται με τα σπορ, ο αληθινός οπαδός είναι εκείνος που κοιτάζει τη νιρβάνα από την κλειδαρότρυπα. Κι αν χρειάζεται να κολυμπήσει για να την φτάσει, αυτό θα κάνει.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News