Μάικ Σιζέφσκι: Ο μύθος με τη ζωή σαν παραμύθι

Η υπομονή είναι μια σπουδαία αλλά υποτιμημένη ελαφρά αρετή. Στην εποχή του γρήγορου φαγητού, τη γρήγορης ενημέρωσης, της ακόμη πιο γρήγορης παραπληροφόρησης και της ταχύτατα αναπτυσσόμενης φημολογίας οι τύποι στη διαφήμιση του Jack Daniels που παίζουν με τις τάπες και τα βαρέλια μοιάζουν με καρικατούρες μιας ξεχασμένης εποχής.

Ολα τα θέλουμε με αστραπιαία ταχύτητα πια και αυτή η ιδεοληψία δεν μας αφήνει να χαλαρώσουμε και να απολαύσουμε τόσες ομορφιές της ζωής.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Μάικ Σιζέφσκι: Το ονειρώδες τέλος

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Μάικ Σιζέφσκι: Τελευταίος χορός με βαθιά υπόκλιση

Στον αθλητισμό η μανία της ταχύτητας και η παντελής έλειψη υπομονής έχει να κάνει με την άσβεστη δίψα για τίτλους και διακρίσεις ακόμη και χωρίς να υπάρχει το κατάλληλο υπόβαθρο ή οι αρμόζουσες προυποθέσεις.

Οι ομάδες αλλάζουν προπονητές σαν τα πουκάμισα και πολάκις το μετανιώνουν αφού σε πλείστες περιπτώσεις στερούν από ικανότατους προπονητές την ευκαιρία να χτίσουν σε βάθος χρόνου κάτι πραγματικά μαγικό.

Ευτυχώς για τις ανάγκες του συγκεκριμένου άρθρου και της συγκεκριμένης ιστορίας, τη δεκαετία του 1980 οι άνθρωποι δεν σκέφτονταν και -κυρίως- δεν λειτουργούσαν με τέτοια αδηφαγία, ούτε φορούσαν παρωπίδες. Σαφέστατα και είναι θεμιτό και απόλυτα φυσιολογικό να θέλεις τίτλους και διακρίσεις. Θα πρέπει όμως να δώσεις το χρόνο ώστε να γίνουν τα πράγματα με τον σωστό τρόπο.

Ο Νάιτ και η στρατιωτική πειθαρχία

Η ζωή μιμείται (εν πολλοίς) την τέχνη και σκαρώνει ιστορίες που θυμίζουν (χολιγουντιανό) παραμύθι. Ο Μάικ Σιζέφσκι είναι ένας μύθος του οποίου η ζωή μοιάζει με παραμύθι και θα γίνει κάποια στιγμή κινηματογραφική ταινία.

Γόνος Πολωνών μεταναστών και μεγαλωμένος στο σκληρό Σικάγο τις δεκαετίες του 50 και του 60, ξεκίνησε ως πόϊντ γκαρντ στην ομάδα του Στρατού στο Γουέστ Πόϊντ όπου είχε προπονητή τον θρύλο Μπόμπ Νάϊτ. Εμαθε άριστα λοιπόν όχι μόνο τις βασικές αρχές του αθλήματος και της προπονητικής αλλά και την αξία της πειθαρχίας.

Αφού υπηρέτησε τη θητεία του σε εποχές αναταραχής λόγω του ηλίθιου πολέμου στο Βιετνάμ, πήγε το 1974 στο τιμ του Νάϊτ στην Ιντιάνα. Ενα χρόνο μετά ανέλαβε πρώτος προπονητής στην ομάδα του Στρατού και στις 18 Μαρτίου του 1980 ανέλαβε το φημισμένο πανεπιστήμιο του Ντιουκ.

Του πήρε περίπου μια πενταετία για να φτιάξει την ομάδα καθ΄εικόνα και ομοίωσή του και να επιβάλλει την κατάλληλη κουλτούρα στο πρόγραμμα και στο πανεπιστήμιο. Ευτυχώς (για τον Σιζέφσκι και εμάς) οι ιθύνοντες του Ντιουκ είχαν την υπομονή και την εξυπνάδα να μείνουν πιστοί στο πλάνο και να περιμένουν τη δικαίωση. Και όταν αυτή έφτασε στο Ντέραμ της Βόρειας Καρολίνας έφερε μαζί της πράγματα πρωτόγνωρα.

Οταν οι αριθμοί λένε την αλήθεια

Ο Κόουτς Κ συμπλήρωσε 42 ολάκερα χρόνια στον δρόμο του καπνού -έτσι αποκαλούν οι Αμερικανοί την περιοχή στην οποία εδρεύει το Ντιουκ και ο αιώνιος αντίπαλος, το Πανεπιστήμιο της Νορθ Καρολάϊνα- και σε αυτή τη μοναδική, απίστευτη, μαγευτική διαδρομή η επιτυχία ήταν πρωτοφανής.
Πέντε πρωταθλήματα (1991, 1992, 2001, 2010, 2015), 13 με την εφετινή συμνμετοχές σε φάϊναλ φορ, 15 πρωταθλήματα της ACC, της περφιέρειας στην οποία αγωνίζετα, δεκάδες παίκτες με σπουδαία καριέρα στο ΝΒΑ, 35 -στις 36- συμμετοχές στο τελικό τουρνουά του NCAA, 101 νίκες στο τελικό τουρνουά, 1,202 νίκες συνολικά.

Ηταν τον Ιανουάριο του 2015 όταν ο Σιζέφσκι έγινε ο πρώτος προπονητής στην ιστορία που ξεπέρασε τις 1.000 νίκες στην καριέρα του και δημιούργησε ένα ρεκόρ που μοιάζει απίθανο να καταρριφθεί.
Οι ομάδες σήμερα βλέπετε, ακόμη και στο κολλεγιακό μπάσκετ δεν έχουν την απαιτούμενη υπομονή και είναι συχνά κοντόφθαλμες.

Ο τελευταίος χορός

Πριν από το ξεκίνημα της εφετινής σεζόν ο Σιζέφσκι ανακοίνωσε την απόφασή του να αποσυρθεί. Είναι στα 75 του πιά, έχει πετύχει ό,τι είναι δυνατό να καταφέρει κάποιος στο χώρο και ακόμη περισσότερα -ας μην ξεχνάμε τις διακρίσεις με την Εθνική ομάδα των ΗΠΑ- και η υγεία του προστάζει ανάπαυση του πολεμιστή.

Το ESPN είχε προ καιρού ένα καταπληκτικό αφιέρωμα με τίτλο «Ο τελευταίος Μάρτιος του Κόουτς Κ» με σαφή αναφορά στην περίφημη πια March Madness του κολλεγιακού μπάσκετ η οποία κυριαρχεί στην αμερικάνικη αθλητική ειδησεογραφία για όσο κρατάει.

Ελάχιστοι έδιναν τύχη στο Ντιουκ πριν να αρχίσει το τελικό τουρνουά και πολλοί αγώνες είχαν πάρει τον χαρακτηρισμό «το τελευταίο ματς του Σιζέφσκι». Ηταν το φινάλε στην έδρα του Ντιουκ όταν εκτός από τους 9,314 θεατές που γέμισαν ασφυκτικά την «Κάμερον Αρένα» προσήλθαν δεκάδες πρώην παίκτες για να τον τιμήσουν. Οπως δε, συμβαίνει συχνά σε τέτοιες περιπτώσεις το Ντιουκ γνώρισε βαριά ήττα από τη Νορθ Καρολάϊνα.

Η πικρή γεύση δεν κράτησε πολύ. Το Ντιουκ παίζει σε κάθε νοκ άουτ ματς σαν να μην υπάρχει αύριο. Οι παίκτες δίνουν το 110% γιατί ξέρουν τη βαρύτητα της τρέχουσας σεζόν και τη συνάρτηση με την ιστορία.

Ο Σιζέφσκι ορκίζεται συχνά ότι δεν θυμάται τα σκορ των αγώνων ή τα ρεκόρ αλλά περηφανεύεται ότι θυμάται άριστα τα φινάλε των παιχνιδιών. Είτε αυτά ήταν θριαμβευτικά είτε αποκαρδιωτικά. Το φετινό πάντως είναι φινάλε από την αρχή του.

Το τελετουργικό είναι να βγαίνει πρώτα η ομάδα, μετά οι βοηθοί και τελευταίος ο Κόουτς Κ. Περπατά με προσοχή γιατί χωλαίνει ελαφρά αφού έχει χρόνια προβλήματα με τη μέση του αλλά και αποφασιστικά σαν κάποιον που ξέχασε κάτι πίσω του αλλά δεν έχει πλέον χρόνο να το ψάξει.
Στην καριέρα του έχει κάνει τη διαδρομή από τ΄αποδυτήρια στο γήπεδο 1569 φορές, τις 1437 εξ αυτών στα 42 χρόνια που προπονεί τους «Μπλε Διαβόλους».

Θα την κάνει σίγουρα άλλη μία απόψε στον ημιτελικό του φάϊναλ φορ κόντρα στην -σωστά μαντέψατε- Νορθ Καρολάϊνα και ίσως άλλη μία τη Δευτέρα στο μεγάλο ματς.

Είναι ποιητικό το ότι μπορεί το τελευταίο του ματς να είναι απόψε κόντρα στην αιώνια αντίπαλο ή μεθάυριο στον 10ο τελικό της ιστορίας του.

Οπως και να’χει η ζωή του μύθου του αμερικάνικου μπάσκετ μοιάζει βγαλμένη από παραμύθι. Ενα παραμύθι στο οποίο ο αφηγητής είχε την πολυτέλεια της υπομονής…

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News